Best Kept Secret 2019 - Nieuws en geruchten
- Onderwerp starter DennisvdBr
- Startdatum
De hele lijst van artiesten die ik geheel of in ieder geval voor het grootste deel heb gezien (of in het geval van Whispering Sons alleen gehoord):
1. Giant Swan / 2. Bountyhunter / 3. Rizan Said / 4. Caroline Rose / 5. Angie McMahon
6. LSDXOXO / 7. Death Grips / 8. Kraftwerk 3D / 9. Christine & The Queens / 10. GBV
11. Interpol / 12. Miya Folick / 13. Cigarettes After Sex / 14. Faye Webster / 15. Crack Cloud
16. Elias Mazian / 17. Charlotte Gainsbourg / 18. Sports Team / 19. The Beths / 20. Whispering Sons
21. Raconteurs / 22. Primal Scream / 23. Princess Nokia / 24. Lewsberg / 25. Catnapp
26. Snail Mail / 27. Yves Tumor / 28. Denzel Himself / 29. Selma Judith / 30. Bbymutha
31. Big Thief (leek me al niks, maar omdat ik niks anders wilde zien op dat tijdstip toch maar naartoe gegaan)
Toch wel jammer dat ik gemist heb:
Kelman Duran (alleen het staartje gehoord) , Lucky Fonz III (door de late bekendmaking had ik me niet meer gerealiseerd hoe breed de smaak van LF3 is), Waxfiend (was echt niet te doen in de FOUR, geen streepje schaduw), Lizzo (het was Interpol of Lizzo en om bij Lizzo op een goede plek te staan had ik me door een set moeten worstelen van een artiest waar ik niks aan vind), Drknghts Collective (voeten wilden niet meer na Bountyhunter en Giant Swan en bij de SEVEN kon je nergens lekker zitten), Walter Roadburn (zo bijzonder waren de Beths niet), Torus (toen ik er langs liep hoorde ik wel een lekkere versie van Soulja Boy's Kiss Me Thru The Phone).
Nog even geprobeerd, maar na een paar nummers weggegaan: Julien Baker, Bon Iver, Aldous Harding. The Visual.
Voor mij heeft achteraf de boventoon dat ik acts heb kunnen 'wegstrepen'. Guided By Voices, Primal Scream en Kraftwerk heb ik nu gezien en voel geen noodzaak ze ooit nog eens te kijken. Hetzelfde geldt een beetje voor Interpol, die ik alleen in 2003 gezien had en misschien zelfs voor Death Grips, die sinds ik ze in 2012 zag best wat interessante dingen hebben gemaakt, maar live gewoon nog hetzelfde zijn.
Christine & The Queens vond ik, toen ik het vorige week voor het eerst luisterde, niet bijster boeiend, maar de show was echt wel leuk. Storend voor mij waren wel de praatjes tussendoor, wellicht klonk het zo raar doordat ze het in het Engels deed. Ander punt: als je 4 muzikanten en 6 dansers op het podium kunt zetten, waarom kan er dan niet ook een achtergrondzangeres bij? (Bij Primal Scream was dit ook wat storend.)
Qua stages liepen TWO FIVE en SEVEN praktisch gelijk op met 9, 8 en 8 optredens die ik (bijna) helemaal gezien heb. 4 dingen op ONE, 1 op THREE en 0 in FOUR en CASBAH. Bij CASBAH helpt niet mee dat er maar 4 optredens ingepland waren en die overlapten met dingen die ik wilde zien in SEVEN. Als er in CASBAH de hele dag bands zouden staan zou ik waarschijnlijk aan FIVE, CASBAH en SEVEN genoeg hebben voor het hele festival.
SEVEN was voor mij helemaal oke, ik heb er ook geen last van gehad dat ik niet binnenkwam. Ik kwam altijd wel binnen bij de ingang links voorin, waardoor ik ook vooraan kon staan, had wel het idee dat je achterin niks van het podium zou kunnen zien. Enige optreden dat voor mij te vol uitzag daar was SHHT, waar ik alleen langs liep op weg naar Faye Webster. Het nachtprogramma van SEVEN leek heel erg op dat van FIVE vorig jaar, dat toen maar halfvol was, dus dat was een mooie verbtering. En dan dus ook 's nachts bands op FIVE, win/win.
Na Bountyhunter en Giant Swan wilden mijn voeten niet meer meedoen en aangezien er geen fatsoenlijke zitmogelijkheid is waarbij je de muziek van SEVEN nog wel meekrijgt ben ik toen als enige keer naar THREE gegaan. Zeker voor het nachtprogramma was THREE een verbetering, zag er heel goed uit. Alleen voor mij is het niks, ik hou meer van donkere kelders (of een donkere drijvende keet) voor dit soort muziek. Overdag was THREE soms meer een hangplek met muziek dan een DJ-stage. Ik zag dat er tijdens Bon Iver ook gewoon muziek werd gedraaid, hoewel dit niet vooraf aangekondigd was.
En een optreden waar ik niet voor had gekozen: vijf meter van mijn tentje zat een nest processierupsen, maar gelukkig nergens last van gehad.
1. Giant Swan / 2. Bountyhunter / 3. Rizan Said / 4. Caroline Rose / 5. Angie McMahon
6. LSDXOXO / 7. Death Grips / 8. Kraftwerk 3D / 9. Christine & The Queens / 10. GBV
11. Interpol / 12. Miya Folick / 13. Cigarettes After Sex / 14. Faye Webster / 15. Crack Cloud
16. Elias Mazian / 17. Charlotte Gainsbourg / 18. Sports Team / 19. The Beths / 20. Whispering Sons
21. Raconteurs / 22. Primal Scream / 23. Princess Nokia / 24. Lewsberg / 25. Catnapp
26. Snail Mail / 27. Yves Tumor / 28. Denzel Himself / 29. Selma Judith / 30. Bbymutha
31. Big Thief (leek me al niks, maar omdat ik niks anders wilde zien op dat tijdstip toch maar naartoe gegaan)
Toch wel jammer dat ik gemist heb:
Kelman Duran (alleen het staartje gehoord) , Lucky Fonz III (door de late bekendmaking had ik me niet meer gerealiseerd hoe breed de smaak van LF3 is), Waxfiend (was echt niet te doen in de FOUR, geen streepje schaduw), Lizzo (het was Interpol of Lizzo en om bij Lizzo op een goede plek te staan had ik me door een set moeten worstelen van een artiest waar ik niks aan vind), Drknghts Collective (voeten wilden niet meer na Bountyhunter en Giant Swan en bij de SEVEN kon je nergens lekker zitten), Walter Roadburn (zo bijzonder waren de Beths niet), Torus (toen ik er langs liep hoorde ik wel een lekkere versie van Soulja Boy's Kiss Me Thru The Phone).
Nog even geprobeerd, maar na een paar nummers weggegaan: Julien Baker, Bon Iver, Aldous Harding. The Visual.
Voor mij heeft achteraf de boventoon dat ik acts heb kunnen 'wegstrepen'. Guided By Voices, Primal Scream en Kraftwerk heb ik nu gezien en voel geen noodzaak ze ooit nog eens te kijken. Hetzelfde geldt een beetje voor Interpol, die ik alleen in 2003 gezien had en misschien zelfs voor Death Grips, die sinds ik ze in 2012 zag best wat interessante dingen hebben gemaakt, maar live gewoon nog hetzelfde zijn.
Christine & The Queens vond ik, toen ik het vorige week voor het eerst luisterde, niet bijster boeiend, maar de show was echt wel leuk. Storend voor mij waren wel de praatjes tussendoor, wellicht klonk het zo raar doordat ze het in het Engels deed. Ander punt: als je 4 muzikanten en 6 dansers op het podium kunt zetten, waarom kan er dan niet ook een achtergrondzangeres bij? (Bij Primal Scream was dit ook wat storend.)
Qua stages liepen TWO FIVE en SEVEN praktisch gelijk op met 9, 8 en 8 optredens die ik (bijna) helemaal gezien heb. 4 dingen op ONE, 1 op THREE en 0 in FOUR en CASBAH. Bij CASBAH helpt niet mee dat er maar 4 optredens ingepland waren en die overlapten met dingen die ik wilde zien in SEVEN. Als er in CASBAH de hele dag bands zouden staan zou ik waarschijnlijk aan FIVE, CASBAH en SEVEN genoeg hebben voor het hele festival.
SEVEN was voor mij helemaal oke, ik heb er ook geen last van gehad dat ik niet binnenkwam. Ik kwam altijd wel binnen bij de ingang links voorin, waardoor ik ook vooraan kon staan, had wel het idee dat je achterin niks van het podium zou kunnen zien. Enige optreden dat voor mij te vol uitzag daar was SHHT, waar ik alleen langs liep op weg naar Faye Webster. Het nachtprogramma van SEVEN leek heel erg op dat van FIVE vorig jaar, dat toen maar halfvol was, dus dat was een mooie verbtering. En dan dus ook 's nachts bands op FIVE, win/win.
Na Bountyhunter en Giant Swan wilden mijn voeten niet meer meedoen en aangezien er geen fatsoenlijke zitmogelijkheid is waarbij je de muziek van SEVEN nog wel meekrijgt ben ik toen als enige keer naar THREE gegaan. Zeker voor het nachtprogramma was THREE een verbetering, zag er heel goed uit. Alleen voor mij is het niks, ik hou meer van donkere kelders (of een donkere drijvende keet) voor dit soort muziek. Overdag was THREE soms meer een hangplek met muziek dan een DJ-stage. Ik zag dat er tijdens Bon Iver ook gewoon muziek werd gedraaid, hoewel dit niet vooraf aangekondigd was.
En een optreden waar ik niet voor had gekozen: vijf meter van mijn tentje zat een nest processierupsen, maar gelukkig nergens last van gehad.
Ik was er voor een vrijgezellenfeestje en heb dus weinig bands gezien - ook omdat ik bewust niets 'ontdekt' had op voorhand, omdat ik toch de rest van de groep wou volgen 
De enige band die ik absoluut niet wou missen was Guided By Voices. Los van hen ga ik dus geen reacties posten, omdat het meeste wat ik gezien heb maar met een half oog / onvoorbereid / niet m'n ding... was.
Guided By Voices vond ik wel werkelijk geweldig! Heerlijk tempo, veel bekende nummers (want hun oeuvre is inderdaad onmogelijk volledig of zelfs grotendeels te kennen), zeer goed gezongen, instrumentaal top, een aantal van m'n favoriete nummers gehoord waaronder Goldheart Mountaintop Queen Directory die ze zeker niet altijd spelen... Mijn verwachtingen lagen redelijk hoog en ik kan zeggen dat ze eigenlijk zelfs overtroffen zijn! 
Inderdaad redelijk pijnlijk. Ik had overigens gehoord van security dat Guided By Voices gemarkeerd stond als 'mogelijke problemen wegens grote opkomst'. Niet dus. Al weet ik überhaupt niet hoe snel ze zo'n markering gebruiken, maar dat terzijde.
Guided By Voices heeft voornamelijk nummers tussen de 1 en de 3 minuten. Het is dus zeker niet zo dat ze nummers snel gespeeld hebben ofzo.
Ik vond het dat rechttoe rechtaan net heerlijk Veel te hard begrijp ik niet helemaal eigenlijk. Bedoel je dan dat je meer rustige nummers uit hun oeuvre verwacht had, of dat ze de nummers die ze speelden te hard brachten?
Dat stoffige is natuurlijk net de klank die een LoFi band heeft. Dat is dus waarschijnlijk love it or hate it. Verder vind ik de verzamelaar die ze hebben (Human Amusements At Hourly Rates) toch een heel mooi overzicht van hun beste werk geven! Daar staat trouwens ook een herwerkte versie van Game Of Pricks op, die dus frisser klinkt, en naar mijn mening daardoor een stuk minder leuk is dan het origineel Maar misschien bevalt die versie jou dus wel.
De enige band die ik absoluut niet wou missen was Guided By Voices. Los van hen ga ik dus geen reacties posten, omdat het meeste wat ik gezien heb maar met een half oog / onvoorbereid / niet m'n ding... was.
Guided By Voices vond ik wel werkelijk geweldig! Heerlijk tempo, veel bekende nummers (want hun oeuvre is inderdaad onmogelijk volledig of zelfs grotendeels te kennen
), zeer goed gezongen, instrumentaal top, een aantal van m'n favoriete nummers gehoord waaronder Goldheart Mountaintop Queen Directory die ze zeker niet altijd spelen... Mijn verwachtingen lagen redelijk hoog en ik kan zeggen dat ze eigenlijk zelfs overtroffen zijn! Inderdaad redelijk pijnlijk. Ik had overigens gehoord van security dat Guided By Voices gemarkeerd stond als 'mogelijke problemen wegens grote opkomst'. Niet dus. Al weet ik überhaupt niet hoe snel ze zo'n markering gebruiken, maar dat terzijde.
Guided By Voices heeft voornamelijk nummers tussen de 1 en de 3 minuten. Het is dus zeker niet zo dat ze nummers snel gespeeld hebben ofzo.
Ik vond het dat rechttoe rechtaan net heerlijk
Veel te hard begrijp ik niet helemaal eigenlijk. Bedoel je dan dat je meer rustige nummers uit hun oeuvre verwacht had, of dat ze de nummers die ze speelden te hard brachten?Dat stoffige is natuurlijk net de klank die een LoFi band heeft. Dat is dus waarschijnlijk love it or hate it. Verder vind ik de verzamelaar die ze hebben (Human Amusements At Hourly Rates) toch een heel mooi overzicht van hun beste werk geven! Daar staat trouwens ook een herwerkte versie van Game Of Pricks op, die dus frisser klinkt, en naar mijn mening daardoor een stuk minder leuk is dan het origineel
Maar misschien bevalt die versie jou dus wel.
Heel begrijpelijk dat hij er is inderdaad, maar toch keek ik er van op. Zijn festival draait als een tierelier, dus vroeg me af welke inspiratie hij hier precies op kwam doen. Maar zal wel zoiets zijn als keep your friends close, but keep your enemies closer.
neracroft wrote:
Alex wrote:
Trouwens, ben ik de enige die Eric van Eerdenburg gespot dacht te hebben? Ik heb het hem niet gevraagd, maar zou zweren dat dat hem was.
WAT? Een festivaldirecteur die op een ander festival dan het zijne is? ONMOGELIJK!
Ik zou het eerder raar vinden dat zo iemand er niet zou zijn om eerlijk te zijn…
Heel begrijpelijk dat hij er is inderdaad, maar toch keek ik er van op. Zijn festival draait als een tierelier, dus vroeg me af welke inspiratie hij hier precies op kwam doen. Maar zal wel zoiets zijn als keep your friends close, but keep your enemies closer.
Hij wil gewoon ook eens naar een leuk festival met een goed programma.
Toch nog even over CRJ. Hierbij een citaat uit de 3voor12 recensie:
"Er zijn mensen die speciaal voor Carly Rae Jepsen een kaartje voor deze festivaldag hebben gekocht. En terecht! Het maakt niet uit dat niet elke uithaal even zuiver is, dat die band wel een erg gezichtsloze bedoening is. Carly brengt haar synthpop zo oprecht als je maar kunt wensen, met gulle pretoogjes en een mal koeienpakje, dansend alsof ze in haar eentje in de slaapkamer met een haarborstel als microfoon staat te zingen. Nou ja, toch wel heel erg aangedikt. Maar too much? Carly ís nu eenmaal too much."
Dit is toch geen serieuze recensie. Er is een verschil tussen een alles vergevende fanboy en een enigszins objectieve recensie (voor zo ver dat mogelijk is natuurlijk). Als Carly een uur lang Katy Perry deuntjes had staan neuriën voor een spiegel terwijl ze haar haar staat te kammen had Pisart waarschijnlijk nog een jubel recensie geschreven. Who cares dat ze kennelijk niet kan zingen en een fantasieloze band heeft. Het is Carly, dus het is goed! Dit klinkt als een heel beroerd PR bureau.
"Er zijn mensen die speciaal voor Carly Rae Jepsen een kaartje voor deze festivaldag hebben gekocht. En terecht! Het maakt niet uit dat niet elke uithaal even zuiver is, dat die band wel een erg gezichtsloze bedoening is. Carly brengt haar synthpop zo oprecht als je maar kunt wensen, met gulle pretoogjes en een mal koeienpakje, dansend alsof ze in haar eentje in de slaapkamer met een haarborstel als microfoon staat te zingen. Nou ja, toch wel heel erg aangedikt. Maar too much? Carly ís nu eenmaal too much."
Dit is toch geen serieuze recensie. Er is een verschil tussen een alles vergevende fanboy en een enigszins objectieve recensie (voor zo ver dat mogelijk is natuurlijk). Als Carly een uur lang Katy Perry deuntjes had staan neuriën voor een spiegel terwijl ze haar haar staat te kammen had Pisart waarschijnlijk nog een jubel recensie geschreven. Who cares dat ze kennelijk niet kan zingen en een fantasieloze band heeft. Het is Carly, dus het is goed! Dit klinkt als een heel beroerd PR bureau.
neracroft wrote:
Alex wrote:
Trouwens, ben ik de enige die Eric van Eerdenburg gespot dacht te hebben? Ik heb het hem niet gevraagd, maar zou zweren dat dat hem was.
WAT? Een festivaldirecteur die op een ander festival dan het zijne is? ONMOGELIJK!
Ik zou het eerder raar vinden dat zo iemand er niet zou zijn om eerlijk te zijn…
Heel begrijpelijk dat hij er is inderdaad, maar toch keek ik er van op. Zijn festival draait als een tierelier, dus vroeg me af welke inspiratie hij hier precies op kwam doen. Maar zal wel zoiets zijn als keep your friends close, but keep your enemies closer.
Wat een rare stelling: keep your enemies closer. Sorry, maar zo werkt het niet in festivalland. De concurrentie is ook niet moordend.
Eric van Eerdenburg zal daar ECHT NIET rond hebben gelopen met het idee dat BKS de enemy is van Lowlands en dat ze die closer moeten houden. OF hij was er om te genieten van al het moois wat BKS aan te bieden had, OF hij was inderdaad met een halve lowlands-pet aan het kijken naar nieuwe veelbelovende acts of genres. Meer niet.
Lowlands en BKS zijn twee verschillende festivals: En de een kan wat van de ander leren en andersom. Ze zijn ook geen concurrenten van elkaar want de acts worden uit verschillende visvijvers gevist, de festivals hebben een ander smoelwerk en vinden in een ander deel van het jaar plaats. BKS valt onder medium festivals, LL onder major.
in rincipe zijn alle mensen die muziek maken niet kleurloos, zworp4. ik denk dat ik swish-swash naar de 2020 topic ga. We hebben het goed gedaan dit jaar met bijna 160 pagina's.....100 vorig jaar. groejes en tot voorpret allemaal. misschine kom ik nog naar de pinkpop-festileaks-gathering.....en je kunt me ook nog zien op vlieland dit jaar.
ik denk dat ik swish-swash naar de 2020 topic ga. We hebben het goed gedaan dit jaar met bijna 160 pagina's.....100 vorig jaar. groejes en tot voorpret allemaal. misschine kom ik nog naar de pinkpop-festileaks-gathering.....en je kunt me ook nog zien op vlieland dit jaar. 
01. Lizzo
02. Charlotte Gainsbourg
03. Yves Tumor
04. DJ Koze
05. Christine & The Queens
06. Bon Iver
07. Indian Askin
08. Kurt Vile
09. Aldous Harding
10. Carly Rae Jepsen
02. Charlotte Gainsbourg
03. Yves Tumor
04. DJ Koze
05. Christine & The Queens
06. Bon Iver
07. Indian Askin
08. Kurt Vile
09. Aldous Harding
10. Carly Rae Jepsen
Ik denk dat je het iets te letterlijk neemt. Ik geloof niet dat Eric in Best Kept Secret geen concurrentie ziet en hij daar dus ook deels aanwezig was om te peilen waar de concurrent, ongeacht mate van concurrentie, mee bezig is. Maar zo zwart wit als dat spreekwoord misschien doet vermoeden, bedoel ik het natuurlijk niet nee.
Mijn top 10 van dit jaar, die nog constant wijzigt naargelang ik aan bepaalde shows terugdenk.
1. Stephen Malkmus & The Jicks (3de Keer dat ik ze zag, 1ste keer dat de geluidsmix perfect was. Op hun instagram stond kort voor het optreden een post, waarop ik reageerde met de vraag of ze “Stick Figures in Love” zouden spelen, mijn reactie kreeg een like van hen. Ze speelden het ook daadwerkelijk in een heerlijke versie, zonder twijfel mijn mooiste moment van deze editie.)
2. Big Thief (Prachtig, geweldig, ontroerend, dé band van 2019. In Brussel afgelopen dinsdag waren ze nóg beter, anders stonden ze sowieso op 1.)
3. Viagra Boys (Wat een performance, wat een louche uitstraling, wat een nummers, wat een lyrics!)
4. Kurt Vile & The Violators (Mijn favoriete artiest, op het juiste moment op de juiste plek. Alleen had hij gerust nog wat langer mogen spelen.)
5. Guided By Voices (Ik ben niet zo bekend met hun werk, +3000 nummers luisteren nu eenmaal niet makkelijk in, maar “I Am a Tree”, “Jane of The Waking Universe”, “The Rally Boys” en “Glad Girls” zullen me nog lang bijblijven. Na een halfuur dacht ik het wel gezien te hebben, maar het werd enkel beter. Fijn publiek ook vooraan.
6. The Nude Party (0 voor originaliteit, 10 voor spelplezier. Ideale band om een warme festivaldag mee te beginnen.)
7. Interpol (Fijne geluidsmix, sfeerversterkende lichtshow en een setlist die goed afwisselt tussen oud en nieuw werk. Jammer dat het een halve show duurde voor Paul Banks zijn stem opgewarmd was, al maakte de rest van de band dit ruimschoots goed)
8. Mac DeMarco (Ik was een beetje bang dat dit een eentonige show zou worden, aangezien ik dat bij zijn platen nogal snel vind. Maar door de manier waarop ze het brachten en de flauwe grappen tussendoor had het voor mij zeker nog langer mogen duren.)
9. Psychedelic Porn Crumpets (Deze stonden niet op mijn planning, maar na een wat makke start van de vrijdag hadden we nood aan wat steviger gitaarwerk. De tent ging uit zijn dak en ik had spijt dat ik ze op op voorhand niet vaker beluisterd had. Erg fijne zanger ook.)
10. Wooden Shjips (geen spijt dat ik Kraftwie? overgeslagen heb)
Het minisessietje van Miya Folick was ook erg fijn en ik ben ook blij dat ik Death Grips eens aan het werk heb gezien.
Grootste teleurstellingen: Bon Iver en Christine & The Queens. Ik heb echt mijn best gedaan om beide shows te waarderen, maar Bon deed me op z'n eerste en laatste nummer na weinig en Christine deed me al helemaal niks.
Verder hoop ik dat de langharige, constant stonede/dronken, kettingrokende, stinkende man die tijdens vrijwel elke show die ik zag tot op de voorste rij drong om daar volledig uit zijn dak te gaan, inclusief wilde armbewegingen en bokkesprongen, volgend jaar thuis blijft. Ik heb veel mensen zich zien ergeren.
1. Stephen Malkmus & The Jicks (3de Keer dat ik ze zag, 1ste keer dat de geluidsmix perfect was. Op hun instagram stond kort voor het optreden een post, waarop ik reageerde met de vraag of ze “Stick Figures in Love” zouden spelen, mijn reactie kreeg een like van hen. Ze speelden het ook daadwerkelijk in een heerlijke versie, zonder twijfel mijn mooiste moment van deze editie.)
2. Big Thief (Prachtig, geweldig, ontroerend, dé band van 2019. In Brussel afgelopen dinsdag waren ze nóg beter, anders stonden ze sowieso op 1.)
3. Viagra Boys (Wat een performance, wat een louche uitstraling, wat een nummers, wat een lyrics!)
4. Kurt Vile & The Violators (Mijn favoriete artiest, op het juiste moment op de juiste plek. Alleen had hij gerust nog wat langer mogen spelen.)
5. Guided By Voices (Ik ben niet zo bekend met hun werk, +3000 nummers luisteren nu eenmaal niet makkelijk in, maar “I Am a Tree”, “Jane of The Waking Universe”, “The Rally Boys” en “Glad Girls” zullen me nog lang bijblijven. Na een halfuur dacht ik het wel gezien te hebben, maar het werd enkel beter. Fijn publiek ook vooraan.
6. The Nude Party (0 voor originaliteit, 10 voor spelplezier. Ideale band om een warme festivaldag mee te beginnen.)
7. Interpol (Fijne geluidsmix, sfeerversterkende lichtshow en een setlist die goed afwisselt tussen oud en nieuw werk. Jammer dat het een halve show duurde voor Paul Banks zijn stem opgewarmd was, al maakte de rest van de band dit ruimschoots goed)
8. Mac DeMarco (Ik was een beetje bang dat dit een eentonige show zou worden, aangezien ik dat bij zijn platen nogal snel vind. Maar door de manier waarop ze het brachten en de flauwe grappen tussendoor had het voor mij zeker nog langer mogen duren.)
9. Psychedelic Porn Crumpets (Deze stonden niet op mijn planning, maar na een wat makke start van de vrijdag hadden we nood aan wat steviger gitaarwerk. De tent ging uit zijn dak en ik had spijt dat ik ze op op voorhand niet vaker beluisterd had. Erg fijne zanger ook.)
10. Wooden Shjips (geen spijt dat ik Kraftwie? overgeslagen heb)
Het minisessietje van Miya Folick was ook erg fijn en ik ben ook blij dat ik Death Grips eens aan het werk heb gezien.
Grootste teleurstellingen: Bon Iver en Christine & The Queens. Ik heb echt mijn best gedaan om beide shows te waarderen, maar Bon deed me op z'n eerste en laatste nummer na weinig en Christine deed me al helemaal niks.
Verder hoop ik dat de langharige, constant stonede/dronken, kettingrokende, stinkende man die tijdens vrijwel elke show die ik zag tot op de voorste rij drong om daar volledig uit zijn dak te gaan, inclusief wilde armbewegingen en bokkesprongen, volgend jaar thuis blijft. Ik heb veel mensen zich zien ergeren.
1) Bon Iver - de versie van Wolves is het mooiste stukje muziek dat ik ooit heb mogen aanhoren tijdens een optreden
2) Raconteurs
3) Interpol
4) Psychedelic Porn Crumpets
5) Big Thief
Verder erg genoten van Phosphorecent, Shame, Fat White Family, Hop Along en Kurt Vile.
Bijna in slaap gevallen bij Kraftwerk.
Twee minpunten:
- beperkte plaats en zichtbaarheid van Five
- de jeuk met dank aan de processierupsen
2) Raconteurs
3) Interpol
4) Psychedelic Porn Crumpets
5) Big Thief
Verder erg genoten van Phosphorecent, Shame, Fat White Family, Hop Along en Kurt Vile.
Bijna in slaap gevallen bij Kraftwerk.
Twee minpunten:
- beperkte plaats en zichtbaarheid van Five
- de jeuk met dank aan de processierupsen
