Ik probeer een equilibrium te zoeken, een zone waarin je zeker niet nuchter bent, licht dronken zelfs, zonder dat het gaat vreten aan het uithoudingsvermogen.
Niet eenvoudig, ik heb er jaren aan gewerkt, maar de voorbije drie edities heb ik het op vrijdag middag al gevonden. Hyperbuzz.
Dan heb je zo'n vijf pintjes marge in elke richting (te weinig, te veel) en blijft het plezant.
Ik vind het ook gigantische voorpret om alle bands al eens beluisterd te hebben, zodat ik perfect weet op elk moment wat er waar te beleven valt. We staan daar te weinig bij stil, wat een ongelooflijke luxe we hebben nu met de spotifies van deze wereld. M'n eerste Werchter (1999 denk ik?) kon ik de groepen die ik écht kende met marge op één hand tellen volgens mij. En nu heb ik dus een geluidsbeeld bij zowat elke groep.
En toch word ik elk jaar nog positief (en negatief) verrast door de live performance. Muziek is nooit saai.
En toch... kan ik ook immens genieten van gewoon niets doen op zo'n festivalweide. Gewoon wat zitten, samen zijn, lachen, praten, ruiken, drinken, genieten, rondkijken...