The Who komt om 21.30 uur aan en terwijl ik ongeduldig op de grond in de pit zit te wachten, observeer ik de mensen die vanavond bij me zijn in Florence. Het zijn gezinnen, stelletjes en vrienden van alle leeftijden. In de menigte zie ik twee diehard Mods. Een met een parka (een echte tweede huid gezien de 30 graden van gisteren) bezaaid met The Who-patches. De ander in een pak en stropdas rechtstreeks uit de jaren 60. Naast mij zit zelfs een stel met twee prachtige kleine meisjes die iets meer dan 4 jaar zullen worden. Als ik ze hun eerste stappen zie zetten op het gras van de Visarno Arena te midden van een rockfestival, word ik emotioneel.
Heden en verleden archiefbeelden scrollen over de twee mega zijschermen, terwijl de technici een podium opzetten dat voorbestemd lijkt te worden om over te lopen met materiaal. The Who trad namelijk op met begeleiding van het Maggio Musicale Fiorentino Orchestra dat gisteravond thuis speelde.
Om half tien betreedt de legendarische rockband het podium en meteen barst het delirium los. De set is een twee uur durend muziekconcentraat dat de hele carrière van de Britse band volgt en de avond verdeelt in drie acts. Twee met hulp van het orkest en één, de centrale, exclusief gespeeld door de band. Aan het roer, zoals altijd, de onvermoeibare Roger Daltrey die op het Toscaanse podium verschijnt met een ik durf te zeggen "zeer Italiaanse" outfit. Hij vermaakt zich en laat zich zelfs een paar bewegingen maken, de microfoon links en rechts gooien en pirouettes op zichzelf maken. Een echte levende legende in het gezelschap van evenveel heilige monsters. De twee Townshends, Pete en Simon. Op drums plaats Zak Starkey, zoon van Ringo Starr.
Na een aanvankelijk moment van verwarring, waarin de coördinatie tussen band, stemmen en orkest lijkt te ontbreken, gaat de show van start, waarbij bijna alle successen uit de ongeveer zestig levensjaren van de band worden aangeraakt. Er zijn "Pinball Wizard" en "We're not Gonna Take It". Om nog maar te zwijgen van het tijdloze volkslied "Who are You" dat Italiaanse fans doet springen. De twee sets met het orkest klinken prachtig, waarbij de arrangementen perfect samengaan met de noten van de Engelse band.
"You better You Bet" opent in plaats daarvan de centrale act zonder orkest. Een luchtiger en "ongedisciplineerd" deel zoals Pete het zelf omschreef, waarbij de hele Visarno Arena terug in de tijd werd gebracht naar de noten van "I Can See for Miles" en "Another Tricky Day". Het aangrijpende "Behing Blue Eyes" wordt vervolgens akoestisch uitgevoerd samen met twee strijkers van het orkest, wat kippenvel bezorgt aan de aanwezigen die hun favoriete Roger zien zingen van achter de donkere lenzen.
Op het podium worden weinig woorden gesproken en de enige die echt interactie heeft met het publiek is alleen Pete. In zijn rode pet vertelt hij her en der anekdotes over bekende liedjes. Hij maakt ook grapjes met de componentvrienden en bedankt de aanwezigen meermaals voor hun hartelijke ontvangst.
Natuurlijk wordt leeftijd gevoeld voor alle historische componenten van de Who. Onder de aanwezigen is er zelfs iemand die het gebruik van het orkest ziet als een truc om door de jaren heen onvolkomenheden in stijl en stem te verbergen. Feit is dat de twee uur muziek als een olievlek vloeit.
Het laatste bedrijf is een geweldige rit door het legendarische album Quadrophenia. Hier glijdt de band "The Real Me", "I'm One", "5:15", "The Rock" en "Love Reign O'er Me" achter elkaar uit, allemaal meedogenloos uitgevoerd, in een voortdurende hypnose. Op dat laatste geeft Roger ons zelfs een ongelooflijke schreeuw die, vanaf het hoogtepunt van zijn 79 jaar, de omvang en dikte van de groep herstelt. Terwijl op de achtergrond beelden van de geschiedenis elkaar afwisselen, variërend van de oorlog in Vietnam tot de recente Covid-19-pandemie.
Een reeks gebeurtenissen uit ons recente verleden die ons eraan herinneren hoe de Who er altijd is geweest, effectief elke fase van de hedendaagse geschiedenis heeft doorlopen, er deel van uitmaakte en eraan hielp vorm te geven.
Uiteindelijk is het op de knipperende groene lichten en de tonen van de psychedelische Baba O'Riley dat de Who definitief afscheid neemt. Het einde van de avond laat een onvergetelijke ervaring in ons hart achter, waarmee een muzikaal epos van twee uur wordt afgesloten, mogelijk gemaakt door een Firenze Rocks die zichzelf van zijn zonden kon verlossen.
Voor vandaag is dit misschien genoeg. Maar morgen is er weer een dag.