Nu we even een droogte ervaren met aankondigingen en daarmee de storm van die megaworp op 24 november is gaan liggen, lijkt me dit wel een mooi moment om wat dieper in de line-up te duiken en een stukje te schrijven over mijn favoriete aankondiging van komende editie. In de hoop dat een aantal van jullie, die dat nog niet waren, enthousiast worden om te gaan kijken bij hun show. Voor de fanatieke meelezers hier zal het geen verrassing zijn dat dit Draconian is. Ik ben als een kind zo blij dat ze eindelijk eens op mijn favoriete festival staan!
Waarom 'eindelijk'? Nou, deze doom band uit Zweden bestaat al sinds 1994. Toegegeven, hun 'sellingpoint' (melancholische doom met een vrouwelijke en mannelijke vocalist) is pas echt een rijdende trein geworden toen Lisa Johansson zich in 2002 bij de band voegde en in 2003 hun eerste echte studioalbum 'Where Lovers Mourn' verscheen. Maar toch, dan hebben we het dus over een periode van liefst 20 jaar dat het geduurd heeft voor ze er eindelijk staan. En dat terwijl ze volgens velen toch de frontrunners zijn in dit specifieke genre. En op het moment van schrijven 7 zéér sterke platen hebben afgeleverd. En bovendien hebben ze een behoorlijke live reputatie. Niet om het spektakel, maar om de intimiteit en de emotionele lading waarmee ze hun liedjes brengen.
Het was in 2007 dat ik zelf voor het eerst kennismaakte met deze band. Op het inmiddels ter ziele gegane festival Metal Female Voices Fest in Wieze kwam ik oorspronkelijk (als ware fanboy) voor Epica. En hoewel Epica als altijd fantastisch was, was het Draconian dat voor mij de show stal. Als destijds 16-jarig ventje was ik nooit eerder zo geraakt door een optreden als dat van Draconian. Je zou eigenlijk kunnen stellen dat zij, samen met Opeth, de poort openden naar mijn huidige muzieksmaak. En door de jaren heen ben ik de band altijd blijven volgen en zijn ze vanwege bovenstaand speciaal voor me gebleven.
Net als veel bands heeft ook Draconian door de jaren heen te maken gehad met de nodige positiewisselingen in de band. En wat dat betreft was de grootste schok voor de fans het moment dat zangeres Lisa in 2011 aankondigde de band te verlaten om meer tijd te kunnen spenderen met haar (jonge) gezin. Velen, waaronder ik, waren in de veronderstelling dat het vrijwel onmogelijk zou zijn om iemand te vinden om de unieke sound van Lisa met verve te vervangen. Ik zat mis, want Heike Langhans was een meer dan adequate vervanger. Met haar als frontvrouw bracht de band twee fantastische albums uit en heb ik ze in mijn eigen Rotterdam ook nog een keer een magische show zien geven.
Dezelfde schok als destijds in 2011 volgde dit jaar; Heike verliet de band na ruim tien jaar met de band de wereld over te zijn gegaan. Maar waar het na het vertrek van Lisa nog een tijdje duurde voordat de nieuwe zangeres bekend werd gemaakt, volgde deze aankondiging in hetzelfde persbericht. En waar het met Heike afwachten was of ze haar voorgangster zou kunnen doen vergeten, bestaat daar nu geen enkele twijfel over. Niemand minder dan Lisa Johansson is na een afwezigheid van ruim tien jaar terug bij de band!
Goed, na al deze feitjes zullen sommigen van jullie die deze lap tekst hebben doorstaan (waarvoor dank, dat waardeer ik!) zich ongetwijfeld afvragen: "hoe klinkt dat dan!?". Nou, Draconian is dus een doom metalband. Dus verwacht lange, melancholische liedjes, met voor metal begrippen vrij langzame riffs. Maar waar ze in mijn ogen in uitblinken is het creëren van contrast in de muziek. Ik ken eigenlijk geen band waar het verschil tussen licht en duister, schoonheid en duister, 'beauty and the beast' zo prominent aanwezig is als bij hun. Ik vind Anders Jacobsson een voortreffelijke grunter (en tekstschrijver, of poëet) en met Lisa (en Heike) als zangeres hebben ze hiervoor de perfecte tegenhanger.
Het totaalplaatje zorgt voor een meeslepend geheel en kan wellicht voor een aangenaam rustpuntje zorgen in al het snelle gitaar- en dubbele bassdrumgeweld waar wij Graspopbezoekers (vrijwel) allemaal zo van houden. Komt dat zien, komt dat zien!
maar over Lorna Shore.
