Afgelopen vrijdag bij Michael Gira geweest, gewoon hier om de hoek in Nijmegen! In de mooie Stevenskerk in het centrum. Het heeft toch altijd wat magisch, zo'n bijzondere locatie. Het concert van Mount Eerie in een kerk in het zuid-westen van Vlaanderen staat me nog goed bij als waarschijnlijk het meest emotionele optreden dat ik ooit gezien heb.
Zo emotioneel werd Michael Gira niet maar het was wél een prachtige show. Dat begon al bij het voorprogramma, Kristof Hahn, een bandmaat van Gira uit Swans. Je hoorde er het typische Swans-geluid ook in terug, hij speelt een soort liggende gitaar? Of een keyboard met strings? Moeilijk te omschrijven maar er komt - ook solo - een mooi geluid uit. En wie dacht dat de solo-optredens van Hahn en Gira niet zo hard zijn als een Swans-concert kwam bedrogen uit, wat een geluid kwam eruit, bij beide shows. Gira heeft zelfs één van de speakers gesloopt met zijn stemvolume. Ja die stem klonk eigenlijk vele malen harder dan het geluid dat hij met zijn akoustische gitaar produceerde. Hij moest het laatste nummer van de set zelfs laten schieten omdat zijn stem het niet meer aan kon.
De setlist was erg interessant overigens. Eerst vier nieuwe nummers die op het volgende Swans-album komen, dat begin volgend jaar moet verschijnen. Hoewel hij alleen de akoustische gitaar speelde, hoorde je het geluid van Swans er heel goed doorheen. Ik ben erg benieuwd hoe deze nummers straks klinken met de voltallige band erbij. Vooral The Parasite en The Beggar. Daarna was ik toch wel blij dat er nog vier 'oude' nummers volgden en hoewel dat er zo weinig zijn dat je favoriet er niet snel tussen zit, was ik erg blij dat hij Blind speelde van White Light from the Mouth of Infinity uit 1991. Prachtig nummer dat zich bovendien erg goed voor een akoustische uitvoering leent.
O ja, leuke teaser voor volgend jaar: Gira sloot af met de boodschap dat Swans volgend jaar terug keert naar Nederland, 'ergens in de zomer of zo'. Ik ben benieuwd!