Pinkpop 2019 – Nieuws en geruchten
- Onderwerp starter DennisvdBr
- Startdatum
Hiephiep hoera Jett Rebel https://www.humanpowernow.com/nieuws/2019/6/21/oafhu7fmodktjrvxtmg226sxchlg2a
Je bent al niet de meest geliefde persoon hier op het forum, met dat irritante geplug van je eigen site, maar deze recensie is nog een schepje erbovenop. Als je van een situatie niks afweet, doe dan ook niet alsof je dat wel weet. Jett Rebel is clean, ja. Matty Healy ook, maar dat wist je vast niet. Als 1 optreden op Pinkpop bol stond van energie was het die van The 1975 wel. En ja, de zanger was ziek, hij heeft ook de 3FM sessie daarvoor moeten afzeggen. Maar fijn dat jij het alemaal zo goed weet.
Mijn Pinkpop 2019
na de introductie in deel 1 en mijn zaterdag in deel 2...
Deel 3 : ZONDAG
Zondag was ik met een klein gezelschap. We waren al vroeg samen aangefietst. Het terrein was wel al open. Zondag beloofde in ieder geval de beste dag qua weer te worden. De wind van vrijdag en zaterdag was gaan liggen en de zon liet zich vaker zien. We hadden ons eerste biertje genomen op het terras bij de Brand Bier Bar. Na een rondje rond het terrein zijn we links van mainstage in het gras gaan zitten, wachten op Kraantje Pappie. Nou, was wel een aardig feestje. Leuke opener voor een dagje festival.
Wel al bijtijds richting IBA Parkstad Stage gelopen, was nog niet druk voor White Lies dus we konden redelijk voorraan aansluiten. Ik blijf dit een leuk bandje vinden met een fijn geluid. Of ze nu nieuwe nummers spelen of de oudjes als To lose my life… Het bleef gewoon een fijn optreden.
In tegenstelling tot The Kooks, dat viel me ontzettend tegen. Ik vond het zelfs wat saai. Paar leuke nummers konden me zelfs niet boeien. Dat moment hebben we dan ook genomen om langszij even een hapje te eten. Kan natuurlijk niet op Pinkpop zijn en een traditioneel Pinkpop-frietje overslaan hé, dat is een must. Zo uitkijkend over het veld smaakt zo’n puntje stukken lekkerder… (en die 2 frikandellen gleden met een overtollige hoeveelheid mayo er in als koek)
foto Dennis van der Bruggen / Festileaks
Voordeel van de saaie Kooks was wel het (dachten wij) optijd doorlopen naar Rowwen Heze. Maar dat viel een partij tegen. Al hardstikke druk op Noord. Voor mij jammer want ik wilde vooraan staan, alleen mijn gezelschap durfde de hoogstwaarschijnlijke bierdouche sowieso niet aan. De compromi om op een afstandje te kijken was dus niet zo moeilijk. Man, wat een TOP optreden was Rowwen Heze! Heerlijk. Bij De Neus Omhoeg kreeg ik zelfs rode oogjes, dat was niet van tegen de zon in kijken… Zal het maar niet over Blieve Loepe hebben, verdomme….
Tijdens Bestel Mar zijn we richting Krezip gelopen, heb de duik van Lammers gemist dus blijkbaar. Tja, leuk beginfilmpje bij Krezip. Publiek ging er goed in op. Blij dat ze ook echt de beginnummers als In Her Sun gespeeld hebben. Was echt een feest van jeugdsentiment en herkenning. Band speelde goed en zang was uitstekend. Goed bewijs dat deze band op dit jubileum moest staan. Stonden perfect zo op hoofdpodium, waar ik bij The Earring en Rowwen Heze toch het gevoel heb gehouden dat ze op Mainstage hadden gemoeten!?! Staat Krezip hier ff te shinen. Na Krezip zijn we een beetje gaan ronddwalen. Eigenlijk was mijn pan Miles Kane, maar aangezien mijn gezelschap een kijkje wilde nemen bij J Balvin zijn we naar Noord gelopen. Zo druk als het bij Rowwen Heze was, zo rustig was het bij J Balvin. Alleen het gedeelte voor de geluidtoren was het wat druk. Aangezien de kermis op het podium ons niet echt kon vatten zijn we op een afstandje maar weer een klein hapje gaan pakken. Althans ik nog niet, ik had me voorgenomen bij de terugtocht een broodje kebab te gaan pakken.
Terug links vooraan was het niet lang meer wachten op Lenny Kravitz. Had hem nog nooit live gezien. Maar was echt genieten. Gewoon een feest van herkenning, alle Kravitz classics, ook American Woman en Wailers-cover Get Up, Stand Up. Was eigenlijk jammer dat hij moest ophouden. Eigenlijk kapte hij laatste nummer Love Revolution af, “sorry, they say we gotta go, time’s up, i’m sorry”... Waardoor we op Pinkpop Let Love Rule gemist hebben. Heel jammer. Blijkbaar werd hij langszij er op gewezen dat 20:00 uur toch echt tijd was. Nou weet ik niet of Lenny in zijn mood was en e.e.a. te veel gerekt heeft, maar jammer is het wel. Sneu zelfs.
We stonden eigenlijk nog best op een goede plek, net buiten de security ring links. Maar toch nog even een kijkje nemen voor de tent bij Mark Ronson. Al hadden we met ons drieen al snel de conclusie dat dit niet echt leuk was. Volgende dilemma was terug naar het prima plekje alvast voor The Cure of een kijkje bij Die Antwoord. Het werd de eerste keuze. The Cure toch wel mijn must van die dag en eigenlijk van ons mijn headliner. Met verse drankjes klaar staan voor The Cure….
Tja, terwijl om me heen mensen wat kletste en er zelfs hier en daar op telefoons naar voetbal werd gekeken kwam The Cure langzaam op gang. Beetje jammer… Ik zelf vond het wel lekker gaan, alleen miste het begin van de set de ‘herkenning’. Dat merkte je toch wel aan het grootste deel van het publiek. Aangezien de setlist het zelfde uitpakte als een dag eerder was het wel volgen welke nummers er zouden komen. In Between Days pas als 14e nummer en A Forest als 16e nummer. Na de encore Lullaby. Het venijn zat echt aan de staart voor grootste deel van het publiek, beetje sneu… Maar ik heb genoten, daar ging het mij om.
foto Dennis van der Bruggen / Festileaks
Vervolgens wachten… Wachten op een podium ombouw die voltrok met een podium vol mensen. Een gehele A-stellage kwam opgeschoven. Ombouw duurde duidelijk langer dan gedacht, waar Armin eigenlijk 00:00 als begintijd had, werd het al snel 00:15.
Als het aan mij lag was ik allang op mijn fietsje gesprongen, maar samen uit samen thuis hé. Daarbij was ik zo nieuwsgierig op Marco Borsato echt op Pinkpop was.
Dan ‘eindelijk’ Armin begint….Nou al meteen David Lee Roth met Jump. Voor mij was het wel meteen er af. Goh, wat slecht… Het is dat Lee Roth zelf wilde mee doen, maar laat maar. Hij kan beter rock songs aanpakken dan een MC spelen. Dit was bagger. Net zo bagger als de rest van de poep die daarna kwam. Wat een teringherrie, opgeleukt met lazers, confettie en vuurwerk. Nee, totale bevestiging dat dit totaal niet mijn ding is. Ik kreeg ook de laatste munten in de handen gedrukt, zo van, ga je maar even nuttig maken. Kon nog wonderwel rustig naar de bar lopen, zo druk langszij was het niet. Met een vers pils kwam ik die laatste stuiptrekkingen van Armin wel door… Blah Blah Blah… “Pinkpop zullen we het doen”... Ik riep nog NEEEE, maar helaas…. Toen in eens BAM, afgelopen en einde. Huh, geen Borsato dus. Maar toen kwam er een toespraak van Armin over zijn speciale uitnodiging voor PInkpop. Plus dat hij dat dan wel wilde doen met iemand die volgens hem op Pinkpop thuishoort en dat hij het gek vind dat deze zanger er nooit stond. Nou, deze zinnige woorden kon ik me geheel in vinden. Hoppa, Hoe Het Danst met Marco Borsato op Pinkpop. Wel leuk hoor. Jammer dat Davina er ontzettend vals en uit de toon doorheen blehrde… Het was nog ff een feestje. Maar Borsato moet volgend jaar maar terugkomen en zijn hits eens ff in het subblokje rond 20:00 op Mainstage doen, daar zit veel meer waarde in dan deze vertoning.
Nog altijd geen kers op de taart van Pinkpop…
Misschien volgende keer in deel 4 met mijn Pinkpop maandag…
na de introductie in deel 1 en mijn zaterdag in deel 2...
Deel 3 : ZONDAG
Zondag was ik met een klein gezelschap. We waren al vroeg samen aangefietst. Het terrein was wel al open. Zondag beloofde in ieder geval de beste dag qua weer te worden. De wind van vrijdag en zaterdag was gaan liggen en de zon liet zich vaker zien. We hadden ons eerste biertje genomen op het terras bij de Brand Bier Bar. Na een rondje rond het terrein zijn we links van mainstage in het gras gaan zitten, wachten op Kraantje Pappie. Nou, was wel een aardig feestje. Leuke opener voor een dagje festival.
Wel al bijtijds richting IBA Parkstad Stage gelopen, was nog niet druk voor White Lies dus we konden redelijk voorraan aansluiten. Ik blijf dit een leuk bandje vinden met een fijn geluid. Of ze nu nieuwe nummers spelen of de oudjes als To lose my life… Het bleef gewoon een fijn optreden.
In tegenstelling tot The Kooks, dat viel me ontzettend tegen. Ik vond het zelfs wat saai. Paar leuke nummers konden me zelfs niet boeien. Dat moment hebben we dan ook genomen om langszij even een hapje te eten. Kan natuurlijk niet op Pinkpop zijn en een traditioneel Pinkpop-frietje overslaan hé, dat is een must. Zo uitkijkend over het veld smaakt zo’n puntje stukken lekkerder… (en die 2 frikandellen gleden met een overtollige hoeveelheid mayo er in als koek)
foto Dennis van der Bruggen / Festileaks
Voordeel van de saaie Kooks was wel het (dachten wij) optijd doorlopen naar Rowwen Heze. Maar dat viel een partij tegen. Al hardstikke druk op Noord. Voor mij jammer want ik wilde vooraan staan, alleen mijn gezelschap durfde de hoogstwaarschijnlijke bierdouche sowieso niet aan. De compromi om op een afstandje te kijken was dus niet zo moeilijk. Man, wat een TOP optreden was Rowwen Heze! Heerlijk. Bij De Neus Omhoeg kreeg ik zelfs rode oogjes, dat was niet van tegen de zon in kijken… Zal het maar niet over Blieve Loepe hebben, verdomme….
Tijdens Bestel Mar zijn we richting Krezip gelopen, heb de duik van Lammers gemist dus blijkbaar. Tja, leuk beginfilmpje bij Krezip. Publiek ging er goed in op. Blij dat ze ook echt de beginnummers als In Her Sun gespeeld hebben. Was echt een feest van jeugdsentiment en herkenning. Band speelde goed en zang was uitstekend. Goed bewijs dat deze band op dit jubileum moest staan. Stonden perfect zo op hoofdpodium, waar ik bij The Earring en Rowwen Heze toch het gevoel heb gehouden dat ze op Mainstage hadden gemoeten!?! Staat Krezip hier ff te shinen. Na Krezip zijn we een beetje gaan ronddwalen. Eigenlijk was mijn pan Miles Kane, maar aangezien mijn gezelschap een kijkje wilde nemen bij J Balvin zijn we naar Noord gelopen. Zo druk als het bij Rowwen Heze was, zo rustig was het bij J Balvin. Alleen het gedeelte voor de geluidtoren was het wat druk. Aangezien de kermis op het podium ons niet echt kon vatten zijn we op een afstandje maar weer een klein hapje gaan pakken. Althans ik nog niet, ik had me voorgenomen bij de terugtocht een broodje kebab te gaan pakken.
Terug links vooraan was het niet lang meer wachten op Lenny Kravitz. Had hem nog nooit live gezien. Maar was echt genieten. Gewoon een feest van herkenning, alle Kravitz classics, ook American Woman en Wailers-cover Get Up, Stand Up. Was eigenlijk jammer dat hij moest ophouden. Eigenlijk kapte hij laatste nummer Love Revolution af, “sorry, they say we gotta go, time’s up, i’m sorry”... Waardoor we op Pinkpop Let Love Rule gemist hebben. Heel jammer. Blijkbaar werd hij langszij er op gewezen dat 20:00 uur toch echt tijd was. Nou weet ik niet of Lenny in zijn mood was en e.e.a. te veel gerekt heeft, maar jammer is het wel. Sneu zelfs.
We stonden eigenlijk nog best op een goede plek, net buiten de security ring links. Maar toch nog even een kijkje nemen voor de tent bij Mark Ronson. Al hadden we met ons drieen al snel de conclusie dat dit niet echt leuk was. Volgende dilemma was terug naar het prima plekje alvast voor The Cure of een kijkje bij Die Antwoord. Het werd de eerste keuze. The Cure toch wel mijn must van die dag en eigenlijk van ons mijn headliner. Met verse drankjes klaar staan voor The Cure….
Tja, terwijl om me heen mensen wat kletste en er zelfs hier en daar op telefoons naar voetbal werd gekeken kwam The Cure langzaam op gang. Beetje jammer… Ik zelf vond het wel lekker gaan, alleen miste het begin van de set de ‘herkenning’. Dat merkte je toch wel aan het grootste deel van het publiek. Aangezien de setlist het zelfde uitpakte als een dag eerder was het wel volgen welke nummers er zouden komen. In Between Days pas als 14e nummer en A Forest als 16e nummer. Na de encore Lullaby. Het venijn zat echt aan de staart voor grootste deel van het publiek, beetje sneu… Maar ik heb genoten, daar ging het mij om.
foto Dennis van der Bruggen / Festileaks
Vervolgens wachten… Wachten op een podium ombouw die voltrok met een podium vol mensen. Een gehele A-stellage kwam opgeschoven. Ombouw duurde duidelijk langer dan gedacht, waar Armin eigenlijk 00:00 als begintijd had, werd het al snel 00:15.
Als het aan mij lag was ik allang op mijn fietsje gesprongen, maar samen uit samen thuis hé. Daarbij was ik zo nieuwsgierig op Marco Borsato echt op Pinkpop was.
Dan ‘eindelijk’ Armin begint….Nou al meteen David Lee Roth met Jump. Voor mij was het wel meteen er af. Goh, wat slecht… Het is dat Lee Roth zelf wilde mee doen, maar laat maar. Hij kan beter rock songs aanpakken dan een MC spelen. Dit was bagger. Net zo bagger als de rest van de poep die daarna kwam. Wat een teringherrie, opgeleukt met lazers, confettie en vuurwerk. Nee, totale bevestiging dat dit totaal niet mijn ding is. Ik kreeg ook de laatste munten in de handen gedrukt, zo van, ga je maar even nuttig maken. Kon nog wonderwel rustig naar de bar lopen, zo druk langszij was het niet. Met een vers pils kwam ik die laatste stuiptrekkingen van Armin wel door… Blah Blah Blah… “Pinkpop zullen we het doen”... Ik riep nog NEEEE, maar helaas…. Toen in eens BAM, afgelopen en einde. Huh, geen Borsato dus. Maar toen kwam er een toespraak van Armin over zijn speciale uitnodiging voor PInkpop. Plus dat hij dat dan wel wilde doen met iemand die volgens hem op Pinkpop thuishoort en dat hij het gek vind dat deze zanger er nooit stond. Nou, deze zinnige woorden kon ik me geheel in vinden. Hoppa, Hoe Het Danst met Marco Borsato op Pinkpop. Wel leuk hoor. Jammer dat Davina er ontzettend vals en uit de toon doorheen blehrde… Het was nog ff een feestje. Maar Borsato moet volgend jaar maar terugkomen en zijn hits eens ff in het subblokje rond 20:00 op Mainstage doen, daar zit veel meer waarde in dan deze vertoning.
Nog altijd geen kers op de taart van Pinkpop…
Misschien volgende keer in deel 4 met mijn Pinkpop maandag…
Precies wat ik ook al zei toen ik voor het eerst dat nummer hoorde van Armin, Davina en Marco:
- Leuke deuntjes van Armin, maar jammer dat Davina en Marco erdoorheen lopen te krijsen.
- Goede stem van Davina, maar jammer dat Marco erdoorheen tettert en dat Armin erdoorheen loopt te drukken op knoppen.
- Goede stem van Marco, maar jammer dat Davina erdoorheen tettert en dat Armin erdoorheen loopt te drukken op knoppen.
- Leuke deuntjes van Armin, maar jammer dat Davina en Marco erdoorheen lopen te krijsen.
- Goede stem van Davina, maar jammer dat Marco erdoorheen tettert en dat Armin erdoorheen loopt te drukken op knoppen.
- Goede stem van Marco, maar jammer dat Davina erdoorheen tettert en dat Armin erdoorheen loopt te drukken op knoppen.
Wacht ff. Ik ben bereid je op je woord te geloven als je zegt dat het een slecht nummer is, maar hoe kun je de zang eerst nog krijsen noemen en vervolgens beide artiesten prijzen om hun goede stem?
Ik ben niet per se een groot fan van The Cure, maar dit klinkt wel erg goed:
https://www.youtube.com/watch?v=r54jwZvtJck
https://www.youtube.com/watch?v=r54jwZvtJck
Mijn Pinkpop 2019
na de introductie in deel 1, deel 2 zaterdag en deel 3 zondag, nu het laatste deel...
Deel 4 : MAANDAG
Beetje brak arriveerde ik vlak nadat de poorten open waren op het terrein. Beetje brak nog ja, niet zo zeer van het drinken maar meer van de late nacht en het optijd weer op zijn. Merkte al dat ik na Armin moeilijk op mijn fiets kwam zo rond 2 uur ‘s nachts, kreeg mijn been niet over mijn fiets gegooid om op te stappen. De maandag begon ook met een flinke steek in de onderrug en nog wat lamme poten van de lange zondag. De grens van 40 eist zijn tol op iets te lange feestjes inmiddels…
foto Dennis van der Bruggen / Festileaks
Al goed, na een rondje terrein en kijken bij soundcheck van Jett Rebel ben ik in de tent gaan staan. Eens even goed om me heen gekeken in de nieuwe Brightlands. Hier kunnen we nog lang plezier van hebben, ik denk ook dat het geschikt zou zijn voor kleinschalige evenementen op het terrein. De tent ging het vandaag niet aan liggen in ieder geval, was sowieso van plan later nog terug te komen voor The Pretenders. De zorgen op deze dag lagen niet zo zeer bij het programma, maar meer bij het weer. Met nog een ongebruikte poncho op zak, was deze klaar om ingezet te gaan worden.
De aftrap van Indian Askin was een goed begin van de dag. Lekker bandje, fijn geluid. Ben tot laatste nummer blijven hangen en daarna richting mainstage geslentert. Daar begon Jett Rebel vol energie. Vind wel indrukwekkend met hoeveel gemak deze multi-instrumentalist ‘gewoon’ zijn eigen dingetje doet. Vond het wel genieten, van de mainstage openers dit weekend was Jett Rebel wel de winnaar uit die catagorie voor me. Ben bij het het laatste nummer met een broodje kroket mayo naar IBA stage gegaan voor Bring Me The Horizon. Vroeg op de dag en nog niet zo druk op het terrein kon ik nog goed aansluiten beetje langszij vooraan. Wat een energie en wat een show, fantastisch. Beste mosh pit moment van het hele weekend. Mooie interactie met publiek, maar de energie en de zuiverheid van de band straalde imo wel een vorm van perfectie uit.
Ben tegen het einde richting mainstage gelopen, aangezien ik na 1975 de tent in wilde ben ik in het rechter voorvak gelopen. Dit was ook meteen het moment dat de poncho toch echt uit zijn verpakking kon komen, en hoe!?!?! Dikke druppels en dondere wolken overschaduwde het optreden van The 1975. Verder wel goed optreden, Matthew Healy oogde meer dan relaxed. Met een sigaretje er bij en een glas rode wijn stond hij zijn dingetje te doen. Maakte zich nog even solitaire aan het publiek door ook in de regen te gaan staan op de rand van het podium. Ik heb het, toch heel goed optreden, wel ruim optijd verlaten. Alvast richting de al langzaam vullende Brightlandstent gelopen....
Wachten op The Pretenders, met mooie aankondiging van Eric Corton. Waarbij hij zei dat Chrissie Hynde met haar 68(!!!) jaar er nog fris bij staat, dat mogen we allemaal hopen op de leeftijd. Nou, mevrouw Hynde kwam op met haar band, knallen!! En jaaa, verdorie, de dame op leeftijd pakte me bij mijn keel. Fris, energiek en een knappe verschijning rockte ze de tent plat. De ene classic na de andere, het was dan wel classic maar het straalde een frisse gig uit. Tegen einde kneep wel het dilemma om optijd naar Mainstage te gaan voor Slash of te blijven. Blijven was wel de beste beslissing… Pas tegen het einde van het laatste nummer heb ik me tussen het nog genietende publiek achter me gewurmd om weer naar de andere zijde van het terrein te gaan. Nog zelfs mogelijkheid met vers pils het linker voorvak in te komen....
Mooi redelijk vooraan met goed zicht op het podium klaar voor Slash. Hoopte eigenlijk op een setlist met afwisseling GnR en solo werk, maar het werd veel solo werk. Met een zeer strakke Myles Kennedy, maar dat was wel te verwachten… Heerlijk, lekker gitaarwerk, Kennedy goed bij stem. Paar druppels door wat regen, maar tot aan het einde strak, heel strak. Absoluut in mijn top 5 van het hele weekend. Helaas waren Dropkick Murphys al gestart toen ik bij IBA Parkstad Stage op Noord aankwam. Eerst langszij mijn poncho weer aangedaan want het druppelde weer. Niet lang gekeken, maar een klein half uur denk ik. Was wel oke, maar wilde even wat eten en dan door…
foto Dennis van der Bruggen / Festileaks
Een lekkere bucket bij de vietnamees, was de buit. Met een vers koud Brand pils terug het voorvak in, om een mooie spot te bemachtigen voor Bastille. Had ik wel zin in. En ook nu maakte de band de verwachting waar. Fijn hoe ze alle hits over het veld knallen. Die stem van Dan Smith (nu zonder haar) weet me toch weer te pakken. Eigenlijk speelde ze wel alles wat ik wilde horen. Wat een fijn pop bandje toch, vanaf de eerste keer dat ik ze zag op Pinkpop 2013 (in de tent als vervanger van Grouplove) tot nu, blijft genieten. Absoluut in de top 5 van het hele weekend. De zondag was voor mij, op de regen na, absoluut de beste dag.
Na afloop Bastille, dilemma… Staan blijven of nog die laatste bonnetjes inleveren. Ja… er liepen zo veel mensen het voorvak uit dat ik het risico maar nam. Voorvak uit, toiletbezoek, nog een kleine vietnamese snack en met een groot pils terug lopen. Had niet veel tijd verloren en kon goed doorlopen het voorvak in. Tot bijna aan het middenhek, op meter of twee na, qua afstand tot het podium op de helft van het voorvak. Poncho inmiddels weggestopt, mijn trui inmiddels aan en af en toe een sipje uit mijn grote beker bier. Klaar staan voor Fleetwood Mac. Met nog een klein half uur te gaan…
foto Dennis van der Bruggen / Festileaks
Echter… was volgens mij net 21:20 en waren Brightlandsstage en IBA op Noord net laatse nummers aan het afronden, kwam Mick Fleetwood met zijn band al op… En ze begonnen al, The Chain, BAM! Meteen stemming er in. Daarna Little Lies en Dreams, prachtig. Leuk ook die praatjes tussendoor van Stevie en Mick. Helemaal happy dat ze Black Magic Woman speelde, ben toch liefhebber van deze bluesrock periode van Fleetwood, ook zo’n iconisch nummer van de Peter Green periode. Fantastische drumsolo tijdens World Turning van Mick. Wat ik miste, mijn favo nummer Big Love er niet bij zat. Helaas, met het verdwijnen van Buckingham ook zijn geschreven nummer mee genomen. Maar, wel heel mooi dat Neil Finn dan wel één van zijn grootste Growded House nummers Dont Dream Its Over mocht spelen, dat is dan toch een mooi pareltje. Werd ook lekker ontvangen in het publiek om me heen, lekker. Mooi, eigenlijk, hij speelde het op exact dezelfde spot op de 25ste Pinkpop en nu weer op de 50ste. Gevolgd door weer de ene na de andere classic. Na Go Your Own Way nog een prachtige ode aan Tom Petty door Free Fallin’ te spelen met foto’s op achtergrond van bandleden (voornamelijk Stevie) met Petty. Ja, die voelde ik wel! Natuurlijk afsluiten met Don’t Stop, hoe anders… Heerlijk, wat een fijne afsluiter. Absoluut de Nr 1 van mijn weekend, daarmee voor mij DE KERS OP DE TAART!
Daarna de Pinkpop feest afsluiting met prachtige beelden en het was echt klaar…
Het einde van een prachtig jubileum. Ik zeg, op naar de 51ste.
foto Dennis van der Bruggen / Festileaks
na de introductie in deel 1, deel 2 zaterdag en deel 3 zondag, nu het laatste deel...
Deel 4 : MAANDAG
Beetje brak arriveerde ik vlak nadat de poorten open waren op het terrein. Beetje brak nog ja, niet zo zeer van het drinken maar meer van de late nacht en het optijd weer op zijn. Merkte al dat ik na Armin moeilijk op mijn fiets kwam zo rond 2 uur ‘s nachts, kreeg mijn been niet over mijn fiets gegooid om op te stappen. De maandag begon ook met een flinke steek in de onderrug en nog wat lamme poten van de lange zondag. De grens van 40 eist zijn tol op iets te lange feestjes inmiddels…
foto Dennis van der Bruggen / Festileaks
Al goed, na een rondje terrein en kijken bij soundcheck van Jett Rebel ben ik in de tent gaan staan. Eens even goed om me heen gekeken in de nieuwe Brightlands. Hier kunnen we nog lang plezier van hebben, ik denk ook dat het geschikt zou zijn voor kleinschalige evenementen op het terrein. De tent ging het vandaag niet aan liggen in ieder geval, was sowieso van plan later nog terug te komen voor The Pretenders. De zorgen op deze dag lagen niet zo zeer bij het programma, maar meer bij het weer. Met nog een ongebruikte poncho op zak, was deze klaar om ingezet te gaan worden.
De aftrap van Indian Askin was een goed begin van de dag. Lekker bandje, fijn geluid. Ben tot laatste nummer blijven hangen en daarna richting mainstage geslentert. Daar begon Jett Rebel vol energie. Vind wel indrukwekkend met hoeveel gemak deze multi-instrumentalist ‘gewoon’ zijn eigen dingetje doet. Vond het wel genieten, van de mainstage openers dit weekend was Jett Rebel wel de winnaar uit die catagorie voor me. Ben bij het het laatste nummer met een broodje kroket mayo naar IBA stage gegaan voor Bring Me The Horizon. Vroeg op de dag en nog niet zo druk op het terrein kon ik nog goed aansluiten beetje langszij vooraan. Wat een energie en wat een show, fantastisch. Beste mosh pit moment van het hele weekend. Mooie interactie met publiek, maar de energie en de zuiverheid van de band straalde imo wel een vorm van perfectie uit.
Ben tegen het einde richting mainstage gelopen, aangezien ik na 1975 de tent in wilde ben ik in het rechter voorvak gelopen. Dit was ook meteen het moment dat de poncho toch echt uit zijn verpakking kon komen, en hoe!?!?! Dikke druppels en dondere wolken overschaduwde het optreden van The 1975. Verder wel goed optreden, Matthew Healy oogde meer dan relaxed. Met een sigaretje er bij en een glas rode wijn stond hij zijn dingetje te doen. Maakte zich nog even solitaire aan het publiek door ook in de regen te gaan staan op de rand van het podium. Ik heb het, toch heel goed optreden, wel ruim optijd verlaten. Alvast richting de al langzaam vullende Brightlandstent gelopen....
Wachten op The Pretenders, met mooie aankondiging van Eric Corton. Waarbij hij zei dat Chrissie Hynde met haar 68(!!!) jaar er nog fris bij staat, dat mogen we allemaal hopen op de leeftijd. Nou, mevrouw Hynde kwam op met haar band, knallen!! En jaaa, verdorie, de dame op leeftijd pakte me bij mijn keel. Fris, energiek en een knappe verschijning rockte ze de tent plat. De ene classic na de andere, het was dan wel classic maar het straalde een frisse gig uit. Tegen einde kneep wel het dilemma om optijd naar Mainstage te gaan voor Slash of te blijven. Blijven was wel de beste beslissing… Pas tegen het einde van het laatste nummer heb ik me tussen het nog genietende publiek achter me gewurmd om weer naar de andere zijde van het terrein te gaan. Nog zelfs mogelijkheid met vers pils het linker voorvak in te komen....
Mooi redelijk vooraan met goed zicht op het podium klaar voor Slash. Hoopte eigenlijk op een setlist met afwisseling GnR en solo werk, maar het werd veel solo werk. Met een zeer strakke Myles Kennedy, maar dat was wel te verwachten… Heerlijk, lekker gitaarwerk, Kennedy goed bij stem. Paar druppels door wat regen, maar tot aan het einde strak, heel strak. Absoluut in mijn top 5 van het hele weekend. Helaas waren Dropkick Murphys al gestart toen ik bij IBA Parkstad Stage op Noord aankwam. Eerst langszij mijn poncho weer aangedaan want het druppelde weer. Niet lang gekeken, maar een klein half uur denk ik. Was wel oke, maar wilde even wat eten en dan door…
foto Dennis van der Bruggen / Festileaks
Een lekkere bucket bij de vietnamees, was de buit. Met een vers koud Brand pils terug het voorvak in, om een mooie spot te bemachtigen voor Bastille. Had ik wel zin in. En ook nu maakte de band de verwachting waar. Fijn hoe ze alle hits over het veld knallen. Die stem van Dan Smith (nu zonder haar) weet me toch weer te pakken. Eigenlijk speelde ze wel alles wat ik wilde horen. Wat een fijn pop bandje toch, vanaf de eerste keer dat ik ze zag op Pinkpop 2013 (in de tent als vervanger van Grouplove) tot nu, blijft genieten. Absoluut in de top 5 van het hele weekend. De zondag was voor mij, op de regen na, absoluut de beste dag.
Na afloop Bastille, dilemma… Staan blijven of nog die laatste bonnetjes inleveren. Ja… er liepen zo veel mensen het voorvak uit dat ik het risico maar nam. Voorvak uit, toiletbezoek, nog een kleine vietnamese snack en met een groot pils terug lopen. Had niet veel tijd verloren en kon goed doorlopen het voorvak in. Tot bijna aan het middenhek, op meter of twee na, qua afstand tot het podium op de helft van het voorvak. Poncho inmiddels weggestopt, mijn trui inmiddels aan en af en toe een sipje uit mijn grote beker bier. Klaar staan voor Fleetwood Mac. Met nog een klein half uur te gaan…
foto Dennis van der Bruggen / Festileaks
Echter… was volgens mij net 21:20 en waren Brightlandsstage en IBA op Noord net laatse nummers aan het afronden, kwam Mick Fleetwood met zijn band al op… En ze begonnen al, The Chain, BAM! Meteen stemming er in. Daarna Little Lies en Dreams, prachtig. Leuk ook die praatjes tussendoor van Stevie en Mick. Helemaal happy dat ze Black Magic Woman speelde, ben toch liefhebber van deze bluesrock periode van Fleetwood, ook zo’n iconisch nummer van de Peter Green periode. Fantastische drumsolo tijdens World Turning van Mick. Wat ik miste, mijn favo nummer Big Love er niet bij zat. Helaas, met het verdwijnen van Buckingham ook zijn geschreven nummer mee genomen. Maar, wel heel mooi dat Neil Finn dan wel één van zijn grootste Growded House nummers Dont Dream Its Over mocht spelen, dat is dan toch een mooi pareltje. Werd ook lekker ontvangen in het publiek om me heen, lekker. Mooi, eigenlijk, hij speelde het op exact dezelfde spot op de 25ste Pinkpop en nu weer op de 50ste. Gevolgd door weer de ene na de andere classic. Na Go Your Own Way nog een prachtige ode aan Tom Petty door Free Fallin’ te spelen met foto’s op achtergrond van bandleden (voornamelijk Stevie) met Petty. Ja, die voelde ik wel! Natuurlijk afsluiten met Don’t Stop, hoe anders… Heerlijk, wat een fijne afsluiter. Absoluut de Nr 1 van mijn weekend, daarmee voor mij DE KERS OP DE TAART!
Daarna de Pinkpop feest afsluiting met prachtige beelden en het was echt klaar…
Het einde van een prachtig jubileum. Ik zeg, op naar de 51ste.
foto Dennis van der Bruggen / Festileaks
