Daar gaat ‘ie dan…
- - Mijn Pinkpop 2017 weekend - -
Het was een weekend dat vooral zondag en maandag heerlijk rustig was, met toch 15k a 20k bezoekers minder. Nergens wachten bij kraampjes, zeer fijn. De zaterdag werd vooral geheerst door verjonging, maar verder was er veel voor de 30+ers in de vorm van 90’s sentimenten. Het spoorboekje kon ingevuld worden met singer- songwriters maar ook met rock-acts, zal geen verrassing zijn dat ik voor laatste heb gekozen.
- - Zaterdag - -
Zaterdag begon eigenlijk best lekker. Stond een wigwam bij 3FM-stage met heel typisch daarin een 3FM-studio, krijtbord erbij met de tekst “White Lies 13:30” oooh?!? Met ietwat vertraging, maar toch nog voor The Ten Bells nog Pinkpop 2017 opende, stond ik met een paar gelukkigen om Harry McVeigh met een kort akoestisch geluksmoment. Heb me wel weer snel naar Brightlands tent verplaatst, opening wilde ik niet missen. The Ten Bells hebben bewezen waarom ze Nu of Nooit gewonnen hadden en wisten mij ‘quasi De Staat’ wel sterk te overtuigen (bij deze, jongens ga zo door!!). De kop was goed er af!
Na wat oponthoud kon ik op en neer tussen 3FM-stage en Mainstage. Starte bij White Lies, met hier en daar een klein valse noot maar lekker met de radio-hitjes hoor. Chef’Special was wel een feestje, hebben ook wel die festival-stampers in het repertoire. Kaiser Chiefs wisten ook de radiohitjes vol enthousiasme het nog wat matte publiek in te spuien, Ricky Wilson waande zich wel een entertainer. Maar hoogtepunt van de dag was voor mij wel Five Finger Death Punch, of moet ik zeggen Five Finger Death Poncho. Maar dan ook toevallig beginnen met Remember Everything : “If I could hold back the rain”… De regen maakte het er niet minder om… Gig was om voor ik het wist, goed teken, want dan vond ik het goed hé.
Op een afstand gaan staan voor Justin Bieber. Iets wat later dan verwacht, heb een uur gekeken en ik werd er niet veel enthousiaster van. Sorry, maar heb het feest van de rest van de avond overgelaten aan wie nog aanwezig was en vertrokken.
- - Zondag - -
In eerste instantie stond ik bij 3FM-stage voor Anne-Marie, maar na 2 nummers ontdekte ik dat dit het niet was voor mij. Ben dus naar Brightlands tent gelopen voor Jack Savoretti, heerlijk, geen spijt van. Een relaxte manier om je brakke zondag te beginnen. Maar het moest wel loskomen, bij Undeclineble Ambuscade in Stage 4 kon dat. Man wat was dat wakker worden, BAM!!
Ja, wat dan… Kon dat beter? Terug naar Brightlands tent voor MY BABY. Wat een sound kwam op mij af zeg, zo heerlijk dat ik er kippenvel van kreeg. Wat in mij opkwam ‘woodstock’-approved. De stroboscopen en achtergrondbeelden werkte misschien hypnotiserend, zeker weten van de Nederlandse acts met kop en schouders de bovenliggende partij. The Charm The Fury kon ik langs de zijkant nog vooraan zien. Nou zeg… Keihard! Zangeres Caroline Westendorp maakte behoorlijk impact, of is zangeres niet echt het juiste woord eigenlijk. Wow, power-vrouw!
Biffy Clyro bij 3FM-stage kwam ik daardoor wat later aan en moest dus van achteraan kijken. Alvast een voorproefje omdat ze ook nog voorprogramma staan van Guns N Roses in Goffertpark. Wat spatten die Schotten energie uit, heerlijk. Misschien wel één van de beste van het weekend.
Via Imagine Dragons waarbij ik om het hoofdveld liep, kon ik dat optreden redelijk meekrijgen. Wel oké hoor, leuke 3FM-nummertjes om mee te doen. Maar wel tijdig naar Rancid in Brightlands tent, kom ik daar aan is het schrikbarend leeg. Waardoor ik redelijk vooraan kom komen, nadat de mannen de eerste snaren beroerde en het hoofdpodium stil werd stroomde de tent langzaam vol voor dit 90’s jeugdsentiment ska-punkrock. Wat kunnen deze oudjes nog raggen. Nummers Ruby Soho en Time Bomb zorgde wel voor heel veel herkenning en dak ging er af. Helemaal afgekeken en daarna bang niet geheel vooraan te kunnen bij Green Day. Maar de tent uitkomend was het verschil van minder bezoekers te merken, drinken pakken en de poortjes nog op groen voor Green Day. Doorgelopen naar voor in. Show om te verwachten, maar wel een dagafsluiter zoals ik die graag zie. Billie Joe Armstrong is geen punk-rock zanger, maar een pure entertainer. Je hebt geen tijd om even weg te kijken.
- - Maandag - -
Laatste dag eerst wat rustig beginnen in de Brightlands tent bij Gutterdammerung, maar na een klein half uurtje naar 3FM-stage gelopen voor Machine Gun Kelly. Die al na het eerste nummer een fles sterke drank aan zijn lippen zet. Tussendoor heeft hij ook een blikje Brand bier opgeslokt en het publiek in gegooit. Een soort rock-rebel. Maar de toon voor 3FM-stage die dag was wel gezet. Zijn kickoff beloofde veel goeds. Als je daarna naar de hillbilly tonen van Seasick Steve met zijn John Deere-pet gaat, is dat misschien een rust moment. Maar met zijn zelfgemaakte gitaren uit wieldoppen en wasbordjes geeft hij je een wake up die het volgens mij perfect doet op een festival als Pinkpop. Ik kan het zeer waarderen. Hierna aankomend bij Rag N Bone man merk je dat ondanks 15k minder bezoekers, deze boom van een vent op het verkeerde podium staat. Overvol veld voor 3FM-stage, al die mensen kwamen ook niet voor niets. Want zodra Rory Graham zijn strot open doet sta je vastgenageld.
Het feest van Guus Meeuwis heb ik een beetje aan me voorbij laten gaan, ontliep daardoor ook de polonaise. Ach, wat mij betreft kan dit best op Pinkpop. Maar, dan wel maar 1 zo’n act per editie…
Zag ondertussen wel dat de Brightlands tent voor Liam Gallegher al volstroomde. Keuze voor Sum41 was daardoor makkelijker, keuze hadden meerdere gemaakt. Maar, heel blij deze keuze gemaakt te hebben. Dat er uit Canada ook lekkere 90’s punk komt bewijst Sum41 wel. Mooi om te zien hoe het publiek opgaat met deze toch inmiddels beetje verwaterde act. Toe aan een adempauze kon dat met Passenger op verre achtergrond. Maar door niet te ver van 3FM-stage weg te lopen, kon er een snelle terugkeer gemaakt worden voor Prophets of Rage. Mooie mix van Rage Against The Machine, Public Enemy en Cypress Hill. Zo jammer dat al na een paar nummers ik dit rete strakke optreden moest verlaten om bij LIVE in de eerste rijen voor hoofdpodium te staan… Later meer over LIVE.
Na LIVE door naar System of a Down, verwachting hier werd helemaal waargemaakt. Wat een stampers. Al jaren geen nieuw werk meer van de mannen en misschien wel niet eens zo erg, want publiek dat er stond ging echt volledig op. Lekkere rock show. Daarna naar Kings of Leon als afsluiter van het festival. Het optreden was strak, zuiver, netjes in lijn, geen foutje te ontdekken en ineens over en uit… Jammer dat het een gelikt optreden verder (op de lampen na) kleurloos was. Goed optreden met lekkere meezingers, maar zo statisch als de heren stilstaan doet als festival afsluiter een beetje tam aan. Zo ging het kaarsje van Pinkpop 2017 langzaam en relaxed uit…
- - LIVE - -
Tja, LIVE. De verwachting, hoog. Misschien wel, of zeker wel, hetgeen waar ik meest naar uit keek. Zo speciaal het is dat de band in 2009 uiteen ging door een frontman-fee oa in contract voor Pinkpop van Ed Kowalczyk, toen de druppel voor de break up. Nu, alleen op Pinkpop buiten Amerika terug samen na 9 jaar, Ed geeft aan dat bij het verzoek om te komen geen twijfel was, “yes, we want to do Pinkpop”. De band was nooit meer de band, Ed K was LIVE en vanaf de eerste noot terug in Nederland is Ed K nog altijd LIVE. Wat heb ik mee geschreeuwd met Ed. Natuurlijk is album Throwing Copper de grote doorbraak, nog altijd zijn de hits daarvan drijvende kracht van de band en dat was te merken. Met rode ogen en armen in de lucht met volle teugen dit concert beleefd. Ik kan met recht zeggen, geen enkele andere band roept deze flipperkast aan emoties op bij mij. Dat kwam zeker tot uiting tijdens deze reünie op Pinkpop. Maar slechts een uur was zo voorbij, voor mij te kort… Maar dat was het niet, de band bedankt, Ed Kowalczyk blijft staan… Draait om en een piano rolt mainstage op, Ed wijst en knikt… Je merkt het al in het publiek vooraan… JA! (terwijl ik dit type lopen mijn ogen weer vol, echt) Het beste moment van alles lijkt aanstaande. Pianist neemt plaats… Ed pakt de microfoon voor de encore… De eerste piano-aanslagen geven de fans vooraan al een explosie aan emoties, de een huilt, de ander klapt, de ander schreeuwt, een ander springt… Ik weet niet, maar volgens mij deed ik alle opties in één. “OVERCOME” begint en neemt de festivalweide in zijn macht. DIT was voor mij HET moment van Pinkpop 2017!!!
- - Mijn Pinkpop 2017 Top 5 - -
1 – LIVE
2 – MY BABY
3 – Green Day
4 – System of a Down
5 – Biffy Clyro
Aanmoedigings prijs – The Ten Bells
Nog bedankt voor de (korte) meetings en de fun!
Rest nog te zeggen, bekijk binnenkant van je weekend-bandje…
“Tot ziens op Pinkpop 2018”
