ARCH ENEMY
Voor wie mijn vorige intro's heeft gelezen zal het niet als verassing komen, als groot melodeath fan gaat mijn hart ook sneller kloppen van Arch Enemy!
Intro
De Zweedse band is in 1995 opgericht, origineel als 'super group' met bandleden uit onder andere Carcass, Carnage, Mercyful Fate, Nevermore en The Agonist. Geen verkeerde line-up dus, en dat was direct te horen. Het eerste album,
Black Earth bevat ondermeer kleppers als
Bury Me an Angel en
Fields of desolation. De sound was hier nog wel duidelijk meer death metal, ook de zang verschilt hier nog ten opzichte van het latere Arch Enemy.
Ook het tweede album, S
tigmata heeft nog een duidelijke death metal sound. Het album lijkt qua sound, niet verassend gezien de line-up, redelijk op een meer melodieuze versie van het Carcass album
Heartwork. Mijn favoriet van dit album is de opener
Beast of Man.
Gossow
Waar de band gedurende de jaren een redelijke hoeveelheid line-up veranderingen kent, zijn de meest kenmerkende veranderingen wat mij betreft toch wel die van de front(wo)men.
In de bovenstaande video zien we nog Johan Liiva zingen, in 2000 werd hij vervangen door de Duitse Angela Gossow. Hoewel de band vanaf 2000 dus female-fronted is, betekent dit geen overstap naar een sound à la Nightwish/ Epica. Toen ik als jonge Ruben het eerst Arch Enemy (met Gossow) hoorde, had ik nooit kunnen raden dat die geluiden uit een vrouw komen. Gossow is een van de eerste vrouwelijke Death metal vocalisten, en haar toevoeging tot de band heeft de band enkel goeds gedaan:
Het eerste album met Gossow volgde 1 jaar later:
Wages of Sin voor de liefhebbers: sinds vandaag ook een pre-order van de re-issue beschikbaar! Persoonlijke favorieten op dit album zijn ook direct de eerste twee nummers:
Enemy Within & Burning Angel.
Met dit album zette Arch Enemy de weg richting de melodeath verder door. Er kwam meer focus op de riffs, en de vocals. De band werd iets minder ruw, en iets meer mainstream.
Dan volgen mijn twee favoriete Arch Enemy albums:
Anthems of Rebellion en
Doomsday Machine.
Anthems of Rebellion kent een gemixte ontvangst, waar de meeste recensenten positief zijn, zijn niet alle fans even blij met het meer melodische en minder death karakter van het album. Ik blijf er echter bij dat het een geweldig album is. De sound is dus iets melodischer, qua lyrics zit het album in de hoek van rebellie, hoe kan het ook anders. En dan wel tegen oorlog en politiek. Die boodschap is belangrijk voor de band, Gossow gaf in interviews aan geen fan te zijn van bands als Watain en Dimmu Borgir die zingen over de duivel. Ze ziet juist kans om belangrijke onderwerpen te raken in de nummers. De band is anarchistisch, Gossow (en huidige frontwoman Alissa White-Gluz) zijn veganistisch, van de overige bandleden is een deel vegetariër. Ook zijn ze athëistisch. Deze ideologiën vertalen zich door in de muziek, denk naast anthems of rebellion ook aan latere albums als rise of the tyrant, will to power en deceivers.
Hoewel deze 'randzaken' voor mij een extra dimensie geven aan de muziek, is de muziek natuurlijk het belangrijkst. Favoriete nummers op dit album zijn
We Will Rise en Dead Eyes See No Future. Beide nummers zullen we hoogstwaarschijnlijk ook in Dessel te horen krijgen!
Nog iedere keer kippenvel als ik Angela
DEAD EYES hoor schreeuwen.
Vergeet verder ook niet het geweldige gitaarwerk van Michael Amott, so far heb ik vooral gefocust op de vocals. En dat doet de riffs eigenlijk geen recht aan.
Doomsday Machine
Na Anthems of Rebellion werd er nog een EP uitgebracht: Dead eyes see no future, met het gelijknamige nummer van het vorige album, enkele live tracks en een aantal covers van Megadeth, Manowar en Carcass. Twee jaar na Anthems of Rebellion kwam de band echter met weer een geweldig album. Doomsday Machine! Absolute hoogtepunten dit album zijn wat mij betreft
Nemesis en
My Apocalypse
Rise of the Tyrant/ The Root of All Evil/ Khaos Legions
Met Rise of the Tyrant produceert de band beslist geen misser, het feit dat de laatste live vertolking van een nummer van dit album echter tot 2017 dateert zegt ook wel weer veel. Persoonlijk favoriet van dit album: Revolution Begins.
In 2009 brengt de band vervolgens The Root of All Evil uit, een nieuwe opname van nummers van de eerste 3 albums. Hartstikke gaaf, maar niet he le maal nieuw dus.
2 jaar later, in 2011 brengt de band weer écht nieuw werk:
Khaos Legions!
Het is weer volledig raak, uitschieters zijn wat mij betreft
No Gods, No Masters (de ideologie is blijvend zichtbaar) en
Under Black Flags We March. Of we deze nummers ook live gaan zien in Dessel is echter nog de vraag, ze zijn recent nog gespeeld in Japan. Dus wie weet!
Leuk detail over dit album is verder het artwork. Deze is geïnspireerd op het schilderij De Vrijheid leidt het volk (La Liberté guidant le peuple). De vrijheid van Marianne, het nationale symbool van Frankrijk, die de revolutionairen aanvoert bij de Julirevolutie van 1830.
Bekijk bijlage 4524
Dit was ook direct het laatste album met Angela Gossow, die besloot in 2014 terug te treden als vocaliste en front-woman. Ze gaf aan meer met haar familie te willen zijn, en andere interesses aandacht te willen geven. Tot op de dag van vandaag is Angela betrokken gebleven bij Arch Enemy als business manager. Haar plek werd overgenomen door een andere power vrouw, Alissa White-Gluz van The Agonist.
Graag draag ik hierbij het stokje over aan
@jamel om over deze periode van Arch Enemy, en de live optredens te schrijven!
