Gorillaz (31/97)
En nu ik toch de Gorillaz livestream van RaR zit te kijken kan ik daar gelijk ook wel een stukje over schrijven. De band Gorillaz bestaat uit 2-D (lead vocals, keyboards), Murdoc Niccals (basgitaar), Noodle (gitaar, keyboards) en Russel Hobbs (drums en percussie). Dat zijn echter niet degenen die je op het podium zult zien staan, aangezien deze virtuele bandleden alleen op het scherm achter het podium en in de videoclips bestaan. In werkelijkheid is Gorillaz en project van artiest en songwriter
Damon Albarn, ook bekend van Blur en zijn solowerk. Hij zoekt voor elk album, of eigenlijk bijna voor elk nummer, nieuwe artiesten om mee samen te werken en combineert zo heel veel moderne stijlen zoals indie, hiphop en electropop tot een geheel eigen, smaakvol geheel.
Jamie Hewlett wordt gezien als het enige andere vaste bandlid, maar verzorgt uitsluitend de visuals en cartoons van de virtuele bandleden, en is niet verantwoordelijk voor de muziek.
Gorillaz (2001)
Het self-titled debuut album is gelijk een sterk begin, en een goede introductie voor wie de band nog niet kent. Veel catchy, funky songs waarin de kenmerkende mix van indie en hiphop gelijk goed naar voren komt. De vibe is meestal laidback en melancholisch, maar wel energiek. De megahit
Clint Eastwood was de eerste single van dit album, en voor mij met de lyrics "I aint happy, I'm feeling glad" de perfecte soundtrack voor verloren momenten waarop je gewoon even wilt ontspannen. De rap verses van Del tha Funky Homosapian zijn ook heerlijk, wat een flow en wat een creatieve lyrics. Andere persoonlijke favorieten zijn
Tomorrow Comes Today, 19-2000 en
M1 A1.
Demon Days (2005)
Gorillaz' commercieel meest succesvolle album, in ieder geval in termen van album sales want het streaming tijdperk was nog niet aangebroken. Het staat ook vol met fantastische hits, zoals
Dirty Harry, El Manana, DARE, Kids With Guns en natuurlijk
Feel Good Inc. De toon van de lyrics is vaak wat duisterder en de sound soms wat meer in your face dan het eerste album, maar is daarnaast ook vaak minimalistisch een sfeervol. De productie door Danger Mouse is strak en pakkend. De veelzijdigheid van Albarn's voortdurende samenwerking maakt dit ook weer een afwisselend album, van een intrigerend spoken word verhaal over geheimzinnige indringers die het leven een bergvolk verzieken in
Fire Coming Out Of The Monkey's Head tot gospel vocals in de title track
Demon Days. Een ware klassieker.
Plastic Beach en
The Fall (2010)
In snelle successie na elkaar uitgebracht, zijn dit twee albums die geen mega hits bevatten zoals de vorige twee, maar daarom des te sterker zijn als complete album ervaringen. Meer experimenteel, meer dromerig en meer een geheel dan de twee eerdere albums. En dat terwijl er toch een goed blik collaborators wordt opengetrokken op Plastic Beach: Snoop Dog, Lou Reed, Mos Def, De La Soul en vele anderen. Het album is meer elektronisch, soms bijna Krautrock-achtig, met catchy hooks en dromerige samples over staccato drumbeats. Gewoon een heerlijk album om bij weg te dromen en mee te gaan naar "the world of the Plastic Beach".
The Fall gaat op eenzelfde voet verder, maar dan wat minder goed uitgewerkt. Dat is ook niet gek, want het hele album is redelijk spontaan opgenomen op de iPad van Albarn terwijl ze aan het touren waren met Plastic Beach. Ik luister het album meestal gelijk achter Plastic Beach aan, om nog even in die vibe te blijven hangen. Gelijk vanaf de openingstrack
Phoner to Arizona is het duidelijk dat dit album lekker experimenteel en spontaan is, zonder al te aanwezig te zijn.
Tussendoor wil ik even apart aandacht besteden aan
DoYaThing, uitgebracht in 2012 voor Converse onder de naam Gorillaz. Deze samenwerking tussen Damon Albarn, James Murphy (LCD Soundsystem) en André 3000 (Outkast) is met recht legendarisch te noemen. Met name de 13 minuten durende full version is een van mijn favoriete Gorillaz tracks. De samenwerking tussen deze drie artiesten voelt heel natuurlijk en levert een explosieve mix op. De lyrics gaan alle kanten op, want "music inspired by a shoe is quite a hard thing to get your head around," aldus Albarn. "It's got to be quite abstract." Een langzaam ontsporende André 3000 die lyrics spit als een machinegeweer maakt het nummer op een geweldige manier af.
Humanz (2017)
Ik moest even wennen aan dit album. Met ge-autotunede vocals en een meer poppy sound valt dit album niet helemaal binnen mijn normale smaak. Maar ik ben het steeds meer gaan waarderen. Albarn heeft met dit album in een glazen bol gekeken, want lang voordat de Amerikaanse verkiezingen voorbij waren vroeg hij zijn collaborators op dit album zich in te denken dat Trump gewonnen had. Met dat horrorscenario in het achterhoofd, wat toen nog onwaarschijnlijk leek, werd dit album geproduceerd. Look where we are now. Het leverde tracs op als
Ascension (een end-of-the-world-party met Vince Staples),
Halleluja Money (een politiek statement dat een dag voor de inauguratie van Trump werd uitgebracht) en het rauwe
Let Me Out (waar Pusha T rapt: "tell me that I won't die at the hands of the police, promise me I won't outlive my nephew and my niece"). Al met al een album dat niet heel samenhangend is, maar zeker zijn sterke kanten heeft.
The Now Now (2018)
Dit album is nog niet uit, maar werd net als The Fall opgenomen tijdens het touren. Het zal dus waarschijnlijk veel op Humanz lijken, aangezien dat het album is waar nu mee getourd wordt. In de set net op RaR zaten alvast een heel aantal nummers uit dit album, ze hebben nog geen hele sterke indruk op mij achtergelaten. Al lijkt
Lake Zurich, wat ook op single is uitgebracht, mij wel een fijne plaat. Ik ben benieuwd!
[video]https://www.youtube.com/watch?v=kLRbAWw5CX8[/video]
[video]https://www.youtube.com/watch?v=u7L0MfhlowU[/video]
[video]https://www.youtube.com/watch?v=7WwXIP-CTzY[/video]
[video]https://www.youtube.com/watch?v=36DCuT1KxM4[/video]