Aurora in Vorst Nationaal.
De vierde keer dat ik Aurora live zag en ze leverde opnieuw een geweldig optreden af.
Ik had een beetje mijn twijfels of dit in zo’n grote zaal ging werken, maar die waren (grotendeels) ongegrond. De productie was opgeschaald met een metershoog, achterwandvullend scherm, Vorst Nationaal was nagenoeg helemaal gevuld geraakt, en het publiek was helemaal mee.
Aurora leek ook oprecht onder de indruk om in een zaal van dit formaat te staan. Over het geluid van die zaal was ze dan weer minder onder de indruk. Ze noemde het ”a very wishy-washy room” waarin zoveel geluid wordt teruggekaatst dat ze zichzelf nauwelijks kan horen zingen. Vorst deed zijn reputatie van “galmbunker” dan ook alle eer aan, helaas.
Het blijft toch wel een figuur, Aurora. Spontaan, maar ook praatziek. 90% giechelend als een schoolmeisje, 10% vloekend als een zeeman.
Ze lulde er ruim op los tussen de nummers door en ging regelmatig in interactie met het publiek. En met ‘ruim’ bedoel ik ook precies dat. Ze ging niet voor niets bijna een halfuur over haar voorziene speeltijd. Je zou je eraan kunnen storen, maar het hoort nu eenmaal bij een Aurora-show. En vooral : ze is grappig !
Ik wil het publiek ook lof toewerpen. Dat ze veel dedicated fans heeft bleek al meteen bij het binnenkomen. Ik heb de parterre van Vorst Nationaal nog nooit zó vroeg zó vol weten staan. Dat maakte me meteen bang dat het weer zo’n optreden ging worden waarbij er de hele tijd een zee van smartphoneschermpjes de lucht in gaan, maar dat bleek (alleszins van waar ik stond) enorm goed mee te vallen. Jonge mensen op popshows die hun telefoon op zak houden, het kan nog !
Het publiek was muisstil tijdens de stille nummers, danste mee op de upbeat nummers en was gul met applaus.
Top artiest. Top publiek. Wishy-washy zaal.