Ik ben naar … geweest en het was …

[Yannick]

Amenra (+Soul Grip) - Het Depot
Het Depot was al weken uitverkocht voor de show van Amenra, die met hun meest recente Mass VI volgens mij nog meer mensen heeft weten te bereiken dan ooit. Omdat ze Gent noch Antwerpen aandeden was de enige mogelijke optie om ze te zien helemaal af te reizen naar Leuven, wat best oké was want het was daarmee ook de eerste keer dat ik een concert ging zien in Het Depot.

Even aan de merch gestaan en wat dingen gekocht en verder doorgelopen naar de zaal waar het nog vrij rustig was. Ik zocht een plekje knal in het midden op de voorste rijen en voor ik het goed en wel besefte begon het voorprogramma, Soul Grip, eraan. De zanger van de band leek het eerste nummer Colin even te imiteren ofso maar dat veranderde daarna wel. De nummers waren qua opbouw en structuur vrij vergelijkbaar met die van Amenra. Staalharde uithalen en ruimte voor rustigere momenten maar hebben denk ik echt wel nog een pak te leren, het voelde niet helemaal op punt bij hun. Na zo'n 40 minuten bedankten ze de zaal nogmaals en sloten hun optreden af.

Rond de klok van half 10 begon Amenra er aan. Colin begon, ritueel gewijs, met zijn rug naar het publiek toe op 2 ijzeren speren tegen mekaar te slaan wat Boden inluidde. De setlist werd afgewisseld door nummers van hun meest recente plaat en de bekendste nummers van ouder werk zoals Razoreater, Terziele of Am Kreuz. Na een dik halfuur keerde hij zich voor de eerste keer om en keek hij het publiek voor de eerste keer aan, zoveel emoties die van hem afdruipten. Na Am Kreuz ben ik met pijn in het hart moeten vertrekken want ik moest m'n laatste trein halen (NMBS pls, waarom zijn er geen treinen meer na 11u op een vrijdagavond?). Anyways, dit was het meest bij de keel grijpende, (bijna) versmachtende en emotievolle concert dat ik heb gezien sinds Nick Cave (edit: Gorillaz was ook magnifiek, maar op een andere manier zeg maar), wat wel wat wil zeggen denk ik.

 

[Indiaantje89]

Clouseau in 013. Als 29 jarige luisterde ik als kind soms naar enkele van hun hits. En als ik ze nu nog hoor vind ik ze nog steeds leuk. Van te voren was ik wel even bang voor de rest van hun repertoire, aangezien ik het meeste er niet van ken. Maar toch een leuke avond gehad, zanger was goed bij stem leuke band met wat blazers erbij. Hier en daar een gitaar solo. Ik voelde me wel erg jong tijdens dit optreden, want het publiek was gemiddeld een stuk ouder. Had wel ietsjes meer sfeer verwacht, maar goed daar voor moet je ze misschien ook in België zien.

Voor programma was mij te Nick & Simon achtig, deed niet eens zo slecht, maar nee niks voor mij.

 

[Joslittel]

Amenra (+Soul Grip) – Het Depot
Het Depot was al weken uitverkocht voor de show van Amenra, die met hun meest recente Mass VI volgens mij nog meer mensen heeft weten te bereiken dan ooit. Omdat ze Gent noch Antwerpen aandeden was de enige mogelijke optie om ze te zien helemaal af te reizen naar Leuven, wat best oké was want het was daarmee ook de eerste keer dat ik een concert ging zien in Het Depot.

Even aan de merch gestaan en wat dingen gekocht

en verder doorgelopen naar de zaal waar het nog vrij rustig was. Ik zocht een plekje knal in het midden op de voorste rijen en voor ik het goed en wel besefte begon het voorprogramma, Soul Grip, eraan. De zanger van de band leek het eerste nummer Colin even te imiteren ofso maar dat veranderde daarna wel. De nummers waren qua opbouw en structuur vrij vergelijkbaar met die van Amenra. Staalharde uithalen en ruimte voor rustigere momenten maar hebben denk ik echt wel nog een pak te leren, het voelde niet helemaal op punt bij hun. Na zo’n 40 minuten bedankten ze de zaal nogmaals en sloten hun optreden af.

Rond de klok van half 10 begon Amenra er aan. Colin begon, ritueel gewijs, met zijn rug naar het publiek toe op 2 ijzeren speren tegen mekaar te slaan wat Boden inluidde. De setlist werd afgewisseld door nummers van hun meest recente plaat en de bekendste nummers van ouder werk zoals Razoreater, Terziele of Am Kreuz. Na een dik halfuur keerde hij zich voor de eerste keer om en keek hij het publiek voor de eerste keer aan, zoveel emoties die van hem afdruipten. Na Am Kreuz ben ik met pijn in het hart moeten vertrekken want ik moest m’n laatste trein halen (NMBS pls, waarom zijn er geen treinen meer na 11u op een vrijdagavond?). Anyways, dit was het meest bij de keel grijpende, (bijna) versmachtende en emotievolle concert dat ik heb gezien sinds Nick Cave (edit: Gorillaz was ook magnifiek, maar op een andere manier zeg maar), wat wel wat wil zeggen denk ik.

Mooie recensie. Amenra is en blijft een unieke band. Mijn eerste keer dat ik hen zag op Baroeg Open Air zal me ook altijd bij blijven. Gelukkig mag ik ze volgende week weer zien bij Motel Mozaique!

 

[Raskolnikov]

Niet echt een concert, maar gisteren naar de concertfilm Distant Sky van Nick Cave geweest. Prachtig en indrukwekkend. Wat een maniakale, doch sympathieke performer. Groots. Heb 'm al vaker gezien, maar nu al weer extra veel zin in Down The Rabbit Hole.

 

[Wessel]

Hahah, zie dat Matt zijn profielfoto ook na het zien van de film verandert heeft.

 

[Joslittel]

Afgelopen zaterdag naar het feestje van Epica in 013 geweest. Ter ere van hun 1000e show was er een uitgebreid programma neergezet met allemaal female fronted metalacts. We kwamen binnen lopen bij Mayan, een band die ik al langer wilde zien maar steeds misliep. Een indrukwekkende show met 5 vocalisten op het podium wat zorgde voor diepte, dynamiek en betrokkenheid. Respons uit de zaal was ook erg goed. Daarna kwam Myrkur, na positieve verhalen over een vorige show (voorprogramma bij Solstafir) keek ik hier ook erg naar uit. Dit viel dan weer tegen. Vanwege de lichtshow een erg onpersoonlijke sfeer omdat de artiesten nooit verlicht werden. Dit kan goed werken wanneer de muziek pakkend genoeg is, helaas was dit niet het geval. Prima post-metal maar het werd nergens gedenkwaardig, Uiteindelijk er voor gekozen om dit tot eetmoment te maken.

Daarna terug de zaal in voor Lacuna Coil als laatste voorprogramma. Bij de eerste twee nummers dacht ik dat dit een volledige deceptie zou worden, vlakke bijna poppy nummers met slechte zang. Gelukkig bleef dit optreden per nummer beter worden. Prima cover van Enjoy the Silence en de laatste nummers waren gelukkig een stuk steviger. Prima vermaakt met die band. Epica mocht daarna beginnen aan het twee uur durende verjaardagsfeestje. Vanaf het eerste nummer was de zaal al om en daarna twee uur feest. Ik blijf dit een erg goede band vinden, dynamische podiumpresentatie, steengoede zangeres, veel vuur en effecten en enkele steengoede nummers. Ze speelde gelukkig Design Your Universe en persoonlijke favoriet Cry For The Moon. Beyond the Matrix was ook een verrassend bijna feestelijk hoogtepunt. Kortom, een topdag/avond!

 

[mattman]

Hahah, zie dat Matt zijn profielfoto ook na het zien van de film verandert heeft.

Haha, inderdaad. Ik heb al veel op mijn loftrompet geblazen over Cave, maar ja: ook deze concert registratie was dik de moeite. Je merkte dat iedereen in de zaal zwaar onder de indruk was toen de zaallichten weer aanfloepten. Mooie beelden die goed de intensiteit van Cave toonden. Het idee dat hij dit elke show moest doen, in bijna te bizar voor woorden. Hoe kan een mens zich telkens weer zo binnenstebuiten keren. 8-O

Met zoveel heftige, bloedmooie, extreem harde (in de de rock en roll zin), sacrale en ook grappige momenten blijft deze film makkelijk meer dan 2 uur boeien. Eigenlijk jammer dat ik deze act maar 1 keer ga zien dit jaar...

 

[Jasperrr]

Arcade Fire in het Sportpaleis. Was weer fantastisch, eindelijk Suburban War live gehoord, overweeg heel sterk toch nog last minute in juni een kaartje voor Ahoy te scoren.

 

[Yannick]

Arcade Fire (+ Preservation Hall Jazz Band) - Sportpaleis
Ik was er gisteren ook bij in het Sportpaleis, door het warme weer was het meteen ook een van de zweterigste shows die ik al heb meegemaakt. Ik stond na 5 minuten al in het zweet en dat kwam niet omdat ik al zo hard had gedanst en gesprongen haha. Geen idee of dit op die manier de fijnste show wel was die ik al heb meegemaakt, want om de zoveel tijd is naar buiten moeten gaan om een luchtje te scheppen door de duffe lucht en de veel te warme bunker, niet echt fijn. PHJB was een zeer fijne en luchte kenninsmaking met, jawel.. jazz. De mannen zorgden constant voor ambiance en warmden het publiek zeer goed op vond ik. Een vriend van me zei zelfs dat dit waarschijnlijk het beste voorprogramma was dat ie al had gezien en toen ik er even bij stilstond kon ik ook niet meteen op iets komen.

Dan was het tijd voor Arcade Fire die zoals bij een echte boksmatch werden voorgesteld en heel de zaal even rondgingen waarna ze het podium opklommen om Everything Now in te zetten. De setlist zat vrij goed in mekaar en werden bediend met een aantal leuke nummers van hun verschillende albums. Ik had bv. niet verwacht om Neon Bible, Suburban War en Afterlife te horen. De setlist ging net zoals op Werchter als een sneltrein voorbij en zat eigenlijk vol met hoogtepunten: Ready To Start, Creature Comfort, Reflektor, No Cars Go, The Suburbs en natuurlijk dat epische einde wanneer gans het publiek Wake Up meeschreeuwt. Fantastisch concert dus ondanks dat ik last had van de hitte.

Jij geen last gehad van de hitte @jasper1997?

 

[mattman]

Ook ik was bij Arcade Fire gisteren, in het ko(l)kende Sportpaleis. En ik moet zeggen: heel eventjes voelde deze Canadese band aan als de grootste band ter wereld, met een prachtige show waaraan echt alles klopte. Van de aankondigingsfilmpjes met een anonieme cowboy ("be sure to buy a souvenir in the merchandise shop! Yeee-haw!"), tot een prachtig belicht discokwartier en een bijdrage van het jazz orkest in de encore.

Win en de bende hadden er zichtbaar heel veel zin in. En het feit dat het publiek van in het begin zo mee in overdrive ging, hielp. Hoogtepunten: Ready To Start, Put Your Money On Me, Creature Comfort, Power Out, Sprawl II en Rebellion (Lies). En No Cars Go. En een onverwacht Suburban War. En een mooi intiem Neon Bible moment.

Heel leuk concert.

 

[Black Lies]

Eens met de drie hierboven!

Gisteren bij Arcade Fire in Antwerpen geweest en ze wisten me toch weer te verrassen. Na een legendarische show op Pinkpop in 2014 en een geweldige set op Best Kept Secret vorig jaar, was ik nog even bang dat het zou tegenvallen. En toegegeven, er waren wel momentjes bij dat het me even tegenviel. Zo had ik (oké, behalve Everything Now dan) Peter Pan, Electric Blue, Rococo, Ready to Start, Creature Comfort en Afterlife ook wel kunnen missen. Toch blijven tegelijk veel vaste waarden van de setlist wél weer erg sterk (Rebellion & Night Time (waarom zo vroeg in de set!?), Tunnels, Power Out, Sprawl II, Wake Up, Reflektor).

De jazzband vond ik een fijn voorprogramma en ook een leuke toevoeging aan de encore van deze set! Los van de standaard setlist dan, speelt Arcade Fire deze tour telkens drie 'wisselnummers' zeg maar. Gisteren waren dat Neon Bible, Rococo en Suburban War. Met die laatste was ik erg blij om eens live te horen, maar Neon Bible (speelden ze ook al op BKS) en Rococo doen me niet zo veel, terwijl ik op internet heb gespot dat ze die dit jaar soms ook invullen met Laika, Headlights Look Like Diamonds, Ocean of Noise of Normal Person. Toch jammer.

Maar alles bij elkaar, het laatste album is gewoon ruk maar toch hebben ze er wel een heel mooie show van weten te maken. Vooral de video's, visuals en hele aankleding omtrent het album klopt gewoon. En We Don't Deserve Love en Put Your Money on Me zijn eigenlijk stiekem wel goede nummers.

 

[Black Lies]

Hey ik had hier een reactie getypt, maar die is niet geplaatst?

 

[Aike]

Noel Gallagher's High Flying Birds - AFAS

Gisteravond was het weer zo ver, er kwam weer een Gallagher naar Amsterdam toe. Nadat Liam 1,5 maand geleden er was, was het dit keer de beurt aan Noel. Zal zo veel mogelijk het apart proberen te bespreken, maar een vergelijking tussen de 2 zal onoverkomenlijk zijn.

We waren er al op tijd(gelukkig) en ondanks dat het warm en broeierig weer was, vond ik het in de zaal redelijk koel. Hebben ze goed voor elkaar daar bij AFAS, want dit was pas de eerste keer dat ik daar pas met een verdomd warme dag. De enige andere keer dat het gloeiend heet was ergens was tijdens Franz Ferdinand @Paradiso vorig jaar, en toen was het overdag 35 gradne en niet te houden binnen.

De avond begon met het lekkere bandje Blossoms. Kende ze vaag van faam en naam en dat beginnen ze vooral in UK ook al op te bouwen volgens mij. Ik vond het een beetje op en af gaan. Sommige nummers vond ik erg goed, echt heerlijk, maar andere nummers ontbrak het soms een beetje aan. Al met al een lekker voorprogramma.

Dan was het tijd voor Noel Gallagher, die ik nu voor de 2e keer gezien heb(1e keer 2016). He did it again. Ik vond het een fenomenale show waarbij hij beter leek te zingen dan ooit tevoren. De nieuwe nummers(op 1 a 2 na misschien) kwamen live stukken beter tot zn recht. Ze stonden volgens mij wel met z'n 10en op het podium, want er was een arsenaal aan muzikanten aanwezig. De opening Fort Knox + Holy Mountain voelde dan ook vertrouwd aan, waarbij Fort Knox als opener een beetje doet denken aan het Fucking in the Bushes van Oasis. Nadat hij 4 nummers van z'n nieuwe plaat gespeeld had(keep on reaching en it's a beautifull world ook) ging hij over op ander solo werk van z'n eerste 2 platen. In the Heat of a Moment voelde al aan als een classic en Riverman en Ballad of the Mighty I waren ook verfijnd goed aanwezig. Had graag Lock out all the Doors van de 2e plaat op de setlist gezien, maar je kan niet alles hebben. Vervolgens kwam voor mij een van de hoogtepunten van de show met de combo If I Had a Gun + Dream On. Beide nummers vind ik prachtig en zo kwamen ze live ook tot z'n recht. Verfijnd, mooi, zuiver, en meegezongen uit velen kelen. Na een minuutje of 40(weet niet of dat hier in de set was) dacht Noel eens wat te zeggen. 'Shut up'. En na al deze nummers kwam de vraag of er wat fans van oasis waren? Volmondig werd daar natuurlijk op gereageerd en vervolgens werd Little By Little ingezet, wat werd opgevolgd met The Importance of Being Idle. Vooral Little By Little werd heerlijk ontvangen. Hierna kwam If Love was Law en dat was een beetje een rustpunt leek het. Iedereen luisterde wel, maar het was een beetje een afwezig puntje leek het. Klonk wel goed, maar niet bijzonder. De volgende 3 nummers waren ook nieuwe nummers weer. Be Carefull what you Wish For en She Taught Me How To Fly klonken prima, maar het hoogtepunt was Dead In The Water voor mij. Op de cd vond ik het prachtig klinken, live was het verbluffend. Het verbaasde me ook hoe volmondig er werd meegezongen door het publiek. Prachtig moment in de show. Vervolgens werd de normale set afgesloten met 2 Oasis classics en een HFB classic, namelijk Half The World Away, Wonderwall en AKA...What A Life!.

Toen, was Noel die 1,5 zou spelen, al 1,5 bijna bezig en moest de encore nog komen. Die werd afgetrapt met 'The Right Stuff'. Normaal een nummer dat ik live niet zou verwachten en ook niet per se zou hoeven, maar wow. Dat klonk erg vet live. Ze gaven er een wat uitgebreidere spin aan en doordat er zo veel muzikanten aanwezig waren, werd het nummer ook recht aangedaan. Het klonk echt stukken beter dan verwacht. Vervolgens kwam het Oasis nummer Go Let it Out, ook dat sloeg weer aan. Gedurende de show viel het op dat hij best wel wat verschillende soort Oasis nummers deed, maar wel allemaal in dezelfde trant. NIet de beukmuziek die Liam deed(naja beuk, in ieder geval harder), maar de wat verfijndere nummers. Hierna kwam de vermoedelijke setafsluiter Don't Look Back in Anger. Deze kan gewoon nooit ontbreken. Dit is Noel's nummer, dit is imo het beste Oasis nummer en dit is ook het nummer waarbij je live niet duizenden mobieltjes ziet, maar duizenden die in volle overgave zich aan het nummer overgeven(het verschil met Wonderwall vind ik vaak. Bij Wonderwall pakt iedereen het mobieltje, bij Dont Look back in Anger zingt iedereen mee). Ik dacht dat het klaar zou zijn, maar verrek: Nog 1 nummer. Hij covert nog ff een Beatles nummer om zijn optreden mee af te sluiten en dat was 'All You need is Love'. Ik had het andermaal niet verwacht, maar dit was een prima afsluiter.

Al met al ga ik nu de vergelijking toch maken. Waar Liam het van de sfeer moest hebben, de beukmuziek(zoals een Cigarettes & Alcohol of Rock N Roll Starr), laat Noel duidelijk zien een andere kant te zijn opgeslagen. Liam blijft in de Britpop sfeer hangen(Waar niks mis mee is), maar Noel is een andere kant opgeslagen en dat laat hij merken ook. Maar 6 Oasis nummers(van de 23) en daarvan ook niet allemaal de grootste hits. Hij had makkelijk een Champagne Supernova, Live Forever of Some Might Say kunnen doen, maar dat deed hij niet. Natuurlijk hebben ze veel hits gehad, maar ik bedoel vooral op die hits van de eerste 2 albums die ze groot hebben gemaakt dan. Samen zouden ze in Oasis meer kunnen bereiken(qua grootsheid), maar ik ben blij dat ze apart zijn. Krijg je het beste van beide werelden. Liam zal voorlopig nog wel hetzelfde blijven doen en het nieuwere werk van Noel vind ik een interessante route die ik zeker wil volgen.

Top show, top avond, en ik ga weer flink twijfelen of het Noel Gallagher of Nine Inch Nails @RW gaat worden.

Edit: pfoe, langer geworden dan bedoeld

 

[Black Lies]

Hey ik had hier een reactie getypt, maar die is niet geplaatst?

Anyway, opnieuw dan maar.

Ook bij Arcade Fire geweest in Antwerpen. Na twee fantastische optredens op Pinkpop (2014) en Best Kept Secret (2017) en ik was er bang voor dat deze eerste zaalshow voor mij, in de Everything Now-tour, tegen zou vallen.

Maar niets is minder waar. De video's, visuals, podiumaankleding, alles klopte! Hoewel ze deze tour drie 'onbekendere' nummers rouleren elke avond en Neon Bible en Rococo van mij niet zo hadden gehoeven wanneer dat ook Laika, Normal Person, Ocean of Noise of Headlights Look like Diamonds hadden kunnen zijn, was Suburban War wel een erg fijne verrassing. Daarnaast blijven de Funeral-nummers zó sterk. Tunnels, Wake Up en Power Out waren stuk voor stuk hoogtepunten. Van het nieuwe album vond ik We Don't Deserve Love wel sterk, net als de gehele encore eigenlijk.

Toch blij om er geweest te zijn, maar met de minimale verschillen in de setlists van Arcade Fire hoef ik ze voorlopig niet weer snel te zien. Na het volgende album weer.

 

[Jasperrr]

Jij geen last gehad van de hitte @jasper1997?

Ik stond recht voor Win tegen de hekken aan te springen en alles mee te zingen, had op gegeven moment de hitte niet eens meer door, hoewel mijn nieuwe AF shirt letterlijk doorweekt was toen we wegliepen :,)
Mja, het was het waard en hoop ze nog eens te zien voor ze weer een paar jaar "stilvallen".

 

[Wessel]

Mooie concertweek dus!

 

[Raskolnikov]

Gisteren naar Shame geweest, in de uitverkochte kleine zaal in Doornroosje. Wat een fijn, energiek bandje. Lekkere nummers, met zichtbaar plezier en enthousiasme gespeeld.

De zanger deed denken aan een jonge Britse versie van Henry Rollins (militaire kop en met blote bast) op het podium. Maar dan met veel humor.

Tijdens DTRH ga ik deze band waarschijnlijk overslaan, omdat ik graag helemaal vooraan wil staan bij Nick Cave. Maar ik vind het jammer dat ik ze niet nog eens zie.

 

[Sjoerd]

Gisteren ISLAND gezien in een zaaltje van pakweg 150 man. In een zulke setting zal ik ze waarschijnlijk niet meer zien. Wat een optreden. Het is vaak nog maar de vraag of iets wat op album goed klinkt live ook goed is. In dit geval was het raak. Heerlijke sound die mij aan Foals doen denken. Ga het checken, hun debuutalbum Feels Like Air is een van de betere platen van 2018!

 

[Raskolnikov]

Vrijdag naar Oranjepop geweest in Nijmegen. Sympathiek festivalletje, met alleraardigst programma: onder andere Luwten, Birth Of Joy, Canshaker Pi en Fresku als afsluiter. Was goed vertoeven dit jaar!

 

[Dr. Hannibal]

DeWolff - Paradiso

Ik was eigenlijk niet heel bekend met deze band, en ze komen nog wel uit eigen land. Een vriend raadde mij aan te komen en zei vervolgens zelf af, waardoor ik alleen stond. Maar ik heb mij geen moment verveeld! Als voorbereiding een aantal keer Orchards/Lupine geluisterd, wat ik best een vet album vond, en kom op: psychedelic blues, wat kan er mis gaan!

Nou, dat bleek een goede inschatting. Na een best lekker voorprogramma met The Dawn Brothers (die qua stijl een beetje uit hetzelfde vaatje tappen) was het de beurt aan de jongens van DeWolff. Een drumkit, een gitaar (meestal Firebird) en een Hammond orgel met Moog bass: meer heeft een mens niet nodig om te rocken! Een beetje een seventies-revival gevoel, maar dan zonder stoffig aan te voelen. Groovy ritmes, scheurende solo's, van rustige melancholische momenten tot knallende crescendo's: het zat er allemaal in. Voor mijn gevoel werd er af en toe lekker geïmproviseerd, maar ik ken de albums niet heel goed dus het zou ook bij de nummers kunnen horen. Feit is dat er minutenlange gitaarsolo's te horen waren, die vervolgens overgingen in minstens zo lange orgelsolo's. Drumsolo tussendoor, ook altijd fijn.

Op meerdere momenten werden de drie jongens versterkt door twee achtergrond zangeressen en/of de frontman van The Dawn Brothers op bas. Dat maakte het geheel alleen maar voller, grootser en beter. Het enige wat ik jammer vond was dat de twee dames zelden goed te horen waren. Da's natuurlijk ook de bedoeling van achtergrond zang, maar ik kreeg nu toch het idee dat ze daar alleen maar mooi stonden te wezen. Wat ze ook waren, dus verder geen klagen

Kortom, heerlijk avondje gehad en een nieuwe favoriet erbij. Gelijk maar de nieuwe lp gekocht die ze vandaag uitbrachten (oh ja, het was dus een release party!). Zeer fijne sound, vol overtuiging gebracht, relaxte frontman met leuke babbeltjes maar vooral een sterke performance. Ik waande mij af en toe echt in de jaren zeventig bij een vroege Deep Purple show of zoiets. Al had het ook wel het moderne van een Black Keys ofzo. Maar genoeg vergelijkingen, DeWolff is DeWolff en DeWolff rockt!

(Mooi momentje was nog wel de 2 minuten stilte vanwege Dodenherdenking. Was tijdens het voorprogramma, show werd stil gelegd en je kon twee minuten lang een speld horen vallen. Als ik mijn ogen sloot waande ik mij alleen in de zaal. Best indrukwekkend).