[DISCLAIMER: Onderstaande concert review graag met een korreltje zout nemen. Het is een dubbele kritische noot naar zowel de persoon waar mensen op gestemd hebben, maar eveneens ook op de naar mijns inziens veel te overdreven reacties weer daarop, neem het niet te serieus a.u.b.. De band was wel serieus kut though]
23-11-2023
Lief dagboek,
Mijn naam is Indiaantje89. Ik ben geboren in Noord-Sumatra met een islamitische achtergrond, met mijn 1 jaar hebben mijn ouders gekozen om te gaan verhuizen naar het beloofde land: Nederland. Na een lastige jeugd waar ik op diverse plekken heb gewoond, ben ik daar toch opgegroeid tot de man die ik nu ben. Ik heb een gezin met mijn Nederlandse vrouw en 2 erg lieve kinderen, ik heb mijn eigen Telecom bedrijfje met 3 vestigingen waar ik erg trots op ben en waarmee ik denk ook mijn steentje bijdraag aan deze samenleving. Met het geloof heb ik nooit eigenlijk echt veel gedaan. Voor mij hoeft dat allemaal niet zo.
Ik schrijf dit relaas vlak na de desastreuze verkiezingen van 22 november 2023 waar in Onze Grote Geblondeerde Leider (kapper zij met u tot elkaars wederzien) werd verkozen tot minister-president van dit land. Zoals iedereen begrijpt was dit extreem schokkend. Wie kan ik nog vertrouwen, en wie niet? Kan ik op ieder moment gepakt worden en uitgezet worden in dit mooie land? Zijn mijn vrienden nu met mij of tegen me. Ik weet het niet.
Efin: Vanavond gaan we een leuk avondje stappen met de vrienden groep, iemand had vrijkaarten kunnen regelen voor het optreden: Punk Rock Factory - Hallf Of Fame in Tilburg. Ik heb mijzelf als chauffeur aangeboden, ik ga zo de sleutels pakken en vertrekken.
Ik ben benieuwd wat de avond gaat brengen....
24-11-2023
..............................................
De pijn
De horror
Wat mijn ogen gezien hebben zal ik nooit meer vergeten
En wat ik gehoord heb, is vanaf nu in mijn ziel geschreven
Ik voel mee ontzettend smerig, kon ik hier iets aan doen?
Gaat dit vreselijk gevoel ooit nog uit mijn lichaam.
Ken ik mijzelf eigenlijk nog wel............
Gisteren stapte ik nog vol goede moed in de auto. En haalde mijn vrienden stuk voor stuk op. De een na de ander kwam met een blik bier in de auto. Ach dacht ik bij mijzelf, laat ze. Ook zij zullen dit moeten verwerken. Mijn kameraad Henk (man van Ingrid) was degene die de vrijkaarten had geregeld. En wist in de auto nog meerdere keren aan te geven dat die Punk Rock Factory best een leuk bandje was. Zelf was ik er eigenlijk niet aan toegekomen om mijzelf in te luisteren. 2 kinderen, het werk, en dan nog die verkiezingen. Ik was er eerlijk gezegd gewoonweg niet aan toegekomen om ze 1 keer op te zetten.
Henk omschreef deze band als een soort Me First And The Gimme Gimmes, een punk band die covers speelt van relatief bekende nummers. Gezien ik altijd wel heb kunnen lachen van de optredens van Me First had ik ergens nog wel het idee dat het goed zou komen. Het was koud, regende, en het was donker en grauw in de stad, wat het altijd eigenlijk wel is in Tilburg. Maar dit keer was het ook nog eens koopavond i.c.m. met de Black Friday deals in de stad. Ik zag de mensen steeds naar mijn kijken, het voelde raar. Net alsof er iets is veranderd na de dag van gisteren.
Bij de ene na de andere parkeerplek of parkeergarage werd ik afgewezen om naar binnen te mogen rijden. Heeft dit nu te maken met.... nee dat kan toch niet te maken hebben met Onze Grote Geblondeerde Leider (kapper zij met u tot elkaars wederzien). Dus we gingen verder zoeken en toch ergens een plekje kunnen bemachtigen.
Eenmaal aangekomen bij de Hall Of Fame viel het me gelijk op dat de locatie plaatsvond op een afgelegen plek in stad, een soort fabriekshal bij een verlaten spoorweg. Hier hadden de alarmbellen al moeten af gaan, hier had ik al moeten rennen voor mijn leven. Helaas durfde ik dit niet. Onder leiding van Henk en de andere kornuiten marcheerde wij naar binnen. Terwijl de eerste band Bronnie al op de planken stond, werd de sfeer nog grimmiger dan dat het al was. Henk commandeerde mij mijn jas uit te doen... Henk wat is dit, wij zijn toch.... Niks mee te maken Indiaantje89, nu zijn wij de baas, JAS UIT, NU! Het zweet stond mij op mijn voorhoofd, waar ben ik terechtgekomen? Onder dwang van Henk probeerde onze zojuist uitgestripte jassen in de lockers te plaatsen. Ik zal maar netjes doen wat mijn gevraagd werd, maar helaas kreeg ik de lockers niet dicht, er moest gewoon... echt waar... ik kan het nog steeds niet geloven, contant geld in gestopt worden. Het is toch fucking 2023, wie betaalt er nog met contant geld. Ik vroeg het maar aan die bewapende soldaat van de Hall Of Fame. AUFEN MACHEN? vroeg ik, en hij snauwde naar me terug dat ik mijn muntje, maar bij de bar moest gaan halen.
Neem je dan gelijk bier mee voor onze Nederlandse jongens, riep Henk gelijk achterop. Met een pistool in mijn rug begeleide Henk mij naar de bar, en liet mij de biertjes en het muntje van de lockers afrekenen. Zo kende ik Henk niet, voor de verkiezingen was het nog zo'n lieve jongen. Helaas miste wij hierdoor de eerste dus band, dus deze heb ik helaas niet kunnen zien. Met tranen in mijn ogen liep ik de zaal in, en heb ik wel de tweede band kunnen zien: The Bottom Line
De zanger met zijn geblondeerde kapsel deed mij gelijk denken aan Onze Grote Geblondeerde Leider (kapper zij met u tot elkaars wederzien), en was duidelijk beïnvloed door witte mannen punkbands zoals Green Day, Blink182, Sum 41 met hier er en daar wat Simple Plan invloeden. Het geluid stond vreselijk hard, en de zang was allesbehalve goed. Ok het was nog niet de martelgang die ik later de avond nog ging ondervinden. Maar heel bijzonder was het ook niet.
En toen was het moment daar. Henk was behoorlijk beschonken, en ik werd langzaam door hem en de rest van het Nederlandse publiek ingesloten. Jij komt hier niet meer weg, snauwde ze. Ondertussen werd ik vastgebonden, en werd ik geplaatst op een tandartsenstoel. Door een bepaald marteltuig ala Clockwork Orange werden mijn ogen en open gehouden. Men ging met fakkels in een cirkel om mij heen staan, maar lieten wel een opening vrij zodat ik wel het podium kon zien.
En toen was het zover. Er werd een groot spandoek op het podium geplaatst, in de vorm van het Power Rangers logo met daarop "Sausage Wielding". Dit moet je grappen vinden Indiaan, schreeuwde Henk weer naar mij terwijl hij in ontbloot bovenlijf een fles whiskey achterover sloeg. Toen gingen de lichten uit, en werd het martel voertuig het podium opgereden, namelijk: Punk Rock Factory.
Dit had ik nog nooit meegemaakt. ieder nummer wist mij ernstig te verwonden, ik wilde op dat moment niet meer leven. Maar ze wisten mij zo te havenen dat pijnlijk, vernederend, maar niet dodelijk was. Denk hierbij aan hele fout punk covers van, Abba - Mama Mia, maar ook covers van de Power Rangers Theme song, Under The Sea van De Kleine Zeemeermin, Spongbob Squerepants, Paw Patrol en Elton John's, Can You Feel The Love Tonight. Echt de horror, en het ergste was nog Henk en de rest van het hetro witte man publiek vonden het nog leuk ook! Het ging door merg en been, ik wilde weg, maar het werd niet toegestaan.
En als je dacht dat het niet meer erger kon, hebben ze mij het ergste aangedaan wat ik me ooit kon bedenken. Namelijk een heel slechte punkversie van Let It Go (Frozen) te spelen. Mijn ogen hielden het niet meer, trilde bijna uit mijn oogkassen. Dusdanig dat er bloed uit kwam. Mijn trommelvliezen werd naar buiten gedrukt, mijn braaksel was niet meer binnen te houden, en de rest had ik ook laten lopen. Ik trok het niet meer, maar ondanks het bloed zag ik Henk nog steeds plezier hebben. Het laatste beetje levenslust was uit mijn lichaam geperst tot de laatste druppel, en zag het licht. Eindelijk was ik er vanaf. Het was toch Henk die mij ontbond, en mijn bewusteloze lichaam terug naar de auto heeft gesleept. Toen ik eenmaal bijkwam was hij nog steeds dronken, en sneerde mij om naar huis te rijden, en opnieuw Punk Rock Factory op te zetten.
23-11-2073
Het is nu 50 jaar geleden, en eindelijk durf ik mijn dagboek weer open te slaan en mijn leed onder ogen te zien. Wat mij 50 jaar geleden is overkomen wens ik nooit en niemand meer toe. Wat verkiezingen al niet met een mens kan doen. Onze Grote Geblondeerde Leider (kapper zij met u tot elkaars wederzien) is er al even niet meer. En Henk is omgekomen aan het front van de Sinterklaas oorlog van 2051, daar kan ik nu niet meer rauwig om zijn.
Nu vallen wij onder het regime van Zyrakilian, van de 47ste melkweg uit het 194ste sterrenstelsel. Die laat ons morgen verplicht naar het optreden van de 83-jarige Taylor Swift kijken. Maar het zal nooit meer zo ernstig zijn als die ene dag daar toen in Tilburg. Ik schrijf vandaag nog een keer in mijn dagboek omdat ik mijn achterkleinkinderen wil meegeven om altijd na te denken bij de verkiezingen. En ga nooit, maar dan ook nooit naar een Punk Rock Factory show.
