Zaterdag 16 juni – Dag 2
Het was een beroerde nacht. In tegenstelling tot de vorige keren, hadden we onze tenten deze keer niet zo dicht bij het Hoofdplein (en dus bij de dance hal) opgezet, maar meer richting de uitgang aan de Einsteinstraat. Dat leek voor het geluid vanuit de dance hal niks uit te maken. Jezus wat stond die bass hard. Toen de muziek rond 3 uur uit ging, was er nog genoeg gejoel te horen op de camping. En de sinds vrijdagmiddag vermiste Michael werd ook nog steeds gezocht. Uiteindelijk rond half 8 s'ochtends de tent uit gekropen. De blaas hield het niet meer. Voordeel was wel, dat de meeste mensen nog leken te slapen, en de rest waarschijnlijk in de rij bij de douches stond. Dus s'ochtends konden we nog mooi even een rustmomentje pakken voor de rest van de camping helemaal was ontwaakt. En bij de kraampjes geen rij voor een lekkere uitsmijter en een beker koffie. Ook wat beter kennis gemaakt met de buren. Dit waren twee dames, een mooie en een ehh... aardige, die samen eens naar een Nederlands festival wilden. De mooie kwam uit Finland, en de 'aardige' uit Zuid-Afrika. De aardige heette Kriz, en de Finse had een lastige naam, dus die hebben we, met haar toestemming, de rest van het weekend Finland genoemd. Uiteindelijk zijn we de uren daarna samen aan de klets gegaan onder de luifel van onze tent, en hebben we de laatste zelf meegenomen blikken soldaat gemaakt.
Deze keer zijn we iets voor 2 uur gaan lopen. Alles leek iets vlotter te gaan dan op de vrijdag. De rij bij de entree was ook een stuk korter, evenals de rijen bij de bar. We hebben het laatste nummer van Walking on Cars nog meegepakt, en zijn toen doorgelopen richting JP Cooper. Nog even geen zware herrie, maar rustig achterin het veld bij North stage in het gras geland met een biertje en een uitstekend broodje met geroosterde kipreepjes. Het weer was echt heerlijk, dus hebben we dit ritueel nog even volgehouden bij Miss Montreal. Ook daar lekker in het gras gelegen, drankje erbij, prima sfeer. Parov Stelar en Aurora hebben we gelaten voor wat het was. We zijn toen even in de kalm aan laan gaan kijken, maar daar was het, in tegenstelling tot de rest van het terrein, best druk. Dus toen maar een mooi plekje gezocht wat verder naar voren om Nothing but Thieves te zien. Dat was best een aardig optreden, maar geen echte uitspattingen ofzo gezien. Dus of tijd weer vertrokken om A Perfect Circle te gaan kijken. Dat was echt goed. Qua podiumuitstraling een beetje statig, maar muzikaal echt genieten. Zeker tegen het einde, toen kwamen er iets meer powerplaten.
De hele show van APC afgezien, en toen tegen de verwachting in toch maar snel richting The Script gegaan. En eigenlijk viel ons dat mee. Alweer de 3e keer dat we ze zagen op Pinkpop, maar het is toch wel bizar dat de hele setlist één grote hitlijst is. De zang was hier en daar niet helemaal zuiver, maar als echt alle nummers zo worden meegebruld door vrouwelijk Pinkpop, dan hoor je daar bijna niks van. En volgens mij zagen we Finland ook nog voorbij komen op het grote scherm. Na The Script wilden we eigenlijk nog even bij Noel Gallagher gaan kijken, maar de massa die dezelfde kant op ging deed ons besluiten om in plaats daarvan even goed te gaan eten, en daarna een mooie plek vooraan te zoeken bij de Foo's. We zijn uiteindelijk aan de linkerkant beland, en dat was een uitstekende keuze. Niet in de laatste plaats omdat het terrein daar iets meer glooit, en je dus iets beter over de mensenmassa heen kan kijken. Maar ook qua sanitair was het perfect. De toiletten linksvoor waren ruim, er waren geen rijen, en er werd zelfs persoonlijk even een doekje over de bril gehaald voor je ging zitten. Dat is wel effe wat anders dan al die Dixies vol naaktslakken op de camping. Dus uiteindelijk met een volle maag, een leeg darmstelsel, en een paar volle trays bier, redelijk vooraan in de startblokken voor 2,5 uur Foo Fighters. Yeah!
Vooral door het begin van de Foo's werden we weggeblazen. Dave kwam oprennen, ging een paar keer van links naar rechts, en toen regen ze zo 4 a 5 nummers aan elkaar, zonder onderbreking. Dat ze muzikaal ietsje uit elkaar werden getrokken en dus een soort extended versies werden, vond ik juist gaaf. Het was van een prima niveau, en ook met een Pretender van 7 minuten kun je nog steeds alles mee krijsen. Omdat ik ook heb meegekregen hoe de stem van Dave eraan toe was bij Rock am Ring, heb ik daar ook onbewust toch wel erg op staan letten. Ik had het idee dat hij best goed bij stem was het eerste uur. Het viel me op dat hij er weinig rem op had, alleen de echt ruige stukken liet hij een beetje lopen. Ik kon daar op zich wel mee leven. De bridge in het nummer Monkey Wrench vond ik wel wat in het water vallen, maar ik snap ook dat hij nog een hele tour door moet met die strot.
Vandaar dat ik ook niet zo viel over het middenstuk van de show. Natuurlijk was dat deel veruit het minste. Je komt voor het eigen werk, en niet de covers die je al kent, omdat ze altijd dezelfde covers doen. Maar deze nummers maken wel dat je even je stem kunt resetten. Foo Fighters verpakken dit in een soort grote wisselact, waarmee ze hun muzikaliteit tentoonstellen en zichzelf (alweer) voorstellen. Ik vond dit echt uitstekend werken de eerste keer dat ik het zag. Als je de routine al kent, en precies weet wie de bandleden zijn en waar hun kracht ligt, is het toch iets minder. Maar let wel: Taylor is een uitstekende zanger, wellicht beter dan Dave, en Under Pressure is doping voor de oortjes. Ik ben dus ook zeker wel positief, het voelde alleen een beetje als een intermezzo, gespeeld door "de leden van de band Foo Fighters". Enige echt punt van kritiek is dat dat gehannes met die Mike wel iets korter mocht, en dat Dave zijn feitenkennis over zijn optredens van Pinkpop wel iets beter mag checken van tevoren. We lachen nog steeds Pharell uit met zijn "Hello Amsterdam", maar dit is natuurlijk niet veel handiger. Wij weten dondersgoed hoe lang we op je hebben moeten wachten, ouwe brekebeen, het zou fijn zijn als jij het ook wist!
Maar vervolgens was de finale van de show weer een dikke prima. Ik merkte wel dat, hoe meer we tegen het einde liepen, hoe meer je begint te knijpen of dat ze sommige van je favoriete platen wel of niet gaan spelen. Ik was heel erg blij met Walk, maar ik heb vooral Long Road to Ruin en Arlandria gemist. Die doen het volgens mij zowel bij mij als op zo'n weide erg goed,, maar ja, je kunt niet alles hebben. Het loopje naar de encore, met de nachtcamera met Dave en Taylor, vond ik ook leuk. Maar als je echt die annulering van 2015 had willen goedmaken, was dit je kans. Pak gewoon minstens 4 encore nummers, waarmee je Pinkpop matst t.o.v. de overige shows. Dan heb je een prachtig goedmakertje. Slechts 2 vond ik te karig, zelfs na 2,5 uur. En verder is het gewoon de tofste rockheadliner die je je kan wensen.
Ook deze dag ging ik er tussen half 2 en 2 in, met suizende oren, zeurende voeten, en een blauwe ribbenkast. Het zou een zware 3e dag gaan worden...