Tijd voor een kort verslagje
- Sfeer vond ik weer opperbest, zoals altijd. Weer veel gezellige en gekke mensen gezien.
- Het terrein is vrij klein voor het aantal podia dat ze staan, maar dat is een pluspunt. Op 5 minuten ben je van de Main Stage bij de Booth. De nieuwe doorgang langs de Marquee richting de Boiler is een verstandige wijziging.
- Nieuwe Castello is te groot, geen idee waarom ze deze groter hebben gemaakt, aangezien de oude Castello nooit echt overvol was.
- Backyard is een goede toevoeging, al hoop ik dat ze de volgende edities toch net iets meer gitaargedreven muziek gaan programmeren, want nu werd er ook bv. Role Model geprogrammeerd. Ik heb er een aantal sfeervolle optredens gezien, maar daar gaat alleen maar volk zijn als er op de Main Stage/Marquee ook stevige dingen worden geprogrammeerd. Ik vind het persoonlijk wel een goede keuze om niet gewoon platte metal of punk te programmeren. De concurrentie met andere festivals in dat genre win je niet, dus je moet het eigentijds invullen, met bv aparte dingen zoals Wargasm of opkomende zaken zoals de revival van emo.
- Qua aankleding perfect: veel vlaggen, sommige zones in het festival hebben een eigen feeling, af en toe loopt er iets zot rond zoals een giraffe of een clown op een eenwieler. Het hoeft ook niet meer te zijn voor mij.
- WC's; zone van de Dance Hall/Boiler heeft echt wel meer wc's nodig, de rest van het festivalterrein was doenbaar.
- Behalve zondagnacht heb ik nooit ergens lang moeten aanschuiven. Ik moet wel zeggen dat ik soms bij het zoeken van eten een eetstand skipte als er veel volk stond, maar er waren genoeg eetstanden waar je snel geholpen werd. Idem voor drankstanden: zelden moeten wachten.
- Crowdsurfen: dit gebeurt een stuk chaotischer dan op Graspop. Op Graspop word je door sterke mannen netjes gedragen richting de barrière, op PKP ga je heen en weer en uiteindelijk geraak je meestal niet tot de barriere maar ga je daal. Dit maakt het een stuk rebelser, maar ook gevaarlijk. Geef mij maar GMM-crowdsurfen.
- Sit-downs: iemand anders haalde het hier ook al aan, ook ik vond dat er veel sit-downs werden gevraagd. Begint een beetje te vervelen.
- Lege tenten: daar heb ik zelf geen last van gehad eigenlijk. De meeste optredens die ik zag hadden veel volk op de been gebracht, met uitzondering van 100 gecs/Overmono/Four Tet/Kelly Lee Owens. Maar dit waren 4 optredens waar iedereen dan vooraan ging staan en opging op de muziek, waardoor er toch veel ambience was in de keet. Ik heb me rot geamuseerd in de weinig bevolkte optredens. Wel jammer dat deze artiesten niet het volk krijgen dat ze verdienen. Maar er waren ook veel kleinere artiesten die wel druk werden bezocht, zoals bv Mdou Moctar, Shame, Yard Act, Nu Genea,... En het is ook niet dat de kermisartiesten voor het boitpubliek allemaal volle tenten lokt. Chucki Beats en Ashnikko waren ook vrij leeg, en de boiler is ook bijlange niet altijd vol, ondanks wat er soms gezegd wordt. Ik wil ook nog opmerken dat sommige optredens opmerkelijk meer mensen op de been bracht dan een aantal jaar geleden, zoals bv. Nothing But Thieves en BMTH.
- Mix van publiek: en 100% mix van jong en oud ga je nooit hebben, maar ik vond het leuk om een aantal optredens te zien waar er volk rondliep die je eerder in de boiler verwacht, zoals Shame.
Donderdag
Op zich weinig belangrijks meegemaakt. Ik moest normaal tot 19u werken op de parking, maar ik werd pas om 20u afgelost. Bonnen en bandje gaan afhalen, de meeste bonnen thuis verstoppen en andere kleren aandoen en dan terug de fiets op om om 21u te arriveren. We hebben dan vooral in de boiler rondgehangen. Ik heb wel nog The Sore Losers en De Heideroosjes gezien. The Sore Losers was degelijk. Bij De Heideroosjes had ik het lumineuze idee om te crowdsurfen. Helaas heb ik de barrière niet gehaald, ben ik in de mosh pit terecht gekomen en ben ik mijn bril kwijt geraakt. Na 2 minuten had iemand mijn bril gevonden, zonder krassen en zo proper als iets. God bestaat!
Vrijdag: veel metalshirts op de wei, ow yeah!!!
-
Fleddy Melculy: beetje een overschatte band vind ik. Er was niet zo veel volk, maar dat heeft geen enkele band op dat uur. Voor de rest kan ik er weinig zinnigs over zeggen.
-
Voetvolk: een mix tussen dans en rock. Degelijke initiatieven als starter van de Marquee organiseert Pukkelpop al eventjes, ik denk bv. aan Jef Neve met een orkest en de Ertebrekers '80 Extravaganza. Ik vond dit persoonlijk geen succes, maar ik heb dan ook niks met dans. Ik hoop wel dat Pukkelpop dit soort dingen blijft doen.
-
Goldband: bracht aardig wat publiek op de been. Ik kende hen niet, en ik ga er niet speciaal naar luisteren thuis, maar als act om het festival op te warmen was dit prima. Ideale act voor op de middag om de mensen wakker te schudden.
-
Moments: lokale metalcore, speelden zoals ze zelf zeiden een thuismatch. Drukbezocht concert, met een deftige pit. Als je als festivals ietwat grote stevige namen boekt, dan heb je het publiek voor zware metalen in de Backyard.
-
Selah Sue: beetje raar dat een naam die tussen de grote namen staan zo vroeg moet optreden. Ik vroeg me af of ze er mentaal klaar was voor het optreden gezien het bericht van vorige week, maar ze straalde <3 Ik denk wel dat dit beter gewerkt had in de Marquee in de vroege avond.
-
Merol: Van het ene girplower naar de andere. Ik ken Merol enkel van "Borderline", "Houd je bek en bef me" en "Meiden". Ik had verwacht dat dit eerder een humor-act was, maar het was meer dan dat. Er was wel ruimte voor grappen en grollen, maar ook voor degelijke popsongs, een charismatische frontvrouw en spontaniteit. Vooral dat laatste vind ik belangrijk: ik heb liever een band die af en toe appreciatie toont dan mensen die op het podium continu een rolletje spelen. Ik vraag me af hoe groot het potentieel van Merol is, want ze heeft alles. Een eerste onverwachte hoogtepunt.
- Even naar de lockers gaan, want het werd tijd om lenzen in te doen. De moshpit ingaan bij
Wargasm met een bril is geen goed idee dacht ik vooraf. Het leek er op dat ik gelijk had: het ging er zéér stevig aan toe en het voorste gedeelte van de tent werd een bakoven. Wargasm wordt af en toe omschreven als een revival van nu-metal, maar dat vind ik niet correct. Voor mij is het eerder een meer gitaargedreven versie van Atari Teenage Riot, en dat wil zeggen; beats, snelle ritmes, scanderen, en vooral enkel in 6de versnelling blijven spelen. Ik heb de eer gehad om de zanger van zeer dichtbij te zien...laten we zeggen dat er niet enkel in de boiler pillenkoppen zijn.
- Even afkoelen bij
Nothing But Thieves. Ik dacht dat ik er niks van kende, maar ze hebben precies toch 2 of 3 radiohits. Al het enthousiasme van de band ten spijt, kan de band me matig boeien. Ik mis vooral persoonlijkheid, een eigen sound. Het is allemaal te gelikt, iets te hard op veilig gespeeld.
- Onderweg naar de boiler wok gekocht langs de Marquee. Gaat een slechte keuze zijn, zal later blijken.
- Soit, we zijn in de boiler geraakt. Ik ga normaal nooit specifiek voor een DJ naar de boiler, en als ik bewust naar de boiler ga, dan werd ik in het verleden teleurgesteld (ik denk aan Prospa in 2019). Dit jaar ben ik op vrijdagavond gegaan voor een aantal DJ's. Ik heb het laatste stuk van
Dana Montana meegemaakt. Het klonk als een harde set die normaal enkel gereserveerd wordt voor de Booth. Ik kan het enkel toejuichen dat dit in de boiler wordt gezet in de plaats van een commerciëlere DJ. En nu één van mijn favoriete festivalmomenten ooit:
De Gabber Eleganza. Of je het wilt of niet, gabber is terug in de opmars, mensen die naar Dour gaan weten dat. Nu is Pukkelpop op een bescheiden manier op de hypetrein gesprongen. Wat een gave act was dit. 4 Mensen op het podium die voordeden hoe je moet hakken, stampende beats en vooral; veel verloren gelopen metalvolk dat niet wist hoe ze zich moesten bewegen. De verbijsterde blik in hun ogen zal ik nooit vergeten. Dit was volgens mij de eerste keer hardcore/gabber op Pukkelpop, maar niet de laatste keer denk ik. Volgend jaar ascendant vierge aub! Daarna was het de beurt aan
Hazard. Ik had daar hoge verwachtingen van, die werden totaal niet ingelost. Had die man er geen zin in? Waren er technische problemen? Het klonk alsof die gewone het ene liedje na de andere opzette en enkel mixte met de faders. Zeer zwakke set. Ten slotte heb ik nog een stuk
SaSaSaS. Dat was dan weer wel puik gemixt.
-
Lil Uzi Vert: Rotslecht. Niet dat ik er bij was, maar ik heb de arrogantie om te zeggen dat het rotslecht was.
- Omdat Hazard zo hard tegenviel, ben ik even gaan wandelen.
Ashnikko zag er cringe uit, ook weinig volk vond ik.
Tamino klonk dan weer uitstekend, en er was precies zeer veel volk. Ik vind het jammer dat mensen Tamino in hetzelfde rijtje zetten als Bazart. Tamino is 1000x beter en heeft een unieke sound.
While She Sleeps kan ik alsvolgt samenvatten: druk, heet, luid. Moet het meer zijn?
- Dan nu het persoonlijk dieptepunt van het festival. Sinds dat ik de wok gegeten had, kreeg ik niets meer binnen van drinken. Aanvankelijk dacht ik dat ik verzadigd was. Maar na 2/3 uur kreeg ik nog steeds geen water binnen, en ik voelde ik mijn drinken hangen in mijn keel. Toen wist ik dat fout ging aflopen. Na het eerste stuk van SaSaSaS ben ik naar de Main gelopen, zodat ik na Cypress Hill een goede spot kon opeisen bij Slipknot. Maar net na Cypress Hill voelde ik alles bovenkomen, en gebeurde waarvoor ik vreesde: ik moest overgeven. De wok die ik had gegeten, zag er nog exact uit zoals ik die had opgegeten. Eerst was ik er eigenlijk best blij mee: ik had de verwachting dat nu alles er uit was dat het beter ging gaan. Ik ging naar het voorste vak, maar in plaats van beter te worden bleef het bergaf gaan. In de dalende temperaturen en de gietende regen baadde ik in mijn eigen zweet. Net voor Slipknot begon voelde ik weer alles naar boven komen, ben dan moeten weglopen. Tweede keer overgeven, en toen werd alles zwart voor mijn ogen. Ik heb nog nooit meegemaakt dat ik opeens zoveel kracht in mijn benen verloor en dat ik instant in slaap kon vallen. Ik heb mijn laatste krachten verzameld om me toch nog naar het tweede vak te slepen. Slipknot is de eerste band waar ik verliefd op ben geworden, dat ze op een paar kilometer van mijn huis gingen spelen, dat maakte me dolgelukkig. Ik voelde me vorig week zo enthousiast als een kleine jongen. Maar toen de riff van openingsnummer van Disasterpiece gespeeld werd, was een bed het enige waar ik aan kon denken. Ik heb het na 2 nummers opgegeven en ben helemaal achteraan gaan liggen op een bank aangezien ik nog niet eens mijn hoofd kon omhoog houden of mijn ogen openhouden. Geen moshpit, geen meekreisen met Corey, geen enthousiasme, niks. Ik heb het wel allemaal vrij snel kunnen relativeren: de productie is hetzelfde als op GMM 2019, ik heb Slipknot al 4x gezien en er werden geen deep cuts gespeeld. Er zijn ergere dingen in het leven dan ziek worden tijdens een festival.
- Goed,
Slipknot dus. Ik kan er dus weinig over zeggen. Fysiek was ik er, mentaal niet. Hoe Corey "Pukkelpop" uitsprak was schattig. Hij week af van zijn gebruikelijke bindteksten: hij liet blijken dat PKP een ongewoon festival voor hen is en voor een keer werd er geen onzin verkocht à la "jullie hebben een record verbroken bij Spit It Out!!!". Tortilla man brengt de beweegelijkheid en chaos die Slipknot nodig heeft.
- Na Spit It Out had ik de krachten om op mijn benen te staan, en ben ik vertrokken. HAAi en Pendulum jammer genoeg gemist.
Zaterdag
- Na een ongewoon lange festivalslaap van 8 uur word ik redelijk hersteld wakker. Dat is een goed teken, want het zou een drukke dag worden. Ik had op dat moment enkel koorts en spierpijn in de benen, maar dat laatste kan ook zijn omdat ik teringhard heb zitten hakken bij de Eleganza show. Voor de zekerheid toch wat medicatie genomen, dus ik kon voor het eerst zeggen dat ik onder invloed was van pillen op Pukkelpop
-
Go_A: een songfestivalact op het festival, ik was er aanvankelijk totaal geen fan van. Ik heb me zeer positief laten verrassen. Go_A is een ongewone blend van uptempo beats en folk. Die cirkels op het einde waren echt de max
-
Bizkit Park: een nu-metalcoverband. Persoonlijk ben ik, net zoals bij songfestivalacts, geen fan om dergelijke bands in het normaal programma te zetten, maar ik zag veel mensen die daar niks om gaven. Ik denk dat ze er wel baat bij hebben om een tweede gitarist te hebben.
-
Al Qasar: de eerste van de twee bands van de dag met een Oosterse sound. Waar Mdou Moctar eerder blues is, is Al Qasar rock. Ik vond Al Qasar duidelijk de mindere van de twee. De frontman kwam heel cartoonesk, bijna clownesk over. Rare mantel, raar stemmetje, met cliché doorspekte bindteksten over de 99 procent. Het pakte niet volledig bij mij, omdat het erg gespeeld leek. Mdou Moctar heeft ook maatschappijbewuste songs, maar als ik de frontman van Mdou geagiteerd bezig hoor op de radio, dan weet ik dat hij het meent. Hier kwam het een beetje kinderachtig over. Desalniettemin geen slechte act, omdat de frontman het publiek levende hield.
-
Gayle en De Staat: Ik zet deze twee samen, omdat ik van beide bands maar 1 song ken, jullie weten welke. De Staat heeft het pleit gewonnen tussen de 2. Bij De Staat kan je zeggen dat ze uniek zijn: een bende weirdo's met een aparte sound. Behalve dat ene liedje (Witch Doctterrrrrrrrrrrr) hebben ze me bij de rest van de set kunnen entertainen. Gayle was dan weer redelijk platte poppunk, waar het publiek zat te wachten op dat ene liedje (dat kinderachtig liedje met "A B C D E...").
-
Kill Birds: een band waar Dave Grohl naar luistert. Ik zou niet weten waarom.
-
Murder Capital: Ook niet bepaald een hoogtepunt. Ik vind de band veel potentieel hebben, maar echt enthousiast was het optreden niet. Mits meer publieksparticipatie was het veel sfeervoller geweest, maar de zanger dook enkel in het begin van het optreden het publiek in en dat was het dan qua opjutten van publiek. De sfeer bleef tijdens het optreden achteruit gaan, dus ik ben vertrokken. Als ik de recensies mag geloven, ben ik te vroeg vertrokken.
-
Aurora: Zeer sterk. Een fragiel meisje met een piepstemmetje, maar als ze begint te zingen, holy shit. Ik was blij voor haar dat er zo veel volk was, maar blijkbaar is ze tegenwoordig ook een TikTok-fenomeen. Ik wens haar alle aandacht toe.
-
Shame: memorabel optreden. Eerste keer Shame voor mij, normaal was ik er in maart bij in de Trix, maar door omstandigheden heb ik dit gemist. Ondanks mijn ziekte van de dag ervoor, heb ik me gewaagd aan het voorste gedeelte van het publiek. Tijdens het eerste nummer was allen nog rustig, maar bij het tweede nummer dacht één of andere oude vent "nu is het genoeg geweest" en begint over de mensen voor zich te walsen. De rest van het publiek had het signaal begrepen en voordat ik het wist zat ik een grote moshpit. Ik merkte in de pit dat ik niet 100% hersteld was van de dag ervoor, want ik had amper de kracht om andere te duwen. Ik heb me laten behandelen als een speelbal in de pit, en ik vond dat prima. De anderen hadden wel de kracht om te moshen, en hoe. Het was een chaotische pit, in de positieve zin. Er was ook een dude met een blauwe rugzak die heel de tijd zat te crowdsurfen en probeerde uit de handen van de security te blijven. Degenen die er waren zullen weten wie ik bedoel. De band was ook in topvorm: de zanger zoekt met zijn arrogante kop heel de tijd fysiek contact met het publiek, de bassist brak alles af,... en ondanks alles speelde ze retestrak. Hun tweede album heeft minder gescoord heb ik de indruk, maar ik hoop dat het derde op topniveau is, want deze band verdient de status die Idles heeft.
- Na Shame even afgezien. Ik was duidelijk niet hersteld van de ziekte van de dag ervoor, en de inspanningen en de warmte bij Shame hadden hun tol geëist. Ik ben gestrompeld naar
Mdou Moctar, die ik in april al in de AB heb gezien. Ik vond ze nu op Pukkelpop beter, het publiek was ook mee en de frontman genoot er enorm van. Wat een gitaarvirtuoos is dat zeg!
- Op weg naar Overmono ben ik even bij
Dave blijven plakken. Het zag er heel goed uit, stevige productie maar ook een rapper die alles live brengt (gezien, Lil Uzi Vert?). Rap zoals het hoort te zijn. En kortbij de Marquee heb je ook de Club, dus waarom piepen we daar niet even binnen als we toch in de buurt zijn?
Wet Leg was daar bezig zijn ding te doen, en dat klonk zoals in de Botanique in mei: een twijfelend begin en verlegen, giechelende frontvrouwen. Geen idee of dat verlegen gedoen echt is of een act, ik kan dat oprecht niet zeggen. Ik heb 2 nummers meegepikt en dan ben ik vertrokken naar Overmono, want Wet Leg heb ik al gezien.
-
Overmono: de max! Wie Overmono niet kent: beeld u Bicep in, maar net iets minder melodie en iets meer beats. Op zich niet veel volk, maar het volk dat er was, was wel volledig opgezogen in het optreden. Enkel het stukje op het einde met zang was minder, maar voor de rest de perfecte danceshow.
-
Yard Act: Een band die de afgelopen jaar gehypet werd, net zoals Wet Leg. Yard Act is post-punk, maar heeft niet de serieuziteit die de andere post-punkbands hebben (denk bv aan Dry Cleaning). Ik had hoge verwachtingen, maar die werden niet volledig ingelost. Bij sommige nummers werd het heel sfeervol, zoals The Overload. Bij andere nummers zakte de sfeer een beetje in. Ook de bindtekst over zijn broek uit Antwerpen was echt te lang. De band heeft wel potentieel: bepaalde liedjes zijn zeer aanstekelijk en de frontman heeft persoonlijkheid. Als hij minder zou lullen over zijn broek, dan zou ik hem wel eens sympathiek vinden.
- Moeilijke keuze nu: Tame Impale vs. Underworld vs.
Kelly Lee Owens (=KLO). Ik heb uiteindelijk voor het laatste gekozen. Geen al te beste keuze, zo zal blijken. Ik vond het geen interessant concert: het goedkoop beatsletje in mijn hoopte op een dansbaar concert, maar voor mij werd het allemaal te psychedelisch, iets te experimenteel, iets te zweverig. Ik miste ook wat meer overgang tussen nummers en een goed tempo, nu verliep de set met horten stoten. Ik heb haar eerder gezien, en toen vond ik haar top. Nu zat ik niet in de juiste mood. Ik ben tussendoor even naar Tame Impale geweest en daarna teruggekomen, en gelukkig heb ik een uitstekende groovy versie van Melt kunnen horen.
-
Tame Impala: Ik ben even geweest, maar ik heb gebaald dat ik het niet volledig heb gezien. De productie zag er top notch uit, het publiek had er zin in en de band ging er ook voor. Ik heb gelukkig Let It Happen kunnen meemaken
- Na Tame Impala en KLO was het tijd voor de
Viagra Boys. Topoptreden, niet meer, niet minder. Seba is een Rock 'n Roll-ster uit de boekskes en die kerel met zijn cowboyhoed zag er ongeloofelijk gaaf uit. Voor de rest is het een set vol met zelfspot en eerlijkheid. Ik stond jammer genoeg niet in de pit, maar ik stond nog wankel op mijn benen en ik wou op tijd vertrekken naar 100 Gecs.
-
100 Gecs: om één of andere reden ben ik grote fan. 100 Gecs is Hyperpop met hoofdletter H, maar als extraatje slagen ze er in om meerdere genres te mengen (Grime, metal, poppunk, ska) zonder de pop te verliezen. Combineer dit met een neus om aanstekelijke liedjes te schrijven, slechte humor als bindteksten en whacko achtergrondvideo's en je krijgt een act die gemaakt is om uw hoofd leeg te maken. Ik heb alleszins een groepje vrienden kunnen overtuigen om dit te kiezen boven Charlotte De Witte (zeer goede keuze, bleek achteraf) en zij waren zeer positief verrast, zonder dat ze wisten wat dit was. Persoonlijk vond ik het nieuwe trap-nummer minder, voor de rest was het hersenloos uit de bol gaan. Moesten ze ooit nog eens in de buurt komen: ga er naar toe, maar laat al uw ideeën over wat muziek moet zijn vallen.
-
Mati Drome: even uitbollen dacht ik. Was ik even mis. Zeer stevig Trance/Techno feestje in een queersfeertje waren weinig regels gelden.
Zondag: Op zich weinig gezien, dus hier maar een beperkte tekst (ben het typen ook wat beu haha)
- Vrienden van me hebben me meegetrokken naar
Meau. Geen idee wie dat was, en ik kende haar radiohit niet. Oeps.
- Daarna naar de Coté Bizar gegaan. Het zag er kleiner uit dan de Petit Bazar van de andere jaren, maar het was heel knap ingericht. Ik heb lotjes voor de carrousel verdient door dildo's op iemand te gooien. Tijdens het carrouselritje speelde er een paar meter verderop een bandje van clowns met een corpse paint gezicht die een soort van black metal brachten. Heel bizar.
- Tijdens de tocht naar het Pukkelpopcafé zijn we de Bacardistand gepasseerd, en daar hebben we heel toevallig een secret room gevonden die zelfs niet op de site staat. Als je wil weten wat het is, moet je volgend jaar maar zelf naar de bacardi stand gaan
-
Tom Mish: Zalige muziek voor een zonovergoten zondagnamiddag. Sommigen vonden dit ongepast op de main stage, maar ik zou dit muziek vaker op de main zetten in de namiddag. Pakweg Mac Demarco in het zonnetje zou niet slecht zijn.
-
Sigrid: zeer toffe griet he. Een glimlach om verliefd op te vallen, een dijk van een stem en tomeloze enthousiasme. Ik vrees wel dat als ze geen hit te pakken krijgt, dat ze voor altijd rond dat uur zal spelen op festivals.
-
Fred Again: Hoogtepunt en kookpunt. T-shirt kletsnat van het dansen vooraan de zaal. Alleen jammer dat Jungle al zo vroeg gespeeld werd. Ik heb persoonlijk 2 Freds gezien: de party Fred en de melancholische Fred. Het begin en midden van de set was melancholische fred, net na het begin en op het einde had je party fred. Persoonlijk vond ik melancholische fred in het midden te lang duren, maar ondanks dat heb ik er énorm van genoten. Ik zie er niet de headliner in die voorspeld wordt door mensen, maar ik gun het hem van harte.
-
Bring Me The Horizon: dit suckte. De afgelopen jaren hebben ze een paar aanstekelijke hits uitgebracht, maar de rest van de set wordt ook gevuld met mierzoete liedjes. Ik ga als een boomer klinken, maar wat met de oudere, harde nummers? Als niet-fan spelen ze precies heel de tijd hetzelfde. Hoe zit dat nu eigenlijk met de playback? Is het hele optreden een playback of gewoon enkele zinnen? Het viel me op dat hij zijn micro in de lucht hield bij dezelfde zinnen van het refrein. Zijn er dan gewoon enkele zinnen opgenomen zodat hij naar adem kan happen? Kan je dat gewoon niet beter een achtergrondzanger of zangeres nemen, als je toch al dansers op het podium hebt? BMTH wordt wel eens getipt als volgende headliner op metalfestivals, maar daar kom je echt niet weg met playback, ook al is dat maar voor enkele zinnen in een uur.
- Even gechilled, daarna naar
Boys Noize vertrokken. Dit was een harde set, die soms neigde naar hardtek. Ik had toch liever meer de electro van zijn beginjaren, maar op zich boeide mij dat niet zo veel. Er was veel plaats achteraan, dus er was ook veel plaats om te dansen.
- Dan een verscheurende keuze:
Arctic Monkeys of Four Tet? Uiteindelijk was ik van plan om eerst een deel Four Tet te zien, en dan het laatste uur van Arctic Monkeys. Over AM kan ik kort zijn: het is mijn ding niet, en het klonk niet strak, dus ik ben snel terug vertrokken naar Four Tet. Four Tet lokte weinig volk. Op zich boeit me het aantal volk niet, want meestal zijn de concerten met weinig volk net heel sfeervol, maar Kieran Hebden zelf leek dit wel erg te vinden. Daarom dat ik me toch ook wat sip voelde, want ik voelde medelijden. Ik heb ter compensatie extra hard gedanst, maar het mocht niet baten helaas.
- Het festival afsluiten heb ik in de Club gedaan. Uitstekende keuze, al zeg ik het zelf. Ik vind de boiler in de laatste uren na een festivaldag te druk en de muziek is dan matig. De Club is mijn nieuwe go-to in de toekomst.
.
Ik heb me intussen geamuseerd hier met nieuwe en oudere idle games. 
festileaks.com
