Pinkpop 2018
Dag 1, vrijdag 15 juni:
Het begon allemaal met de, ondertussen, traditionele Pré-Pinkpop BBQ bij de familie Koll-Abrahamsson, wij arriveerden daar omstreeks 13 uur en de inwendige mens werd goed verwend met frikandelletjes, hamburgers, kippebouten, worstjes, chicken wings en menig Alfa-biertje, gezelligheid alom. Vlak na 16 uur vertrokken we richting festivalweide, waarbij we onderweg nog Roeland Kruchten en familie tegenkwamen. Na onze armbandjes opgepikt te hebben op camping A (en tevens daar al munten te hebben ingeslagen) gingen we binnen. Terwijl mijn reisgezellen de hoofdwei opzochten voor Blof, bleef ik bij Stage 4 voor The Academic. Daar trof ik Ruud Creugers en zijn eega en die vertelde me, dat ik al een hoogtepunt gemist had in Slydigs, jammer dan.
Omdat ik nog wat tijd over had, ging ik nog even naar de Brightlands Stage, waar ik nog 3 liedjes van The Last Internationale kon meepikken, hun bekendste nummer “Wanted man” en een cover van Sam Cooke’s “A change is gonna come” o.a., best aardig, Rage Against The Machine-drummer Brad Wilk is overigens niet meer van de partij blijkbaar.
Terug naar Stage 4 voor The Academic, een stelletje begin twintigers uit Ierland, die leuke pop-rock maken en zo kun je hun optreden ook typeren, leuk en aardig, een fijne opener, maar ze zijn nog jong en moeten nog veel leren, maar hun album ‘Tales from the backseat’ is zeker de moeite waard.
Na afloop heb ik nog het laatste nummer van Blof meegekregen (‘Later als ik groot ben’) en liep ik per abuis naar Noord, ik dacht dat daar Blaudzun stond, maar die stond in de tent en zo werd ik ook nog aan enkele liedjes van Oh Wonder blootgesteld. Dan maar terug naar ons verzamelpunt, achter het gehandicaptenpodium bij de main stage. Daar meteen ook de grootste ergernis van deze dag ontdekt, de mega lange wachtrijen voor de bierstands, ätzend!
Vandaar zag en hoorde ik ook Snow Patrol en ik moet bekennen dat hun optreden geen ‘lasting impression’ bij mij heeft achtergelaten. Heel veel herkenbaarheid en de nieuwe nummers van hun laatste, en fijne, album “Wildness” passen goed bij hun oudere werk. Bij het laatste nummer trokken we richting de IBA Parkstad Stage voor The Offspring. Tja, hier is helemaal niets vernieuwends aan, maar het was wel gewoon heel fijne ‘kickende aowe leem’, gewoon een uurtje uit je dak gaan uit sentiment en knallen.
Dan het langverwachte Pearl Jam, ik ben even gaan zitten recht tegenover het hoofdpodium, dus van heel verre heb ik het begin ondergaan, zelfs nog even een Brand Blond genuttigd in de Bijzondere Bieren Bar, van daarboven was het nog goed te volgen. Later liep ik dan terug naar onze verzamelplek. Bij vlagen vond ik Pearl Jam erg goed, de fase met “Daughter”, “Once”, “Nothingman” en “Betterman” kon mij, met name, erg bekoren! PJ is zo’n band, waarbij als je megafan bent, ieder optreden een unieke ervaring is. Ik vind Pearl Jam fijn en ik heb zelfs (bijna) alle CD’s in mijn kast staan, maar ik zit dan toch te wachten op de bekendere nummer (en vooral die van “Ten”, hun onovertroffen meesterwerk) en dus al die minder bekende nummers, maakt zo’n set dan weer minder spannend. Al zie ik terugkijkend naar de hele setlist, dat ze best veel van mijn favorieten gespeeld hebben, waarschijnlijk was ik ook door alcoholgebruik niet meer zo oplettend. Het einde kwam trouwens ook vrij plotseling in mijn besef, natuurlijk is ‘Rockin’ in the free world’ een traditionele en fijne afsluiter, maar ik dacht dat er nog tijd voor meer was (en normaliter spelen ze ook 3 a 4 nummers meer). Resumee imho, bij vlagen goed, misschien zelfs geweldig, maar het kon mij ook niet altijd boeien.
Dag 2, zaterdag 16 juni:
Lichamelijk had ik een zware nacht gehad, en toen we rond 13 uur in de auto stapten, was ik dus ook niet echt fris. Gelukkig krijg je dan een portie Marmozets voor je kiezen bij de Brightlands Stage. Deze extreem energieke nieuwkomers (alhoewel 2 LPS en 3 EPS) zorgden er snel voor dat ik meteen wakker was, een frontvrouw waar je U tegen zegt, niet in het kader weekendhapjes (het uiterlijk was oké), maar zo iemand die de band op sleeptouw neemt en over het podium kronkelt, als ze zoiets in bed doet, kan je het als man niet bijhouden! De gehele band had ook zichtbaar plezier en genoot van een goed gevulde tent, de emotie in de stem was te horen bij de bedankjes aan het publiek. En het publieke genoot zichtbaar van deze ruwe punkachtige rock, Paramore on steroids, hoogtepuntje. Overigens voor dit optreden nog een fix aantal minuten van Walking On Cars meegekregen op de trap, dan kon niet boeien, sterker nog, Alex vond ze behoorlijk irritant.
Na Marmozets weer naar onze verzamelplek, waar ik kon genieten van de ‘kingerkroam’ van Miss Montreal, die ik in den beginne een belovend artiestje vond met leuke nummers als ‘Just a flirt’, maar van daaruit is het alleen maar bergafwaarts gegaan, met dit optreden op Pinkpop misschien als dieptepunt, laat haar asjeblieft op kermisfestivals als ParkCity Live en Pop on Top blijven.
Na een uurtje pauze (lichamelijk is 3 dagen festival best zwaar voor mij tegenwoordig, gewicht en leeftijd beginnen parten te spelen, dat vele staan lukt niet meer altijd, ibuprofen moet dan soms helpen) traden daarna Nothing But Thieves op at main stage. Fijne band, goede zanger, ik ben niet naar voren geweest, zag ze al eerder in intieme setting, maar ze maakten een goede degelijke indruk.
Terug naar Noord, de IBA Parkstad Stage, waar A Perfect Circle zijn opwachting maakte en als Maynard James Keenan (niet James Maynard zoals Eric Corton op tv steeds zei) gaat zingen op Pinkpop moet ik daarbij zijn. Twee jaar geleden was zijn Puscifer al een hoogtepunt en het werk van zijn andere bands begint ook steeds meer op muziek van Tool te lijken, nu die band al 12 jaar in de ijskast staat. Het laatste album van A Perfect Circle vind ik dan ook geweldig, het eerste album was ook aardig, maar die daarna konden mij minder boeien. Het nieuwe werk was voor mij dan ook de climax in dit optreden: “Disillusioned”, “So long, and thanks for all the fish”, “TalkTalk” en “The Doomed”, met name, heeeerlik. Het blijft ook een plezier om naar de beste stem in modern rock te luisteren, fijn bandje ook.
Daarna ben ik weer gaan zitten tegenover het hoofdpodium en heb ik ook samen met Alex nog een blondje in de bbb gedronken, maar in tegenstelling tot een dag eerder met Pearl Jam, was The Script daar echt niet (goed) te horen, daar kan ik dus ook geen oordeel over vellen.
Foo Fighters hebben wij dan weer van onze verzamelplek gezien en gehoord, ik hou van hun muziek en van de humor van Dave Grohl en consorten, heb er gewoon meer mee, als met Pearl Jam (of Nirvana), dus ik heb 2 ½ uur genoten, waarbij het oude werk toch mijn voorkeur geniet, al vind ik ‘The sky is a neighborhood’ ook een lekker nummer. Ook is een FF-concert altijd een kwestie van lekker meebrullen. Tevens ben ik tijdens hun concert blijkbaar uit de kast gekomen …
Dag 3, zondag 17 juni:
Dit keer thuis vertrokken om 14 uur, toen we binnenkwamen bleek het erg druk te zijn bij Tom Walker op Stage 4, waar één vreselijk irritant radiohitje al niet goed voor kan zijn. Wij togen rechtstreeks door naar de tent, Brightlands Stage, voor Maan. Maan? Ja, het oog wil ook wat, bovendien vond ik enkele van haar popnummers wel okee en hoopte ik stiekem op haar uitvoering van ‘Nessun Dorma’, maar die kwam er niet. Het bleek achteraf vooral een visueel hoogtepunt, om het eufemistisch te stellen, het is gewoon een bijzonder aangename dame om naar te kijken en daar is ze zich ook wel bewust van, ze gebruikt haar godgegeven lichaam ook wel, wulpse bewegingen, een knoopje op zijn tijd los maken om haar lingerie bovensetje te laten zien, op zijn tijd de schouder ontbloten! Niet, dat ik protesteer, maar daarnaast heeft ze ook gewoon een goede stem, dat bleek vooral bij “Jij bent de liefde” en ook “Unwritten”, ja, de covers waren de ‘hoogtepunten’. Dieptepunten waren er ook, de samenwerkingen met de rappers Jonna Fraser en Ronnie Flex, daar gaan bij mij de haren op mijn rug van rechtop staan.
Tot zover Maan, maar weet je wat het erge was, daarna Jessie J gehoord en gezien op het hoofdpodium en Years & Years op Noord en dat vond ik eigenlijk nog erger dan Maan muzikaal.
Wij zijn toen nog een uurtje op de tribune blijven zitten op Noord, terwijl Di-rect inviel voor The Kooks op het hoofdpodium, die had ik 2 weken geleden al gezien bij Pop on Top en ze zijn er door de jaren heen ook niet beter op geworden, al was het begin met die nieuwe zanger destijds nog best aardig.
Het werd tijd voor een beetje rock, en dat kregen we dan met Triggerfinger, tegenwoordig rechttoe-rechtaan en het verrast niet meer, maar is degelijk, de drumsolo misschien iets te lang uitgesponnen, en daar was dan toch een verrassing. Ze hadden good old Raymond van het Groenewoud meegenomen om een knetterende versie van “Je veux l’amour’ ten gehore te brengen, fijn!
Daarna trokken we snel richting hoofdpodium voor Editors en van onze verzamelplek klonk dat voor de eerste drie-kwart gewoon weer heel erg goed, daarna even een dipje met o.a. No Harm, wat ik gewoon geen fijn nummer vind. Tijdens het optreden kreeg ik de eerste vragen van dur Klinge en Meester Pé over hoe ik het niveau van Pinkpop 2018 in zijn geheel vond. Mijn antwoord was goed, zonder extreme hoogtepunten, wist ik veel wat me nog te wachten stond. Tijdens Papillon liepen we over het veld richting tent en ook slotnummer, het fijne ‘Magazine’ kreeg ik nog even mee.
Maar de tent van de Brightlands Stage stond al op knappen, de veelbelovende nieuwkomers Greta van Fleet trokken veel volk, ik kwam nog net binnen. Gelukkig maar, want wat zich in het komende uur voltrok, had ik niet willen missen, the future of rock’n’roll voltrok zich voor onze ogen en oren. Een zanger, die klonk als een krijsende rockmachine en dat zonder zichtbare moeite, een retestrakke band met snerpende gitaren, die zo uit de jaren ’70 waren overgebeamt, niet meer sinds dat ik de eerste keer The Black Crowes op Bospop zag, ontdekte ik zo’n live geöliede rockfabriek. De tent stond dan ook terecht op zijn kop en eiste na afloop bijna een toegift, die kwam er niet, waarschijnlijk om zowel programmatische redenen als ook het feit, dat ze gewoon nog niet veel muziek hebben (uitgebracht). In het najaar komen ze weer naar Nederland, gaat dat zien! Hier was dan ook het absolute hoogtepunt van Pinkpop 2018!
Ik was daarna in zo’n gehypte toestand, dat ik eigenlijk nog niet te veel aandacht kon besteden aan de overigens prima show van Bruno Mars, met veel vuurwerk gelardeerd, maar hij heeft ook gewoon een flink aantal funky goede popnummers en all over the place waren met name de dames het dansbeen het swingen. Ik bedoel, ik ben meer van de rock, maar als er dan toch een pop-afsluiter moet staan, is Bruno een prima keuze, al ben ik blij toen ik naar huis mocht, al lag dat meer aan de pijn aan mijn voeten. Overigens bedankt aan alle vrienden, die deze Pinkpop weer een fijne gezamenlijke belevenis maakten. See you at Pinkpop 50! Tot slot:
De punten van de jury:
Dag 1, vrijdag 15 juni:
The Last Internationale 6,5
The Academic 7,0
Snow Patrol 7,0
The Offspring 8,0
Pearl Jam 8,0
Dag 2, zaterdag 16 juni:
Walking on Cars 4,5
Marmozets 9,1
Miss Montreal 1,0
Nothing But Thieves 7,0
A Perfect Circle 8,8
Foo Fighters 8,5
Dag 3 , zondag 17 juni:
Maan 6,0
Jessie J 2,5
Years & Years 4,0
Triggerfinger 6,5
Editors 8,3
Greta van Fleet 9,5
Bruno Mars 8,3
