Bruce in de Arena.
Eerste keer dat ik in de Arena was en natuurlijk door alle verhalen huiverig over het geluid. Dat viel me reuze mee. Bij de eerste nummers was het een beetje rommelig, maar dat lag ook aan de setlist. De stem van Bruce kwam er niet altijd mooi doorheen, maar dat lag ook aan de stem zelf. Gelukkig herpakte zich dat allebei vrij snel. Waar ik wel van schrok was de logistiek. Lange rijen, niet genoeg treinen en als ze kwamen waren ze ook niet groot genoeg. Het was iets te groot en teveel qua mensen op dezelfde plek allemaal. Ik had hier ook veel meer last van dan bij een festival of dan bij de Goffert. Gelukkig kwamen we optijd binnen en hadden we qua avondeten wat bolletjes kaas mee.
Dit was mijn eerste van 3x Bruce deze tour. Ik was (en ben) een klein beetje angstig voor de niet veranderende setlist, want daarom had ik wel besloten 3x te gaan. Na Landgraaf met mijn schoonfamilie ga ik kiezen wat ik met mijn Hamburg ticket ga doen. Zoals ik er nu in sta, houd ik die gewoon. Daar heb ik ook de mooiste plekken (2de cirkel). Dit concert was samen met mijn vader. Ik bezoek met hem meerdere optredens en festivals. Lang staan vindt hij niks, dus we hadden lekker zitplaatsen. 2de ring met mooi zicht op het podium. Hij is niet de grootste Springsteen fan en kent eigenlijk alleen de grote hits. Ik had hem weten te overtuigen om Bruce toch zeker een keer live te zien.
Voor zover geen spoilers, hieronder staat een spoiler tag als je niks over de show en setlist wilt weten voor de restant van de tour!
Kwart voor 8 was het zover, een voor een kwamen de bandleden onder luid applaus het podium op. Als laatste kwam de Boss zelf. Aftikken en gaan. We kregen meteen een blok uptempo nummers. Dit was wat rommelig. Band en Bruce (ook qua stem) moesten er even inkomen. Live zat er ook weinig afwisseling in het geluid. De eerste en tot gisteren toe enige keer dat ik hem zag greep hij me meteen bij de strot. Dat was nu iet het geval. Het was prima, maar ook niet meer dan dat. Ik vroeg na Out in the street ook wat mijn vader er van vond en die vond het ook niet zo speciaal. Er bekroop een beetje teleurstelling.
Maar vlak nadat ik het aan mijn pa had gevraagd draaide de set 180 graden. Er werden veel meer nummers met variatie gespeeld. Het begon met Kitty's Back. Op plaat niet perse een van mijn favorieten, maar door de uitgesponnen versie precies de break die de set nodig had. De E Street Horns werden hier voor de eerste keer echt naar voren geschoven en die gaven een frisse en fijne dymaniek. Dit werd opgevolgd door Nightshift die bij ons ook als zoete koek naar binnen ging. Zijn stem was in dit nummer echt weer goed en dat zou zo blijven. Eigenlijk was het optreden vanaf dit punt een aaneenschakeling van hoogtepunten. Persoonlijke favorieten als Because the Night, Johnny 99 (Yes, yes, yes!!!), Backstreets en Trapped. werden gespeeld. Vlak voor de toegiften kwamen de grotere hits langs. The Rising was het eerste nummer wat mijn vader goed kende, al had hij ook wel eens van Because The Night gehoord ("Deze is toch origineel van iemand anders?"). Thunder Road werd luidskeel door het publiek gezongen.
Na de toegift gingen de hits gewoon door. Hier zaten voor mij ook de minder interessante nummers tussen, maarja je kent ze wel goed en op gevoel van euforie zing je ze gewoon uit volle borst mee. Gelukkig kwamen er ook wat hits voorbij die ik wel schitterend vind (Born to Run, Glory Days (nee Bruce, we willen nog niet naar huis!) Tent Avenue Freeze Out (met mooie foto's als eerbetoon aan oa Clarence Clemons)).
De band ging weer een voor een af met een hand en knuffel van the Boss. Hij pakte zelf zijn akoestische gitaar en sloot de avond af met I'll See You in My Dreams. Bij dit nummer, net als bij een speech, Letter To You en Last Man Standing werd er ondertiteling aangezet onderaan het scherm. Voor mij niet nodig, maar dat sommige mensen dat wel fijn vonden bleek naast me.
Nog een paar algemene dingen die me opvielen. Ik zag een man van 73 in topconditie die gewoon 3u lang alles gaf. Nee hij sprint niet meer, doet geen verzoeknummers uit het publiek, vraagt niemand mee te dansen op het podium en van dat alles. Hij bedient het hele stadion, regisseert de band en het publiek, hangt aan de microfoonstandaard, zoekt veel interactie met het publiek zonder daarvoor de muziek stil te leggen, geeft mondharmonica's weg, geeft iedereen van de band tijd op de spotlights te pakken en dat allemaal 3u lang vol overgave. Wat een preformer!
Op de manier zoals het verhaal vertelt wordt, zou het me niks verbazen als dit de laatste tour van Bruce is. Het voelt als een afsluiting.
Op de manier zoals hij op het podium staat, stopt hij pas als het echt niet meer kan.
Kortom, ik heb een geweldige avond gehad. Bruce live, het blijft een fenomeen.
.
.
