Sun Kil Moon. Mark is toch wel een persoon die je een keer live moet hebben gezien. Bijzondere show.
Hoe was het geluid? Ik hoorde dat ie niet altijd even goed te verstaan was.
Drukke week gehad, maar hier een verslagje over Foals afgelopen maandag.
Foals, 7-09-2015, Melkweg Amsterdam
Een band een tweede keer zien? Prima. Voor een derde? Nou vooruit… Maar is een vijfde keer ook nog leuk? Jazeker, als deze band Foals heet wel.
Met Snake Oil probeert Foals een krachtige start te maken. Helaas is dit liedje een dertien in een dozijn rocksong met een voorspelbaar Band of Skulls-rifje. Hierdoor ontbreekt de spanning die Foals zo bijzonder maakt. Als ze even later die ‘grote hit’ met dat simpele baslijntje spelen slaat de verveling in, hoewel de rest van het publiek juist losbarst. Dit wordt niet beter als vervolgens het nieuwe Birch tree langskomt. Bij dit nummer heeft de band zelfs versterking nodig van een toetsenist/DJ, die zich achterin verstopt. Hoewel Yannis het podium op en neer rent, maakt hij weinig contact met het publiek. Hierdoor voelt het wat routineus aan.
Pas bij Providence komt het echt los. Dit liedje heeft op het album al zoveel energie. Maar met de kracht erbij die de zanger erin stopt, verandert het publiek in een kolkende massa. Hierna krijgt het publiek wat rust in de vorm van Spanish Sahara. Echt tot rust komen we niet. Dit enige liedje van Total Life Forever deze avond, met zijn spannende opbouw, is een van de mooiste van de band. Het contrast met het vorige is enorm en raakt daarmee een gevoelige snaar of zorgt op zijn minst voor kippenvel. Foals is los. De band speelt vervolgens Red Socks Pugie met de intensiteit die we van ze kennen. Mocht Spanish Sahara je nog niet geraakt hebben, dan lopen de rillingen wel over je rug bij Late Night. Na de eerste tonen staan mijn armharen al recht overeind. Om vervolgens uit te bouwen tot een prachtige climax. Foals weet hiermee zelfs het springerige feestpubliek stil te krijgen.
Maar na nog één nieuw liedje horen we al weer de bekende tonen van Inhaler. Hier is er weer voluit gelegenheid om helemaal los te gaan. Maar dan, na net aan een uurtje spelen, verlaat de band het podium al weer. Er volgt nog een toegift dat de aanwezigen niet snel zullen vergeten. De band trapt af met titeltrack What Went Down, die zeer sterk wordt opgebouwd. Ze trekken alle registers open om te eindigen in een wall of sound. Zo kan het ook, dit is wat we op het nieuwe album wilden horen. Als afsluiter, zoals altijd, Two Steps Twice. Misschien geen verrassing, maar het blijft steengoed. En om er nog even een schepje boven op te doen duikt de zanger weer het publiek in. Om vervolgens het balkon op te gaan voor een enorme sprong het publiek in. Na vijf kwartier is het over. Misschien wat kort, maar een intense beleving was het wel.
Foals laat zich weer van zijn sterkste kant zien. Je vraagt je af waarom ze nog in de Melkweg staan: voordat de deuren open gaan staat er al een rij tot aan de schouwburg. Na het fijn geproduceerde nieuwe album zouden een HMH-concert en een headlineslot op Best Kept Secret logische stappen zijn. Foals is een populaire band, maar doet live geen concessies. Ondanks de zwakkere nieuwe nummers weten ze door de afwisselende set voor een vijfde keer te boeien.