Hardrock & Metal Chat
- Onderwerp starter Royke
- Startdatum
Vorige week toch getwijfeld of ik wel naar Midsummer Prog (in het Openluchttheater Valkenburg) zou gaan, waar ik een tijd geleden al een weekendticket voor had gekocht.
De fysieke en mentale naweeën van GMM waren nog voelbaar, en ik had niemand kunnen vinden om mee te gaan.
Ik heb zelfs mijn ticket nog een dag of twee ervoor te koop gezet op Ticketswap, maar uiteindelijk niet kunnen verkopen.
Dan toch maar gegaan in mijn eentje, en daar heb ik zeker geen spijt van!
De vrijdag begon al lekker met Theraphosa, een vrij jong Frans prog/groove bandje (met hier en daar de nodige grunts), dat mij bij inluisteren wel aardig beviel.
Het drietal kwam nogal timide en enigszins onzeker over, maar dat werd gaandeweg wel wat minder.
Wellicht was dit nog maar half gevulde openluchttheater (capaciteit 950 zitplaatsen), wel het grootste publiek waar ze tot dan toe voor gespeeld hebben?
Kristoffer Gildenlöw (bassist van Pain of Salvation, broer van zanger Daniel Gildenlöw) heb ik vervolgens minder aandacht aan besteed, maar was best ok.
Dan voor mij de voornaamste reden waarom ik überhaupt een ticket had gekocht: Arena met Damian Wilson! 🤘
Ik kende deze Britse neo-prog band (opgericht in 1995) voorafgaand aan de aankondiging nog niet, terwijl zij blijkbaar toch allerminst een onbekende naam zijn in het prog wereldje, met enkele leden die hun sporen al jaren verdienen of verdiend hebben in andere bekende prog bands (o.a. Marillion, Pendragon, IQ, Frost*).
Maar als Ayreon-fan trok uiteraard vooral de naam van Damian gelijk mijn aandacht, ook al is hij inmiddels al de 5e zanger van de band (sinds 2020).
En na een korte inluisterronde was ik al snel verkocht aan deze symfonische prog, die bij vlagen aardig Ayreonesque klinkt en aanvoelt!
En iedereen die Damian Wilson een beetje kent, zal het niet verbazen dat het, mede dankzij zijn fantastische stem en grenzeloze charisma, en in combinatie met de vrij unieke, sfeervolle setting van het Openluchttheater, een heerlijk optreden werd! Vanaf het allereerste nummer zocht Damien al de interactie met het publiek op, door de trappen op en af te rennen, en zich (soms heel letterlijk) middenin het publiek te begeven.
Daarnaast was het ook puur genieten van de geweldige gitaarsolo's van de Nederlandse gastgitarist Mark Bogert (maatje van Damian), die de vaste gitarist John Mitchell verving!
Maar de avond was nog niet gedaan. Ook al had ik van tevoren niet al teveel verwacht van Steve Rothery Band (gitarist van Marillion), maar ik werd zeer positief verrast!
Ik was nooit zo bekend met het werk van Marillion (buiten Kayleigh vanzelfsprekend), maar blijkbaar moet ik me daar toch maar eens verder in gaan verdiepen.
Heerlijk gitaargejank van Rothery, maar ook geweldige zang van Martin Jakubski!
Was daarom toch wel balen toen ik al een kwartier voor het eind weg moest, aangezien ik aangewezen was op de laatste bus naar huis om 23:00..
Op de zaterdag ook rond 16:00 aanwezig (eerste twee bands geskipt), en gestart met HFMC, oftewel Hasse Fröberg & Musical Companion, met een van de gitaristen/zangers van de bekende Zweedse prog band The Flower Kings.
Prima muziek, maar heeft ook geen actieve herinnering achter gelaten, aangezien ik ook nog wel afgeleid was met andere zaken zoals het volgen van de eerste Tour de France-etappe (hé, een mens mag toch meer dan één passie hebben, niet waar?) en Chouffejes drinken op het bierterras.. 💁♂️
Dan TEMIC, een naam die ik pas leerde kennen op het forum door bezoekers van MidWinter Prog, waar ze ook al stonden in februari in Utrecht, en samen met Karnivool toch wel de band waarvoor ik die dag kwam.
Dus weer op mijn vertrouwde plekje op de trappen langs de zijkant gaan staan (ik weiger te gaan zitten), en prima genoten van deze nieuwe, enthousiaste band, en blijkbaar 'supergroup' (o.a. Maraton, The Neal Morse Band, Shining, Devin Townsend, Haken).
Vervolgens maar de steile trap naar helemaal boven beklommen voor een lekker frietje zuurvlees, en daarboven ook maar een tijdje blijven staan onder een parasol, aangezien het wat begon te regenen en hard te waaien, en ik ook niet zoveel zin had in het instrumentale gepingel van Plini (en volgens mij was ik niet de enige, getuige ook gesprekken met andere bezoekers na dat optreden).
Tenslotte Karnivool, dat ik weliswaar al de week ervoor op Graspop had gezien, maar nu toch weer positief verrast, waarschijnlijk vooral door het grote verschil in setting en sfeer. Gelukkig speelden ze favoriet Themata niet als laatste, waardoor ik deze nog net volledig kon meepikken alvorens weer met de bus huiswaarts te keren.
Al met al weer een mooi weekendje, en zeker voor herhaling vatbaar, hopelijk dan wel met vrouw en/of (forum?) vrienden!
🤘
De fysieke en mentale naweeën van GMM waren nog voelbaar, en ik had niemand kunnen vinden om mee te gaan.
Ik heb zelfs mijn ticket nog een dag of twee ervoor te koop gezet op Ticketswap, maar uiteindelijk niet kunnen verkopen.
Dan toch maar gegaan in mijn eentje, en daar heb ik zeker geen spijt van!
De vrijdag begon al lekker met Theraphosa, een vrij jong Frans prog/groove bandje (met hier en daar de nodige grunts), dat mij bij inluisteren wel aardig beviel.
Het drietal kwam nogal timide en enigszins onzeker over, maar dat werd gaandeweg wel wat minder.
Wellicht was dit nog maar half gevulde openluchttheater (capaciteit 950 zitplaatsen), wel het grootste publiek waar ze tot dan toe voor gespeeld hebben?
Kristoffer Gildenlöw (bassist van Pain of Salvation, broer van zanger Daniel Gildenlöw) heb ik vervolgens minder aandacht aan besteed, maar was best ok.
Dan voor mij de voornaamste reden waarom ik überhaupt een ticket had gekocht: Arena met Damian Wilson! 🤘
Ik kende deze Britse neo-prog band (opgericht in 1995) voorafgaand aan de aankondiging nog niet, terwijl zij blijkbaar toch allerminst een onbekende naam zijn in het prog wereldje, met enkele leden die hun sporen al jaren verdienen of verdiend hebben in andere bekende prog bands (o.a. Marillion, Pendragon, IQ, Frost*).
Maar als Ayreon-fan trok uiteraard vooral de naam van Damian gelijk mijn aandacht, ook al is hij inmiddels al de 5e zanger van de band (sinds 2020).
En na een korte inluisterronde was ik al snel verkocht aan deze symfonische prog, die bij vlagen aardig Ayreonesque klinkt en aanvoelt!
En iedereen die Damian Wilson een beetje kent, zal het niet verbazen dat het, mede dankzij zijn fantastische stem en grenzeloze charisma, en in combinatie met de vrij unieke, sfeervolle setting van het Openluchttheater, een heerlijk optreden werd! Vanaf het allereerste nummer zocht Damien al de interactie met het publiek op, door de trappen op en af te rennen, en zich (soms heel letterlijk) middenin het publiek te begeven.
Daarnaast was het ook puur genieten van de geweldige gitaarsolo's van de Nederlandse gastgitarist Mark Bogert (maatje van Damian), die de vaste gitarist John Mitchell verving!
Maar de avond was nog niet gedaan. Ook al had ik van tevoren niet al teveel verwacht van Steve Rothery Band (gitarist van Marillion), maar ik werd zeer positief verrast!
Ik was nooit zo bekend met het werk van Marillion (buiten Kayleigh vanzelfsprekend), maar blijkbaar moet ik me daar toch maar eens verder in gaan verdiepen.
Heerlijk gitaargejank van Rothery, maar ook geweldige zang van Martin Jakubski!
Was daarom toch wel balen toen ik al een kwartier voor het eind weg moest, aangezien ik aangewezen was op de laatste bus naar huis om 23:00..
Op de zaterdag ook rond 16:00 aanwezig (eerste twee bands geskipt), en gestart met HFMC, oftewel Hasse Fröberg & Musical Companion, met een van de gitaristen/zangers van de bekende Zweedse prog band The Flower Kings.
Prima muziek, maar heeft ook geen actieve herinnering achter gelaten, aangezien ik ook nog wel afgeleid was met andere zaken zoals het volgen van de eerste Tour de France-etappe (hé, een mens mag toch meer dan één passie hebben, niet waar?) en Chouffejes drinken op het bierterras.. 💁♂️
Dan TEMIC, een naam die ik pas leerde kennen op het forum door bezoekers van MidWinter Prog, waar ze ook al stonden in februari in Utrecht, en samen met Karnivool toch wel de band waarvoor ik die dag kwam.
Dus weer op mijn vertrouwde plekje op de trappen langs de zijkant gaan staan (ik weiger te gaan zitten), en prima genoten van deze nieuwe, enthousiaste band, en blijkbaar 'supergroup' (o.a. Maraton, The Neal Morse Band, Shining, Devin Townsend, Haken).
Vervolgens maar de steile trap naar helemaal boven beklommen voor een lekker frietje zuurvlees, en daarboven ook maar een tijdje blijven staan onder een parasol, aangezien het wat begon te regenen en hard te waaien, en ik ook niet zoveel zin had in het instrumentale gepingel van Plini (en volgens mij was ik niet de enige, getuige ook gesprekken met andere bezoekers na dat optreden).
Tenslotte Karnivool, dat ik weliswaar al de week ervoor op Graspop had gezien, maar nu toch weer positief verrast, waarschijnlijk vooral door het grote verschil in setting en sfeer. Gelukkig speelden ze favoriet Themata niet als laatste, waardoor ik deze nog net volledig kon meepikken alvorens weer met de bus huiswaarts te keren.
Al met al weer een mooi weekendje, en zeker voor herhaling vatbaar, hopelijk dan wel met vrouw en/of (forum?) vrienden!
🤘- Arena
- Karnivool
- TEMIC
- Steve Rothery Band
- Theraphosa
Fijn verslag, goed dat je in je eentje alsnog gegaan bent! Klinkt als een bijzonder fijn festival om een keer te bezoeken, ga volgend jaar wel in de gaten houden wat ze aankondigen, voor je het weet sta je volgend jaar met een clubje forum vrienden rechtsvoorVorige week toch getwijfeld of ik wel naar Midsummer Prog (in het Openluchttheater Valkenburg) zou gaan, waar ik een tijd geleden al een weekendticket voor had gekocht.
De fysieke en mentale naweeën van GMM waren nog voelbaar, en ik had niemand kunnen vinden om mee te gaan.
Ik heb zelfs mijn ticket nog een dag of twee ervoor te koop gezet op Ticketswap, maar uiteindelijk niet kunnen verkopen.
Dan toch maar gegaan in mijn eentje, en daar heb ik zeker geen spijt van!
Bekijk bijlage 9630
De vrijdag begon al lekker met Theraphosa, een vrij jong Frans prog/groove bandje (met hier en daar de nodige grunts), dat mij bij inluisteren wel aardig beviel.
Het drietal kwam nogal timide en enigszins onzeker over, maar dat werd gaandeweg wel wat minder.
Wellicht was dit nog maar half gevulde openluchttheater (capaciteit 950 zitplaatsen), wel het grootste publiek waar ze tot dan toe voor gespeeld hebben?
Kristoffer Gildenlöw (bassist van Pain of Salvation, broer van zanger Daniel Gildenlöw) heb ik vervolgens minder aandacht aan besteed, maar was best ok.
Dan voor mij de voornaamste reden waarom ik überhaupt een ticket had gekocht: Arena met Damian Wilson! 🤘
Ik kende deze Britse neo-prog band (opgericht in 1995) voorafgaand aan de aankondiging nog niet, terwijl zij blijkbaar toch allerminst een onbekende naam zijn in het prog wereldje, met enkele leden die hun sporen al jaren verdienen of verdiend hebben in andere bekende prog bands (o.a. Marillion, Pendragon, IQ, Frost*).
Maar als Ayreon-fan trok uiteraard vooral de naam van Damian gelijk mijn aandacht, ook al is hij inmiddels al de 5e zanger van de band (sinds 2020).
En na een korte inluisterronde was ik al snel verkocht aan deze symfonische prog, die bij vlagen aardig Ayreonesque klinkt en aanvoelt!
En iedereen die Damian Wilson een beetje kent, zal het niet verbazen dat het, mede dankzij zijn fantastische stem en grenzeloze charisma, en in combinatie met de vrij unieke, sfeervolle setting van het Openluchttheater, een heerlijk optreden werd! Vanaf het allereerste nummer zocht Damien al de interactie met het publiek op, door de trappen op en af te rennen, en zich (soms heel letterlijk) middenin het publiek te begeven.
Daarnaast was het ook puur genieten van de geweldige gitaarsolo's van de Nederlandse gastgitarist Mark Bogert (maatje van Damian), die de vaste gitarist John Mitchell verving!
Maar de avond was nog niet gedaan. Ook al had ik van tevoren niet al teveel verwacht van Steve Rothery Band (gitarist van Marillion), maar ik werd zeer positief verrast!
Ik was nooit zo bekend met het werk van Marillion (buiten Kayleigh vanzelfsprekend), maar blijkbaar moet ik me daar toch maar eens verder in gaan verdiepen.
Heerlijk gitaargejank van Rothery, maar ook geweldige zang van Martin Jakubski!
Was daarom toch wel balen toen ik al een kwartier voor het eind weg moest, aangezien ik aangewezen was op de laatste bus naar huis om 23:00..
Op de zaterdag ook rond 16:00 aanwezig (eerste twee bands geskipt), en gestart met HFMC, oftewel Hasse Fröberg & Musical Companion, met een van de gitaristen/zangers van de bekende Zweedse prog band The Flower Kings.
Prima muziek, maar heeft ook geen actieve herinnering achter gelaten, aangezien ik ook nog wel afgeleid was met andere zaken zoals het volgen van de eerste Tour de France-etappe (hé, een mens mag toch meer dan één passie hebben, niet waar?) en Chouffejes drinken op het bierterras.. 💁♂️
Dan TEMIC, een naam die ik pas leerde kennen op het forum door bezoekers van MidWinter Prog, waar ze ook al stonden in februari in Utrecht, en samen met Karnivool toch wel de band waarvoor ik die dag kwam.
Dus weer op mijn vertrouwde plekje op de trappen langs de zijkant gaan staan (ik weiger te gaan zitten), en prima genoten van deze nieuwe, enthousiaste band, en blijkbaar 'supergroup' (o.a. Maraton, The Neal Morse Band, Shining, Devin Townsend, Haken).
Vervolgens maar de steile trap naar helemaal boven beklommen voor een lekker frietje zuurvlees, en daarboven ook maar een tijdje blijven staan onder een parasol, aangezien het wat begon te regenen en hard te waaien, en ik ook niet zoveel zin had in het instrumentale gepingel van Plini (en volgens mij was ik niet de enige, getuige ook gesprekken met andere bezoekers na dat optreden).
Tenslotte Karnivool, dat ik weliswaar al de week ervoor op Graspop had gezien, maar nu toch weer positief verrast, waarschijnlijk vooral door het grote verschil in setting en sfeer. Gelukkig speelden ze favoriet Themata niet als laatste, waardoor ik deze nog net volledig kon meepikken alvorens weer met de bus huiswaarts te keren.
Al met al weer een mooi weekendje, en zeker voor herhaling vatbaar, hopelijk dan wel met vrouw en/of (forum?) vrienden!
- Arena
- Karnivool
- TEMIC
- Steve Rothery Band
- Theraphosa
Vorige week toch getwijfeld of ik wel naar Midsummer Prog (in het Openluchttheater Valkenburg) zou gaan, waar ik een tijd geleden al een weekendticket voor had gekocht.
De fysieke en mentale naweeën van GMM waren nog voelbaar, en ik had niemand kunnen vinden om mee te gaan.
Ik heb zelfs mijn ticket nog een dag of twee ervoor te koop gezet op Ticketswap, maar uiteindelijk niet kunnen verkopen.
Dan toch maar gegaan in mijn eentje, en daar heb ik zeker geen spijt van!
Bekijk bijlage 9630
De vrijdag begon al lekker met Theraphosa, een vrij jong Frans prog/groove bandje (met hier en daar de nodige grunts), dat mij bij inluisteren wel aardig beviel.
Het drietal kwam nogal timide en enigszins onzeker over, maar dat werd gaandeweg wel wat minder.
Wellicht was dit nog maar half gevulde openluchttheater (capaciteit 950 zitplaatsen), wel het grootste publiek waar ze tot dan toe voor gespeeld hebben?
Kristoffer Gildenlöw (bassist van Pain of Salvation, broer van zanger Daniel Gildenlöw) heb ik vervolgens minder aandacht aan besteed, maar was best ok.
Dan voor mij de voornaamste reden waarom ik überhaupt een ticket had gekocht: Arena met Damian Wilson! 🤘
Ik kende deze Britse neo-prog band (opgericht in 1995) voorafgaand aan de aankondiging nog niet, terwijl zij blijkbaar toch allerminst een onbekende naam zijn in het prog wereldje, met enkele leden die hun sporen al jaren verdienen of verdiend hebben in andere bekende prog bands (o.a. Marillion, Pendragon, IQ, Frost*).
Maar als Ayreon-fan trok uiteraard vooral de naam van Damian gelijk mijn aandacht, ook al is hij inmiddels al de 5e zanger van de band (sinds 2020).
En na een korte inluisterronde was ik al snel verkocht aan deze symfonische prog, die bij vlagen aardig Ayreonesque klinkt en aanvoelt!
En iedereen die Damian Wilson een beetje kent, zal het niet verbazen dat het, mede dankzij zijn fantastische stem en grenzeloze charisma, en in combinatie met de vrij unieke, sfeervolle setting van het Openluchttheater, een heerlijk optreden werd! Vanaf het allereerste nummer zocht Damien al de interactie met het publiek op, door de trappen op en af te rennen, en zich (soms heel letterlijk) middenin het publiek te begeven.
Daarnaast was het ook puur genieten van de geweldige gitaarsolo's van de Nederlandse gastgitarist Mark Bogert (maatje van Damian), die de vaste gitarist John Mitchell verving!
Maar de avond was nog niet gedaan. Ook al had ik van tevoren niet al teveel verwacht van Steve Rothery Band (gitarist van Marillion), maar ik werd zeer positief verrast!
Ik was nooit zo bekend met het werk van Marillion (buiten Kayleigh vanzelfsprekend), maar blijkbaar moet ik me daar toch maar eens verder in gaan verdiepen.
Heerlijk gitaargejank van Rothery, maar ook geweldige zang van Martin Jakubski!
Was daarom toch wel balen toen ik al een kwartier voor het eind weg moest, aangezien ik aangewezen was op de laatste bus naar huis om 23:00..
Op de zaterdag ook rond 16:00 aanwezig (eerste twee bands geskipt), en gestart met HFMC, oftewel Hasse Fröberg & Musical Companion, met een van de gitaristen/zangers van de bekende Zweedse prog band The Flower Kings.
Prima muziek, maar heeft ook geen actieve herinnering achter gelaten, aangezien ik ook nog wel afgeleid was met andere zaken zoals het volgen van de eerste Tour de France-etappe (hé, een mens mag toch meer dan één passie hebben, niet waar?) en Chouffejes drinken op het bierterras.. 💁♂️
Dan TEMIC, een naam die ik pas leerde kennen op het forum door bezoekers van MidWinter Prog, waar ze ook al stonden in februari in Utrecht, en samen met Karnivool toch wel de band waarvoor ik die dag kwam.
Dus weer op mijn vertrouwde plekje op de trappen langs de zijkant gaan staan (ik weiger te gaan zitten), en prima genoten van deze nieuwe, enthousiaste band, en blijkbaar 'supergroup' (o.a. Maraton, The Neal Morse Band, Shining, Devin Townsend, Haken).
Vervolgens maar de steile trap naar helemaal boven beklommen voor een lekker frietje zuurvlees, en daarboven ook maar een tijdje blijven staan onder een parasol, aangezien het wat begon te regenen en hard te waaien, en ik ook niet zoveel zin had in het instrumentale gepingel van Plini (en volgens mij was ik niet de enige, getuige ook gesprekken met andere bezoekers na dat optreden).
Tenslotte Karnivool, dat ik weliswaar al de week ervoor op Graspop had gezien, maar nu toch weer positief verrast, waarschijnlijk vooral door het grote verschil in setting en sfeer. Gelukkig speelden ze favoriet Themata niet als laatste, waardoor ik deze nog net volledig kon meepikken alvorens weer met de bus huiswaarts te keren.
Al met al weer een mooi weekendje, en zeker voor herhaling vatbaar, hopelijk dan wel met vrouw en/of (forum?) vrienden!
- Arena
- Karnivool
- TEMIC
- Steve Rothery Band
- Theraphosa
Dit klinkt heel interessant, dus ik ga zeker proberen het in de gaten te houden! En wie Chouffe drinkt, is een vriend van mij 😁
