Ja de toevoeging van die backings als rode draad, ook bij wat ouder werk, werkte goed. De nadruk op de laatste plaat stoorde totaal niet aangezien die nummer live echt omhoog gaan. Zo’n Long Dark Night bijvoorbeeld, een prima nummer, maar live zóveel mooier. Klein puntje van kritiek zijn die teksten die soms karaokegewijs op het scherm verschijnen, die toch lichtjes afleiden ofzo. Beetje overbodig.
Warren Ellis is echt een droom van een muzikant (en ik gok: persoon) om in je band te hebben. Ook ff White Elephant benoemen, een albumtrack op een redelijk low key plaat, maar misschien wel het meest intense losse nummer dat ik dit jaar heb mogen horen. Bright Horses is nog zo’n relatief nieuwe die toch echt omarmd is als een classic. Ook door mij.
En Cave, die was gewoon weer in vorm. Misschien zelfs nog vuriger dan in 2022, vind ik. Beter in zijn vel. Opvallend geestig ook gewoon tussen de nummers door. Fucking meesterlijke performer, elke keer weer. Beste From Her To Eternity die ik live heb mogen meemaken.
Nick Cave heeft huisgehouden. Weeral. Magistraal concert. Weeral.