Twee weken geleden ongeveer kaartjes gewonnen voor Roísín Murphy in Tivoli. Vanavond was het zover. Het was goed, en wat een boeiende, extravagante vrouw is het toch. Het voelde als een clubavondje lekker dansen, maar dan wel in stijl. Na elk liedje verkleedde ze zich. Interessant optreden!
Ik ben naar … geweest en het was …
- Onderwerp starter Ron
- Startdatum
Gisteren thuis gekomen van Crammerock, een festival net over de grens bij Zeeuws-Vlaanderen waar je praktisch elke Belgische band ooit ziet en hier en daar een internationale grotere naam. Het concept: een enorme tent met daarin twee mainstages, als het ene optreden klaar is draai je je om en begint vijf minuten later het volgende optreden alweer!, plus een kleine clubtent voor de jongeren. Goede optredens gezien van dEUS, Miles Kane, Hooverphonic met nieuwe zangeres, Equal Idiots, Intergalactic Lovers, Het Zesde Metaal, Arsenal, Coely, Sigma. De La Soul was waanzinnig slecht, op Lowlands hadden ze nog de band mee en dat was echt tof, maar nu waren ze met zn drieën en hadden er geen zin in. Seasick Steve sloopte uiteindelijk een gitaar, z'n drummer smeet een bekken op zijn drumkit uit puur plezier, Lost Frequencies (live) was onnodig en bij Famke Louise werd blijkbaar een hoop bier gesmeten. Leuk om weer even in België te zijn, we waren dan ook de enige Hollanders ook al lag het op vijf minuten rijden van de grens.
Gisteren naar Death Grips gegaan in de AB. Natuurlijk ken ik hun imago wel een beetje dus ik was voorbereid op wat chaotische toestanden. Er was geen voorprogramma en als voorbereiding hadden ze een soort pieptoon die steeds hoger in frequentie werd over een periode van een halfuur tot het concert begon, best uniek. Uiteindelijk duurde het concert slecht een uurtje maar op die tijd hebben ze er wel maar liefst 21 songs doorgejaagd zonder één seconde pauze te nemen of iets tegen het publiek te zeggen; respect voor Zach Hill die tot de laatste seconde stevig bleef rammen op zijn drums. Ondanks dat de AB bijlange niet was uitverkocht (de balkons waren helemaal gesloten en zelfs op de vloer was er nog genoeg ruimte), zat de sfeer er toch goed in. Al vanaf de eerste song was de halve vloer een pit geworden en dat bleef ook zo tot het einde. Iedereen was duidelijk naar Brussel afgezakt om plezier te hebben en dat leidde tot amper smartphones in de lucht, veel crowdsurfers en vooral veel zweet.
Maniakale performance en een fantastisch sfeer, Death Grips blijft een fenomeen. Topavond gehad!
Maniakale performance en een fantastisch sfeer, Death Grips blijft een fenomeen. Topavond gehad!
Ik was er ook bij in Paradiso woensdag, zelfde soort verhaal. Al was die zaal wel stijf uitverkocht, dat dan weer wel. Erg zweterig en opgefokt sfeertje, heel strakke performance. En die pieptoon aan het begin was ook erg maf inderdaad, was een soort auditieve illusie dat die constant bleef stijgen dmv een loop. Mooi avondje...
Popmonument Bergen op Zoom
Afgelopen zaterdag was het Popmonument Bergen op Zoom en liet ik nou toevallig in de buurt zijn(kom er vandaan), dus ging ik daar heen. In totaal 5 acts gezien.
- Als eerste naar Jasper Steverlinck geweest. Die verbaasde me best wel. Van te voren dacht ik dat het een beetje mierzoet gezeik zou zijn, maar het pakte je beet in de mooie stadsschouwburg de Maagd. Wel een ding wat niet slim was de manier waarop de encore werd ingeluid. Iedereen wachtte nog wel toen het licht uit was, maar toen ging het licht opeens aan(en was die al 15 min langer doorgegaan). Halve zaal liep leeg en opeens ging het licht weer uit, toch wel een encore nog van 3 nummers. Al met al mooi optreden
- Daarna door naar het beste biercafe van Berrege, het Provoosthuis, waar King Dalton zou spelen. Het swingde, was funky en rockte er lekker op los. Vond het een behoorlijk goed optreden waarbij is van begin tot eind geboeid was en tevens ook het spelvreugde er vanaf te lezen werd, waarbij het enthousiasme ook mooi op het publiek werd overgebracht.
- Toen door naar Poppodium Gebouw-T, de grootste zaal waar 2 acts zouden spelen. Ik ging naar 1 vd 2, My Baby. Goose, die later zouden spelen, heb ik niet bezocht na mn slechte ervaring op Rock Werchter in 2016. My Baby was oke. Was wel leuk en soms ging het ook echt wel helemaal los, maar zo'n uur lang viel het me heel erg op hoe vaak dezelfde patronen wel niet herhaald werden naar mijn idee, wat het erg herhalend maakte.
- Daarna doorgegaan naar de kelder van La Pucelle waar nog 2 bands zouden optreden. Eerst was het tijd voor Tape Toy. Ruige punkrock zonder poespas eromheen. Klonk goed, maar niet bijzonder en het geluid stond relatief hard. Ook gingen ze wat langer door, wat normaal gesproken geen probleem zou moeten zijn..
- Echter speelde daarna Bongloard, een 'allstarformatie' zoals op de site beschreven met een lid van de band Ffooss, Rats on Rafts en Palmsly(ken 2 vd 3 maar zelf). Het ging hard, echt keihard, en dat bleek een probleem helaas. Ik vond het goed klinken wel, maar ook echt veel te hard. Ze werden afgekapt. Waarom? Ze gingen te lang door(zouden een half uur spelen en waren op het moment van afkappen pas 15/20 min bezig omdat ze niet op tijd konden beginnen door de vorige band) en de muziek stond 'veel' te hard en er zouden klachten zijn geweest. Het probleem was ik daar wel een beetje mee had, is dat je van te voren daar toch vanaf weet als organisatie? Je weet wat je boekt en dat het hard zou zijn. Zonde in ieder geval, want het was het eerste optreden in deze formatie en zo wil je zoiets niet beginnen.
Al met al een mooie avond gehad, waarna ik lopend naar huis moest omdat me fiets kapot was en dus half 4 m'n nest pas opzocht. Was dood op, want ik was die dag al om 6 uur op vanwege werk in Utrecht, flink dagje dus. Ben benieuwd wat het volgend jaar brengt. Vorig jaar namelijk gemist, maar ook toen met namen als J. Bernhardt een mooi programma.
Afgelopen zaterdag was het Popmonument Bergen op Zoom en liet ik nou toevallig in de buurt zijn(kom er vandaan), dus ging ik daar heen. In totaal 5 acts gezien.
- Als eerste naar Jasper Steverlinck geweest. Die verbaasde me best wel. Van te voren dacht ik dat het een beetje mierzoet gezeik zou zijn, maar het pakte je beet in de mooie stadsschouwburg de Maagd. Wel een ding wat niet slim was de manier waarop de encore werd ingeluid. Iedereen wachtte nog wel toen het licht uit was, maar toen ging het licht opeens aan(en was die al 15 min langer doorgegaan). Halve zaal liep leeg en opeens ging het licht weer uit, toch wel een encore nog van 3 nummers. Al met al mooi optreden
- Daarna door naar het beste biercafe van Berrege, het Provoosthuis, waar King Dalton zou spelen. Het swingde, was funky en rockte er lekker op los. Vond het een behoorlijk goed optreden waarbij is van begin tot eind geboeid was en tevens ook het spelvreugde er vanaf te lezen werd, waarbij het enthousiasme ook mooi op het publiek werd overgebracht.
- Toen door naar Poppodium Gebouw-T, de grootste zaal waar 2 acts zouden spelen. Ik ging naar 1 vd 2, My Baby. Goose, die later zouden spelen, heb ik niet bezocht na mn slechte ervaring op Rock Werchter in 2016. My Baby was oke. Was wel leuk en soms ging het ook echt wel helemaal los, maar zo'n uur lang viel het me heel erg op hoe vaak dezelfde patronen wel niet herhaald werden naar mijn idee, wat het erg herhalend maakte.
- Daarna doorgegaan naar de kelder van La Pucelle waar nog 2 bands zouden optreden. Eerst was het tijd voor Tape Toy. Ruige punkrock zonder poespas eromheen. Klonk goed, maar niet bijzonder en het geluid stond relatief hard. Ook gingen ze wat langer door, wat normaal gesproken geen probleem zou moeten zijn..
- Echter speelde daarna Bongloard, een 'allstarformatie' zoals op de site beschreven met een lid van de band Ffooss, Rats on Rafts en Palmsly(ken 2 vd 3 maar zelf). Het ging hard, echt keihard, en dat bleek een probleem helaas. Ik vond het goed klinken wel, maar ook echt veel te hard. Ze werden afgekapt. Waarom? Ze gingen te lang door(zouden een half uur spelen en waren op het moment van afkappen pas 15/20 min bezig omdat ze niet op tijd konden beginnen door de vorige band) en de muziek stond 'veel' te hard en er zouden klachten zijn geweest. Het probleem was ik daar wel een beetje mee had, is dat je van te voren daar toch vanaf weet als organisatie? Je weet wat je boekt en dat het hard zou zijn. Zonde in ieder geval, want het was het eerste optreden in deze formatie en zo wil je zoiets niet beginnen.
Al met al een mooie avond gehad, waarna ik lopend naar huis moest omdat me fiets kapot was en dus half 4 m'n nest pas opzocht. Was dood op, want ik was die dag al om 6 uur op vanwege werk in Utrecht, flink dagje dus. Ben benieuwd wat het volgend jaar brengt. Vorig jaar namelijk gemist, maar ook toen met namen als J. Bernhardt een mooi programma.
Ik was er ook! Heb Canshaker Pi gezien in 't Provoosthuis, Eli Goffa in café de Draak, Teen Creeps in Café Die Twee en in Gebouw-T My Baby en Goose. Vond My Baby erg saai en steeds hetzelfde. Ben er na vier nummers vantussen gegaan, maar Goose gaf de beste show die ik ze ooit heb zien doen! Misschien omdat ze nu in een klein zaaltje speelden was het beter of omdat echt de hele zaal er zin in had, maar ik ben zeiknat van het zweet weer naar buiten gelopen na Goose.
Dit weekend naar Boris in Shibuya geweest. Na hun optreden op Incubate Tilburg in 2016 waren de verwachtingen hooggespannen. Destijds speelden ze hun bekendste album Pink integraal, wat voor een erg bijzondere show zorgde. Eerder dit jaar sloeg ik hun Dear-tour in Nederland over, want het nieuwe album deed me niet zo veel.
Kort daarna, namelijk gedurende afgelopen zomer, plakten ze er nog een paar tourdata aan vast genaamd '25th anniversary tour'. Hoewel die tour nog geen 10 shows telde, is 'ie alweer voorbij. Zes concerten in Amerika en eentje in Japan, toepasselijk genaamd '25th anniversary FINAL'.
En net zoals het concert op Incubate, heb ik deze verjaardagsshow als een erg bijzondere ervaren. De band bestaat inmiddels dus 25 jaar en heeft enorm veel muziek uitgebracht in die tijd. Om precies te zijn 25 albums. Het is altijd bijzonder om door deze collectie muziek te lopen en te realiseren dat ze met Absolutego, Amplifier Worship, Flood, Heavy Rocks, Akuma no Uta en Feedbacker wel met een bijzonder sterke eerste zes albums zijn begonnen.
Deze enorme berg muziek betekent ook dat de band moeite zal hebben gehad om een setlist samen te stellen voor de show. Ze speelden in ruim twee uur tijd 13 nummers. De meeste komen uiteraard van het album Pink, maar persoonlijk was ik erg blij dat de band begon met Feedbacker 2 en eindigde met Flood. Deze twee atmosferische nummers zorgden voor een uitstekende intro en outro van de set, die ondanks de vele muzikale stijlen waar Boris zich in hun carrière aan gewaagd heeft wél heel coherent aanvoelde. Van de albums Flood en Feedbacker, die ik allebei zie als enorm invloedrijke albums voor hedendaagse artiesten die drone en post-rock maken inclusief Swans' meest recente albumtrilogie, spelen ze niet vaak nummers en ik ben blij om ze live meegemaakt te hebben. Al met al een erg memorabele show.
Leuke trivia: ik zag veel Japanners met een Roadburn-shirt van Boris rondlopen. Ik denk niet dat ze er daadwerkelijk zijn geweest, haha.
Kort daarna, namelijk gedurende afgelopen zomer, plakten ze er nog een paar tourdata aan vast genaamd '25th anniversary tour'. Hoewel die tour nog geen 10 shows telde, is 'ie alweer voorbij. Zes concerten in Amerika en eentje in Japan, toepasselijk genaamd '25th anniversary FINAL'.
En net zoals het concert op Incubate, heb ik deze verjaardagsshow als een erg bijzondere ervaren. De band bestaat inmiddels dus 25 jaar en heeft enorm veel muziek uitgebracht in die tijd. Om precies te zijn 25 albums. Het is altijd bijzonder om door deze collectie muziek te lopen en te realiseren dat ze met Absolutego, Amplifier Worship, Flood, Heavy Rocks, Akuma no Uta en Feedbacker wel met een bijzonder sterke eerste zes albums zijn begonnen.
Deze enorme berg muziek betekent ook dat de band moeite zal hebben gehad om een setlist samen te stellen voor de show. Ze speelden in ruim twee uur tijd 13 nummers. De meeste komen uiteraard van het album Pink, maar persoonlijk was ik erg blij dat de band begon met Feedbacker 2 en eindigde met Flood. Deze twee atmosferische nummers zorgden voor een uitstekende intro en outro van de set, die ondanks de vele muzikale stijlen waar Boris zich in hun carrière aan gewaagd heeft wél heel coherent aanvoelde. Van de albums Flood en Feedbacker, die ik allebei zie als enorm invloedrijke albums voor hedendaagse artiesten die drone en post-rock maken inclusief Swans' meest recente albumtrilogie, spelen ze niet vaak nummers en ik ben blij om ze live meegemaakt te hebben. Al met al een erg memorabele show.
Leuke trivia: ik zag veel Japanners met een Roadburn-shirt van Boris rondlopen. Ik denk niet dat ze er daadwerkelijk zijn geweest, haha.
Miles Kane - Melkweg & Fred Perry Shop
Zojuist teruggekomen van een erg mooie avond, waarbij ik niet 1x, maar 2x Miles Kane heb mogen aanhoren. 2x? Ja 2x.
Gistermiddag zat ik eens lekker wat sport te kijken(F1, Wielrennen & Voetbal), dus het was een luie zondag. Opeens zie ik op Facebook voorbij komen dat Miles Kane in 4 steden tijdens z'n tour in een Fred Perry Shop een akoestische set doet. Hele mooie verrassing om tegen te komen en 3x raden: ik ben er natuurlijk heen gegaan. De man heeft 4 nummers gespeeld en dat gaf in zo'n klein winkeltje zonder enige versterking een hele mooie sfeer. Gitaar stond het eerste nummer nog niet perfect afgesteld, maar daarna wel. Na afloop de man een handdruk kunnen geven en zelfs op de foto gekund, wat een mooie verrassing was ook weer. Geweldig om eens meegemaakt te hebben zoiets, want dat heb ik nog nooit eerder gehad.
Daarna wat gegeten en doorgegaan naar de Melkweg. Voorprogramma vond ik helaas 3x niks. Zat wel wat swing in opzich, maar eindstand vond ik het best saai. Niet voor herhaling vatbaar.
Daarna kwam The Man Himself, Miles Kane, en dat was me een verdomd goed concert(je). Hij speelde helaas maar 1 uur en 10 minuten, wat een klein minpuntje was aan een mooie avond. De rest was echter geweldig. De sfeer was er zoals je dat wilt bij zo'n concert. Natuurlijk waren er wat britten aanwezig as usual bij dit soort artiesten, maar het gebrek aan telefoons in de lucht, de dansende mensen, het weinige gepraat en de kleine oude zaal van de Melkweg gaven in combinatie een prachtig resultaat waarbij je het gevoel had in in een zaaltje in Engeland te staan waar iedereen uit z'n dak ging. Begin tot eind was het strak als de neten, want als Miles Kane ook een ding kan is het wel dat hij kan spelen, en dan vooral verdomd goed gitaar spelen. Waar het eerste gedeelte goed was, was het 2e gedeelte vanaf Rearrange echt geweldig. Het leek te ontploffen en die ontploffing bleef voortduren tot het einde bijna. Geweldig concert en mocht ik de tijd hebben gehad dan was ik morgen naar het concert in België gegaan voor deze prijs(maar moet helaas werken).
Zojuist teruggekomen van een erg mooie avond, waarbij ik niet 1x, maar 2x Miles Kane heb mogen aanhoren. 2x? Ja 2x.
Gistermiddag zat ik eens lekker wat sport te kijken(F1, Wielrennen & Voetbal), dus het was een luie zondag. Opeens zie ik op Facebook voorbij komen dat Miles Kane in 4 steden tijdens z'n tour in een Fred Perry Shop een akoestische set doet. Hele mooie verrassing om tegen te komen en 3x raden: ik ben er natuurlijk heen gegaan. De man heeft 4 nummers gespeeld en dat gaf in zo'n klein winkeltje zonder enige versterking een hele mooie sfeer. Gitaar stond het eerste nummer nog niet perfect afgesteld, maar daarna wel. Na afloop de man een handdruk kunnen geven en zelfs op de foto gekund, wat een mooie verrassing was ook weer. Geweldig om eens meegemaakt te hebben zoiets, want dat heb ik nog nooit eerder gehad.
Daarna wat gegeten en doorgegaan naar de Melkweg. Voorprogramma vond ik helaas 3x niks. Zat wel wat swing in opzich, maar eindstand vond ik het best saai. Niet voor herhaling vatbaar.
Daarna kwam The Man Himself, Miles Kane, en dat was me een verdomd goed concert(je). Hij speelde helaas maar 1 uur en 10 minuten, wat een klein minpuntje was aan een mooie avond. De rest was echter geweldig. De sfeer was er zoals je dat wilt bij zo'n concert. Natuurlijk waren er wat britten aanwezig as usual bij dit soort artiesten, maar het gebrek aan telefoons in de lucht, de dansende mensen, het weinige gepraat en de kleine oude zaal van de Melkweg gaven in combinatie een prachtig resultaat waarbij je het gevoel had in in een zaaltje in Engeland te staan waar iedereen uit z'n dak ging. Begin tot eind was het strak als de neten, want als Miles Kane ook een ding kan is het wel dat hij kan spelen, en dan vooral verdomd goed gitaar spelen. Waar het eerste gedeelte goed was, was het 2e gedeelte vanaf Rearrange echt geweldig. Het leek te ontploffen en die ontploffing bleef voortduren tot het einde bijna. Geweldig concert en mocht ik de tijd hebben gehad dan was ik morgen naar het concert in België gegaan voor deze prijs(maar moet helaas werken).
Ik ben gisteren naar U2 geweest in de Ziggodome.
Wat was ik blij met mijn zitplaatsen. Vorig concert van U2 in de Ziggodome had ik staanplaatsen en toen was het net als deze keer wel heel erg vol bij de staan plaatsen. Net als bij het vorige concert in de Ziggodome ook nu weer het gigaschern wat geheel door het staanvlak van de Ziggo vulde.
Spectaculair en verrassend. Ik houd er wel van dat niet alles voorspelbaar is bij een concert.
We hadden mooi zicht op het podium en het was zoals ik van U2 verwacht een prima show en heb dan ook genoten.
Had van mij iets langer mogen duren maar dat mocht de pret niet drukken.
Wat was ik blij met mijn zitplaatsen. Vorig concert van U2 in de Ziggodome had ik staanplaatsen en toen was het net als deze keer wel heel erg vol bij de staan plaatsen. Net als bij het vorige concert in de Ziggodome ook nu weer het gigaschern wat geheel door het staanvlak van de Ziggo vulde.
Spectaculair en verrassend. Ik houd er wel van dat niet alles voorspelbaar is bij een concert.
We hadden mooi zicht op het podium en het was zoals ik van U2 verwacht een prima show en heb dan ook genoten.
Had van mij iets langer mogen duren maar dat mocht de pret niet drukken.
Beach House: 9/10. Goede setlist, erg toffe lichtshow en perfect geluid/ambiance in Tivoli's Ronda. Zeker in mijn top 5 over 2018.
Gisteren Beach House in AB!
Toen ik 15min voor het voorprogramma toekwam, was er tot mijn verbazing nog bijna niemand in de zaal en ik ben zo tot de 2de rij gelopen en daar dan ook de hele avond blijven staan. Het voorprogramma, Wume, vond ik heel tof! Sympathiek duo dat gevarieerde elektronische muziek bracht met live drums.
Beach House zelf was prachtig. De sfeer van op hun albums kwam live helemaal tot zijn recht en vooral tegen het einde van de set kregen sommige nummers een heerlijk intense finish. In combinatie met de simpele maar prachtige lichtshow kwam het vooraan heel goed over. Genoten!
Toen ik 15min voor het voorprogramma toekwam, was er tot mijn verbazing nog bijna niemand in de zaal en ik ben zo tot de 2de rij gelopen en daar dan ook de hele avond blijven staan. Het voorprogramma, Wume, vond ik heel tof! Sympathiek duo dat gevarieerde elektronische muziek bracht met live drums.
Beach House zelf was prachtig. De sfeer van op hun albums kwam live helemaal tot zijn recht en vooral tegen het einde van de set kregen sommige nummers een heerlijk intense finish. In combinatie met de simpele maar prachtige lichtshow kwam het vooraan heel goed over. Genoten!
Beach House - Ancienne Belgique
Na het even opgezocht te hebben is het alweer 5 maanden geleden dat ik nog 's wat in dit topic heb geschreven rond een concert waar ik naartoe ben geweest, te weinig tijd om wat uit te schrijven weet je wel.. Maar deze verdiende gewoon even een dikke vermelding want wat een bloedmooie (en warme!) avond was het gisteren in Brussel.
Ik leerde de band kennen via dat gerelateerde zoeken op Spotify kennen en Cherry Depression werd al snel een plaat die ik opzette wanneer een dosis aan melodrama nodig was. Thank Your Lucky Stars heb ik persoonlijk minder mee maar vind dat er ook een aantal pareltjes opstaan zoals Elegy To The Void bv. Ik denk dat 7 zowat uit kwam rond de tijd dat het concert werd aangekondigd en ik wist dat ik er gewoon bij moest zijn. Hun typische dreampop nu moet shoegaze en noise invloeden kon ik zeker smaken en behoort zeker toe tot de eindlijstjes van dit jaar.
Door een wat late aankomst hebben we Wume geskipt, sorry jongens.. Maar vonden wel snel een plekje rechtsvooraan op ca 4 à 5e rij, Champions League plaatsen als je het mij vraagt. Het concert begon sterk met Levitation en werd meteen meegezogen in Victoria's leefwereld. Wildwas ronduit fantastisch met die noise intro en had ik eigenlijk niet zo verwacht in de setlist om eerlijk te zijn. Hitsingletje Dark Spring vanop de laatste plaat was even wegdromen net zoals het prachtige Lazuli (wat een heerlijk nummer blijft dat toch hé?), kippenvel. Er was eventjes een pauze waarbij Victoria schimmig sprak over dat er een zwarte auto achter het scherm stond maar voor veel mensen was die referentie volgens mij voor velen niet binnen gekomen.
Daarna volgde een buitengewone reeks nummers met Master Of None, L'Inconnue (gespeeld omdat ze in België waren door het Franse stukje?), Myth en met als absoluut hoogtepunt.. Space Song! Fall... Back... In.. To ... Place, zo mooi! Wildflower was een fijne verrassing en mijn favoriete nummer van 7, Lemon Glow, was de absolute kers op de taart. De encore-nummers (Walk In The Park en Dive (!) ) waren ten slotte een mooie afsluiter al had ik m'n hoogtepunt op dat moment wel al gehad en was het gewoon genieten van die laatste minuten Beach House.
Uiteindelijk moet ik vaststellen dat anderhalf uur Beach House nog steeds te weinig is want het concert voelde echt heel snel voorbij te zijn gegaan, dat de productie helemaal in orde zit (zelfs met de soms epileptische strobe lights bij een aantal nummers) en dat Victoria een vast stekje in m'n hart heeft gewonnen gisterenavond. Eindlijst materiaal dit concert!
edit: @thijsdb gvd je stond 3 meter links van me
Na het even opgezocht te hebben is het alweer 5 maanden geleden dat ik nog 's wat in dit topic heb geschreven rond een concert waar ik naartoe ben geweest, te weinig tijd om wat uit te schrijven weet je wel.. Maar deze verdiende gewoon even een dikke vermelding want wat een bloedmooie (en warme!) avond was het gisteren in Brussel.
Ik leerde de band kennen via dat gerelateerde zoeken op Spotify kennen en Cherry Depression werd al snel een plaat die ik opzette wanneer een dosis aan melodrama nodig was. Thank Your Lucky Stars heb ik persoonlijk minder mee maar vind dat er ook een aantal pareltjes opstaan zoals Elegy To The Void bv. Ik denk dat 7 zowat uit kwam rond de tijd dat het concert werd aangekondigd en ik wist dat ik er gewoon bij moest zijn. Hun typische dreampop nu moet shoegaze en noise invloeden kon ik zeker smaken en behoort zeker toe tot de eindlijstjes van dit jaar.
Door een wat late aankomst hebben we Wume geskipt, sorry jongens.. Maar vonden wel snel een plekje rechtsvooraan op ca 4 à 5e rij, Champions League plaatsen als je het mij vraagt. Het concert begon sterk met Levitation en werd meteen meegezogen in Victoria's leefwereld. Wildwas ronduit fantastisch met die noise intro en had ik eigenlijk niet zo verwacht in de setlist om eerlijk te zijn. Hitsingletje Dark Spring vanop de laatste plaat was even wegdromen net zoals het prachtige Lazuli (wat een heerlijk nummer blijft dat toch hé?), kippenvel. Er was eventjes een pauze waarbij Victoria schimmig sprak over dat er een zwarte auto achter het scherm stond maar voor veel mensen was die referentie volgens mij voor velen niet binnen gekomen.
Daarna volgde een buitengewone reeks nummers met Master Of None, L'Inconnue (gespeeld omdat ze in België waren door het Franse stukje?), Myth en met als absoluut hoogtepunt.. Space Song! Fall... Back... In.. To ... Place, zo mooi! Wildflower was een fijne verrassing en mijn favoriete nummer van 7, Lemon Glow, was de absolute kers op de taart. De encore-nummers (Walk In The Park en Dive (!) ) waren ten slotte een mooie afsluiter al had ik m'n hoogtepunt op dat moment wel al gehad en was het gewoon genieten van die laatste minuten Beach House.
Uiteindelijk moet ik vaststellen dat anderhalf uur Beach House nog steeds te weinig is want het concert voelde echt heel snel voorbij te zijn gegaan, dat de productie helemaal in orde zit (zelfs met de soms epileptische strobe lights bij een aantal nummers) en dat Victoria een vast stekje in m'n hart heeft gewonnen gisterenavond. Eindlijst materiaal dit concert!
edit: @thijsdb gvd je stond 3 meter links van me
Ja blijkbaar. Ik dacht op voorhand nog 'redelijk grote kans dat ik hier misschien random een mede Festileaker tegenkom', maar vanaf dat ik daar vooraan kwam te staan, heb ik niet echt veel meer op mijn omgeving gelet en gewoon staan dromen haha
Ik ben naar Bloc Party in de Afas geweest en het was te gek!
Silent Alarm is nog steeds een parel en dat lieten ze erg mooi zien.
Kippenvel en tranen in m'n ogen bij nummers als So here we are, This modern love en Blue light.
Keihard gaan op nummers als Helicopter, Banquet en Like eating glass (Heerlijke 3 om de set mee af te sluiten!)
Daarna terug gekomen voor 2 encores. Deed mij persoonlijk niet heel veel, maar ken ook niet veel meer dan Silent Alarm.
Ze mogen van mij het festivalseizoen van 2019 wel opfleuren met een verlengde Silent Alarm tour!
Silent Alarm is nog steeds een parel en dat lieten ze erg mooi zien.
Kippenvel en tranen in m'n ogen bij nummers als So here we are, This modern love en Blue light.
Keihard gaan op nummers als Helicopter, Banquet en Like eating glass (Heerlijke 3 om de set mee af te sluiten!)
Daarna terug gekomen voor 2 encores. Deed mij persoonlijk niet heel veel, maar ken ook niet veel meer dan Silent Alarm.
Ze mogen van mij het festivalseizoen van 2019 wel opfleuren met een verlengde Silent Alarm tour!
Begin van de maand overigens nog naar Yo La Tengo geweest in Osaka's Club Quattro.
Het was een waar hoogtepunt. Voornamelijk omdat ik nog nooit op zo'n hoogte een concert heb gezien eigenlijk, de zaal was op de 10e verdieping.
Ze speelden enorm lang, het concert duurde bijna drie uur. Er waren twee sets van 1:15 en afsluitend nog een encore. Ik moet eerlijk bekennen dat er in de gehele eerste set maar weinig nummers voor mij bij zaten, uitgezonderd de toch wel erg mooie opening met You Are Here.
Tijdens de tweede set kwam de versnelling er gelukkig in. Het einde van dit tweede deel met Sugarcube, Ohm en Little Honda was wel erg sterk. Daarna volgde nog een mooie encore met een aanvraagje uit het publiek en een Velvet Underground-cover en toen zat het erop.
Het laat toch een dubbel gevoel bij me achter. Ik heb toch zeker 45 minuten genoten van het optreden, maar op een show van 2:45 is dat niet zo veel eigenlijk.
En ze hebben niet eens Stockholm Syndrome gespeeld.
Het was een waar hoogtepunt. Voornamelijk omdat ik nog nooit op zo'n hoogte een concert heb gezien eigenlijk, de zaal was op de 10e verdieping.
Ze speelden enorm lang, het concert duurde bijna drie uur. Er waren twee sets van 1:15 en afsluitend nog een encore. Ik moet eerlijk bekennen dat er in de gehele eerste set maar weinig nummers voor mij bij zaten, uitgezonderd de toch wel erg mooie opening met You Are Here.
Tijdens de tweede set kwam de versnelling er gelukkig in. Het einde van dit tweede deel met Sugarcube, Ohm en Little Honda was wel erg sterk. Daarna volgde nog een mooie encore met een aanvraagje uit het publiek en een Velvet Underground-cover en toen zat het erop.
Het laat toch een dubbel gevoel bij me achter. Ik heb toch zeker 45 minuten genoten van het optreden, maar op een show van 2:45 is dat niet zo veel eigenlijk.
En ze hebben niet eens Stockholm Syndrome gespeeld.
ADE Live 2018
Gisteren naar dag twee van ADE Live geweest in de Sugarfactory. Ik ging voornamelijk voor Eefje de Visser en Haiku Hands, maar kwam er achter dat ik met mijn ticket ook nog naar de Melkweg kon waar Agar Agar speelde. Na positieve verhalen over hun show op Lowlands ben ik ze maar eens gaan checken en ze waren eigenlijk beter dan de shows waar ik oorspronkelijk voor kwam! Agar Agar was weird en fun, de zangeres was lekker excentriek aan het zingen en het publiek danste ook wel al kon niemand z'n bek houden. Hele vette show en de muziek ging van dansbaar naar downtempo. Leukste ontdekking van het najaar!
Eefje de Visser (solo) was wel oké, ik hoorde veel goede verhalen over haar solo shows, maar als liefhebber van het originele werk kon ik soms maar moeilijk in de elektronische hertaling komen. Bij sommige nummers van Nachtlicht werd de elektronica uitvergroot en werkte het maar bij ouder werk als 'De Bedoeling' voelde het nogal misplaatst. 'Scheef' was natuurlijk prachtig en 'Jong' en 'Staan' waren absolute hoogtepunten. Blij toch nog de allerlaatste solo show meegemaakt te hebben. Op naar album no. 4!
Haiku Hands is een soort girlband uit Australië die dance, pop en een beetje hiphop in een blender gooit en live daar nog een hoop cheesy choreografie bij. Ik vind hun single 'Not About You' een banger maar de rest van de set eigenlijk te tam. Net niet leuk genoeg.
Gisteren naar dag twee van ADE Live geweest in de Sugarfactory. Ik ging voornamelijk voor Eefje de Visser en Haiku Hands, maar kwam er achter dat ik met mijn ticket ook nog naar de Melkweg kon waar Agar Agar speelde. Na positieve verhalen over hun show op Lowlands ben ik ze maar eens gaan checken en ze waren eigenlijk beter dan de shows waar ik oorspronkelijk voor kwam! Agar Agar was weird en fun, de zangeres was lekker excentriek aan het zingen en het publiek danste ook wel al kon niemand z'n bek houden. Hele vette show en de muziek ging van dansbaar naar downtempo. Leukste ontdekking van het najaar!
Eefje de Visser (solo) was wel oké, ik hoorde veel goede verhalen over haar solo shows, maar als liefhebber van het originele werk kon ik soms maar moeilijk in de elektronische hertaling komen. Bij sommige nummers van Nachtlicht werd de elektronica uitvergroot en werkte het maar bij ouder werk als 'De Bedoeling' voelde het nogal misplaatst. 'Scheef' was natuurlijk prachtig en 'Jong' en 'Staan' waren absolute hoogtepunten. Blij toch nog de allerlaatste solo show meegemaakt te hebben. Op naar album no. 4!
Haiku Hands is een soort girlband uit Australië die dance, pop en een beetje hiphop in een blender gooit en live daar nog een hoop cheesy choreografie bij. Ik vind hun single 'Not About You' een banger maar de rest van de set eigenlijk te tam. Net niet leuk genoeg.
Left of the Dial festival - Rotterdam
Gisteren de eerste dag meegemaakt van het gloednieuwe showcase festival in Rotterdam, Lef of the Dial! Op 6 locaties de nieuwst bands die je moet zoeken in de hoek van punk, post punk, shoegaze, garagerock en alles wat daaromheen zweeft. Een mooie herfstavond en zes locaties die perfect bij dit type bands passen, muffe zaaltjes met enthousiast publiek. Mooie start van dit festival die hopelijk gaat uitgroeien tot iets moois. Aanrader voor degene die ook van deze muziek houden en nieuwe bandjes willen ontdekken, vandaag dag 2
En heb ik ook nog vette optredens gezien? Jazeker!
- De avond gestart met Lice. Typische garagerockband met veel te dronken Engelsen aan het roer. Lekker ontsporend optreden. Het was niet perse goed, maar liep met een lach naar buiten.
- Daarna door naar Bleak, shoegazeband en zo te horen uit Vlaanderen. Hier was ik erg van onder de indruk. Begonnen dromerig maar gooide er in de loop van de set wat pittigere songs in die erg aan Nirvana deden denken. Deze mannen kunnen best eens doorgroeien.
- Daarna volgde Vulgarians, eveneens een groepje aardslelijke en booskijkende Britten. De eerste band met toetsenist erbij en dit zorgde direct voor meer diepgang in de muziek. De vrouwelijke bassist stond zwaar in de mix en ze wist er een paar goede riffs in te leggen. Vette band, meer in de postpunk hoek.
- Een borrel gepakt op het terras en door naar Ploegendienst in Rotown. Ook zo'n lekker zooitje inclusief chaotische pit. Maffe zanger die graag zijn schaamhaar liet zien, oke..
- De avond muzikaal afgesloten bij SONS in een erg druk zaaltje. Band is inmiddels bekend van hun plek op Werchter waar iedereen een beetje negatief op reageerde, maar dat ligt zeker niet aan hun kunnen van de band. Eerder dat ze te snel een te hoge plek krijgen, dit soort bands moeten eerst veel van dit soort zaaltjes afbreken. En dat deden ze zonder probleem. Wisten de gashendel soms goed in te trappen en de zaal stond op zijn kop. De muziek is niet bijzonder origineel of uitzonderlijk goed, maar bijzonder effectief.
- Daarna was het de bedoeling op Crows nog te gaan zien maar het terras en de speciaalbiertjes hadden gewonnen. Leuk om te zien dat muzikaal Nederland hier ook rondliep, biertje besteld met Tim Knol en Jett Rebel.
Gisteren de eerste dag meegemaakt van het gloednieuwe showcase festival in Rotterdam, Lef of the Dial! Op 6 locaties de nieuwst bands die je moet zoeken in de hoek van punk, post punk, shoegaze, garagerock en alles wat daaromheen zweeft. Een mooie herfstavond en zes locaties die perfect bij dit type bands passen, muffe zaaltjes met enthousiast publiek. Mooie start van dit festival die hopelijk gaat uitgroeien tot iets moois. Aanrader voor degene die ook van deze muziek houden en nieuwe bandjes willen ontdekken, vandaag dag 2
En heb ik ook nog vette optredens gezien? Jazeker!
- De avond gestart met Lice. Typische garagerockband met veel te dronken Engelsen aan het roer. Lekker ontsporend optreden. Het was niet perse goed, maar liep met een lach naar buiten.
- Daarna door naar Bleak, shoegazeband en zo te horen uit Vlaanderen. Hier was ik erg van onder de indruk. Begonnen dromerig maar gooide er in de loop van de set wat pittigere songs in die erg aan Nirvana deden denken. Deze mannen kunnen best eens doorgroeien.
- Daarna volgde Vulgarians, eveneens een groepje aardslelijke en booskijkende Britten. De eerste band met toetsenist erbij en dit zorgde direct voor meer diepgang in de muziek. De vrouwelijke bassist stond zwaar in de mix en ze wist er een paar goede riffs in te leggen. Vette band, meer in de postpunk hoek.
- Een borrel gepakt op het terras en door naar Ploegendienst in Rotown. Ook zo'n lekker zooitje inclusief chaotische pit. Maffe zanger die graag zijn schaamhaar liet zien, oke..
- De avond muzikaal afgesloten bij SONS in een erg druk zaaltje. Band is inmiddels bekend van hun plek op Werchter waar iedereen een beetje negatief op reageerde, maar dat ligt zeker niet aan hun kunnen van de band. Eerder dat ze te snel een te hoge plek krijgen, dit soort bands moeten eerst veel van dit soort zaaltjes afbreken. En dat deden ze zonder probleem. Wisten de gashendel soms goed in te trappen en de zaal stond op zijn kop. De muziek is niet bijzonder origineel of uitzonderlijk goed, maar bijzonder effectief.
- Daarna was het de bedoeling op Crows nog te gaan zien maar het terras en de speciaalbiertjes hadden gewonnen. Leuk om te zien dat muzikaal Nederland hier ook rondliep, biertje besteld met Tim Knol en Jett Rebel.
Left of the Dial - Rotterdam, dag 2!
Voor degene die het leuk vinden om mee te lezen nog even de belevenissen van dag 2.
- De avond begonnen bij Statue in de Schotse Kerk. Belgische band met 5 gitaren op het podium, dus dat beloofde wat. De potentie maakte ze wat mij betreft niet waar. Proberen de jazzy variant te zijn van Mogwai maar het kwam maar in één nummer echt goed bij elkaar in een climax. Naderhand bleek ik deze lui al eens op Pukkelpop gezien te hebben, toen na een kwartier weggelopen met hetzelfde gevoel.
- Daarna Alligator, band uit Glasgow die zeer schatplichtig is aan Oasis en co. Lekkere britpop met ballen van een stel opgeschoten Schotten. Lekkere show. Nog een paar goede songs erbij en deze gasten gaan wel doorgroeien.
- Canshaker Pi viel een beetje in het water omdat het erg druk was, van een afstandje ook kunnen vaststellen dat dit een erg goede band is. Een band waar Nederland trots op mag zijn maar toch niet de aandacht krijgt die het verdiend.
- Daarna wat onvervalste punk van Bad Nerves in Rotown. Band die al wat meer meters 'on the road' heeft staan en dit vertaalde in een energieke en korte set, precies wat je verwacht van een punkband. Was lekker druk en sfeer zat er goed in.
- Dan het hoogtepunt van mij voor dit festival, Lagüna uit België. Postpunk band met lekkere venijnige songs en een zanger met een stem zoals de Editors, de oude Editors is ook het beste referentiemateriaal voor deze band. Maar dan nog wat puntiger, heerlijk. Net 1 EP uit maar nu al een erg professionele set met sterk materiaal, deze band heeft veel potentie.
Mocht iemand wat nieuwe bandjes willen checken dan is dit mijn top 3:
1. Lagüna
2. Bleak
3. Vulgarians
Voor degene die het leuk vinden om mee te lezen nog even de belevenissen van dag 2.
- De avond begonnen bij Statue in de Schotse Kerk. Belgische band met 5 gitaren op het podium, dus dat beloofde wat. De potentie maakte ze wat mij betreft niet waar. Proberen de jazzy variant te zijn van Mogwai maar het kwam maar in één nummer echt goed bij elkaar in een climax. Naderhand bleek ik deze lui al eens op Pukkelpop gezien te hebben, toen na een kwartier weggelopen met hetzelfde gevoel.
- Daarna Alligator, band uit Glasgow die zeer schatplichtig is aan Oasis en co. Lekkere britpop met ballen van een stel opgeschoten Schotten. Lekkere show. Nog een paar goede songs erbij en deze gasten gaan wel doorgroeien.
- Canshaker Pi viel een beetje in het water omdat het erg druk was, van een afstandje ook kunnen vaststellen dat dit een erg goede band is. Een band waar Nederland trots op mag zijn maar toch niet de aandacht krijgt die het verdiend.
- Daarna wat onvervalste punk van Bad Nerves in Rotown. Band die al wat meer meters 'on the road' heeft staan en dit vertaalde in een energieke en korte set, precies wat je verwacht van een punkband. Was lekker druk en sfeer zat er goed in.
- Dan het hoogtepunt van mij voor dit festival, Lagüna uit België. Postpunk band met lekkere venijnige songs en een zanger met een stem zoals de Editors, de oude Editors is ook het beste referentiemateriaal voor deze band. Maar dan nog wat puntiger, heerlijk. Net 1 EP uit maar nu al een erg professionele set met sterk materiaal, deze band heeft veel potentie.
Mocht iemand wat nieuwe bandjes willen checken dan is dit mijn top 3:
1. Lagüna
2. Bleak
3. Vulgarians
