Leuk idee dit.
Luidste concert: A Place To Bury Strangers in Doornroosje. Buiten hingen al allemaal borden op: "Let op: Deze band is zoveel harder dan wat je hier normaal gewend bent. Bij de bar kun je gratis oordoppen halen". En ik weet dat ik nog dacht: dat zal wel meevallen, Maar na twee nummers deed mijn hele hoofd al zoveel pijn, dat ik toch maar snel dopjes ben gaan halen. Het was werkelijk krankzinnig hard. Wel een tof optreden, al was van het podium weinig te zien door alle rookmachines.
Kleinste publiek: Dan Sartain in Merleyn. Er stonden letterlijk zes mensen voor het podium, waaronder wij met een groep van vier. Het was gewoon sneu voor de man. Uiteindelijk heeft hij een half uurtje gespeeld en toen maakte hij dat hij weg kwam. Daarna stond hij buiten zijn instrumenten in een busje te proppen en reed hij weg. Wel nog even een praatje met hem gemaakt. Aardige kerel. En Bittereinder op Lowlands ooit in de X-Ray, daar stonden ook maximaal twee handen vol mensen.
Oudste publiek: Gert Vlok Nel in Doornroosje. Meer literair publiek dan muziekliefhebbers. Ik heb nog nooit zoveel mensen met een kop koffie zien staan als die avond. In die tijd mocht er nog gewoon binnen gerookt worden. Een studiegenoot van mij was destijds bedrijfsleider in Roosje, en die vertelde dat hij de volgende ochtend gebeld werd door bezoekers die aangaven dat hun kleren naar rook stonken. Of ze de rekening van de stomerij bij Doornroosje konden declareren ;-)
Meest bevreemdend optreden: Autechre met afstand. Alle lichten behalve de noodsignalen waren uit. In volledige duisternis werd je ondergedompeld in de muziek. Heel erg apart.
Meest indrukwekkende optreden: Woven Hand speelde ooit in Doornroosje, ergens eind juni of zo. Het was bloedheet en een paar uur voor het optreden viel in half Nijmegen de stroom uit. Het was bloedheet in de zaal (want geen airco en bomvol), dus het was echt niet te harden binnen. Dave Eugene Edwards besloot toch een aantal nummers akoestisch te spelen. En dat was echt gaaf. Helemaal in zijn eentje bezwoer hij de hele zaal. Die stem ging door merg en been. Je zag hem ploeteren op het podium, met ontbloot bovenlijf; het zweet gutste van hem af. Maar ongelofelijk gewoon hoe hij de zaal met enkel zijn stem en instrument platwalste. En tijdens het laatste nummer sprong de electriciteit plots weer aan. Toen heeft de band alsnog de show gespeeld die ze eigenlijk hadden willen doen. Echt een magische ervaring.
Tot slot wil ik nog Sigur Ros in 013 aanhalen. Dat was mijn eerste kennismaking met deze band live en ik was toch een partij onder de indruk. Ze speelden in eerste instantie achter een groot gordijn. Je zag van die hele grote schaduwen en Jonsi die met zijn strijkstok de gitaar bespeelde zag er waanzinnig uitvergroot en heerlijk traag uit. Die overgangen van zacht en intiem naar snoeiharde explosies: ik werd omver geblazen. Geweldig.
.
