****1/2 Roger Waters - Ziggo Dome 04-04 Bevat spoilers
Het eerste concert in een grote zaal van dit jaar, de eerste in de Ziggo Dome sinds The Cure eind november. Deze keer weer eens met pa, ook al zijn we geen van beiden énorme Pink Floyd-fans. Een plekje ver linksvoor opgezocht op zo'n 15 meter van het podium in het midden van de zaal. Ik had van tevoren al wel wat meegekregen van de podiumopstelling, dus tactisch een plek gekozen waar je de schermen goed kon zien, net als Mr. Waters himself.
Als intro de 2022 Lockdowns session-versie van Comfortably Numb, die vooral indruk maakte door de productie in plaats van de muziek, want geen gitaarsolo. Gelukkig weinig reden tot treuren want wanneer Roger Waters het podium bestijgt en de schermen een paar meter de lucht in worden gehesen kunnen we écht beginnen. Al vroeg valt Another Brick In The Wall te horen en meteen wordt het duidelijk dat dit inderdaad een avond vol politieke statements gaat worden. Maar als je daar geen zin in had was Waters' advies 'to fuck off to the bar'. Ik zal de politieke uitingen buiten beschouwingen laten verder, ik vind het een heleboel heisa en na het zien van deze show (wat de meeste schreeuwerds uiteráárd niet doen) kun je wat mij betreft echt on-mo-ge-lijk concluderen dat Waters antisemitisch zou zijn. Hij heeft kritiek op de staat Israël, niet op het ras Joden, en daar geef ik hem groot gelijk in.
Na 3 solo nummers waaronder het in de lockdown geschreven ingetogen The Bar is het tijd voor een eerbetoon aan oud Pink Floyd-lid Syd Barrett. Enorm blij dat één van mijn favoriete Pink Floyd-nummers Have A Cigar in deze setlist zat. Wish You Were Here deed me dan weer niet zoveel, maar misschien kwam dat ook omdat Waters zelf toen relatief ver weg stond. Vervolgens Sheep en zeker Shine On You Crazy Diamond wel heel erg vet, die saxofoonsolo was echt magisch.
Dat stukje na de pauze met dat pak van hem had van mij niet gehoeven. Vind Run Like Hell ook niet zo'n tof nummer, In The Flesh dan weer wel. Dan mijn lievelingsgedeelte van de set met achtereenvolgens de volledige B-side van Dark Side of the Moon. Vooral Us and Them was echt fenomenaal, écht ademloos staan kijken op dat moment. En ook de gitaarsolo in Money, waar ik toch liever Time had gehoord (of The Great Gig In The Sky), en Brain Damage dat veel indruk maakte. Two Suns in the Sunset ook een indrukwekkend nummer waar ik nog niet zo bekend mee was.
Qua productie en show mag dit zich naast die van Kendrick Lamar een halfjaar terug zetten. Ondanks dat de tekst op het scherm af en toe wat afleidt van wat zich op het podium afspeelt. De laser prisma's waren erg mooi en ook het vliegende schaap en het varken waren leuk.
Uiteindelijk vond ik het gewoon een erg goede show waarbij ik blij ben dat ik een deel van Pink Floyd live heb gezien. Een prachtig begin van het live-seizoen!
