Voor mij was het een mooie week met unieke live muziek!
Afgelopen woensdag naar de 'An Evening With' show van Haken in Tivoli geweest. En dat was zeer goed! De set was opgedeeld in twee delen: het eerste gedeelte bestond uit een integrale uitvoering van hun nieuwste album, Fauna. En die set sloten ze vervolgens af met het magnifieke 'Crystallised'. En het tweede gedeelte van de set was een greep uit het rijke oeuvre van de Britten, met enkele van mijn favorieten als Puzzle Box, Cockroach King en het machtige Visions.
Voor mij was het de derde keer Haken. De voorgaande twee keren was ik wat teleurgesteld door de geluidsafstelling. Op album ben ik echter wel fan van de band, dus ik wilde ze graag toch nog een keer de kans geven om me live ook te overtuigen. Tickets gekocht zowat in het midden van de zaal, enkele meters naast de geluidstafel (het was een volledig zitconcert), om niets aan het toeval over te laten. Geen voorprogramma, een zaal als Tivoli waar ik het geluid eigenlijk altijd wel goed vind. Dus al met al kon het niet misgaan, zou je zeggen.. Wel dus, want het geluid was gewoon niet goed tijdens de eerste set. De gitaren stonden te schel en de gehele mix was naar mijn smaak veel teveel gericht op het ritmische gedeelte van de muziek, waardoor de meer melodieuze, subtiele stukjes zang, gitaar en keyboard regelmatig verdronken in de mix. Het was geen dramatische mix, dus een gedeelte van mijn gezelschap had er een stuk minder last van. Maar ik ben wat dat betreft gewoon een pietlut. Ik verwacht in dergelijke omstandigheden gewoon een perfecte mix, met de hedendaagse techniek.
Maar goed, verder was het wel een heel aangename set. Fauna is een album met veel hoogtepunten en ook wel wat fillers. Maar voor mij al met al wel boeiend genoeg om me een dik uur mee te vermaken. Zeker als die eerste set van afgesloten wordt met Crystallised. Ik kan pagina's vol schrijven over wat ik van dat nummer vindt. Voor mij is dit het perfecte prognummer. Muzikaal, thematisch, qua lyrics, de opbouw. Echt alles is spot on in die 20 minuten. Ik heb het nummer al talloze keren geluisterd en het is me nog nooit gelukt om er niet door geraakt te worden. Dus om de makers van dit nummer hun creatie live te zien en horen spelen voelde als een voorrecht, emotioneerde me en maakte het elke cent al waard.
Dat er een pauze van 25 minuten in de set zat, vond ik om meerdere redenen echt ideaal. Zo kon ik even m'n benen strekken, wat ik na anderhalf uur zitten wel kan waarderen. Ook een luchtje scheppen op het balkon van Tivoli vond ik aangenaam. Het stelde me in staat om even de emoties te verwerken die Crystallised bij me op had geroepen. Maar bovenal zorgde het ervoor dat de geluidsmensen wat aan de mix konden doen, want bij aanvang van de tweede set merkte ik tot mijn verbazing en aangename verrassing al direct al een groot verschil met de eerste anderhalf uur. Dat had ik echt niet meer verwacht, maar maakte me wel heel blij. Hierdoor werd het een tweede set wat werkelijk waar voorbij vloog en voordat ik het wist de band al begonnen was met de toegift Visions. Een monster van een track, die je in 22 minuten volledig in vervoering kan brengen. Perfecte afsluiter van een toch wel heerlijke avond!
--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Twee dagen later reisde ik af naar Amsterdam om mijn geliefde Epica hun langverwachte 'Symphonic Synergy' te zien uitvoeren. Een zeer speciale show, waar de band voor de gelegenheid op het podium vergezelgd zou gaan worden door een volledig koor, een symfonieorkest en nog een aantal special guests. Epica is een band die ik de afgelopen bijna 20 jaar al meer dan 30 keer live aan het werk heb gezien. Vaak bewust opgezocht, omdat ze weer eens een albumpresentatie of een jubileumshow deden. Soms ook wat minder bewust, omdat ze werden aangekondigd voor een festival waar ik toch al zou zijn. En altijd steengoed en vol overgave.
Vrijdagavond dacht ik terug aan die avond, zo'n 20 jaar geleden, toen ik knetterstoned bij mijn beste maat op zijn zolderkamertje MTV Rocks zat te kijken en betoverd werd door de clips van 'The Phantom Agony' en 'Feint' die achter elkaar werden vertoond. Mijn gedachten gingen terug naar Bevrijdingsdag 2005, waar Epica optrad in nota bene Middelburg, waar mijn vader net naartoe was verhuisd. En waar ik na Epica hun set uitgebreid heb kunnen staan praten met alle bandleden. Ik herinnerde me afgelopen vrijdag hoe trots ik was toen ik Epica in 2006 een volle Alpha tent op Lowlands omver zag blazen. Ik moest denken aan Trailerpop 2007, waar Epica met slechts één gitarist en een invalzanger optrad, omdat Mark aan het fietsen was voor het goede doel. Hoe ik later dat jaar zo trots was als een pauw met mijn backstage bandjes voor Wallenpop in mijn eigen Hellevoetsluis, omdat ik één van de organisatoren getipt had over Epica en zij uiteindelijk geboekt waren als headliner.
Ik moest denken aan alle 8 albums die de band heeft uitgebracht en die allen nummers bevatten die tot mijn favorieten behoren. De tientallen shows die ik in de afgelopen jaren verder nog heb mogen zien. Van de kleinste zaaltjes tot de grootste podia. Mijn tijd op het Epica forum, waar de bandleden gewoon lid waren en regelmatig kijkjes achter de schermen gaven. Hoe ik vreesde voor het voortbestaan van de band toen Simone en Mark uit elkaar gingen, of toen enkele bandleden de band verlieten. Hoe mijn Hyves vriend Arien opeens de vaste drummer van de band werd. Of Rob, de man waar je in Rotterdam tijdens diverse metalevenementen zelfgemaakte sambal van kan kopen, werd aangekondigd als nieuwe bassist.
Het voelde afgelopen vrijdag alsof al die herinneringen uiteindelijk hebben geleid tot de show van vrijdagavond. Alles kwam samen op die avond. Een heerlijke plek met perfect zicht in het voorste vak. Een bijzonder fijn gezelschap. Een briljante geluidsmix. Een band in topvorm. Een setlist met nummers van alle 8 de albums en ook nog werk van twee EP's en liefst drie nieuwe nummers. Een visueel spektakel, met uiteraard het gebruikelijke vuur, maar ook een prachtige ledwand achterop het podium. Maar bovenal natuurlijk het volledige koor, orkest, een kinderkoor en drie achtergrondzangeressen. Het is veel te duur om dit structureel te doen, maar dit was het ultieme Epica. Dat wat hen zo ongelooflijk uniek maakt: de proggy metal, met invloeden van death en black in combinatie met fenomenale (neo)klassieke muziek.
Dit was één van de beste shows waar ik ooit ben geweest.
. Dit keer ging de hele familie zelfs mee. Als gezin naar het concert gaan was best leuk dat het zo kan. Het voorprogramma hier was Ian Clement. Gewapend met elektrische gitaar en een drummer zat er al wat meer schwung dan normaal in bij een singer songwriter. Goed gespeeld, prima nummers, aardige jongen, leuke binnenkomer.
