The Kooks, HMH 31-12
The Kooks, ik vreesde dat het totaal niet druk zou worden (de laatste week veel reclame op 3fm, veel, heel veel mensen die hun ticket aanboden op Ticketswap, en het voor velen ietwat tegenvallende 'Listen'), maar het stond toch redelijk vol. Ik stond een beetje halverwege de zaal, wat best prima was bij nader inzien. Ik hoorde van wat vrienden die helemaal vooraan stonden dat het aandeel hysterische fangirls ietsje te hoog was, dat het haast afbreuk deed aan de ervaring. Maar goed. Voorprogramma Sunday Sun, tja, ik zal er niet al te veel woorden aan vuil maken. Zo'n typisch Concert at Sea en 3fm bandje waar je over een jaar niemand meer over hoort (sorry voor de liefhebbers). Bij het laatste nummer wordt door de zanger gevraagd of we zo hard mogelijk herrie willen maken alsof The Kooks opkomt, want "Ooit hopen we net zo groot te worden als The Kooks". Sorry maat, maar dat zit er niet in.
Afijn, The Kooks. Die band waar een hoop diehards van claimen dat ze ten tijde van 'Junk of The Heart' al op hun retour waren speelt een goede, krachtige set. Oké, het minder goed ontvangen 'Listen' toont aan dat ze een zijweg nemen op hun sound, maar toch weten ze 'It Was London', 'Bad Habit', 'Forgive & Forget' en 'Sweet Emotion' makkelijk in de rest van een met hits gevulde set te blenden. Dat The Kooks weten dat een hoop mensen in het publiek voor nummers van 'Inside In/Inside Out' en 'Konk', weten ze donders goed, want alleen de titelsong van 'Junk of The Heart' wordt ten gehore gebracht. De rest bestaat, voorspelbaar als het is, uit 'Sofa Song' , 'She Moves In Her Own Way', 'Seaside' (keihard meegebrult door werkelijk iedereen), 'Eddie's Gun' en 'Ooh La'. De toegift begint met een schitterende uitvoering van 'See Me Now'. Eerst alleen Luke Pritchard op Piano, en hoe verder het nummer vordert komt de rest van de band erbij. Als laatste wordt nog 'Naïve' geknald, de drumsticks richting de gillende fangirls gegooid, en Amsterdam wederom bedankt. Fantastische avond!
The Kooks, ik vreesde dat het totaal niet druk zou worden (de laatste week veel reclame op 3fm, veel, heel veel mensen die hun ticket aanboden op Ticketswap, en het voor velen ietwat tegenvallende 'Listen'), maar het stond toch redelijk vol. Ik stond een beetje halverwege de zaal, wat best prima was bij nader inzien. Ik hoorde van wat vrienden die helemaal vooraan stonden dat het aandeel hysterische fangirls ietsje te hoog was, dat het haast afbreuk deed aan de ervaring. Maar goed. Voorprogramma Sunday Sun, tja, ik zal er niet al te veel woorden aan vuil maken. Zo'n typisch Concert at Sea en 3fm bandje waar je over een jaar niemand meer over hoort (sorry voor de liefhebbers). Bij het laatste nummer wordt door de zanger gevraagd of we zo hard mogelijk herrie willen maken alsof The Kooks opkomt, want "Ooit hopen we net zo groot te worden als The Kooks". Sorry maat, maar dat zit er niet in.
Afijn, The Kooks. Die band waar een hoop diehards van claimen dat ze ten tijde van 'Junk of The Heart' al op hun retour waren speelt een goede, krachtige set. Oké, het minder goed ontvangen 'Listen' toont aan dat ze een zijweg nemen op hun sound, maar toch weten ze 'It Was London', 'Bad Habit', 'Forgive & Forget' en 'Sweet Emotion' makkelijk in de rest van een met hits gevulde set te blenden. Dat The Kooks weten dat een hoop mensen in het publiek voor nummers van 'Inside In/Inside Out' en 'Konk', weten ze donders goed, want alleen de titelsong van 'Junk of The Heart' wordt ten gehore gebracht. De rest bestaat, voorspelbaar als het is, uit 'Sofa Song' , 'She Moves In Her Own Way', 'Seaside' (keihard meegebrult door werkelijk iedereen), 'Eddie's Gun' en 'Ooh La'. De toegift begint met een schitterende uitvoering van 'See Me Now'. Eerst alleen Luke Pritchard op Piano, en hoe verder het nummer vordert komt de rest van de band erbij. Als laatste wordt nog 'Naïve' geknald, de drumsticks richting de gillende fangirls gegooid, en Amsterdam wederom bedankt. Fantastische avond!
