Mijn Pinkpop 2019
Ik zal het opsplitsen, na de introductie in
deel 1 nu deel 2...
Deel 2 : ZATERDAG
Het was vooral wachten, wachten tot het terrein open ging. 12 uur duurde nog lang. In mijn achtertuin hoorde ik de eerste soundchecks al over rollen. Soms bijna letterlijk te verstaan, de kriebels namen toe. Alles lag klaar, kaartje, bon voor hoedje, spoorboekje, poncho, fiets stond klaar. Even na elf uur maar langzaamaan gegaan. Richting Megland, waar ik vaker afgelopen weken naar opbouw ben gaan kijken, maar nu echt tijd voor Pinkpop. Nog niet druk in de fietsenstalling. Meteen naar de bandjes afgifte, nieuw bandje met barcode, mooi goud stiksel om het jubileam glans te geven. Eenmaal voor de poort, was de poort nog niet open. Ik denk circa 100 man die stonden te wachten om al naar binnen te mogen. De klok trok langzaam naar 12 uur, maar de poort ging nog niet open. Het werd zelfs bijna 12:30 de eerste mensen door de poort en door de ingang gingen (achteraf bleek dat in die tijd het standbeeld onthuld was van Jan).
Eindelijk Pinkpop, daar stond ik weer, bovenaan de trap met uitzicht op het hoofdpodium, de nieuwe tent en het heilige gras. Momentje toch weer… Doorgelopen naar de Amnesty stand om hoedje op te halen. Was toevallig de eerste daar, gelukkig alles oke en met hoedje was ik bijna compleet. Nog munten scoren. Bij de automaten de nieuwe munten, mooi roze met “gouden” opdruk. Het eerste biertje en Pinkpop mocht beginnen!! Het feest voor jong en oud...
foto Dennis van der Bruggen / Festileaks
Eerste act van het weekend…
Mt Atlas. In de nieuwe Brightlandstent met een platte vloer van 50x50 mtr. Bar nu rechts achter in de tent en rolstoelpodium in de andere hoek links achter in de tent. Mt. Atlas begon sterk. Zoals altijd lopen er wel mensen weg gaande weg de opener bezig is, was nu ook. Waardoor ik gaande weg het optreden steeds verder naar voren kon lopen. Vond het een zeer sterk begin. Goeie rauwe gitaren en zanger Sven straalde een goede energie uit. Prachtige drum-duo moment. Aardig gastoptreden uit de locale scene, met Ivo Rosbeek en Emil Szarkowicz onder andere. Vlammen werpers en veel bombastische uitspattingen. Fantastisch. Dit was geen truttige opener, dit was een visitekaartje voor meer!!
Dat ik de tent uitliep was Bazart net begonnen maar kon de band (zoals ik al verwachte) mij niet echt boeien. Maar een broodje kroket gepakt en nog gewapend met een vers brandbiertje naar IBA Parkstad Stage. Ruim optijd voor
Golden Earring. Het was een optreden zoals je van The Earring mag verwachten. Behalve dat de wind duidelijk zorgde voor wat verwaaing op de microfoons, maar ook een beetje Barry hees was. Bij Another 45 Miles waren de eerste tonen en de eerste regels voldoende om mij te raken… Ik heb de mannen wel iets beter bezig gezien, maar deze Pinkpop gig was gewoonweg super. Mooie solo van Rinus en Cesar oogste ook een applause met zijn drumsolo, vooral het moment dat zijn voetenwerk in beeld kwam bij het grote troms slaan met zijn rug naar zijn drumstel. Blij dat ze Radar Love gewoon zo deden. Met Going to the Run was ik helemaal happy, wat is dat toch lekker… en wat is zo’n set toch kort.
George Ezra was nog net niet begonnen toen ik bij Mainstage aankwam. Kon nog voorvak in. Ik snap dat niet iedereen van zijn stemgeluid kan houden, maar dit was een relaxed pop zangertje. Het zal niet memorabel zijn dit optreden, wel stond het bol van zijn radiohits. Was wel leuk hoor, heb het zelfs tot aan de toegift (Shotgun) doorgetrokken omdat het me goed beviel.
Cage the Elephant stond op Noord al op het podium toen ik aankwam. Kon wel nog redelijk aanschuiven. Had ze nog nooit gezien. Wat me wel meteen opviel was de onechte zoon van Mick Jagger. Wat gooide die er een energie in zeg. Fantastisch om te zien. Lekker bandje ook. Als er een porseleinkast stond was de olifant er doorheen gestormd, Matt Shultz liet zich tijdens het Pinkpop optrden niet in een kooi stoppen!!
Via urinoir en broodje Kebab met samuraisaus naar
Anouk. Eerst broodje gegeten langs de zijkant, maar kon nog voorvak inlopen na een paar nummers.Tja, wat kan je zeggen over Anouk. Geen onbekende voor Pinkpop en een powervrouw op het podium. Ze had in ieder geval niet veel nodig het publiek mee te krijgen. Maar, kom op, 7de keer Pinkpop… Zelfs voor zo’n Nederlandse topvrouw is het me iets te veel van het goede. Toch, wat was ze goed, dat moet gezegd. Na het gezwijmel van Michel heb ik het hoofdpodium verlaten....
Op naar
Jacob Banks. Mooie spot even voor het linker scherm. Wat een stem!!! Lekker man… Met zijn R&B en Soul stem meteen omvergeblazen. Goede band achter zich staan… Ik zat er helemaal in. Niet eens in de gaten dat hij de Coldplay cover Fix You zong. Zat zo in het moment dat ik pas aan het einde van het refrein in de gaten had, zo goed naar zijn hand gezet. Chainsmoking is misschien wel zijn grootste keiter, maar eigenlijk was alles te voelen tot op het bot, tot in je soul geraakt.
Jamiroquai was nog niet op het podium. Maar ook toen hij op het podium kwam had ik het niet door. Van de Jay Kay uit medio jaren 90 was nu een midlife crises klein dik mannetje over in een blauw joggingpak. Zijn hoofdtooi verrade zijn opkomst. Maar… Heerlijke band en zijn voice is nog zoals in de 90’s. Lekker funky en het voorvak waar ik stond veranderde om me heen in een disco. De ene ‘classic’ na de andere en alles even funky, jazzy of disco-ish… Gek eigenlijk dat hij nog nooit op Pinkpop gestaan heeft. Zeker niet door de mand gevallen, maar zeker wel door de wol geverfd.
Met een vers biertje kon ik nog terug in het voorvak voor
Mumford & Sons. Doordat ik meteen terug ging het voorvak in, was het hek net weer open en nog redelijk leeg. Kon zelfs doorlopen tot vlak aan het middenpad van de security. Paar meter van de catwalk. Met perfect zicht op podium en catwalk liep langzaam achter mij het vak voller en voller. Totdat de heren langzaam op kwamen lopen. Tjonge, wat hebben deze mannen veel hits zeg. Ik was van te voren redelijk negatief over de aanstelling als headliner, maar dit was een prima afsluiter van deze dag. De grote pop headliner van 2019, misschien wel die headliner van dit jaar met de meeste herkenbaarheid voor de jongere bezoeker. Eigenlijk was 1,5 uur een vrij korte set, maar Marcus gaf zich wel. Over podium, catwalk en naar publiek door security ring, up-close and personal. Het was zeker geen statische gig, Marcus was zo’n beetje overal. Maar vooral was Mumford sterk in het gehoor… De “vervelende” banjo nummers kwamen zelfs zo feestelijk over dat zelfs ik af en toe een sprongetje gemaakt heb tussen de enthousiaste bezoekers om me heen. Het was zelfs een feestelijke afsluiter met confetti als aardbei op de taart. Aardbei ja, want de kers die moest nog komen dit weekend.
foto Dennis van der Bruggen / Festileaks
Volgende keer deel 3 met mijn Pinkpop zondag...
