Ik was bij The Cure in zowel het Sportpaleis als de Ziggo Dome.
Het was voor mij de eerste keer in het Sportpaleis. Ik moet zeggen dat ik onder de indruk was van hoe groot de zaal is (lijkt wel twee keer zo groot als de Ziggo Dome), maar wel wat vreemd dat de ticketcontrole en ook dingen als lockers buiten om de hoek van de Lotto Arena waren. Door wat gedoe met merch was ik later dan gepland in de zaal, nog steeds met goed zicht maar ook tussen wat irritante mensen zoals Ruben al beschreef. Gisteren wilde ik het toch anders aanpakken en ben ik heel op tijd gekomen voor een plekje vooraan. En dat was het zeker waard, want het was echt een onwerkelijke belevenis om met m'n neus bovenop misschien wel mijn favoriete band allertijden te staan.
En die band is in absolute topvorm deze tour. Ze staan al zo'n beetje hun hele carrière bekend als geweldige live-band, maar dit jaar komt er wat mij betreft nog een schepje bovenop. Dat komt voor een groot deel door de stem van Robert. Het is al ongelooflijk dat hij nog net zo goed zingt als in de hoogtijdagen van de band, maar qua emotionele intensiteit is hij nu misschien wel beter dan ooit. Waar hij op de plaat al als de beste zijn ellende in muzikale vorm kan overbrengen, komt het nu (voor veel nummers decennia later) zelfs nog harder binnen. Zeker als je de emotie op zijn gezicht erbij kan zien, gaat het op de meest intense momenten echt door merg en been. Om dan enkele minuten later met gekke dansjes en oprecht plezier de popnummers aan de andere kant van het spectrum óók precies de juiste sfeer te geven. Robert is nog steeds een van de meest unieke artiesten die er is, 100% zichzelf, en met een ongekend talent om zowel de meest negatieve als de meest positieve emoties over te brengen.
En dan meestergitarist Reeves Gabrels, die zich nu echt ontpopt heeft tot een gouden toevoeging aan de band. Hij heeft de perfecte combinatie gevonden door trouw te blijven aan de originele partijen, maar waar mogelijk wat van zijn eigen stijl toe te voegen. En die stijl van virtuose, experimentele gitaarsolo's lijkt misschien niet typisch The Cure, maar hij maakt juist door all-out te gaan met effecten, whammy bar trucs en noise al zijn solo's precies de climax die het nummer nodig heeft. Onder andere twee nieuwe nummers (daarover later meer) hebben een solo waar je alleen maar met open mond naar kan kijken (ik heb wat geluiden gehoord die ik volgens mij nog nooit uit een gitaar heb horen komen). Maar ook zijn ambient gitaarspel is een goede toevoeging, bijvoorbeeld aan de intro en outro van Edge Of The Deep Green Sea.
Simon, Jason en Roger spelen intussen nog steeds net zo strak als altijd, en de terugkeer van voormalige gitarist en toetsenist Perry Bamonte was ook een mooie verrassing. Hij heeft nu een rol op de achtergrond maar draagt wel bij aan de grootse en gelaagde sound.
Ook op de setlists is deze tour helemaal niets aan te merken. Ze tikken de 3,5 uur van vorige tours niet meer aan, maar het bevat eigenlijk alles wat je je als Cure-fan kan wensen. Je bent sowieso elke show verzekerd van de grootste (live-)klassiekers van de band: Pictures Of You, Push, A Forest, Lullaby, Just Like Heaven, noem maar op. Dat zijn al een stuk of 15 steengoeie nummers die voor veel bands een hele setlist op zich zouden zijn.
Daarnaast krijgt elke setlist nog een handvol fan-favourite albumtracks, waarbij het voor elke show weer spannend is wat er gaat komen. Zo was ik in Antwerpen erg blij met het prachtig melancholische The Last Day Of Summer, het duistere At Night en natuurlijk Faith (voor veel fans een soort heilige graal der goth-nummers). Maar vooral in de Ziggo Dome kregen we de jackpot met zeldzame nummers als Trust en The Figurehead, wederom At Night, en als toppunt een encore van Disintegration nummers. Dat is toch mijn favoriete album allertijden en ik had Plainsong, Prayers For Rain en de titelsong nog nooit live gehoord. Ik hoopte al jaren om die nummers een keer mee te mogen maken, en ook deze tour zijn ze geen zekerheidjes, dus dat maakte het extra speciaal. De explosie aan synths van Plainsong, de epische uithaal op Prayers For Rain en de intens emotionele zang op Disintegration waren zelfs nog beter dan ik gehoopt had.
Maar zelfs dat was nog steeds niet alles, want we konden ook nog eens genieten van vijf nieuwe nummers. En dat zijn ook stuk voor stuk pareltjes vol met prachtige melodielijnen, emotionele teksten en dito uitvoering door Robert. Alone, Endsong en I Can Never Say Goodbye zijn echt intens verdrietig, en die eerste twee voelen meteen helemaal op hun plek als show opener en main set afsluiter. And Nothing Is Forever is nu al een van de mooiste nummers die ze hebben, en A Fragile Thing mixt de emotie zowaar met een catchy groove. Ik sluit me dus helemaal aan bij
@RubenFrusciante, dit album is nu al topkandidaat voor AOTY 2023 (laten we hopen dat ie dan ook echt verschijnt...).
Ook alles om de nummers heen klopte helemaal. De sfeervolle visuals, de regen en onweer geluiden, de flitslichten-bliksem voor de opkomst van de band, maar vooral ook om te zien dat de band echt lol heeft met elkaar. Er werd veel gelachen onderling, grapjes gemaakt en ook een hoop geknuffeld.
Kortom, wat is deze "Lost World" tour toch een geschenk voor diehard fans zoals ik. De show gisteren in Amsterdam is misschien wel het beste concert wat ik ooit gezien heb, en ik heb al best wat fantastische dingen mogen zien. Ik kan me echt niet voorstellen dat dit de laatste tour zou zijn, want in deze vorm kunnen ze nog jaren en jaren door!
.
