Dit soort uitspraken heb ik dus nooit iets van begrepen, en zal ik ook nooit begrijpen..
Vrijwel iedere band/artiest heeft albums die zeer succesvol zijn, en misschien wel voor een groot deel hun sound en identiteit bepalen bij het publiek, en albums die veel minder succesvol zijn omdat ze (teveel) van die sound/identiteit afwijken, of om andere redenen.
Tegelijkertijd is er geen enkele band wiens fans unaniem Ć©Ć©n bepaald album het beste vinden (tenzij ze maar Ć©Ć©n album hebben natuurlijk).
Ik ken heel veel bands waarvan ik een bepaald album helemaal grijs heb gedraaid, maar waarvan andere albums mij niet of nauwelijks kunnen boeien. Dat wil echter niet zeggen dat ik het 'zonde' vind dat die albums Ć¼berhaupt zijn uitgebracht. Er zullen immers genoeg mensen zijn die die albums wel zeer kunnen waarderen.
De 'oplossing' is heel erg simpel: luister naar de albums die je goed vindt, en luister niet naar de albums die je niet goed vindt.
Idem voor reĆ¼nie-/comeback-concerten.
Waarom zou je een band iedereen willen ontzeggen, omdat jij toevallig een bepaald ideaalbeeld van die band in je hoofd hebt, waaraan blijkbaar niet getornd mag worden? Je kunt natuurlijk ook gewoon niet gaan kijken dan, en die andere duizenden mensen voor wie een droom in vervulling gaat om die band nog eens of voor het eerst live te mogen aanschouwen en beluisteren hun plezier gunnen, ook al is het met een andere zanger en niet meer helemaal als vroeger?
Natuurlijk zijn bepaalde artiesten onvervangbaar (beste voorbeeld: Freddy Mercury), maar daarvoor hoeft toch niet een hele band verplicht met vervroegd pensioen?