Zoals verwacht is de donderdag een heerlijke dag geworden!
Toch nog op tijd aangekomen voor
Jalen Ngonda. Wat kan die jongen zingen en gitaar spelen. Jammer dat de zang wat zachtjes zond afgesteld en dat de muziek wat kaal aanvoelde zonder achtergrondzang. Die vind ik toch wel horen bij zijn Motownstijl.
Wat gegeten en enkele flitsen meegekregen van The Cat Empire. Klonk goed en ze hadden er lekker de vaart in. Op tijd naar
Eefje de Visser, een van mijn must sees van vandaag. Ze maakte mijn verwachtingen volledig waar, een klein uurtje magie met haar kippenvelmelodieën.
Bombay Bicycle Club bleef een beetje vlak voor mij, ook al gaf Holly Humberstone er nog wat kleur aan. Had er misschien ook mee te maken dat ik niet erg vooraan in Klub C stond. Bij
Johnny Marr stond ik daarom vlakbij het podium. Toch wel een van mijn oude helden, wat het risico met zich meebrengt dat het tegenvalt door leeftijd en/of ontbrekende motivatie. Niets van dat alles bij Johnny: van begin tot einde knalde hij met zijn loeistrakke band. Zijn al zijn nieuwe nummers even sterk? Tja, het valt altijd in het niet bij alle klassiekers die hij in de jaren 80 heeft geschreven. Die werden dan ook massaal meegezongen (
Panic, This Charming Man, How Soon Is Now? en uiteraard
There's a Light That Never Goes Out) wat tot de nodige euforie in de zaal leidde. Ik vond Johnny verrassend goed zingen (en bij de Smiths-nummers werd hij toch overstemd door de zaal).
Net te laat bij de
Black Pumas om gelijk in de Barn te mogen, dus de eerste tijd bij de hekjes gebivakkeerd. Prima geluid daar en je krijgt met de schermen ook nog wel wat mee van wat er binnen gebeurd, maar qua beleving is het niet lekker. Gelukkig kon ik na een half uurtje alsnog naar binnen, waar het niet stampvol was en je nog best een stuk naar voren kon komen. De Pumas speelden en zongen de pannen van het dak, sommige nummers konden iets minder lang uitgesponnen, maar alles bij elkaar een lekkere show.
Geen risico genomen en op tijd een mooie plek gevonden bij
PJ Harvey. Wat heeft zij toch een volstrekt eigen stijl, in welk genre dan ook. Van de verstilde folky klanken van I Inside the Old Year Dying tot de giftige rock van 50ft Queenie, het is 100% PJ. Haar podiumpresentatie is uniek, haar moves tijdens de nummers en haar rust aan het einde van elk nummer. Alles is bij haar interactie met haar publiek, ook al sprak ze de zaal pas na het voorlaatste nummer toe (voorstelrondje van haar geweldige band). Geweldig was het.
Door persoonlijke omstandigheden moest ik daarna naar huis. Nog wel een vleugje Nathaniel Rateliffe meegekregen, maar zoals gezegd ontbreekt de beleving een beetje als je buiten de tent staat te kijken en luisteren. Helaas dus Lenny gemist, jammer gezien de positieve reacties.
Mijn ervaringen met de vernieuwde Barn zijn best positief. Ook vorig jaar was er het akelige geroezemoes van publiek achter in de zaal, extra storend bij rustige nummers. Voor mijn gevoel is dat niet veel erger geworden met geluid van buiten. Klub C is groter geworden, maar barstte bij enkele optredens toch uit zijn voegen. Gevolg daarvan is dat het gelijk vol loopt aan de voorzijde. Tussen de Barn en Klub C valt de drukte me juist mee, vergeleken met vorig jaar (toen daar een groot videoscherm stond).
Vandaag (vrijdag) wat later naar het festival, maar vanaf dan volle bak tot zondagnacht. Ja, ik ga ook nog naar Mainstage de komende dagen
.
