Nieuwsblad vandaag:
Herman Schueremans over 50 jaar Rock Werchter: "Verhuizen is nog steeds een optie, ja. Een verlaten legerbasis zou ideaal zijn."
Audiënties zijn schaars, weten nu ook de wereldleiders sinds de inauguratie van Leo XIV. Bij onze eigen festivalpaus, Herman Schueremans, is dat niet anders. Praten met de pers doet hij al vijftien jaar zelden of nooit. Een kwestie van ‘minder bla bla, meer boem boem’. Maar anderhalve maand voor zijn vijftigste hoogmis spreekt de kerkvader van
Rock Werchter toch, vanuit zijn kantoor. Hij beseft dat het voor de jongste
Werchter-generatie een eerste lezing zal zijn met ‘de Schuer’.
“Ik mijd de media niet, maar ik had het gevoel dat ik vaak verkeerd werd begrepen. Dan dacht ik: ik ga het niet meer zeggen, wel gewoon tonen. Dat is simpeler. Dat ik voor de jeugd een enigma ben? Ik denk het niet, ik heb enkel wat afstand genomen en mijn ego in de vuilnisbak gegooid.”
Tussendoor zal Schueremans zijpaden nemen langs kunst, gitaren, Dire Straits, en langs die eerste, licht chaotische editie van het
Rock & Blues Festival
Werchter in 1975. Maar vooral wil hij het hebben over de staat van zijn festival, en de toekomst. Dat is er één, vooralsnog, mét hem.
Habemus Herman.
Eerst en vooral, proficiat met het jubileum. Blijft u daar koel bij of bent u toch enigszins euforisch?
“Wel, dat valt eigenlijk heel goed mee. Het is natuurlijk iets mooi, maar ik mag er niet bij stilstaan. Zoals alles in de wereld evolueert muziek constant, dus je moet vooruitkijken. Mijn principe is dat je nooit op je lauweren mag rusten. Anders sta je straks op een lege wei, bij wijze van spreken.
The only way is forward.”
“We proberen onze tickets redelijk te houden. Maar eerlijk? Als je ziet hoe de prijzen van artiesten evolueren en je tegelijk wil blijven meespelen, dan zal het soms nog duurder worden”
Herman Schueremans
Festivalbaas
Rock Werchter
Daar raakt u meteen een ‘hot topic’ aan. Vorige jaren klaagde een deel van het publiek over de recyclage van headliners – denk aan Red Hot Chili Peppers in 2022 en 2023. Nu vinden ze plots dat u té drastisch vernieuwt voor de 50ste verjaardag.
(grijnst) “Iedereen waant zich een beetje festivalbaas vlak voor de zomer. Ik bekijk dat positief. Het toont dat het leeft bij de mensen.
Rock Werchter wil er zijn voor iedereen die van muziek houdt, voor alle smaken en leeftijden. Zie het als een ruiker bloemen: veel soorten geven een schoon boeket.”
Maar wat voelt u zelf bij die kritiek?
“Ik vind dat normaal, en het houdt ons scherp. Máár: we moeten wel mee met de tijd. Niemand wil op een festival omringd zijn door alleen maar zestigers en zeventigers die pinten komen drinken, ‘
want zo deden we dat in de goeie ouwe tijd’. Nee, ik wil de vinger aan de pols houden. Met Olivia Rodrigo, Gracie Abrams, Pommelien Thijs en noem maar op, zetten we een heel concrete stap om meer te appelleren aan jongeren. En aan de ouderen, geloof me: die Olivia Rodrigo kan serieus rocken. Zorg maar dat jullie nog wakker zijn wanneer ze begint. Een gouden raad van een nóg iets oudere man.”
U heeft altijd gezegd: “Een festival moet zichzelf elke tien jaar heruitvinden om te overleven.”
“Maak daar gerust twee of drie jaar van, als je ziet hoe snel alles tegenwoordig verandert. Waarmee ik niet bedoel dat we gaan inzetten op onehitwonders. Platenfirma’s smeten indertijd honderd artiesten omhoog zoals pannenkoeken, in de hoop dat een paar aan het plafond bleven plakken. Maar één van mijn baselines is: bouw je talenten uit op de lange termijn. Sam Fender is daar nu het schoolvoorbeeld van. We gaven hem vroeg een kans op The Slope, hielpen hem klimmen en dit jaar is hij headliner op zaterdag. Dat zie ik graag.
Rock Werchter is voor hem een ‘
career move’ gebleken.”
U deed hetzelfde met groepen als Simple Minds en Kings of Leon – die deze zomer allebei ook weer langskomen.
“En met R.E.M., Metallica, U2… Ze zijn allemaal teruggekomen, hoewel ze zelf stadions kunnen vullen. Kijk, artiesten hebben een olifantengeheugen. Als je hen aan het begin van hun carrières oppikt en goed behandelt, dan pluk je ook zelf de vruchten. We zijn een breed publieksfestival met 155.000 bezoekers. Dan ga je op zoek naar wat leeft én wat langdurig werkt. Die combinatie stelt de toekomst veilig.”
Hoe ziet die toekomst eruit? Waar staat
Rock Werchter binnen tien jaar?
“Dat valt onmogelijk te voorspellen. Je surft mee op de golf, en ziet waar je uitkomt. Toen Hedwig De Meyer
(medeoprichter, red.) en ik ermee begonnen, hadden we geen idee waarmee we bezig waren. Onze tent was te klein, het podium te laag. Iedereen vond die eerste edities geweldig, maar wij voelden ons een stel losers.
(lacht) We hebben het stapsgewijs ontdekt: eerst bouw je een eigen podium, en dat escaleert later in een bedrijf als Stageco dat vandaag de norm is. Je start met één dag en zeven bands, en nu heb je vier volle dagen met vier podia en meer dan honderd artiesten. Het komt gewoon op je af, en je probeert elk jaar beter te doen. De truc is om langzaam te groeien, denk ik. Als je een boom plant, zet je die ook eerst in goede grond, met veel water. Je snoeit hem, gaat er niet tegen pissen, en je forceert vooral niks.”
“We zijn al lang bezig met mijn opvolging. Ik ben het nog niet beu, maar zodra de tijd er is, staat de successie klaar”
Herman Schueremans
Festivalbaas
Rock Werchter
Iets waar andere festivals steeds meer op inzetten, is beleving. De Boulevard van Pukkelpop, de foodtrucks van het Nederlandse Best Kept Secret… Heeft
Werchter daarin nog stappen te zetten?
“Ik zeg niet dat het overal zo is, maar wie kiest voor beleving, heeft doorgaans de acts niet. Wij hebben onze hoek met eten en kunst aan de North West Walls, maar de focus ligt toch vooral op muziek. Ik zou natuurlijk ook liever een groter terrein hebben om nog meer te kunnen doen. Qua hectares zijn we beperkt.”
Vijftien jaar geleden speelde u al met het idee om te verhuizen. Zet u die deur nu opnieuw open?
“Dat speelt nog altijd, ja, maar we zitten goed in
Werchter. Destijds heb ik aandachtig gekeken naar de luchtmachtbasis van Brustem, maar je moet ook rekening houden met toegangswegen en bereikbaarheid. Het wordt steeds moeilijker om een terrein te vinden waar al die dingen kunnen. Verlaten legerbasissen zijn ideaal, maar nu we terug in een soort van Koude Oorlog zitten, gaan ze die zeker niet vrijmaken.”
“Er is intussen ook veel gebeurd in
Werchter, onder meer op het vlak van waterafvoer. Bij regenedities hebben we geen last meer. Dankzij de investeringen die zijn gebeurd, maar ook dankzij ons team en de vrijwilligers die met man en macht meehelpen.”
Voor de vrijwilligers en verenigingen in de buurt zou een verhuizing natuurlijk een serieuze aderlating zijn.
“Ik heb een enorme appreciatie voor die mensen. Hun passie is een van de drijfveren van het festival. Maar in de muziek zegt men:
artists are only as good as their last show. Hetzelfde geldt voor ons: een festival is maar zo goed als de vorige editie. Zoals ik net zei, je kijkt altijd hoe het beter kan.”
Nog een heikel punt: de hoge ticketprijzen. Vijf jaar geleden betaalden bezoekers 243 euro voor vier dagen, nu 312 euro. Een stijging van ruim 28 procent. En voor een pint betaal je dit jaar 3,8 euro tegenover 2,75 euro in 2019. Hoe verklaart u dat?
“Laat me duidelijk zeggen: we doen dat niet om de mensen te ambeteren. Na corona moest iedereen twee kale zomers goedmaken: de leveranciers, de techniekers, de artiesten zelf. Komt daarbij dat festivals plots het nieuwe goud waren in de ogen van bepaalde promotoren – ik noem hen een beetje ‘
gold diggers’. Door dat gestegen aanbod is alles nog duurder geworden. Wij hebben dat moeten ondergaan en doorrekenen aan de bezoekers. Anders doe je als festival gewoon niet meer mee.”
Puur uit noodzaak, dus?
“Ja. Tegelijkertijd – en dat bedoel ik niet kwaad – is men in België zonder het te beseffen een beetje verwend. Ja, onze tickets zijn duurder, maar álles is duurder. Finaal gaat het over ‘
value for money’, en bij ons krijg je waar voor je geld. Ik ken festivals in de wereld die op hetzelfde niveau spelen, maar duurder zijn dan
Rock Werchter. En wat men soms vergeet: wij doen vier dagen. Ik kan ook drie dagen organiseren met wat slap voorspel erbij. Maar neen, ik ga enkel voor de top. Ik wil dat België meedoet met de rest van de wereld. Pas op, ik heb al vaak gedacht of we het onszelf daarmee niet te moeilijk maken. Wel: ja dus.”
(lacht)
Waar ligt volgens u de limiet om
Rock Werchter financieel toegankelijk te houden voor alle bezoekers?
“We proberen onze prijzen redelijk te houden, en zoals ik het hoor, gaan de meeste mensen akkoord. Je mag ook niet vergeten dat gratis openbaar vervoer inbegrepen is. Gratis bestaat niet, dus wij betalen dat. Ouders appreciëren dat heel erg. Ik ben fier dat we al twintig jaar geleden dat initiatief hebben genomen.”
“Maar om heel eerlijk op je vraag te antwoorden: als je ziet hoe de prijzen van artiesten evolueren en tegelijk wil blijven meespelen in de Premier League, dan zullen de prijzen soms nog stijgen. Als het niet nodig is, ga ik dat echt niet doen. Ik zie gelukkig een keerpunt: in de buurlanden vallen veel festivals weg. Omdat ze soms weigerden te evolueren, of omdat overambitieuze promotoren het schip alweer hebben verlaten. Er komt dus een soort natuurlijke selectie in het festivalcircuit aan. Dan wordt het hopelijk weer wat normaler.”
Ook in Vlaanderen staan de festivals onder druk.
Rock Ternat stopt ermee, Live Is Live last een pauze in. Is de markt verzadigd?
“Dat is zo, en ik maak me daar zorgen over. Goed, ik ben nogal bezorgd van aard en dat is enkel gegroeid over de jaren. Maar ik hoop dat onze overheden blijven meedenken in ons verhaal. Festivals hebben België op de wereldkaart gezet en ik zou graag hebben dat dat zo blijft. Muziek verenigt, zeg ik altijd, en het gaat de zuurheid tegen. Ik denk dat dat de beste manier is om uit te leggen waarom ik er zo passioneel mee bezig ben.”
Doet u het nog graag?
“Absoluut. Vooral omdat ik een sterk team heb. Dit is geen ‘
one man band’, maar een geoliede ploeg. We zijn een bedrijf vol jonge mensen die allemaal even gepassioneerd zijn. Ik zeg vaak al lachend: wij hebben geen contract getekend met de duivel, maar met muziek.”
Mag ik daaruit afleiden dat de opvolging klaarstaat? U bent intussen 71.
“Eigenlijk zijn we daar al lang mee bezig. Tijdens covid was er veel tijd om hen op te leiden, dus in dat opzicht maak ik me geen zorgen. Ik leer nog veel bij van onze jonge mensen, en zij hopelijk ook van mij.”
Betekent dat dat uw pensioen stilaan dichtbij komt?
(ontwijkend) “Ik heb al geleerd om af en toe eens vroeger te gaan slapen. Om half elf in plaats van één uur. Maar ik ben het nog niet beu, en ik ga ervan uit dat het team mij nog niet beu is. Zodra de tijd er is, staat de successie klaar.”
