En wat is Polly Money ook een aanvulling zeg. Sowieso de band 
Ik ben naar … geweest en het was …
- Onderwerp starter Ron
- Startdatum
Gisteren naar DIIV geweest in TivoliVredenburg. Ondanks dat beide zangers ziekjes waren hebben ze een hele mooie set van anderhalf uur gespeeld. 5 nummers van een nog uit te komen album en veel van Deceiver. Ik was vooral blij met Acheron, wat een geweldig nummer blijft dat!
Voorprogramma met de Antwerpse band Disorientations was ook prima.
Voorprogramma met de Antwerpse band Disorientations was ook prima.
Heerlijk dat ze nog altijd eindigen met Doused (zag ik op setlist.fm).
Editors in de AFAS Live
Ik ben de band niet beu geraakt in de jaren dat ze overal stonden in NL en België, want toen ging ik nog niet naar festivals. Dit was dus de tweede keer dat ik ze zag na Pinkpop afgelopen zomer (2,5 als je het laatste deel op Werchter op het scherm meetelt).
Het was een erg goeie show en laat mij me voor de zoveelste keer afvragen waarom deze band internationaal nooit is doorgebroken zoals ze dat bij ons wel hebben gedaan. Wát een verzameling nummers hebben ze ondertussen toch. Het akoestisch gebrachte eerste couplet en refrein van Smokers Outside the Hospital Doors laat perfect zien dat het zonder franjes alsnog een waanzinnig geschreven nummer is. Erg van genoten, nog een stuk meer dan afgelopen zomer.
Ik ben de band niet beu geraakt in de jaren dat ze overal stonden in NL en België, want toen ging ik nog niet naar festivals. Dit was dus de tweede keer dat ik ze zag na Pinkpop afgelopen zomer (2,5 als je het laatste deel op Werchter op het scherm meetelt).
Het was een erg goeie show en laat mij me voor de zoveelste keer afvragen waarom deze band internationaal nooit is doorgebroken zoals ze dat bij ons wel hebben gedaan. Wát een verzameling nummers hebben ze ondertussen toch. Het akoestisch gebrachte eerste couplet en refrein van Smokers Outside the Hospital Doors laat perfect zien dat het zonder franjes alsnog een waanzinnig geschreven nummer is. Erg van genoten, nog een stuk meer dan afgelopen zomer.
Het nieuwe concertseizoen is nu echt uit de startblokken geschoten voor mij! Drie concerten op rij, allemaal erg fijn.
03/03 The 1975 (Vorst Nationaal)
Lovende recensies alom en terecht! Wat een puike popshow zetten Healy en consorten neer tijdens deze tour die ondertussen al bijna anderhalf jaar loopt. Het verschil met de vorige show die ik van ze zag in 2019 kon niet groter zijn. The 1975 is zo'n band waarvan ik altijd wel op de hoogte was sinds de Tumblr hoogdagen, in de jaren dat die website voor 99% bestond uit Sweater Weather en AM logo's. Vond ze toen altijd 'wel leuk' maar over de jaren heen zijn ze toch wel gegroeid naar een vaste waarde in mijn luistergedrag (top 20 volgens mijn last.fm profiel). Artistiek zijn ze ook mooi geëvolueerd met het sterke 'Being Funny In A Foreign Language' als laatste output.
Ik was dan ook zeer tevreden met het grote blok recente werk aan de start van de set. Mooi gebalanceerd in energie, van het peppy Looking For Somebody tot het zoete Oh Caroline. Met acht mensen op het podium kreeg je van elk nummer een live versie de naam waardig.
Het tweede blok bestond voornamelijk uit iets tragere, oude nummers. Saai zou ik het niet noemen, maar voor mij mochten er hier wel enkele nummers wegvallen. Dingen als Medicine en So Far vind ik gewoon niet zo veel aan, ondanks dat ze wel gepassioneerd werden uitgevoerd. Het akoestische intermezzo kon ik wel smaken.
Na een kledingwissel transformeerde de set weer en kregen we een karrenvracht aan hits. Het melancholische verdween volledig en de groep oogde helderder dan ooit. Publiek ging lekker los. Zelfs zonder hits als Chocolate, Girls en persoonlijke favoriet Love Me voelde het optreden niet onvolmaakt.
The 1975 zal nooit mijn favoriete band worden, daarvoor hebben ze te veel nummers die maar net 'wel oke' zijn. Maar gelukkig hebben ze stiekem over de jaren heen ook al gigantisch veel prijsnummers geschreven en gecombineerd met zo'n sterke performance deze tour mag de band best fier zijn op hun prestaties. Die (korte?) break die eraan komt, hebben ze wel verdiend.
7,5/10
04/03 Melanie De Biasio (NTGent)
Melanie De Biasio stond voor het eerst sinds corona weer op de planken met haar nieuwe album Il Viaggio. De eerste helft van de show stond in het teken van dit nieuwe album, wellicht haar 'moeilijkste' werk tot nog toe. De eerste 45min bleef alles heel lowkey maar ik was aangenaam verrast door hoe dynamisch en helder de arrangementen live waren. De meeste van de nieuwe nummers waren vrij abstract, maar door de luchtigheid waarmee ze werden uitgevoerd, had de stem van De Biasio des te meer impact. Haar performance zat vol pathos en de enkele keren intens oogcontact die ik had vanop de eerste rij, gaven mij rillingen. Zelden iemand zo gepassioneerd zien zingen.
De tweede helft van de show werd de sfeer een pak losser en kregen we vooral nummers van het briljante Lilies, met meer tempo in. Melanie werd wat beweeglijker, was heel dankbaar en stond constant te glimlachen. Dat plezier werkte besmettelijk op de band die ook wat interactiever werd. De paar schoonheidsfoutjes die dat opleverde, kwamen sympathiek over. Het optreden leverde een verdiende staande ovatie op. Of ja, behalve dan van een bejaarde vrouw die na de show minutenlang zat te ranten over hoe kut ze het wel niet vond. Vrij komisch.
9/10
05/03 STAYC (Salle Pleyel, Parijs)
Nog een halve dag gaan werken en dan de trein genomen richting Parijs voor mijn eerste k-pop concert van het jaar. Mijn verwachtingen lagen niet laag aangezien STAYC in de periode 2020-2022 toch wel een reeks van mijn favoriete popnummers ooit heeft uitgebracht.
Het optreden kon dan ook niet beter beginnen dan met het knallertrio So Bad - RUN2U - Poppy. Het eerste uur bleef het niveau enorm hoog met nog een hoop van hun beste b-sides. Zoals je mag verwachten van een k-popgroep was de dans natuurlijk ook weer piekfijn in orde. Maar waar STAYC voor mij het verschil maakte, was hun live zang (het cliché dat die mensen altijd playbacken, kan ook meteen de vuilbak in), oprechtheid en plezier. De liefde die ze hadden om te performen spatte echt van het podium. Nog niet vaak op dat niveau gezien in het genre, waar je bij veel groepen toch merkt dat het bij de ene al met wat meer goesting is dan bij de andere. Geen zwakke schakels hier. Eerste uur was hierdoor waarschijnlijk beste stukje k-pop dat ik al live zag.
Ik moet toegeven, het tweede uur zakte het wel een beetje in. Setlist was minder mijn ding, vocals vielen wat meer terug op de backtrack en er waren meer rustmomenten/praatsegmenten. Het was nog steeds prima tot goed maar het concerten transformeerde van een high tempo workout meer richting een gezellige, wholesome tijd met de fans. Gelukkig was het publiek in Parijs wel opnieuw on point (leuke diverse mix weer) dus ik heb de zaal verlaten met een warm hart.
Gisteren nog een hele dag in Parijs doorgebracht met nog een aangename verrassing. Was op een relatief rustige plek aan het rondwandelen tot ik op een bepaald moment een leuk pleintje zie. Dacht eerst dat er een random groepje influencers stond tot ik twee leden van STAYC herkende, die waren daar een filmpje aan het maken voor hun sociale media. Nadat ze klaar waren toch maar even aangesproken en nog een kaartje kunnen laten signeren. Heel veel volzinnen heb ik niet uit mijn mond gekregen, maar het was alleszins een aangename ontmoeting. Crew die er bij was deed ook heel chill en vroeg zelfs nog of ik van Parijs was.
Verder ben ik er in geslaagd om voor de tweede keer op rij toevallig in de stad te zijn tijdens de Fashion Week. Is met momenten een compleet gekkenhuis maar toch even een kijkje gaan nemen aan enkele shows en zo nog een hoop bekende mensen kunnen spotten, zowel k-pop (leden van o.a. Twice, Blackpink, NewJeans,...) als daarbuiten (Lorde, Emma Stone, Sophie Turner, Jaden Smith,...). Wel leuk om eens mee te maken, een memorabele twee dagen waren het alleszins!
8/10 (emotioneel 10/10)
03/03 The 1975 (Vorst Nationaal)
Lovende recensies alom en terecht! Wat een puike popshow zetten Healy en consorten neer tijdens deze tour die ondertussen al bijna anderhalf jaar loopt. Het verschil met de vorige show die ik van ze zag in 2019 kon niet groter zijn. The 1975 is zo'n band waarvan ik altijd wel op de hoogte was sinds de Tumblr hoogdagen, in de jaren dat die website voor 99% bestond uit Sweater Weather en AM logo's. Vond ze toen altijd 'wel leuk' maar over de jaren heen zijn ze toch wel gegroeid naar een vaste waarde in mijn luistergedrag (top 20 volgens mijn last.fm profiel). Artistiek zijn ze ook mooi geëvolueerd met het sterke 'Being Funny In A Foreign Language' als laatste output.
Ik was dan ook zeer tevreden met het grote blok recente werk aan de start van de set. Mooi gebalanceerd in energie, van het peppy Looking For Somebody tot het zoete Oh Caroline. Met acht mensen op het podium kreeg je van elk nummer een live versie de naam waardig.
Het tweede blok bestond voornamelijk uit iets tragere, oude nummers. Saai zou ik het niet noemen, maar voor mij mochten er hier wel enkele nummers wegvallen. Dingen als Medicine en So Far vind ik gewoon niet zo veel aan, ondanks dat ze wel gepassioneerd werden uitgevoerd. Het akoestische intermezzo kon ik wel smaken.
Na een kledingwissel transformeerde de set weer en kregen we een karrenvracht aan hits. Het melancholische verdween volledig en de groep oogde helderder dan ooit. Publiek ging lekker los. Zelfs zonder hits als Chocolate, Girls en persoonlijke favoriet Love Me voelde het optreden niet onvolmaakt.
The 1975 zal nooit mijn favoriete band worden, daarvoor hebben ze te veel nummers die maar net 'wel oke' zijn. Maar gelukkig hebben ze stiekem over de jaren heen ook al gigantisch veel prijsnummers geschreven en gecombineerd met zo'n sterke performance deze tour mag de band best fier zijn op hun prestaties. Die (korte?) break die eraan komt, hebben ze wel verdiend.
7,5/10
04/03 Melanie De Biasio (NTGent)
Melanie De Biasio stond voor het eerst sinds corona weer op de planken met haar nieuwe album Il Viaggio. De eerste helft van de show stond in het teken van dit nieuwe album, wellicht haar 'moeilijkste' werk tot nog toe. De eerste 45min bleef alles heel lowkey maar ik was aangenaam verrast door hoe dynamisch en helder de arrangementen live waren. De meeste van de nieuwe nummers waren vrij abstract, maar door de luchtigheid waarmee ze werden uitgevoerd, had de stem van De Biasio des te meer impact. Haar performance zat vol pathos en de enkele keren intens oogcontact die ik had vanop de eerste rij, gaven mij rillingen. Zelden iemand zo gepassioneerd zien zingen.
De tweede helft van de show werd de sfeer een pak losser en kregen we vooral nummers van het briljante Lilies, met meer tempo in. Melanie werd wat beweeglijker, was heel dankbaar en stond constant te glimlachen. Dat plezier werkte besmettelijk op de band die ook wat interactiever werd. De paar schoonheidsfoutjes die dat opleverde, kwamen sympathiek over. Het optreden leverde een verdiende staande ovatie op. Of ja, behalve dan van een bejaarde vrouw die na de show minutenlang zat te ranten over hoe kut ze het wel niet vond. Vrij komisch.
9/10
05/03 STAYC (Salle Pleyel, Parijs)
Nog een halve dag gaan werken en dan de trein genomen richting Parijs voor mijn eerste k-pop concert van het jaar. Mijn verwachtingen lagen niet laag aangezien STAYC in de periode 2020-2022 toch wel een reeks van mijn favoriete popnummers ooit heeft uitgebracht.
Het optreden kon dan ook niet beter beginnen dan met het knallertrio So Bad - RUN2U - Poppy. Het eerste uur bleef het niveau enorm hoog met nog een hoop van hun beste b-sides. Zoals je mag verwachten van een k-popgroep was de dans natuurlijk ook weer piekfijn in orde. Maar waar STAYC voor mij het verschil maakte, was hun live zang (het cliché dat die mensen altijd playbacken, kan ook meteen de vuilbak in), oprechtheid en plezier. De liefde die ze hadden om te performen spatte echt van het podium. Nog niet vaak op dat niveau gezien in het genre, waar je bij veel groepen toch merkt dat het bij de ene al met wat meer goesting is dan bij de andere. Geen zwakke schakels hier. Eerste uur was hierdoor waarschijnlijk beste stukje k-pop dat ik al live zag.
Ik moet toegeven, het tweede uur zakte het wel een beetje in. Setlist was minder mijn ding, vocals vielen wat meer terug op de backtrack en er waren meer rustmomenten/praatsegmenten. Het was nog steeds prima tot goed maar het concerten transformeerde van een high tempo workout meer richting een gezellige, wholesome tijd met de fans. Gelukkig was het publiek in Parijs wel opnieuw on point (leuke diverse mix weer) dus ik heb de zaal verlaten met een warm hart.
Gisteren nog een hele dag in Parijs doorgebracht met nog een aangename verrassing. Was op een relatief rustige plek aan het rondwandelen tot ik op een bepaald moment een leuk pleintje zie. Dacht eerst dat er een random groepje influencers stond tot ik twee leden van STAYC herkende, die waren daar een filmpje aan het maken voor hun sociale media. Nadat ze klaar waren toch maar even aangesproken en nog een kaartje kunnen laten signeren. Heel veel volzinnen heb ik niet uit mijn mond gekregen, maar het was alleszins een aangename ontmoeting. Crew die er bij was deed ook heel chill en vroeg zelfs nog of ik van Parijs was.
Verder ben ik er in geslaagd om voor de tweede keer op rij toevallig in de stad te zijn tijdens de Fashion Week. Is met momenten een compleet gekkenhuis maar toch even een kijkje gaan nemen aan enkele shows en zo nog een hoop bekende mensen kunnen spotten, zowel k-pop (leden van o.a. Twice, Blackpink, NewJeans,...) als daarbuiten (Lorde, Emma Stone, Sophie Turner, Jaden Smith,...). Wel leuk om eens mee te maken, een memorabele twee dagen waren het alleszins!
8/10 (emotioneel 10/10)
Laatst bewerkt:
Is was gisteren bij Placebo in de AB in Brussel en wel ja wat een belevenis om hen in die "intieme" setting aan het werk te zien. Setlist was op enkele verrassingen na identiek aan de rest van de tour, dus vooral gefocust op de nieuwe plaat. Werkte in die kleine zaal met een zeer toegewijd publiek heel goed, maar in het midden van de set zat wel een dipje. Maar goed, het is op zich bewonderenswaardig dat ze niet alleen op hun oude successen teren. Heel erg blij dat we voor het eerst in 12 jaar nog eens Taste In Men te horen kregen. Ook mooi te zien dat het publiek zich heel goed aan de oproep hield om niet de hele show lang op de gsm te staan filmen. Zorgde voor een nog betere belevenis.
All in all een héél sterk optreden, maar er miste net wat meer variatie in de setlist om er een écht memorabele avond van te maken. Maar heel blij dat ik erbij kon zijn.
All in all een héél sterk optreden, maar er miste net wat meer variatie in de setlist om er een écht memorabele avond van te maken. Maar heel blij dat ik erbij kon zijn.
Ik kan me hier helemaal in vinden.
Zeer fijn die oproep in het begin om de telefoon weg te laten en van het moment te genieten. Ik heb heel het concert bijna geen enkel scherm gezien. Heerlijk !
En ja, het tweede halfuur had echt wel een dipje waarbij er net iets te veel deep cuts uit de laatste twee platen werden opgediept.
Na exact een uur werd het blik hits opengetrokken en kregen we godverdomme nog Taste In Men als bisnummer !
Op die laatste plaat staan goeie dingen, maar of ze het nu verdiend om al jarenlang bijna integraal gespeeld te worden, I dunno... Hopelijk hebben ze tegen de volgende tour opnieuw zin om nog eens wat uit Without You I'm Nothing of Battle For The Sun op te vissen.
Heel erg genoten en blij dat ik deze band in 's lands beste zaal heb kunnen zien.
Absoluut. Blijft live een verdomd strakke en goed geoliede machine. De vier extra bandleden zijn ook echt een meerwaarde. Wie weet hebben ze volgend jaar wel nog eens zin in een rondje crowdpleasen.
Dead Poet Society in de Melkweg.
Deze band heeft in mijn ogen zoveel potentieel, het is wachten op de échte doorbraak. Live erg goed en die zanger heeft me ook een stem. Publiek ging ook wel lekker los
Deze band heeft in mijn ogen zoveel potentieel, het is wachten op de échte doorbraak. Live erg goed en die zanger heeft me ook een stem. Publiek ging ook wel lekker los
Vorig jaar in de kleine zaal in Doornroosje was ik ook positief verrast. Zit echt potentie in inderdaadDead Poet Society in de Melkweg.
Deze band heeft in mijn ogen zoveel potentieel, het is wachten op de échte doorbraak. Live erg goed en die zanger heeft me ook een stem. Publiek ging ook wel lekker los
Swans, Muziekgieterij. Eerste anderhalf uur was genieten, daarna had ik het kunstje wel gezien.
En hoe die Gira doet tegen de bandleden is echt niet om aan te gluren.
En hoe die Gira doet tegen de bandleden is echt niet om aan te gluren.
Was een prima optreden, maar heb ze beter en harder gezien/gehoord. Ik merk daarbij dat ik een soort van concertmoeheid begin te krijgen. Misschien eens een paar maanden even geen shows meer.
Maria W Horn vond ik sterk, aangrijpend maar soms ook wat moeilijk. Volgensmij is dat precies wat die muziek hoort te doen.
Swans, op z'n minst dystopisch te noemen, zat voor dat ze ook maar 1 noot gingen spelen al een dikke 5 minuten op het podium. Zaallicht werd nog even goed in gesteld voor Gira, net als de gitaar. Dat zaallicht bleef trouwens 2,5 uur gewoon op dezelfde stand staan, geen enkele spotlight heeft bewogen. De muziek: eentonig? Ja hoor, zeker als de nummers een aanloop hebben van 10 minuten. Toch vind ik het te makkelijk om over het volume of de eentonigheid te hebben, puur omdat ze bijdragen aan de beleving. Als je er iets (lees: veel) energie/concentratir in steekt wordt je elk nummer beloond met een waanzinnig gevoel (fysiek) en geluid. Die geweldsexplosies kan ik met geen enkele andere band vergelijken, hoogstens met Tool, een beetje.
Ik zag inderdaad mensen boos worden om het volume, weglopen, lachen enzovoorts. Dan lijken dat me mensen die niet van de cultstatus van deze band afwisten, maar gewoon Spotify hebben aangeslingerd en een postrock/punk avondje dachten te beleven. De mensen die er anders in stonden en openstonden om zich te laten meenemen in deze soms bizarre wereld, werden veelal in extase achter gelaten. Ik zelf vond het met vlagen briljant, zeker het eerste uur. Daarna werd ik wat vermoeider en kostte het me steeds meer energie om de concentratieboog vast te houden, en toen werd het wel minder spannend. Al met al bijzonder dit eens meegemaakt te hebben, ik heb genoten.
Edit: ik vond het ook niet zó hard trouwens? Met (otoplastieke) doppen in prima te doen.
Swans, op z'n minst dystopisch te noemen, zat voor dat ze ook maar 1 noot gingen spelen al een dikke 5 minuten op het podium. Zaallicht werd nog even goed in gesteld voor Gira, net als de gitaar. Dat zaallicht bleef trouwens 2,5 uur gewoon op dezelfde stand staan, geen enkele spotlight heeft bewogen. De muziek: eentonig? Ja hoor, zeker als de nummers een aanloop hebben van 10 minuten. Toch vind ik het te makkelijk om over het volume of de eentonigheid te hebben, puur omdat ze bijdragen aan de beleving. Als je er iets (lees: veel) energie/concentratir in steekt wordt je elk nummer beloond met een waanzinnig gevoel (fysiek) en geluid. Die geweldsexplosies kan ik met geen enkele andere band vergelijken, hoogstens met Tool, een beetje.
Ik zag inderdaad mensen boos worden om het volume, weglopen, lachen enzovoorts. Dan lijken dat me mensen die niet van de cultstatus van deze band afwisten, maar gewoon Spotify hebben aangeslingerd en een postrock/punk avondje dachten te beleven. De mensen die er anders in stonden en openstonden om zich te laten meenemen in deze soms bizarre wereld, werden veelal in extase achter gelaten. Ik zelf vond het met vlagen briljant, zeker het eerste uur. Daarna werd ik wat vermoeider en kostte het me steeds meer energie om de concentratieboog vast te houden, en toen werd het wel minder spannend. Al met al bijzonder dit eens meegemaakt te hebben, ik heb genoten.
Edit: ik vond het ook niet zó hard trouwens? Met (otoplastieke) doppen in prima te doen.
Daar moet je soms even doorheen, Mark. Zo'n Whispering Sons zou je wellicht kunnen overslaan wegens al vaak gezien, maar die show van Doodsekader zou ik toch graag meepikken met dat nieuwe album. Ik zelf probeer ook steeds vaker de keuze te maken voor artiesten die ik nog niet gezien heb, want ook ik grijp snel terug naar dingen die ik eerder briljant vond.
Air Plays Moon Safari
Was enorm tof. Ik moet wel bekennen dat ik eigenlijk helemaal niks van Air kende, maar dat ik zo'n kans op een unieke show eigenlijk niet kon laten liggen. Gelukkig blij verrast. Moon Safari is een parel van een album en die andere 'hits' kwamen ook goed uit de verf. Kunnen we ook weer afstrepen!
Was enorm tof. Ik moet wel bekennen dat ik eigenlijk helemaal niks van Air kende, maar dat ik zo'n kans op een unieke show eigenlijk niet kon laten liggen. Gelukkig blij verrast. Moon Safari is een parel van een album en die andere 'hits' kwamen ook goed uit de verf. Kunnen we ook weer afstrepen!
Terugkomend op The 1975. Ik had het gevoel dat de band vrij routinematig omsprong met Vorst. Weinig parlée tussendoor, (het grapje dat ie 'thank you Paris' zei klonk daardoor een beetje ironisch) weinig dansjes.. Het publiek ging, behalve op The Sound, ook weinig écht te keer. Show was sterk, setlist was -eh wel oké (Girls, Chocolate, It's Not Living (If It's Not With You) had ik ook wel graag gehoord bv.). En inderdaad dat grijpen naar de alcohol is een gimmick naar hoe Healy zélf was ttv die debuutplaat, had een alcohol- en drugprobleem iirc so. Makes sense. Stromae doet dat toch ook? Goeie show, maar niet de beste keer dat ik ze heb gezien.
