Oké, even een wijziging doorvoeren. Daarnet deelde ik mijn lijstje in dat andere topic, maar wil Danielle Ponder op 1 zetten. Want nu ik goed en wel thuis ben, besef ik dat die show er eentje is waarvoor ik een lans wil breken.
Ik kende haar niet, zelfs na het 100 keer analyseren en bekritiseren van deze lineup op dit forum, is haar naam me niet opgevallen. En ik slofte zaterdag ook voorbij die KlubC waar ze bezig was. Het was vroeg en ik was toen nog alleen en moe. Om een of andere reden had die aangename soulstem meer aantrekkingskracht dan het koffiekraam (had dat op dag 3 wel nodig). Dus ik teruglopen en toch maar eens gaan kijken. Eerst al zittend, meer op m'n gsm prutsend. Maar die stem jongens. En hoe ze het bracht. Samen met steeds meer andere mensen uiteindelijk naar voren gestapt om het echt te volgen. Het ene na het andere nummer vol ziel en pure levenslust kwam voorbij. Hoe goed was deze 'onbekende' dame zeg. Kleine speech. Blijkbaar is ze al vele jaren (decennia) aan de weg aan het timmeren en mocht ze nu eens op de grote festivals aan de andere kant van de oceaan spelen. Een toespraak over "dat je moet doorzetten om er te geraken", we kennen het allemaal, maar hier geloofde je het ook. Gunfactor 1000 en dat vond blijkbaar heel die KlubC. Elk nummer werd enthousiaster onthaald. Haar set zou eindigen met een nieuw nummer (Roll The Credits) en iedereen ging er geweldig op. Jezus die stem doe normaal.
Op dat moment voor mij al de verrassing van het weekend. Maar dat laatste nummer was niet haar laatste nummer, ook al had ze nog maar 3 minuten speeltijd. Of ze nog een extra liedje mocht spelen. De eerste akkoorden verraadden de zoveelste Creep cover. Maar Jezus Christus Thom Yorke te paard wat werd dat een moment om nooit meer te vergeten. Een dikke 7 minuten werd daar zo hard aan de traanklieren getrokken, dat ik er een uur niet goed van was. Eerst nog vermannen, daarna -fuck it- de hele rotzooi laten lopen. Niet tegen te houden gewoon. Dag 3 vermoeidheid en geen koffie zijn een bitch. Ik keek opzij en zag een vent van tegen de 50 ook huilen. En de mensen uit het publiek op de schermen, een voor een. En dat nummer wou maar niet stoppen. Altijd maar omhoog en omhoog. En dat applaus daarna ook niet. Haar muzikanten wisten niet hoe ze moesten reageren. Het type concert waarbij de lichten aanfloepen en iedereen naar elkaar kijkt van wat was me dat. Maar nu dus met tranen in de ogen.
Dat moment staat pro-shot online. Als je 8 minuten de tijd hebt, klik dan eens 'Creep' aan en schuif het volume open. Ik heb er al een videocapture van, er zullen later nog momenten zijn dat ik ervan zal willen genieten.
Kijk, dat zijn dingen die je niet verwacht op een festival. En ook niet elk jaar meemaakt. Maar het zijn wel net die dingen die festivals, en live muziek in het algemeen, voor mij altijd de moeite waard maken. Rondlopen en opeens met heel veel (of soms weinig) anderen verrast worden. En net dat gedoe met die overvolle tenten, dat geplan en gestress om je favoriete artiest te missen, dat kamperen om toch maar je plek te houden, staat daar eigenlijk haaks op. Het geeft dat gekloot met die kruizen wat tegengewicht. Rock Werchter is asociaal massaal soms, maar ik hoop dat het voor altijd ook zulke kleine momentjes mag opleveren.
) en werd echt helemaal meegenomen in het optreden.
. onvergetelijk gemaakt deze werchter.
