Zaterdag:
Flotsam & Jetsam (-): Wel van een afstandje gehoord dat die zanger een hele goede Bruce Dickinson imitatie kan doen. Maar intussen ook veel te druk met het begroeten van en bijpraten met
@Joslittel en
@Piebe71, die ik min of meer gelijktijdig tegen het lijf liep, dat ik verder geen idee heb of dit goed was of niet.
Vola (9,5/10): En dus tel ik dit als eerste show van mijn Graspop '24. En wat voor één! Op voorhand was dit al één van mijn mustsees en een band die ik in aanloop naar Graspop heel veel gedraaid heb en ze maakten het volledig waar. Het werd een hele fijne progshow in een volle Metal Dome, met op de eerste tien rijen alleen maar headbangende mensen. Gelijk weer de bevestiging waarom prog zo goed werkt in een tent op Graspop. Zijn stiekem toch veel liefhebbers van dit genre, die dan ook volledig in zo'n set opgaan. Vola bleek achteraf al direct één van mijn hoogtepunten van deze editie. Enige minpuntje is dat ze in hun korte set helaas geen ruimte hadden voor een aantal van mijn favorieten. Maar goed, dan moet ik maar een keer naar een losse show van ze. Ook geen straf.
Pain (9/10): Vanwege de cancel van Frog Leap en vooral ook de grote hoeveelheid Festileakers die bleven hangen in de Dome, maar van de gelegenheid gebruik gemaakt om uitgebreid na te praten over Vola. En ook direct een mooie plek te reserveren voor Pain. Lastige clash met INK. Vooraf bedacht om te starten met Pain en als me dat genoeg bevalt daar te blijven. En anders weten dat INK een heel fijn alternatief is. Ik ben gebleven, want wat is dit vet! Nu is Peter Tägtgren sowieso een baas, maar zijn industrial sound met Pain werkte voor mij nog een stuk beter dan ik verwacht had. Vette visuals ook op het digitale scherm achterop het podium! Maar bovenal een superstrakke set en een hele fijne energie in weeral een volle Metal Dome.
Rotting Christ (10/10): Of het na twee van zulke toffe sets nóg beter kan? Blijkbaar, want Rotting Christ was voor mij perfectie. Elk jaar weer heeft Graspop een aantal van die sets waar werkelijk alles aan klopt. Dit was er zo eentje. Het geluid was vanaf de eerste noot echt spot on. De setlist was erg fijn, met materiaal van diverse albums, maar toch ook wel een focus op het Κata Τon Daimona Εaytoy album. Rotting Christ is een band die je ritmisch meevoert in een soort trance en je dan kietelt met hele subtiele, fijne melodieën. De Marquee onderging het volledig en dus vond ik het niet raar dat
@Querulante Partij het achteraf omschreef als het binnentreden van een ritueel, toen hij tijdens het laatste kwartier van de set de Marquee in kwam gewandeld. Voor mij is het pure perfectie als de band en publiek één zijn. Dat was hier het geval. Er was duidelijk zichtbare en voelbare bewondering voor elkaar. Spoiler: dit was voor mij hét optreden van Graspop '24. En het mooie is: in oktober ga ik ze weer zien, in Maastricht op Samhain. Heerlijk vooruitzicht!
Uriah Heep (8/10): Ik vind het altijd lastig om na een overdonderend optreden de knop weer om te zetten en het volgende optreden volledig te laten binnenkomen. Was nu ook het geval en het was ook in stijlen nogal een omschakeling. Desondanks wel genoten van de set van Uriah Heep. Voor mij toch één van de beste legendarische rockbands. Vooral ook respect dat ze nog steeds uitstekende albums maken. En waar sommige 'oldtimers' (zeg ik liefdevol) tegenwoordig wat moeite hebben om de noten te halen, was deze zanger van begin tot eind spot on. Dus al met al een geslaagd debuut voor Uriah Heep op Graspop. En zolang zij nog muziek blijven maken, wat mij betreft zeker voor herhaling vatbaar.
Brutus (9/10): Iets eerder weg bij Uriah Heep, want we kregen al berichten dat het vermoeden vooraf dat de Dome te klein zou zijn voor Brutus uit zou komen. Dus snel de tent in en het was inderdaad echt al megadruk. Normaal kom je 5 minuten voor aanvang nog wel een flink stuk naar voren via de zijkant, maar dat lukte nu niet eens erg goed. We hebben uiteindelijk wel een mooie plek kunnen bemachtigen, zonder asociaal de andere bezoekers omver te duwen, dus dat was fijn. En net op tijd, want vrienden die een paar minuten later de tent in wilde komen, kwamen er niet meer doorheen. Populair bandje dus, dat Brutus. En terecht, want zij zijn live zo goed! Het was alweer de vijfde keer dat ik dit drietal aan het werk zag en ze stellen me nooit teleur. Ik vond het niet het meest memorabele optreden wat ik ooit van ze zag, maar het was wel absoluut een bovengemiddeld goed optreden. De Dome was uitzinnig, de band dankbaar en
@Dr. Hannibal stond naast me helemaal te genieten van zijn eerste live kennismaking met deze band. Dus ja, zeer de moeite! Ik ga met liefde de komende jaren nog veel vaker naar een show van hen. Benieuwd hoe groot ze uiteindelijk worden, want ze zitten flink in de lift.
Blind Guardian (7/10): Blind Guardian speelt altijd strak. Hansi zingt altijd spatzuiver en is één van de beste metalzangers aller tijden. De setlist bestaat uit nummers die ik allemaal ken en de meeste kan ik nog meezingen ook. Maar.. Net als op Alcatraz vorig jaar ontbreekt er voor mij iets. De magie van weleer is er op één of andere manier een beetje af. Het komt op mij een beetje automatische piloot-achtig over. Het zijn dezelfde trucjes als 15 jaar geleden. Visueel gebeurt er niets noemenswaardigs op het podium. Misschien ben ik nu wel te negatief, want het was verder wel gewoon prima. En ik zag mensen om me heen ook genieten, dus wellicht ligt het aan mij en mijn veranderde smaak. Ooit zou deze band voor een hoogtepunt in mijn weekend zorgen. Nu vond ik het niet meer dan vermakelijk om mee te pakken.
Kamelot (4/10): Geen Wolfmother of A7X na Blind Guardian, maar lekker eten en een goed gesprek op een bankje bij de foodtrucks. Ook heel fijn en opladen voor de show waar ik vooraf misschien wel het meest naar uitkeek. Mijn eerste live kennismaking met Kamelot. Alle seinen stonden op groen: twee dagen ervoor werd duidelijk dat de fenomenale Melissa Bonny ook bij de paar festivalshows aanwezig zou zijn. Op Rock Imperium kwamen vrijwel al mijn favorieten voorbij, waaronder zelfs het geweldige Center of the Universe, die al een paar jaar niet live was gespeeld. Dus met een kinderlijk enthousiasme in mijn lijf een hele mooie plek bij de Jupiler Stage opgezocht... Om daar enkel de eerste 20 minuten en de laatste vijf minuten van de set te worden vermaakt. Tuurlijk, op Rock Imperium kregen ze anderhalf uur en op Graspop een uur. Dus je weet van tevoren dat de set niet hetzelfde gaat zijn. Maar ik vond het zo teleurstellend welke keuzes ze hebben gemaakt. Geen Opus of the Night, geen Sacrimony, geen Center of the Universe. Wat dan wel? Een drumsolo, een keyboard solo, een gitaar solo. En heel, heel veel 'hey hey hey'. En nog meer 'hey hey hey, I can't here youuuu, hey hey hey'. Het is zo bizar zonde, want de band speelde op zich echt strak en ze hadden een toffe productie bij zich. Maar de setlist en het véél te vaak smeken om publieksinteractie heeft de hele set voor me verpest en ervoor gezorgd dat het één van de meest teleurstellende optredens was die ik ooit heb gezien. Extra pijnlijk dat ik van hen die tegelijkertijd bij Abbath stonden achteraf hoorde dat dat een geweldige set was. Maar goed, Kamelot nu gezien... Af kunnen strepen. Eens maar nooit meer.
Bring Me The Horizon (9/10): Van grootste teleurstelling direct door naar grootste verrassing. Want zo zou ik de headlineset van BMTH absoluut willen omschrijven. De enige reden dat het voor mij niet perfect was, is puur omdat het echt niet mijn muziek is. Maar des te knapper dat ze me zo hebben kunnen boeien met hun werkelijk prachtige, complete show. De band was in topvorm, het geluid was zelfs achterop het veld super, Oli was abnormaal goed in alle onderdelen van zijn zang en de visuals waren ook geweldig. Niet voor niets dat ik gedurende de set amper iemand vroegtijdig heb zien vertrekken. Na eerder al Sabaton en Ghost en sinds vorig jaar Parkway Drive en Gojira is dit weer een jonge band die heeft bewezen dat Graspop zich geen zorgen hoeft te maken om de nieuwe generatie headliners.
Zondag:
Future Palace (7/10): Verrassend volle Dome voor deze post hardcore band op dit vroege tijdstip! Had er zelf ook wel zin in, want op album vond ik het fijn klinken. En ik ben ook wel fan van dit specifieke genre: post hardcore met een zangeres. Maar helaas kon het me live wat minder boeien. Het geluid stond niet helemaal fijn afgesteld. En ik vind het ook altijd wel een domper als de liveband onderbezet is, zoals in dit geval het slechts een gitarist, drummer en zangeres was. Dus dan komt er wel heel veel van een tape. Snap niet waarom ze niet een bassist inhuren. En een toetsenist vind ik bij dit soort bands, die veel gebruik maken van synths, ook wel een must eigenlijk. Maar goed, wel een fijn sfeertje en op zich een oké set om de dag mee te starten.
Zulu (2/10): Wat was dit? 'Liedjes' van 40 seconden, die klonken alsof ze geschreven zijn door 13-jarigen die in een schuurtje aan het experimenteren zijn met hun pas gekregen distortion pedaal. En tussendoor minutenlang nietszeggend geouwehoer. Maar goed, ik weet nu wel dat de band het tijdstip waarop ze speelden te vroeg vond. En dat ze uit Los Angeles, California komen. Want beide statements hebben ze ongeveer een keer of 18 herhaald. Een 2/10 voor de moeite die ze hebben genomen om op te komen dagen, helemaal vanuit Los Angeles, California. Maar verder me vooral afgevraagd hoe dit in vredesnaam op Graspop terecht is gekomen. Goed management, denk ik.
The Last Internationale (6,5/10): Dus snel door naar de Mainstage voor hopelijk een fijn stukje bluesrock in het zonnetje. Ik was nog niet zo dicht bij de mainstages geweest en ik vond het er echt extreem rustig. Heb niet meer later op de dag kunnen toetsen of dat overal zo was, maar ik vond het contrast met steeds een opvallend volle Metal Dome wel bijzonder. Anyways, The Last Internationale dus. Muzikaal klonk het allemaal best wel goed. Die zangeres is ook niet slecht. Maar ik begon me gedurende de set meer en meer te ergeren aan haar theatrale gedrag. En toen ze op een gegeven moment zelfs hysterisch en met overslaande stem een soort motivational speech probeerde te geven (gillen), was ik er wel helemaal klaar mee. Gelukkig appte precies op dat moment Jos dat we snel naar de Marquee moesten komen, omdat daar iets vets aan het gebeuren was.
Sanguisugabogg (9/10): En dus inderdaad de Marquee in voor een band die ik op voorhand zeker niet had aangekruist. Ik ben normaal niet zo weg van dit soort death metal, met gore invloeden enzo. Maar jeetje, dit was tof! Hele vette energie in de Marquee en uit de boxen kwam een opvallend helder geluid, die ik niet verwacht had. Voor mij nog steeds geen memorabele composities, maar ik kon er prima op headbangen. En gedurende de set ben ik vooral gaan bekijken wat het in het publiek allemaal losmaakte. Grootste circle pit en later ook de grootste wall of death die ik in die twee dagen heb gezien. Ging echt bijna van tentflap tot tentflap. Vette shit! Na deze aangename verrassing mezelf voorgenomen om dit soort death metal wat vaker de kans te gaan geven.
Better Lovers (-): Had ik graag een beoordeling gegeven, maar vanaf de tribune kon ik door het gemis aan schermen en het in het zicht staan van de geluidstoren niets zien van het optreden. Het enige wat ik er derhalve over kan zeggen is dat Greg Puciato weer beweest een fenomenale vocalist te zijn.
Dream State (8,5/10): Tijdens en na het optreden van Dream State van een aantal mensen gehoord dat zij de gunfactor hebben. En ik ben het daarmee eens. Was dit de meest strakke set van het weekend? Nee. Was dit de beste zangeres van het weekend? Nee. Was dit muzikaal gezien de meest interessante act van het weekend? Nee. Maar het oprechte enthousiasme waarmee het allemaal gebracht werd, zorgde ervoor dat uiteindelijk de hele Metal Dome mee was. Super energieke frontvrouw, die gedurende set met allerlei mensen uit het publiek even persoonlijk contact maakte, in de vorm van een knikje, een glimlach of een horns up. Ik kan dat enorm waarderen. Daarnaast heeft ze mensen laten zingen in de microfoon, is ze gaan crowdsurfen en heeft ze op het podium een halve marathon gerend. De lijn tussen oprecht en theatraal is bij dit soort acties vrij dun, maar bij haar voelde ik absoluut dat het 't eerste was.
Ihsahn (9,5/10): Al met al was het dus een vrij rustige opstart voor mij op zondag. Best wel wat vermaak en soms zelfs een verrassing, maar als het puur om muzikaal maximaal getriggerd worden gaat, was Ihsahn op voorhand en dus ook in de praktijk om 16:15 eigenlijk pas de eerste. En hoe fijn is het als je hooggespannen verwachtingen ruimschoots worden ingelost? Vorige keer op Graspop kwam ik er niet helemaal lekker in door de technische problemen en het feit dat ik amper muziek van hem kende. Maar nu werd dat ruimschoots goedgemaakt door subliem geluid en doordat ik het laatste album heel veel heb gedraaid. De vijf nummers die hij speelde van dat album, gingen er dan ook in als zoete koek. Maar ook een ouder nummer als 'Lend me The Eyes of Millennia' was live een soort hoogmis en sloeg bij me in als een bom. Machtige ervaring!
Ereb Altor (9,5/10): Besloten om na Ihsahn in/rond de Marquee te blijven hangen om nog even na te genieten en rustig na te kunnen praten. En tegelijkertijd mezelf te verzekeren van een mooie plek bij de volgende mustsee. Vooraf was er wat verwarring over wat voor set ze zouden spelen. Origineel aangekondigd als een 'Bathory-set', later werd dat weer ontkracht en uiteindelijk volgens de band zelf een combinatie van eigen werk en nummers van Bathory. Vooraf de verwachting dat hun eigen nummers me weg zouden blazen en de Bathory nummers me weg zouden jagen (haha, gechargeerd gezegd, ik vond de woordspeling te mooi om niet te maken). Die verwachting kwam ten dele uit: inderdaad weggeblazen door het eerste half uur, wat bestond uit nummers van Ereb Altor zelf. Maar vervolgens óók weggeblazen door een half uur Bathory werk, met een Ereb Altor sausje er overheen. Toch wel een unieke kans om eens een aantal nummers live te horen van een black-metal legende, die inmiddels al 20 jaar geleden is overleden. Was heel tof! Vooral de stukjes waar de heren van Ereb Altor driestemmig zongen zorgden voor kippenvel.
Crownshift (8/10): Dus zeker geen spijt van mijn keuze bij deze op voorhand lastige clash. Want ik hoorde van de mensen die volledig voor Crownshift zijn gegaan dat het met name in het begin wat tegenviel. Vooral door de matige sfeer in de bijna lege Metal Dome. Desondanks heb ik wel genoten van het ruime kwartier dat ik nog meegekregen heb van deze set. De gelijkenissen met Children of Bodom zijn onmiskenbaar. Vond ik op hun album ook al en werd live nog maar eens bevestigd. Maar ik vind het geen ordinaire rip-off. Ze brengen genoeg variatie en andere ideeën om het wel als een losse, eigen band te laten klinken. Dit was pas hun vierde optreden ooit en met dat in het achterhoofd ben ik wel tevreden. Benieuwd of deze band een blijvertje gaat zijn. Ik hoop het wel!
Corey Taylor (7/10): Meestal heb ik niet zoveel met bandleden die tussen tours van hun band door een solotour komen doen. Want het voelt dan inderdaad vaak een beetje als een tussendoortje en dus een slap aftreksel van de band. Bij Corey Taylor is dat eigenlijk ook het geval, als ik puur kijk naar zijn solowerk. Die laatste plaat vind ik bijvoorbeeld erg weinig aan. Maar ja, het is wel Corey f'kin Taylor. En die man heeft een aura waar je u tegen zegt. Dus toch maar op de tribune plaatsgenomen om een stukje van zijn set te bekijken. Het was vermakelijk. De Stone Sour nummers waren leuk om weer eens te horen. En na Before I Forget toch met een tevreden gevoel richting de Metal Dome gewandeld.
Karnivool (9,5/10): Want in die Dome staat Karnivool op het programma. En dat is voor mij de laatste mustsee van het weekend. Wel bijzonder: 8 jaar lang hadden deze Australische proggers niet opgetreden in de Benelux. Tot vorig jaar, in de 013. En nu dus op Graspop. In de 013 was ik er ook bij en ik vond het toen al erg goed. Dus veel zin in om deze show ook in de euforie van Graspop mee te gaan maken. En ik denk dat niemand die erbij was het met me oneens zal zijn als ik zeg dat ze de verwachtingen meer dan hebben ingelost. Heerlijke progmetal show, met weeral perfect geluid, een fantastische sfeer en een setlist die met het nummer beter en beter werd. Ik zelf en iedereen om mij heen ging steeds harder en harder headbangen en juichen. En afsluiter New Day was gewoonweg episch. Karnivool kwam, zag en overwon. Heerlijk!
Dark Funeral (9/10): En vervolgens was het alweer tijd voor daadwerkelijk het allerlaatste optreden wat ik op Graspop '24 zou gaan zien. Vooraf enorm getwijfeld of ik naar Slaughter to Prevail zou gaan, waarvan de muziek niet helemaal mijn ding is, maar vanwege Alex Terrible, voor wie ik zeer veel respect heb. Of naar Dark Funeral, waar ik weinig naar geluisterd heb, maar waarnaar de meeste van mijn vrienden naartoe gingen. Gekozen voor het laatste en geen spijt van! Want dit was een meer dan waardige afsluiter voor me. Fijn portie onvervalste black metal. De typische riffs, de corpsepaint, alles wat je kunt verwachten. Maar in mijn geval meer dan dat, want door de sublieme geluidsafstelling kon ik meer melodie onderscheiden dan ik vooraf dacht. Zeker de afsluiter 'Where Shadows Forever Reign' vond ik echt prachtig!
En dat was Graspop voor dit jaar. Na Dark Funeral snel naar huis, want ik moest maandag weer werken. Maar in de auto terug, ondanks de twijfels vooraf, zeer voldaan dat ik uiteindelijk toch twee dagen ben gegaan. En volgend jaar doen we gewoon weer het hele weekend.
