Liam Gallagher - Ovo Hydro in Glasgow 19 juni
De eerste keer dat ik Liam Gallagher zag was net voordat de pandemie begon, mijn eerste concert alleen. Vond dat zo gaaf dat het altijd een bucketlist ding is gebleven om hem in het Verenigd Koninkrijk live te zien. Heb ooit totaal zonder plan een dagticket gekocht voor Leeds Festival, maar dat ging door Corona niet door.
Toen bekend werd dat Liam ging touren in de UK met een show im het teken van een van mijn favoriete albums ooit, 'Definitely Maybe', heb ik een speelstad van de tour gekozen die een fijne verbinding van het vliegveld naar de stad/de concertzaal had. Uiteindelijk met m'n vriendin (die overigens niet meeging) er een mooie midweek Glasgow van gemaakt, fijne stad!
Maar Liam dus, wat een sfeer in die prachtige ronde zaal tussen leipe Schotten. Schotland speelde die avond ook nog een EK-wedstrijd, wat de sfeer nog uitzinniger maakte bij een goal van Schotland tijdens het voorprogramma The Hives. Een mooi shirt gekocht als aandenken aan deze show en met een zitplaats met prima zicht. Uiteindelijk gelukkig alsnog wel het hele concert gewoon kunnen staan.
Een mooie podiumopstelling met allerlei verwijzingen (palmbomen, flamingo's en een opblaas-aardebol) naar de albumhoes waar Liam's podium+visuals doorgaans erg basic zijn. Een lekkere binnenkomer met 'Rock 'n Roll Star', heerlijke deep cuts als 'Cloudburst' en 'Lock All The Doors', een prachtig uitgevoerd 'Whatever' met strijkers, uitzinnig publiek bij 'Cigarettes and Alcohol' en een heerlijke shoegazy persoonlijk favoriet 'Married With Children'. Liam beter bij stem dan ooit en zichtbaar genietend op de bühne.
Maar dan die eerste encore met 'Supersonic', 'Slide Away' en 'Live Forever' (met mooie visuals die een eerbetoon waren aan vervlogen helden als Bob Marley, Jimi Hendrix en John Lennon). Je kon me oprapen, wat een euforie. De show in de Ziggo, toen vol met Britten, kwam er nog het dichtst bij in de buurt van de keren dat ik hem zag, maar met dit publiek was het écht next level. Als afsluiter nog een heerlijke Beatles-cover met 'I Am The Walrus'.
Ja het is geen Oasis en hoe artistiek uitdagend is het om een show met alleen maar 30 jaar oud werk te spelen? Dat mag iedereen zelf bepalen, maar gezien mijn leeftijd en de bekende ruzie tussen de broertjes is dit (waarschijnlijk) het meest dichtbij wat ik ooit ga komen. Was de trip helemaal waard, wil gek lopen wil dit niet mijn lievelingsconcert van het jaar worden.