Gisteren, Muse in de Ziggo Dome.
Overal lees je overweldigende reacties, maar zelfs de ochtend erna weet ik zelf niet goed wat ik ervan moet vinden. Ja, het was een geweldig visueel spektakel. Je zintuigen werden constant geprikkeld. Speelden ze de nummers strak? Absoluut. Is Dominic Howard de beste drummer die ik live aan het werk heb gezien? Waarschijnlijk wel.
Maar toch zit ik met een half bevredigd en tegenstrijdig gevoel, wat zeker door de setlist komt. Als je van de 20 nummers er al 7 als draken (en 3 als acceptabel) kunt bestempelen, dan kun je je afvragen of je op de juiste plek bent. Maar toch vond ik een zelfde aantal nummers wel dik de moeite waard. Het tekent mijn haat/liefde verhouding met Muse.
Maar wat ik toch bizar vond is het lamlendige publiek. Muse heeft het publiek gekregen wat het altijd heeft verafschuwd; een stel makke schapen die als zombies naar de show kijken alsof het een RTL familieshow is.
Bij de toegift gingen een aantal mensen (eindelijk!) staan om uit hun dak te gaan, binnen 2 seconden tikt er iemand op de schouders dat ze weer moesten gaan zitten. Las zelfs ergens dat in de zaal iemand is aangesproken om liever niet te springen, want dan konden ze het niet goed zien.
Het definitieve failliet van een rockband.
Oh god dat klinkt niet best, misschien toch maar een keer Muse zien in Engeland dan. Die gaan altijd wel lekker uit hun dak.