AIR - Moon Safari (1998)
AIR is een afkorting en staat voor Amour, Imagination, Rêve. Eigenlijk perfect samenvattend waar hun muziek voor staat. Moon Safari is het debuutalbum van het duo uit Versailles en zet meteen de toon met de elektronische, maar zware downtempo stijl. Ingrediënten zijn synthesizers, vocoders, harmonieuze melodieën. Het totaal komt gracieus, romantisch en zweverig over, soms zelfs wat kitscherig, maar Nicolas Godin en Jean-Benoît Dunckel hebben hier een meesterwerk van gemaakt. Bekende songs als Kelly watch the Stars, Remember, All I Need en Sexy Boy staan hier op, maar evengoed onbekendere pareltjes als Le Voyage de Pénélope, New Star in the Sky, Talisman en Ce Matin là. En natuurlijk hun ábsoluut topnummer (volgens mij toch): La Femme d’Argent. Kortom: topalbum en uniek qua stijl.
Neil Young & Crazy Horse – Everybody knows this is nowhere (1969)
Dit is het tweede studioalbum van de intussen 71-jarige rocker, en de allereerste met zijn legendarische band Crazy Horse. En dit slechts vier maanden na zijn debuutalbum! De vier bekendste songs van het album, Cinnamon Girl, Down by the River, de titeltrack en Cowgirl in the Sand, waren allen geschreven op één dag, een dag waarop Young dan nog 39,5 graden Celsius koorts had! Sommige nummers zijn lang uitgesponnen, zoals Down by the River (9:13) en Cowgirl in the Sand (10:06). Deze eerstgenoemde song kan de Canadees nog veel langer rekken, al live versies van 25 minuten en meer mogen beleven! Zalig om hier helemaal mee in op te gaan, want aan zijn gitaarspel kunnen slechts weinigen tippen. Intussen zit Neil Young al aan zijn 38e (!) studioalbum, maar dit blijft toch zijn magnum opus voor mij.
The Beach Boys – Pet Sounds (1966)
Iconische platenhoes, iconische band, iconisch album. De muziek lijkt in niets meer op de surfhits waarmee de groep uit Californië voor het eerst naam maakte, zoals Surfin USA of Fun Fun Fun. Brian Wilson had een artistieke ontwikkeling doorgemaakt die hem in staat stelde om volwassener onderwerpen te behandelen dan die van de liedjes over surfen en auto’s. Zelfs de platenmaatschappij (Capitol) had zijn twijfels bij deze ommezwaai en geloofde niet in het commerciële succes van dit ‘moeilijkere’ album. Capitol releasde twee maanden na Pet Sounds zelfs een greatest hits-album, tot afgrijzen van Brian Wilson. Na al die jaren weet de muziekindustrie wel beter: het album staat op de tweede plaats van ‘The 500 Greatest Albums of All Time’ van het gezaghebbende muziektijdschrift Rolling Stone (na Sgt. Pepper’s Lonely Hearts Club Band). Volgens Paul McCartney is Pet Sounds zelfs het béste album aller tijden en is de single ‘God only knows’ het beste liedje ooit gemaakt. Een hoge plaats in de Festileaks Album Aller Tijden – lijst, Wouldn’t it be nice?
The Stone Roses – The Stone Roses (1989)
Zonder deze jongens uit Manchester was er van britpop geen sprake. Zij zijn met hun titelloze debuutalbum de pioniers van de britpop . Het viertal vormde, samen met Happy Mondays en Inspiral Carpets, de Madchester-scene. Deze muziekniche onderscheidde zich door de combinatie van rock en dansmuziek. Kenmerkend voor hun stijl: de opzwepende groovy drumpartijen van Reni, het aanstekelijke gitaarspel van John Squire, de solide basspartijen van Mani en de zelfzekerheid van zanger Ian Brown. In tegenstelling tot velen (of moet ik zeggen sommigen?), vind ik daarom ook dat deze band meer dan de moeite waard is om live te gaan bekijken. Dan zie je waar Liam Gallagher de mosterd vandaan heeft gehaald, vooral qua podiumattitude. Songs als I wanna be adored, Fool’s Gold, Waterfall… waren baanbrekend in die tijd en staan nu nog altijd als een huis. Afsluiter ‘I am the Resurrecton’ is mijn persoonlijke favoriet: de opbouw, de veelzijdigheid, de typisch Britse arrogantie die er van afdruipt… Een must-vote voor britpopfanaten!
The Who – Who’s next (1971)
Normaal gezien was er van dit album nooit sprake. Na het enorme succes van de rockopera ‘Tommy’ (1969) wou Pete Townshend een nieuw conceptalbum maken: ‘Lifehouse’ moest de naam worden. Eén probleem: Pete zat zo in zijn eigen wereld dat zijn bandgenoten er niets van snapten. Lifehouse werd afgevoerd en met afzonderlijke songs werd een nieuw album samengesteld: Who’s Next. Het nieuwe aan het vijfde studioalbum van de Britten was dat ze voor het eerst synthesizers gebruiken. Elke keer ik het album beluister, ga ik op ontdekkingsreis. Baba O’Riley: wat een klassieker. Behind blue Eyes: een rustpunt en een verademing tegenover de cover van Limp Bizkit. My Wife: tekst en zang van de legendarische bassist John Entwistle, en wat een tekst! Eén van de grappigste songs ooit gemaakt, over zijn vlucht weg van zijn boze vrouw. En dan de absolute topper: ‘Won’t get fooled again’, acht minuten en half classic hardrock! Dit zegt genoeg: https://www.youtube.com/watch?v=vwS1tC9Mp00. De combinatie van geweldige bass van John Entwistle, de energie op de drums van Keith Moon, de hevige uithalen van Pete Townshend op gitaar en het enorme stemgeluid van Roger Daltrey maakt van The Who mijn classic rockband nummer 1. Oh ja, op de albumcover staan de vier bandleden nadat ze net tegen een betonblok, gebruikt om mijnen af te sluiten, geürineerd hebben. Goed kijken.