Ja ben ik helemaal met je eens!! Ik ben ook groot fan. Net als bijv Fleshgod Apocalypse. Als je dat nog niet kent die zijn ook zeker de moeite waard!
Gelukkig hebben die maar weinig line-up wisselingen gehad het laatste half uur dus dat scheelt tekstDit maakt me nieuwsgierig naar Septicflesh, ik ga vanavond gelijk luisteren!
Als ik de tijd kan vinden, dan wil ik nog wel een introductie over Cradle of Filth schrijven
. Ik ben heel benieuwd ik vond het een hele gave band vroeger.
Oh ja Fleshgod Apocalypse, zeker ken ik die! Die heb ik ondekt op FortaRock en heb ik voor het laatst live gezien op hun laatste GMM passage. Helemaal met je eens, zijn zeker de moeite waard.Ja ben ik helemaal met je eens!! Ik ben ook groot fan. Net als bijv Fleshgod Apocalypse. Als je dat nog niet kent die zijn ook zeker de moeite waard!
Komt er een dezer aan.
ik kijk er al naar uit, staan op mijn must see lijstje maar weet eigenlijk nog erg weinig over de band. Ben benieuwdIk ben trouwens een tekstje aan het voorbereiden voor The Ghost Inside
Dit was dé band introductie waar ik op zat te wachten. Ik ken alleen het eerste en het derde album 'The Angel and The Dark River', die laatste vind ik wel erg goed, met name 'Your Shameful Heaven' vind ik prachtig. Nog niet verder in de discografie gedoken, omdat ik niet wist waar ik verder moest gaan. Echt super deze intro @jamelMy Dying Bride
Doom Metal is deze editie van Graspop niet enorm vertegenwoordigd, maar wat er staat is absoluut de moeite waard. Mijn liefde voor Draconian kennen de vaste meelezers inmiddels wel. Maar met de meest recente worp is er weer een band bij gekomen die je absoluut niet mag missen als je van trage, zware, melancholische metal houdt.
My Dying Bride is een band die inmiddels ook al een behoorlijke staat van dienst heeft. Ze zijn immers ontstaan in 1990 en bracht z’n eerste langspeler uit in 1992. Dus deze Britse grootmacht van de Doom Metal mag met hun ruime 30 jaar ervaring inmiddels een routinier genoemd worden. En in al die jaren zijn ze ook trouw met het uitbrengen van nieuwe muziek, want sinds ‘As the Flower Withers’ in 1992 het licht zag, zijn daar intussen nog eens 13 studioalbums bij gekomen. Met ‘The Ghost of Orion’ uit 2020 als meest recente werk.
Thrash Metal heeft z’n ‘Big-4’; Doom Metal heeft z’n ‘Big-3’. Samen met Anathema en Paradise Lost is My Dying Bride één van deze grote drie Britse Doom Metalbands die begin jaren ’90 aan de weg zijn gaan timmeren en voor veel latere bands in het genre een grote inspiratiebron vormen. En waar Paradise Lost en vooral Anathema door de jaren heen kozen voor wat creatieve uitstapjes naar een wat breder of ander geluid, klinkt het My Dying Bride van nu nog behoorlijk vergelijkbaar met hoe de band in de beginjaren klonk. Goed, de productiekwaliteit is door de jaren heen behoorlijk omhoog geschoten. Maar leadgitarist Andrew Craighan en zanger Aaron Stainthorpe zorgen samen nog steeds voor het karakteristieke geluid van de band, zoals ze dat in de begindagen ook al deden. Als ware het een boom, die door de jaren heen groter en steviger is geworden, maar nog steeds de herkenbare contouren van weleer vertoont.
My Dying Bride is geen band voor de feestbeesten, de moshpitters, de dansers en de klappers. Als dat een voorwaarde is voor je liveband experience, kun je de Marquee tijdens hun set beter links laten liggen. Het is een band voor diegenen die ervan houden zich te laten meeslepen in melancholiek en niet terugdeinzen voor af en toe een unheimlich gevoel. Een concert van My Dying Bride is met je ogen dicht je hoofd laten meedeinen op meeslepende gitaar melodieën. Kijken en luiteren naar hoe frontman Aaron je in woord en gebaar meeneemt in zijn emoties. Voor mij is het meer dan eens een moment van ontroerende reflectie geweest.
Dat ze samen met Graspop een goed huwelijk zijn, blijkt wel uit het feit dat komende keer een jubileumpassage voor de band wordt; namelijk hun 10e keer. Er was zelfs een periode dat ze elke twee jaar op Graspop stonden, daar maakten ze destijds ook opmerkingen als ze er weer stonden. Hun eerste keer Graspop was in 1997. Dat was pas het tweede jaar dat Graspop een metalfestival was en destijds konden de bezoekers slechts één dag genieten van een dagje headbangen. Megadeth was de headliner, My Dying Bride de afsluiter in de Marquee. En als ik me niet vergis, hebben ze sindsdien altijd ergens in de avond in de Marquee gestaan.
Om een idee te geven hoe dat live klinkt, grijp ik toch weer terug op hun live DVD ‘Sinamorata’. Deze stamt al uit 2005 en is destijds opgenomen in Hof Ter Loo in Antwerpen, voor nog maar eens een bevestiging dat de band een rijke en vruchtbare geschiedenis heeft met de Belgische metal industrie. Helaas zijn er sindsdien geen live DVD’s meer verschenen, maar desondanks is het nog steeds representatief voor hoe My Dying Bride live klinkt en wat je qua visuals kunt verwachten. Al laat Aaron tegenwoordig zijn dwangbuis wel thuis. Ik vermoed dat zelfs hij er een beetje claustrofobisch van wordt om telkens in dat pak op te treden. Maar dat doet verder niets af aan het gevoel wat ze ook vandaag nog in hun optredens weten over te brengen.
En als je nog meer wilt luisteren, zijn dit twee van mijn persoonlijke favorieten:
Graag gedaan! Ik moet eerlijk bekennen dat ik ook niet hun hele discografie ken. Dit is typisch zo'n band die ik op Graspop nooit oversla, maar thuis niet zo heel snel opzet.
Dit is zo’n geweldige band!!! Mooi stuk hoor!My Dying Bride
Doom Metal is deze editie van Graspop niet enorm vertegenwoordigd, maar wat er staat is absoluut de moeite waard. Mijn liefde voor Draconian kennen de vaste meelezers inmiddels wel. Maar met de meest recente worp is er weer een band bij gekomen die je absoluut niet mag missen als je van trage, zware, melancholische metal houdt.
My Dying Bride is een band die inmiddels ook al een behoorlijke staat van dienst heeft. Ze zijn immers ontstaan in 1990 en bracht z’n eerste langspeler uit in 1992. Dus deze Britse grootmacht van de Doom Metal mag met hun ruime 30 jaar ervaring inmiddels een routinier genoemd worden. En in al die jaren zijn ze ook trouw met het uitbrengen van nieuwe muziek, want sinds ‘As the Flower Withers’ in 1992 het licht zag, zijn daar intussen nog eens 13 studioalbums bij gekomen. Met ‘The Ghost of Orion’ uit 2020 als meest recente werk.
Thrash Metal heeft z’n ‘Big-4’; Doom Metal heeft z’n ‘Big-3’. Samen met Anathema en Paradise Lost is My Dying Bride één van deze grote drie Britse Doom Metalbands die begin jaren ’90 aan de weg zijn gaan timmeren en voor veel latere bands in het genre een grote inspiratiebron vormen. En waar Paradise Lost en vooral Anathema door de jaren heen kozen voor wat creatieve uitstapjes naar een wat breder of ander geluid, klinkt het My Dying Bride van nu nog behoorlijk vergelijkbaar met hoe de band in de beginjaren klonk. Goed, de productiekwaliteit is door de jaren heen behoorlijk omhoog geschoten. Maar leadgitarist Andrew Craighan en zanger Aaron Stainthorpe zorgen samen nog steeds voor het karakteristieke geluid van de band, zoals ze dat in de begindagen ook al deden. Als ware het een boom, die door de jaren heen groter en steviger is geworden, maar nog steeds de herkenbare contouren van weleer vertoont.
My Dying Bride is geen band voor de feestbeesten, de moshpitters, de dansers en de klappers. Als dat een voorwaarde is voor je liveband experience, kun je de Marquee tijdens hun set beter links laten liggen. Het is een band voor diegenen die ervan houden zich te laten meeslepen in melancholiek en niet terugdeinzen voor af en toe een unheimlich gevoel. Een concert van My Dying Bride is met je ogen dicht je hoofd laten meedeinen op meeslepende gitaar melodieën. Kijken en luiteren naar hoe frontman Aaron je in woord en gebaar meeneemt in zijn emoties. Voor mij is het meer dan eens een moment van ontroerende reflectie geweest.
Dat ze samen met Graspop een goed huwelijk zijn, blijkt wel uit het feit dat komende keer een jubileumpassage voor de band wordt; namelijk hun 10e keer. Er was zelfs een periode dat ze elke twee jaar op Graspop stonden, daar maakten ze destijds ook opmerkingen als ze er weer stonden. Hun eerste keer Graspop was in 1997. Dat was pas het tweede jaar dat Graspop een metalfestival was en destijds konden de bezoekers slechts één dag genieten van een dagje headbangen. Megadeth was de headliner, My Dying Bride de afsluiter in de Marquee. En als ik me niet vergis, hebben ze sindsdien altijd ergens in de avond in de Marquee gestaan.
Om een idee te geven hoe dat live klinkt, grijp ik toch weer terug op hun live DVD ‘Sinamorata’. Deze stamt al uit 2005 en is destijds opgenomen in Hof Ter Loo in Antwerpen, voor nog maar eens een bevestiging dat de band een rijke en vruchtbare geschiedenis heeft met de Belgische metal industrie. Helaas zijn er sindsdien geen live DVD’s meer verschenen, maar desondanks is het nog steeds representatief voor hoe My Dying Bride live klinkt en wat je qua visuals kunt verwachten. Al laat Aaron tegenwoordig zijn dwangbuis wel thuis. Ik vermoed dat zelfs hij er een beetje claustrofobisch van wordt om telkens in dat pak op te treden. Maar dat doet verder niets af aan het gevoel wat ze ook vandaag nog in hun optredens weten over te brengen.
En als je nog meer wilt luisteren, zijn dit twee van mijn persoonlijke favorieten:
En vond je het wat?Dit maakt me nieuwsgierig naar Septicflesh, ik ga vanavond gelijk luisteren!
Als ik de tijd kan vinden, dan wil ik nog wel een introductie over Cradle of Filth schrijven
Toffe introductie. Voor de mensen die Cradle niet kennen zeker qua show een aanrader. Ben zelf eigenlijk na Cruelty and the Beast een beetje afgehaakt. Heb ze ook niet echt meer gevolgd sinds ongeveer 2000. Als ik de nieuwste single beluister dan snap ik ook wel waarom. Maar toch als belevenis is het vet om een keer mee te maken. Als je dus geen clashes hebt dan is het live noge steeds een aanrader.
altijd al steengoed live geweest. mij mag je ook present tekenenAlter Bridge
Bekijk bijlage 4399
Voordat Alter Bridge in 2004 werd opgericht, was er Creed (van Mark Tremonti). Drie van de vier Creedleden gingen over naar Alter Bridge, er was dan alleen nog een zanger nodig; Myles Kennedy. Waar Creed meer grunge was, werd met Alter Bridge het roer omgegooid naar ‘powerhouse-rock’ met een moderner en heavieër geluid inclusief vele gitaar solo’s. Ze hebben clean vocals, maar de stem van Myles Kennedy is zeker niet verkeerd. Misschien hebben mensen hem vorig jaar wel op Graspop gezien met 'Myles Kennedy & Company'? Al was dat toen een pijnlijke clash met FFDP en Devin Townsend. Alter Bridge zelf heeft al eerder op GMM gestaan in 2005, 2014 en 2017.
Momenteel heeft Alter Bridge 7 albums uitgebracht waarvan de laatste in 2022 was.
Op hun eerste album One Day Remains staat denk ik toch wel hun meest bekende nummer;
Of van het zelfde album Down to my last;
Het gelijknamige nummer van het album Blackbird blijft ook altijd een van mn favorieten;
Wat ik zelf ook een heel gaaf nummer vind van hun Fortress album is ‘Waters Rising’. Hierbij wordt het zangstokje overgedragen aan Mark Tremonti, en die kan er ook wat van;
Op het nieuwe album hebben ze wel wat meer tempo verwerkt, maar ik moet er zelf nog een beetje aan wennen. Voor het complete plaatje hier nog een uit 2022;
Als je zin hebt in wat rustigere muziek maar met goede gitaarsolo’s, zou ik zeker even langs Alter Bridge gaan. Mij zul je er in ieder geval vinden
