Gisteren voor de eerste keer naar Dauwpop geweest. Zeer leuk festival op een mooie locatie. De Mainstage is een tent die op een open vlakte in een bos ligt. De andere kleinere podia liggen her en der in het bos. De aankleding van de Xite Party Pit zag er gaaf uit, echt een dance kuil. De 2de stage was een schuur met balkon waardoor het me een beetje aan de melkweg deed denken, alleen iets kleiner. De verdere aankleding van de food tentjes en al het andere omheen zag er ook prima uit. Het zat organisatorisch ook goed in elkaar. Droeg echt bij aan de sfeer op het festival. Voor munten, drinken en eten bedroeg de wachtrij meestal maximaal 5 minuten. Enkel voor een kopje koffie 20 minuten in de rij moeten staan. Het weer zat de hele dag mee. Begon met een lekker warm zonnetje, later bewolkt maar het is wel droog gebleven.
De Dag begonnen bij The Boxer Rebellion . Ik ben lekker in het zonnetje net buiten de tent gaan liggen om goed te luisteren. De nieuwe nummers van Ocean By Ocean klonken goed live, voornamelijk Let's Disappear sprong eruit. Diamonds blijft natuurlijk een topnummer en het hoogtepunt van het optreden. Al met al een goed rustig begin van de dag. Hierna naar voren gelopen voor het eerste hoogtepunt van de dag De Staat . Ze begonnen de set meteen met twee top nummers van O, namelijk Peptalk en Make The Call And Leave It All. Ze trokken de sterke lijn door met nummers zoals Down Town, Murder Death en Old MacDonald Don't Have No Farm No More. Hoe verder de set vorderde, hoe enthousiaster het publiek werd. Dat kwam ook door de zanger die het publiek goed wist te bespelen. Bij Help Yourself werd er bijvoorbeeld in een zelf meegenomen camera gezongen die direct op het scherm erachter werd geprojecteerd. De afsluiter was bij iedereen bekend, want toen Torre het podium afklom voor Witch Doctor ging iedereen juichen en liet hem naar het midden van het publiek lopen. Geweldige afsluiting van een goed optreden.
Hierna snel naar the Barn gegaan voor het optreden van The Pierce Brothers . Had mij totaal niet in deze twee broers verdiept, dus was heel benieuwd. Vanaf het moment dat ze opkwamen totdat het was afgelopen at het publiek uit hun hand. Dit was het eerste optreden van de Europese tour dit jaar en dat merkte je aan het enthousiasme op het podium. Zelden twee artiesten met zoveel passie zien spelen. Het sloeg direct over op het publiek, zo sterk zelfs dat ik de indruk kreeg dat ze beiden helemaal overrompeld waren door sfeer. Alles werd gebruikt als drumstel, van de gitaar waar de een op speelde tot de reling waar het publiek op leunde. De folk muziek, het podium, de sfeer en de instelling van artiest en publiek was de perfecte combinatie voor een top optreden. Nummers die me zijn bijgebleven zijn It's My Fault en Golden Times. Na dit optreden liep de schuur leeg zodat ik een mooi plekje op het balkon kon opzoeken voor My Baby . Van boven was goed te zien dat ze aan het klooien waren met de apparatuur. Vooral de gitarist was maar niet tevreden over de afstellingen en zat maar te draaien aan de knopjes van de voetpedalen. Het kwam op mij wat rommelig over. Naar mijn gevoel hebben ze 5 nummers gespeeld in het uur dat ze op het podium stonden. Dat was opzich niet erg, de sound had de band namelijk wel. Het was een redelijk goed optreden vol met bluesrock. Ik heb alleen de indruk dat ik het redelijk goed vond omdat het genre me wel ligt.
Op het hoofdpodium werd de set opgebouwd voor Madness , de act waar ik me het meest op verheugd had. Ik had gehoopt dat opkwamen met hun dansloopje of met de speech intro van One Step Beyond, maar dat was helaas niet zo. Eigenlijk viel het eerste uur van het optreden vies tegen. Er zat geen beleving in de band en dat had ik bij deze muziek wel verwacht. Dit sloeg ook over op het publiek wat heel doods was. Je merkte aan de band dat ze hun dingetje deden en dat was natuurlijk hartstikke jammer. Na een uur gooide een of andere idioot patat op het podium richting de zanger. Dier reageerde daar ludiek op met: There is the Chips, but where is the damn fish? Daarna ging als wijze van straf voor die actie de band van het podium af, behalve de gitarist die Highway To Hell van ACDC begon te zingen. Toen kwam er sfeer in het publiek en het laatste halfuur werd die sfeer, mede door de grootste hits als Baggy Trousers, Nightboat to Caïro, Our House en It Must Be Love, wel vast gehouden. Conclusie is voor mij wel helaas een teleurstellend optreden waar veel meer in had gezeten. Laatste halfuurtje maakte wel iets goed en ik ben blij dat ik Madness eens heb gezien. Ook blij trouwens dat ze NW5 hebben gespeeld.
Na Madness heb ik nog met een half oog naar Kensington gekeken. Ze hadden opzich wel wat leuke showelementjes en ze zijn live ook niet slecht. Ze zingen en spelen best goed. Ik kreeg alleen wel bevestigd dat het niet mijn muziek is en over elk nummer wel een te dik sausje commerciële pop ligt. Maar ik kan me wel voorstellen dat veel mensen het wel leuk vonden.
Een goed Dauwpop 2016 gehad dus, met als hoogtepunten de Staat en de verrassende Pierce Brothers.