Maar als er dingen veranderen is er ook weerstand. Hoeijmakers: ‘Ja, van old school-Roadburners die heel erg vasthouden aan de artistieke normen en waarden van het Roadburn van tien, vijftien jaar geleden. Dat had ik niet zo goed zien aankomen. Dat vind ik wonderlijk en ook heel moeilijk om mee om te gaan. Ik voel de pijn en het verdriet van mensen die vinden dat we ze in de steek hebben gelaten. Ik vind het jammer dat ze zich niet openstellen voor hetgeen er komt. Want alles wat Roadburn in het verleden zo bijzonder maakte is er nu nog steeds.’
Soms word je ruw met je neus op de feiten gedrukt, en niet eens noodzakelijk op je eigen festival. Een jaar of wat geleden, zijn ogen waren nog goed, was Hoeijmakers op een festival op IJsland, een land met een uiterst levendige black metal-gemeenschap. ‘Allemaal jonge mensen.’ De organisatie had kosten noch moeite gespaard om Neurosis neer te zetten, toch een van de bands die heaviness volgens Roadburn hebben neergezet.
‘Waren er 300 man in de zaal. Buiten stonden 1500 jonge mensen een biertje te drinken. Ik snapte er niks van, ik vroeg mijn black metal-kennissen hoe dat toch kwam. Het antwoord dat ik kreeg: wat denk je nou, ik ga toch niet naar mijn vader staan kijken. Toen drong tot me door: huh, hier staan jongens van rond de twintig, die willen de bands van nu zien. De bands waarmee ze zich vereenzelvigen, die ook hun gevoel vertolken.’
DE KERN van Roadburn is de kern van de zaak. Heaviness is het uitgangspunt, altijd al geweest. Alleen: ‘Heaviness voor Roadburn is niet alleen maar: gitaarriffs, mannen met baarden in denimjasjes, een kolossale wand van versterkers. Heaviness zit in heel veel facetten en dat proberen we terug te laten komen.’