Ook The Gaslight Anthem hier. Wat een fantastisch optreden zeg. Het was de eerste keer dat ik ze zag dus ik was blij met alles dat ze speelden, maar vooral Old White Lincoln was heel erg vet. Wel liepen er een paar idioten rond in het publiek die het voor sommige anderen aan het verpesten waaren, waaronder die Ier natuurlijk. De sfeer was op de voorste rijen daardoor een beetje gespannen en heb in het laatste kwartier nog twee vechtpartijtjes voorkomen, maar goed. Ik heb er persoonlijk niet heel veel aandacht aan gegeven dus heb er ook weinig last van gehad. Super avond al met al!
Ik ben naar … geweest en het was …
- Onderwerp starter Ron
- Startdatum
Bayside 5
Deer Tick 7
Gaslight Anthem 8
Tim Vantol 6
Had bijna het gevoel dat het een festival was met zoveel acts joh, dus dit maar even om de rangorde aan te geven. TGA speelde gewoon heel strak dus niets op aan te merken verder. Ik merkte wel dat ik eigenlijk alleen de nummers van Handwritten en Get Hurt echt herkende + de bekendere van '59 Sound. Great Expectations hadden ze een mooie versie van gemaakt live.
Deer Tick 7
Gaslight Anthem 8
Tim Vantol 6
Had bijna het gevoel dat het een festival was met zoveel acts joh, dus dit maar even om de rangorde aan te geven. TGA speelde gewoon heel strak dus niets op aan te merken verder. Ik merkte wel dat ik eigenlijk alleen de nummers van Handwritten en Get Hurt echt herkende + de bekendere van '59 Sound. Great Expectations hadden ze een mooie versie van gemaakt live.
Jack White in de Vorst in Brussel
Lucius als voorprogramma wat ik niet echt passend vond. Speelde erg goed maar merkte dat de muziek me weinig deed. +1 Omdat een van de zangeressen lekker gek is.
Jack White
Had hem zelf nog nooit live gezien, ook niet een van zijn andere bands. Was een redelijke show al zeg ik het zelf. Ik merk dat ik meer fan ben van zijn Rock nummers van bijv The White Stripes dan van zijn laatste 2 platen waar vrij veel blues en ook rustige nummers op staan.
Pas toen Jack veel rock er in gooide, in de tweede helft van zijn show. begon het echt een goede rockshow te worden met een gruwlijk vette encore. Had het idee dat ik niet de enigste was die niet overdonderd was door de show. Misschien dat er toch wat minder mensen voor de rustige blues nummers komen. Ook vind ik de Vorst maar een boutzaal. Het was er heel erg warm en het is er vrij onduidelijk geregeld allemaal. Ben blij dat wij in NL de HMH hebben.
volgensmij was iemand meer van het forum er ook geweest, ben je het met mee eens?
Lucius als voorprogramma wat ik niet echt passend vond. Speelde erg goed maar merkte dat de muziek me weinig deed. +1 Omdat een van de zangeressen lekker gek is.
Jack White
Had hem zelf nog nooit live gezien, ook niet een van zijn andere bands. Was een redelijke show al zeg ik het zelf. Ik merk dat ik meer fan ben van zijn Rock nummers van bijv The White Stripes dan van zijn laatste 2 platen waar vrij veel blues en ook rustige nummers op staan.
Pas toen Jack veel rock er in gooide, in de tweede helft van zijn show. begon het echt een goede rockshow te worden met een gruwlijk vette encore. Had het idee dat ik niet de enigste was die niet overdonderd was door de show. Misschien dat er toch wat minder mensen voor de rustige blues nummers komen. Ook vind ik de Vorst maar een boutzaal. Het was er heel erg warm en het is er vrij onduidelijk geregeld allemaal. Ben blij dat wij in NL de HMH hebben.
volgensmij was iemand meer van het forum er ook geweest, ben je het met mee eens?
Catfish & the Bottlemen in Bitterzoet
Ik heb Catfish & the Bottlemen dit jaar op Best Kept Secret ontdekt, een geweldig springerig britpop bandje dat me in een klap fan maakte. The Balcony is één van de betere platen van 2014, en het kon dus ook niet missen dat ik er in Amsterdam gewoon weer bij was.
Na de nodige glazen bier kwamen de heren rond 9 uur het podium op. Met pas een album op zak werd het een korte maar vooral krachtige set waarbij de band Bitterzoet op een geweldige manier platspeelde. Gloeilamp heeft zich weer heerlijk als een debiel gedragen, maar kreeg daardoor wel een praatje met Van McCann, de setlist en een bedankje van Van cadeau. Prachtige herinneringen.
De band speelde daarnaast ook nog eens retestrak. De bassist en gitarist staan daarbij wel met een gezicht als een oorwurm op het podium, maar het oneindige enthousiasme van McCann maakt erg veel goed. Het is duidelijk dat de band met Van de belangrijkste schakel heeft. Nummers als Kathleen, Cocoon, Fallout, Rango, Homesick en Tyrants vormden de hoogtepunten in de set, maar eigenlijk was het hele concert van een verdomd hoog niveau. Deze jongens zijn echt heel erg gegroeid na de show op Best Kept Secret, waar het soms nog een beetje onzeker overkwam. In Bitterzoet waren ze werkelijk ijzersterk, ik ben nóg erger onder de indruk geraakt van deze band. Gaat zeker het debuutalbum 'The Balcony' checken, of ga ze live zien tijdens Eurosonic.
Setlist:
1. Rango
2. Pacifier
3. Sidewinder
4. Fallout
5. 26
6. Business
7. Kathleen
8. Homesick
9. Cocoon
10. Tyrants
Ik heb Catfish & the Bottlemen dit jaar op Best Kept Secret ontdekt, een geweldig springerig britpop bandje dat me in een klap fan maakte. The Balcony is één van de betere platen van 2014, en het kon dus ook niet missen dat ik er in Amsterdam gewoon weer bij was.
Na de nodige glazen bier kwamen de heren rond 9 uur het podium op. Met pas een album op zak werd het een korte maar vooral krachtige set waarbij de band Bitterzoet op een geweldige manier platspeelde. Gloeilamp heeft zich weer heerlijk als een debiel gedragen, maar kreeg daardoor wel een praatje met Van McCann, de setlist en een bedankje van Van cadeau. Prachtige herinneringen.
De band speelde daarnaast ook nog eens retestrak. De bassist en gitarist staan daarbij wel met een gezicht als een oorwurm op het podium, maar het oneindige enthousiasme van McCann maakt erg veel goed. Het is duidelijk dat de band met Van de belangrijkste schakel heeft. Nummers als Kathleen, Cocoon, Fallout, Rango, Homesick en Tyrants vormden de hoogtepunten in de set, maar eigenlijk was het hele concert van een verdomd hoog niveau. Deze jongens zijn echt heel erg gegroeid na de show op Best Kept Secret, waar het soms nog een beetje onzeker overkwam. In Bitterzoet waren ze werkelijk ijzersterk, ik ben nóg erger onder de indruk geraakt van deze band. Gaat zeker het debuutalbum 'The Balcony' checken, of ga ze live zien tijdens Eurosonic.
Setlist:
1. Rango
2. Pacifier
3. Sidewinder
4. Fallout
5. 26
6. Business
7. Kathleen
8. Homesick
9. Cocoon
10. Tyrants
Ik heb nog nooit echt een concert recensie geschreven, dus hier mijn eerste concertverslag van Sun Kil Moon.
Sun Kil Moon, 4 December, Paradiso
Hij staat bekend als een zeurpiet, al helemaal na zijn sneer naar The war on drugs met het liedje The war on drugs suck my cock(http://pitchfork.com/news/56989-here-it-is-mark-kozeleks-song-called-war-on-drugs-suck-my-cock/). Maar vooral heeft Mark Kozelek zijn bekendheid verkregen door het schrijven van hele mooie en persoonlijke liedjes. Dit jaar bracht hij met Sun Kil Moon het verfijnde album Benji uit waarop hij zingt over zijn jeugd, zijn eerste zoen en het verlies van familieleden.
Mark’s verbitterdheid en gevoeligheid komen beiden duidelijk naar voren tijdens het concert van Sun Kil Moon op 4 december. Bij binnenkomst stelt hij meteen een harde eis, door heel Paradiso hangen blaadjes waarop staat dat telefoons uit moeten. Maar na het eerste nummer is het publiek zijn telefoon al vergeten, de band begint met He always felt like dancing. De zang word minimaal begeleid waardoor we meteen horen hoe mooi zijn stem is.
Het derde nummer is nog maar net een week oud, The Possum, hier laat de zanger pas echt zien wat hij met zijn stem kan. Hij zingt zo luid en met zoveel woede dat ik er bijna bang van werd, maar doet dit zonder zich te overschreeuwen of ook maar één toon te missen. Wanneer deze gevoelige en minimalistische liedjes saai dreigen te worden, speelt Sun Kil Moon parel van het laatste album Carissa gevolgd door het indrukwekkende Dogs.
Na nog geen uur spelen vertelt hij het publiek dat hij er geen zin meer in heeft, dus hij het wat leuker voor zichzelf gaat maken. Er wordt een meisje op het podium uitgenodigd om duet I got you babe te zingen. Het zenuwachtige meisje blijkt erg mooi te kunnen zingen en is een perfecte combinatie de rauwe stem van Kozelek.
Er wordt gevraagd om het War on Drugs nummer, in plaats daarvan speelt Mark doodleuk drie kerstliedjes. Maar niet zomaar kerstliedjes, hij mompelt iets over Swans en Michael Gira, we krijgen The Little Drummer Boy (De kleine tamboer) met gierende gitaren à la Swans.
Het is duidelijk dat Kozelek in een goed humeur is, hij is erg spraakzaam en maakt het publiek met zijn cynische humor vaak aan het lachen. Later in de set wordt dan ook alsnog het satirische nummer The War on drugs suck my cock gespeeld. Live blijkt het nog een best mooi liedje te zijn ook, maar vooral erg grappig door de tekst en een zeer herkenbare imitatie van TWOD. In totaal speelt Sun Kil Moon meer dan twee en een half uur, maar door een goede afweging van humor, persoonlijke teksten en prachtig gitaarspel vliegt deze tijd om.
Sun Kil Moon, 4 December, Paradiso
Hij staat bekend als een zeurpiet, al helemaal na zijn sneer naar The war on drugs met het liedje The war on drugs suck my cock(http://pitchfork.com/news/56989-here-it-is-mark-kozeleks-song-called-war-on-drugs-suck-my-cock/). Maar vooral heeft Mark Kozelek zijn bekendheid verkregen door het schrijven van hele mooie en persoonlijke liedjes. Dit jaar bracht hij met Sun Kil Moon het verfijnde album Benji uit waarop hij zingt over zijn jeugd, zijn eerste zoen en het verlies van familieleden.
Mark’s verbitterdheid en gevoeligheid komen beiden duidelijk naar voren tijdens het concert van Sun Kil Moon op 4 december. Bij binnenkomst stelt hij meteen een harde eis, door heel Paradiso hangen blaadjes waarop staat dat telefoons uit moeten. Maar na het eerste nummer is het publiek zijn telefoon al vergeten, de band begint met He always felt like dancing. De zang word minimaal begeleid waardoor we meteen horen hoe mooi zijn stem is.
Het derde nummer is nog maar net een week oud, The Possum, hier laat de zanger pas echt zien wat hij met zijn stem kan. Hij zingt zo luid en met zoveel woede dat ik er bijna bang van werd, maar doet dit zonder zich te overschreeuwen of ook maar één toon te missen. Wanneer deze gevoelige en minimalistische liedjes saai dreigen te worden, speelt Sun Kil Moon parel van het laatste album Carissa gevolgd door het indrukwekkende Dogs.
Na nog geen uur spelen vertelt hij het publiek dat hij er geen zin meer in heeft, dus hij het wat leuker voor zichzelf gaat maken. Er wordt een meisje op het podium uitgenodigd om duet I got you babe te zingen. Het zenuwachtige meisje blijkt erg mooi te kunnen zingen en is een perfecte combinatie de rauwe stem van Kozelek.
Er wordt gevraagd om het War on Drugs nummer, in plaats daarvan speelt Mark doodleuk drie kerstliedjes. Maar niet zomaar kerstliedjes, hij mompelt iets over Swans en Michael Gira, we krijgen The Little Drummer Boy (De kleine tamboer) met gierende gitaren à la Swans.
Het is duidelijk dat Kozelek in een goed humeur is, hij is erg spraakzaam en maakt het publiek met zijn cynische humor vaak aan het lachen. Later in de set wordt dan ook alsnog het satirische nummer The War on drugs suck my cock gespeeld. Live blijkt het nog een best mooi liedje te zijn ook, maar vooral erg grappig door de tekst en een zeer herkenbare imitatie van TWOD. In totaal speelt Sun Kil Moon meer dan twee en een half uur, maar door een goede afweging van humor, persoonlijke teksten en prachtig gitaarspel vliegt deze tijd om.
Leuk stukje over Sun Kil Moon! Ik had nog willen gaan en ik baal wel dat ik niet gegaan ben. Hij heeft dus zelfs War On Drugs: Suck My Cock nog gespeeld, fantastisch nummer. SOTY kind of shit is dat.
Ben Howard in de HMH gister. Na wat recensies van donderdag gelezen te hebben had ik me al een beetje voorbereid op een ander publiek dan normaal. Het grootste deel van het publiek zat duidelijk ook te wachten op een paar eerste tonen van zijn hitjes waar ze dan lekker door heen konden gillen. Maar gelukkig speelde hij het meeste van zijn nieuwe album. Het hele podium was ook een beetje mysterieus ingericht met lichten en achtergrond schermen, dat past ook wel bij zijn nieuwste album.
Hoogtepuntjes waren echt In Dreams, Small Things en Oats In The Water. De volgende keer mag hij van mij zijn hele eerste CD en zijn vage stemvervormer thuis laten. Maar ben wel blij met welke kant hij op wil met zijn muziek.
En uiteindelijk vond ik het publiek nog wel meevallen. (Maar misschien kwam dat omdat ik me al op het ergste voorbereid had.)
Ik kan me erg goed vinden in de recensie van Oor van donderdag: http://oor.nl/#!/articles/ben_howard_verdient_een_volwassener_publiek/concert
Hoogtepuntjes waren echt In Dreams, Small Things en Oats In The Water. De volgende keer mag hij van mij zijn hele eerste CD en zijn vage stemvervormer thuis laten. Maar ben wel blij met welke kant hij op wil met zijn muziek.
En uiteindelijk vond ik het publiek nog wel meevallen. (Maar misschien kwam dat omdat ik me al op het ergste voorbereid had.)
Ik kan me erg goed vinden in de recensie van Oor van donderdag: http://oor.nl/#!/articles/ben_howard_verdient_een_volwassener_publiek/concert
Ook ik had me op het ergste voorbereid, maar ik heb zoiets als gisteren nog nooit meegemaakt. Bakvissen die godverdomme de hele show lang over hun werk en online-shopping aan het lullen zijn. En als je netjes vraagt of ze hun mond niet kunnen houden je aankijken alsof je gek bent. Sorry voor mijn gevloek, maar dit was echt niet te doen. Het ergste is nog wel dat Ben Howard echt fenomenaal was. Toen hij The Fear speelde en plotseling iedereen zijn smoelwerk dichthield en mee ging doen had ik echt zin om wat mensen neer te maaien. Dood en doodzonde dat dit gebeurde, want aan Ben lag het niet. Het klinkt misschien gek, maar als het publiek in Norwich (?) ook zo was begrijp ik de frustatie van Ben heel erg goed. Dit soort volk moet gewoon de kroeg in, ik vroeg me soms echt af wat mensen deden bij dit concert. Ik ben eerlijk gezegd nu al een beetje bang voor de show van Alt-J in de HMH, daar ga ik dan maar proberen vooraan te komen.
Dat hoop ik toch niet.
Denk dat de gemiddelde fan van Alt-J toch wel vaker een optreden bezoekt en dan ook hopelijk wat meer voor de muziek komt. Denk dat bij Ben Howard veel meer mensen komen die normaal nooit naar concerten gaan maar fan zijn van de hitjes. Alt-J is daar toch hopelijk wel alternatief genoeg voor.
Gister Sóley en Low Roar gezien in de Tolhuistuin (Mooie zaal trouwens). Beide Ijslandse bands die in het land zijn vanwege Eurosonic. En ik blijf het bizar vinden hoeveel goede artiesten Ijsland heeft.
Maar goed, Sóley begon de avond. Als je je ogen dicht deed had je soms echt het idee dat je bij Agnes Obel stond. Onwijs rustige piano muziek, maar wel heel mooi. Alleen sommige stukken iets te langdradig en saai. De zaal was ook bizar stil, dat maakt zulke muziek ook wel extra mooi.
Daarna Low Roar. Een goede mix tussen muziek dat populair kan zijn en een experimentele stijl. Eigenlijk een soort Alt-J met nog iets erbij ofzo. Die gasten zaten blijkbaar niet echt te wachten op applaus aangezien ze een stuk of 5 nummers achter elkaar speelden, en daarna maar even zeiden dat ze niet zulke praters waren en snel weer verder gingen. Maar zolang je goede muziek maakt is dat ook niet echt nodig. Je werd ruim een uur meegenomen in een soort dromerige experimentele folk pop ofzo. En dat was heel fijn. Aanrader
Maar goed, Sóley begon de avond. Als je je ogen dicht deed had je soms echt het idee dat je bij Agnes Obel stond. Onwijs rustige piano muziek, maar wel heel mooi. Alleen sommige stukken iets te langdradig en saai. De zaal was ook bizar stil, dat maakt zulke muziek ook wel extra mooi.
Daarna Low Roar. Een goede mix tussen muziek dat populair kan zijn en een experimentele stijl. Eigenlijk een soort Alt-J met nog iets erbij ofzo. Die gasten zaten blijkbaar niet echt te wachten op applaus aangezien ze een stuk of 5 nummers achter elkaar speelden, en daarna maar even zeiden dat ze niet zulke praters waren en snel weer verder gingen. Maar zolang je goede muziek maakt is dat ook niet echt nodig. Je werd ruim een uur meegenomen in een soort dromerige experimentele folk pop ofzo. En dat was heel fijn. Aanrader
Andy Burrows in Doornroosje
Echt waar, wat een top concert. Het begon een beetje stroef, want het voorprogramma kreeg de zaal niet echt opgewarmd hoewel hij niet slecht speelde. Andy Burrows kreeg dat wel voor elkaar, al moest hij er volgens mij wel wat moeite voor doen. Hij speelde super goed, zong loepzuiver(voor zover ik dat kan inschatten) en heeft een flinke dosis gevoel voor humor. Daarnaast had hij blijkbaar iets nieuws: degene die goed raadde hoeveel bier de technicus die dag ervoor op had mocht met zijn/haar 'date' een nummer op het podium zitten en kreeg een fles gin. Anyway, een fantastisch concert met een welverdiende 8 voor Andy Burrows
ow en 'Andy Burrows: soft music, loud chats'
Echt waar, wat een top concert. Het begon een beetje stroef, want het voorprogramma kreeg de zaal niet echt opgewarmd hoewel hij niet slecht speelde. Andy Burrows kreeg dat wel voor elkaar, al moest hij er volgens mij wel wat moeite voor doen. Hij speelde super goed, zong loepzuiver(voor zover ik dat kan inschatten) en heeft een flinke dosis gevoel voor humor. Daarnaast had hij blijkbaar iets nieuws: degene die goed raadde hoeveel bier de technicus die dag ervoor op had mocht met zijn/haar 'date' een nummer op het podium zitten en kreeg een fles gin. Anyway, een fantastisch concert met een welverdiende 8 voor Andy Burrows
ow en 'Andy Burrows: soft music, loud chats'
Ja dit idee had ik ook al toen ik Sóley thuis eens opzette, maar jammer dat je dat gevoel live ook hebt.
Afgelopen weekend twee concerten gezien, Queen + Adam Lambert in de Ziggo en een dag later The Kooks in de HMH 
(The Kooks zal ik in een volgende reactie plaatsen)
Queen + Adam Lambert:
Sinds dat ik een mail kreeg via de Queen nieuwbrief met een link naar presale-tickets kreeg ik het verwijt dat ik er naar toe ging. "Queen is geen Queen meer sinds Mercury is overleden" kreeg je vaak te horen. Mijn argumentatie dat er tig bands over de aarde rondlopen die al niet meer in de originele bezetting optreden leek ze nog wel stil te krijgen, maar goed. Van te voren nog even gekeken naar Adam Lambert, ik wou wel weten wie de favoriete nummers van Queen voor ons zou gaan zingen, en ik was er redelijk sceptisch over. Maar eenmaal in de Ziggo had ik er alleen maar bewondering voor. Op het podium hing een enorm doek, en een glamorous kwartier te laat begint die intro van 'One Vision'. Je ziet op het podium alleen de schaduw van Lambart en zodra de drums een 17.000 paar trommelvliezen doet trillen wordt het doek opgetild en zie je een enorm podium met als scherm echt een huge scherm met daar omheen die 'Q' die uitloopt in een grote 'catwalk' (om het maar even zo te noemen). Lambert, die over een gouden strot beschikt, gooit echt de longen uit z'n lijf op 'One Vision, een ietwat saaie 'Another One Bites The Dust' 'Fat Bottemed Girls' ("Get on your bikes and ride!!!) en de vroege voorloper van 'We Are The Champions', namelijk 'In The Lap of The Gods'. Lambert, flamboyant als hij is, is niet zo van de sentimentele praat, maar brengt toch een korte maar perfect geplaatste ode aan Mercury. Hij probeert niet de nieuwe Mercury te zijn, maar doet zijn eigen ding, wat het siert. Toch verdwijnt hij in de tweeeneenhalf uur durende set een half uur van het podium, wat Brian May en Roger Taylor de kans geeft om hun moment te pakken. May speelt 'Love of My Life' vol passie, en wanneer Freddie op het scherm verschijnt en het laatste couplet zingt, kan ook May het niet laten om een traantje weg te pinken. Hierna komt (toch wel mijn favoriete Queen nummer) '39 aan de beurt voor een geweldige uitvoering. De bassist (ik ben niet helemaal perfect ingelicht, dus ik weet even niet meer hoe die heet) komt met een toffe bass-solo waar het loopje van 'Body Language' in te horen is, en nog een nummer, maar dat ben ik even kwijt. Vervolgens ontketent er tussen Roger Taylor en zoon Rufus een drumbattle die toch wel lichtelijk episch te noemen is. Adam Lambert keert terug voor 'Under Pressure' en dan komt 'Save Me', welke niet vaak live is uitgevoerd. Al toen we in de rij voor de Ziggo stonden (in een redelijke sneeuwbui) werd ons gevraagd door een enthousiast stel meiden of we hun uitgeknipte hartjes in de lucht wilden houden voor 'Save Me' waardoor het, toen het er toch aan aan toe kwam, er voor zorgde dat de voorste rijen een zee van hartjes in de lucht zweefden. Vervolgens kippenvel tijdens 'Who Wants To Live Forever', en een goede, maar voorspelbare solo van Brian May waar natuurlijk 'Brighton Rock in werd verwerkt'. Hij was goed, maar duurde toch een minuut of drie te lang in mijn ogen. En jahoor, aan het einde natuurlijk Bohemian Rhapsody (ingekort, maar ach) welke het publiek aan het springen kreeg. (Op de setlist welke Brian May op zijn blog plaatste werd 'The Show Must Go On' wel vermeld, maar helaas niet gespeeld?). En uiteraard als toegift, hoe kan het ook anders, 'We Will Rock You' (Ik kreeg echt verzuurde armen van het klappen, maar ik verplichtte mezelf om door te klappen en stampen tot het bitter(zoete)e eind) en 'We Are The Champions'.
Als 20-jarige is het absoluut mijn droom geweest om ooit nog Queen te zien, Freddie was helaas al niet meer onder ons nog voordat ik om de hoek kwam kijken, helaas. Maar deze avond doet alle vooroordelen over uitmelken en het commentaar op Lambert van de baan vegen. Daar waar ik (please don't shoot me) Freddie soms niet echt goed vond zingen (Live at Wembley '86 bijvoorbeeld) kan Lambert echt het bereik aan. Het siert Taylor en May ook dat ze echt de nadruk leggen op de naam '+ Adam Lambert' leggen. Ze weten dat het nooit meer zoals vroeger zal zijn, maar het is een feest, een ode aan Freddie en zijn leven. Alle mensen die nu nog klagen over het feit dat ze er speelden, zijn de mensen die er niet zijn geweest. Ik stond naast een man die claimde Queen nog in originele bezetting had gezien, en ook hij was ontzettend te spreken over Lambert. Queen is niet dood mensen, Queen leeft voor altijd voort in die mensen die voor de muziek komen, en de azijnpissers negeren. Het was het beste optreden in mijn leven!
(The Kooks zal ik in een volgende reactie plaatsen)Queen + Adam Lambert:
Sinds dat ik een mail kreeg via de Queen nieuwbrief met een link naar presale-tickets kreeg ik het verwijt dat ik er naar toe ging. "Queen is geen Queen meer sinds Mercury is overleden" kreeg je vaak te horen. Mijn argumentatie dat er tig bands over de aarde rondlopen die al niet meer in de originele bezetting optreden leek ze nog wel stil te krijgen, maar goed. Van te voren nog even gekeken naar Adam Lambert, ik wou wel weten wie de favoriete nummers van Queen voor ons zou gaan zingen, en ik was er redelijk sceptisch over. Maar eenmaal in de Ziggo had ik er alleen maar bewondering voor. Op het podium hing een enorm doek, en een glamorous kwartier te laat begint die intro van 'One Vision'. Je ziet op het podium alleen de schaduw van Lambart en zodra de drums een 17.000 paar trommelvliezen doet trillen wordt het doek opgetild en zie je een enorm podium met als scherm echt een huge scherm met daar omheen die 'Q' die uitloopt in een grote 'catwalk' (om het maar even zo te noemen). Lambert, die over een gouden strot beschikt, gooit echt de longen uit z'n lijf op 'One Vision, een ietwat saaie 'Another One Bites The Dust' 'Fat Bottemed Girls' ("Get on your bikes and ride!!!) en de vroege voorloper van 'We Are The Champions', namelijk 'In The Lap of The Gods'. Lambert, flamboyant als hij is, is niet zo van de sentimentele praat, maar brengt toch een korte maar perfect geplaatste ode aan Mercury. Hij probeert niet de nieuwe Mercury te zijn, maar doet zijn eigen ding, wat het siert. Toch verdwijnt hij in de tweeeneenhalf uur durende set een half uur van het podium, wat Brian May en Roger Taylor de kans geeft om hun moment te pakken. May speelt 'Love of My Life' vol passie, en wanneer Freddie op het scherm verschijnt en het laatste couplet zingt, kan ook May het niet laten om een traantje weg te pinken. Hierna komt (toch wel mijn favoriete Queen nummer) '39 aan de beurt voor een geweldige uitvoering. De bassist (ik ben niet helemaal perfect ingelicht, dus ik weet even niet meer hoe die heet) komt met een toffe bass-solo waar het loopje van 'Body Language' in te horen is, en nog een nummer, maar dat ben ik even kwijt. Vervolgens ontketent er tussen Roger Taylor en zoon Rufus een drumbattle die toch wel lichtelijk episch te noemen is. Adam Lambert keert terug voor 'Under Pressure' en dan komt 'Save Me', welke niet vaak live is uitgevoerd. Al toen we in de rij voor de Ziggo stonden (in een redelijke sneeuwbui) werd ons gevraagd door een enthousiast stel meiden of we hun uitgeknipte hartjes in de lucht wilden houden voor 'Save Me' waardoor het, toen het er toch aan aan toe kwam, er voor zorgde dat de voorste rijen een zee van hartjes in de lucht zweefden. Vervolgens kippenvel tijdens 'Who Wants To Live Forever', en een goede, maar voorspelbare solo van Brian May waar natuurlijk 'Brighton Rock in werd verwerkt'. Hij was goed, maar duurde toch een minuut of drie te lang in mijn ogen. En jahoor, aan het einde natuurlijk Bohemian Rhapsody (ingekort, maar ach) welke het publiek aan het springen kreeg. (Op de setlist welke Brian May op zijn blog plaatste werd 'The Show Must Go On' wel vermeld, maar helaas niet gespeeld?). En uiteraard als toegift, hoe kan het ook anders, 'We Will Rock You' (Ik kreeg echt verzuurde armen van het klappen, maar ik verplichtte mezelf om door te klappen en stampen tot het bitter(zoete)e eind) en 'We Are The Champions'.
Als 20-jarige is het absoluut mijn droom geweest om ooit nog Queen te zien, Freddie was helaas al niet meer onder ons nog voordat ik om de hoek kwam kijken, helaas. Maar deze avond doet alle vooroordelen over uitmelken en het commentaar op Lambert van de baan vegen. Daar waar ik (please don't shoot me) Freddie soms niet echt goed vond zingen (Live at Wembley '86 bijvoorbeeld) kan Lambert echt het bereik aan. Het siert Taylor en May ook dat ze echt de nadruk leggen op de naam '+ Adam Lambert' leggen. Ze weten dat het nooit meer zoals vroeger zal zijn, maar het is een feest, een ode aan Freddie en zijn leven. Alle mensen die nu nog klagen over het feit dat ze er speelden, zijn de mensen die er niet zijn geweest. Ik stond naast een man die claimde Queen nog in originele bezetting had gezien, en ook hij was ontzettend te spreken over Lambert. Queen is niet dood mensen, Queen leeft voor altijd voort in die mensen die voor de muziek komen, en de azijnpissers negeren. Het was het beste optreden in mijn leven!
