DeWolff – Paradiso
Ik was eigenlijk niet heel bekend met deze band, en ze komen nog wel uit eigen land. Een vriend raadde mij aan te komen en zei vervolgens zelf af, waardoor ik alleen stond. Maar ik heb mij geen moment verveeld! Als voorbereiding een aantal keer Orchards/Lupine geluisterd, wat ik best een vet album vond, en kom op: psychedelic blues, wat kan er mis gaan!
Nou, dat bleek een goede inschatting. Na een best lekker voorprogramma met The Dawn Brothers (die qua stijl een beetje uit hetzelfde vaatje tappen) was het de beurt aan de jongens van DeWolff. Een drumkit, een gitaar (meestal Firebird) en een Hammond orgel met Moog bass: meer heeft een mens niet nodig om te rocken! Een beetje een seventies-revival gevoel, maar dan zonder stoffig aan te voelen. Groovy ritmes, scheurende solo’s, van rustige melancholische momenten tot knallende crescendo’s: het zat er allemaal in. Voor mijn gevoel werd er af en toe lekker geïmproviseerd, maar ik ken de albums niet heel goed dus het zou ook bij de nummers kunnen horen. Feit is dat er minutenlange gitaarsolo’s te horen waren, die vervolgens overgingen in minstens zo lange orgelsolo’s. Drumsolo tussendoor, ook altijd fijn.
Op meerdere momenten werden de drie jongens versterkt door twee achtergrond zangeressen en/of de frontman van The Dawn Brothers op bas. Dat maakte het geheel alleen maar voller, grootser en beter. Het enige wat ik jammer vond was dat de twee dames zelden goed te horen waren. Da’s natuurlijk ook de bedoeling van achtergrond zang, maar ik kreeg nu toch het idee dat ze daar alleen maar mooi stonden te wezen. Wat ze ook waren, dus verder geen klagen
Kortom, heerlijk avondje gehad en een nieuwe favoriet erbij. Gelijk maar de nieuwe lp gekocht die ze vandaag uitbrachten (oh ja, het was dus een release party!). Zeer fijne sound, vol overtuiging gebracht, relaxte frontman met leuke babbeltjes maar vooral een sterke performance. Ik waande mij af en toe echt in de jaren zeventig bij een vroege Deep Purple show of zoiets. Al had het ook wel het moderne van een Black Keys ofzo. Maar genoeg vergelijkingen, DeWolff is DeWolff en DeWolff rockt!
(Mooi momentje was nog wel de 2 minuten stilte vanwege Dodenherdenking. Was tijdens het voorprogramma, show werd stil gelegd en je kon twee minuten lang een speld horen vallen. Als ik mijn ogen sloot waande ik mij alleen in de zaal. Best indrukwekkend).
