De albums van 2018
- Onderwerp starter DadRock
- Startdatum
Wil er wel à la TheNeedledrop iets over schrijven, maar niet te uitgebreid ofso (geen goesting om een hele intro daarover te schrijven met wat er aan is voorafgegaan gewoon.. "kort" :lol: ).
Na de platendeal met RCA, de controverse rond Ameer, de Europese tour en de voor mij erg teleurstellende singles zat ik eigenlijk eerlijk gezegd niet te wachten op een vierde plaat. Eerst was er Team Effort dan weer Puppy, het wachten en constant (moeten) veranderen van beslissingen deed de groep volgens echt geen goed. Zo horen we ze op het eerder gebrachte TONYA op een Late Night show, de controverse rond Ameer aankaarten maar ook op het vrij emotionele WEIGHT lucht de groep hun hart uit over de laatste aantal maanden. De vakantie in Hawaii heeft de groep terug ademruimte gegeven, dankjewel Ansel Elgort daarvoor, en goesting om er terug tegen aan te vliegen met een fantastische reeks concerten hier in Europa met volgens de groep Reading & Leeds als absoluut hoogtepunt.
Het was dan ook niet geheel vreemd dat het collectief nog even in de UK bleef hangen na zo'n show en uiteindelijk bij Abbey Road aan de deur kwam kloppen om de rest van hun album af te werken. Vergeet dus de 199x singles, vergeet Puppy.. In tien dagen werd Iridescence afgewerkt waar volgens mij Dom maar vooral JOBA en Merlyn de show op stelen. Het, op de avond van de release, uitgebrachte J'OUVERT kent een industriële hard-hitting beat met JOBA in de hoofdrol, die à la HEAT het letterlijk van zich afschreeuwt. Zijn eigen demonen maar ook criticasters, de snelle weg naar de top van de groep enzovoort.
Ook het heerlijke HONEY of het staalharde VIVID boppen lekker mee met een beat die dreigt maar niet overgaat tot een complete moshpit. Het zeemzoete SAN MARCOS, met dat heerlijke gitaarriedeltje en dat kinderkoortje op het einde is ronduit melig maar oh zo mooi, hé. Eén van m'n favoriete nummers van de plaat.
Maar.. Oh no, de "maar". Er zijn ook enkele duidelijke lowpoints op dit album. Zo begint het album nog vrij lekker met NEW ORLEANS maar om dan opeens uit het niets over te gaan op THUG LIFE klopt gewoon echt niet. Ik had een track als HONEY die qua tempo net wat lager ligt dan NEW ORLEANS gewoon verwacht om er niet meteen compleet het tempo uit te halen. SOMETHING ABOUT HIM skip ik gewoon bijna elke keer, de vocals zijn zo pijnlijk verdraaid dat het vervelend wordt en het constant herhalen van de chorus helpt er ook niet echt op. Het tempo is er na een drietal nummers compleet uit, help? Daarna, en volgens mij is het echt wel nodig of het kalf verdrinkt compleet, geven de jongens terug wat gas op WHERE THE CASH AT met een fantastische Merlyn waarna het album gewoon lekker verder gaat.
Dat de jongens nu aan het begin staan aan een volgende trilogie The Best Years Of Our Lives, stemt me dan weer hoopvol dat de volgende albums alleen nog maar kunnen beter worden met deze nieuwe sound. Dat ze dit in 10 dagen kunnen maken is fantastisch maar Kanye kan ook albums uitkakken als ie wil. Het lijkt er wel op dat de groep terug op de rails is geraakt na een toch wel bijzonder moeilijk 2018. De focus is daarbij dus ook wat zoek, de dynamiek is soms een beetje weg maar over het algemeen maar dat is compleet begrijpelijk. Iridescence is wederom een zeer sterk coherent album van The Best Boyband Since One Direction.
Vraag is nu wanneer de Ancienne Belgique ze eindelijk is binnenhaald voor een zaalshow, de meest recente setlists vanop de Oceanië leg van hun tour voorspelt alvast veel goeds!
4/5
Dat nieuwe album zit alvast goed in de setlist getimmerd. Het grootste nadeel aan Brockhampton vind ik dat ze in korte tijd zoveel goeie muziek hebben uitgegeven dat ik mijn favorietjes van vooral Sat 1 waarschijnlijk niet meer ga horen.
Voor dit album uit kwam zat ik nog helemaal in de vibe die ik na Lowlands vast heb weten te houden. Ik ben me nog meer gaan verdiepen in de drie albums en kan niet wachten op de volgende liveshow. Het idee van 3 losse hits in de zomer gevolgd door een album opgenomen in 10 dagen vind ik een meesterlijke actie.
Je somt 'm best wel goed op. Ik deel grotendeels je mening. Zonder twijfel zijn Joba en Merlyn de showmakers op dit album. Dom houdt zijn niveau van Sat 3 vast. Waar hij een van de uitblinkers was. Daar gaat helaas de groepsdynamiek een beetje mee verloren. Misschien wel mijn favoriet Matt Champion valt eigenlijk helemaal nergens op. Die poppy hooks van Kevin waren juist de momentjes die veel van de songs op vorige nummers hun kleur gaven. De logische opbouw is inderdaad moeilijker te vinden dan op haar voorgangers.
De Sat trio albums kennen naar mijn mening allemaal wel enkele tracks die minder zijn dan de rest. Zo steelt de opener New Orleans/Thug Life bij mij juist wel de show, Weight is prachtig en hard hitting samen door de beatswitch en de vocalen, Honey weet je binnen een seconde mee te slepen en dan komen we nog bij hoogstwaarschijnlijk mijn song of the year, SAN MARCOS. Wat een track is dit. Beginnen met fantastische, breekbare teksten die tot slot uitmonden in een prachtig slotstuk met bearface een kinderkoordje.
Als ik dit alles op tel kom ik er achter dat Iredescence mijn tweede favoriete Brockhampton project is. Sat 1 nog ruim voor 'm maar zeker enkele stappen voor de twee jongere broertjes. Ik kijk alweer uit naar het volgende project dat hopelijk binnen enkele maanden zal volgen. Ik hoop vooral dat de groepsdynamiek en samenhang niet verloren gaat op de komende twee albums van deze trilogie. Matt moet weer wakker worden en de hooks mogen pakkender.
Voor dit album uit kwam zat ik nog helemaal in de vibe die ik na Lowlands vast heb weten te houden. Ik ben me nog meer gaan verdiepen in de drie albums en kan niet wachten op de volgende liveshow. Het idee van 3 losse hits in de zomer gevolgd door een album opgenomen in 10 dagen vind ik een meesterlijke actie.
Je somt 'm best wel goed op. Ik deel grotendeels je mening. Zonder twijfel zijn Joba en Merlyn de showmakers op dit album. Dom houdt zijn niveau van Sat 3 vast. Waar hij een van de uitblinkers was. Daar gaat helaas de groepsdynamiek een beetje mee verloren. Misschien wel mijn favoriet Matt Champion valt eigenlijk helemaal nergens op. Die poppy hooks van Kevin waren juist de momentjes die veel van de songs op vorige nummers hun kleur gaven. De logische opbouw is inderdaad moeilijker te vinden dan op haar voorgangers.
De Sat trio albums kennen naar mijn mening allemaal wel enkele tracks die minder zijn dan de rest. Zo steelt de opener New Orleans/Thug Life bij mij juist wel de show, Weight is prachtig en hard hitting samen door de beatswitch en de vocalen, Honey weet je binnen een seconde mee te slepen en dan komen we nog bij hoogstwaarschijnlijk mijn song of the year, SAN MARCOS. Wat een track is dit. Beginnen met fantastische, breekbare teksten die tot slot uitmonden in een prachtig slotstuk met bearface een kinderkoordje.
Als ik dit alles op tel kom ik er achter dat Iredescence mijn tweede favoriete Brockhampton project is. Sat 1 nog ruim voor 'm maar zeker enkele stappen voor de twee jongere broertjes. Ik kijk alweer uit naar het volgende project dat hopelijk binnen enkele maanden zal volgen. Ik hoop vooral dat de groepsdynamiek en samenhang niet verloren gaat op de komende twee albums van deze trilogie. Matt moet weer wakker worden en de hooks mogen pakkender.
Iridescence
Goede punten:
- Bangers die misschien nog wel harder zijn dan op Saturation.
- Enkele rustigere songs die overtuigen (zoals inderdaad San Marcos).
- Hun beats zijn nog steeds uniek en fris.
- Joba die next level gaat.
Mindere punten:
- Ik vind de flow van het album niet zo lekker. Soms wordt het tempo van het album volledig neergehaald met niet-memorabele, vaak tragere nummers/fragmenten.
- Minder songs die meteen blijven hangen, met hooks die je meteen kan meezingen (zie Gold en Sweet). Veel songs hebben een iets abstractere structuur wat soms tot geweldige dingen kan leiden maar hier ben ik minder overtuigd door de beat switches dan op de Saturation albums.
Het was geen teleurstelling maar dit was toch mijn minst favoriete Brockhampton album tot nu toe. Gelukkig hoor ik dat ze het nog steeds in hun hebben om goeie songs te schrijven dus ik ben excited voor de toekomst!
Goede punten:
- Bangers die misschien nog wel harder zijn dan op Saturation.
- Enkele rustigere songs die overtuigen (zoals inderdaad San Marcos).
- Hun beats zijn nog steeds uniek en fris.
- Joba die next level gaat.
Mindere punten:
- Ik vind de flow van het album niet zo lekker. Soms wordt het tempo van het album volledig neergehaald met niet-memorabele, vaak tragere nummers/fragmenten.
- Minder songs die meteen blijven hangen, met hooks die je meteen kan meezingen (zie Gold en Sweet). Veel songs hebben een iets abstractere structuur wat soms tot geweldige dingen kan leiden maar hier ben ik minder overtuigd door de beat switches dan op de Saturation albums.
Het was geen teleurstelling maar dit was toch mijn minst favoriete Brockhampton album tot nu toe. Gelukkig hoor ik dat ze het nog steeds in hun hebben om goeie songs te schrijven dus ik ben excited voor de toekomst!
Voor mij wordt Iredescene elke keer beter als ik hem luister. De hooks zijn idd wat meer op de achtergrond/niet aanwezig, waardoor het niet vanaf moment 1 blijft hangen. Maar mijn god wat staan er weer fantastische stukken op deze plaat. Ook voor mij is opener New Orleans, die overigens echt intens goed overgaat in Thug Life, een heerlijke start. Daarnaast vind ik de hook van New Orleans erg tof en ook nog even Jaden Smith die er op komt. Berlin is geinig, doet mij alleen niet zoveel. Zelf vind ik something about him heel speels en vrolijk, ik skip hem dan ook zeker niet. Doet me enigsinds een beetje doen denken alsof ze daar veel inspiratie hebben gekregen van the Beatles (zeker niet om the beatles te kort te doen overigens, ook een van m'n favoriete bands). Where the cash at vind ik nog een lastige, blijft nog niet echt hangen. Weight is basicilly het hoogtepunt van het album (voor mij). Vooral Kevin zijn verse is echt intens goed, een van zijn beste ooit imo. District is lekker hard, loophole een goede moodset als interlude. De Radiohead drum sample in Tape is heerlijk. J'ouvert is kei-, maar dan ook echt keihard. Joba steelt hier 100% de show. Honey heeft de sample van hun eigen nummer Bump, hoe dope is dat. Wat wel vaag is aan die track: dan sample je Beyonce, wordt het goedgekeurd, is het alleen maar een korte sample waarin Beyonce "Yes" zegt haha. Vivid blijft ook nog niet heel erg hangen. Na de videoclip van San Marcos ben ik intens van het nummer gaan houden. Tranen stonden in m'n ogen toen ik dat voor het eerst keek, wat een prachtnummer. Tonya geeft me kippenvel. En Fabric is een hardhitting afsluiter met een mooie cliffhanger naar het volgende album.
Hoogtepunten van Iredescene;
- Weight (voornamelijk Kevin's openingverse)
- Joba's verse op J'ouvert
- Het koor op San Marcos
- De emotie en beatswitches in Tonya.
8/10 (en is groeiende hoe meer ik het luister).
Hoogtepunten van Iredescene;
- Weight (voornamelijk Kevin's openingverse)
- Joba's verse op J'ouvert
- Het koor op San Marcos
- De emotie en beatswitches in Tonya.
8/10 (en is groeiende hoe meer ik het luister).
Die snap ik dus echt niet. Hoe kun je nu van een lekker hard gaand nummer nu overgaan op een nummer als Thug Life? Die overgang is niet alleen bij die twee nummers heel abrupt, er zijn er zo nog een paar.. Maar ik denk dat dat iets persoonlijks is ofso want ik heb er eigenlijk nog niemand anders een opmerking over zien maken (wel, dat de dynamiek en overgang van nummers niet zo goed kloppen soms maar niet zo specifiek..).
Hooks kon ik na een derde keer beluisteren, gewoon al meedreunen wat zowat hetzelfde is als op de Saturation nummers. Hoe kan Where The Cash At nu niet blijven hangen met zo'n chorus? (Give me the answer figure, where you n-word at? (Show out) Where the cash at? Used to ask that) Nouja, ieder z'n ding natuurlijk.
Je hebt wel een punt over die Beyoncé-sample, ik kan 'm zelf ook niet echt plaatsen. Het klinkt wel goed, dat wel maar in de context van het nummer weet ik 't niet zo. Voelt een beetje out of place.
Top 3/5 favoriete nummers van het album, jongens?
1. Weight
2. J'ouvert
3. Tonya
4. Vivid
5. Honey / San Marcos
1. San Marco
2. Honey
3. New Orleans
Hij begint steeds sneller te groeien, die plaat! Ik zag op de site dat er een vinyl-release is te preorderen!
Vandaag uitgebracht:
Lydmor - I Told You I'd Tell Them Our Story (artpop/electropop)
Reason - There You Have It (hiphop/rap)
Naar Lydmor keek ik erg uit, en het is een erg divers electro/artpop album geworden. Reason zou de nieuwe belofte van Top Dawg moeten zijn, de eerte singles klonken al veelbelovend.
Lydmor - I Told You I'd Tell Them Our Story (artpop/electropop)
Reason - There You Have It (hiphop/rap)
Naar Lydmor keek ik erg uit, en het is een erg divers electro/artpop album geworden. Reason zou de nieuwe belofte van Top Dawg moeten zijn, de eerte singles klonken al veelbelovend.
Voorlopig is dit jaar minder interessant dan 2017.
Top 3 tot nu toe:
1. Calexico - The Thread That Keeps Us
2. Car Seat Headrest - Twin Fantasy
3. Father John Misty - God's Favourite Customer
Tegenvallers tot nu toe (random):
Jack White - Boarding House Reach
Frank Turner - Be More Kind
Gorillaz - The Now Now
Top 3 tot nu toe:
1. Calexico - The Thread That Keeps Us
2. Car Seat Headrest - Twin Fantasy
3. Father John Misty - God's Favourite Customer
Tegenvallers tot nu toe (random):
Jack White - Boarding House Reach
Frank Turner - Be More Kind
Gorillaz - The Now Now
Anyways, we zouden bijna vergeten dat er nog andere parels werden uitgebracht de afgelopen twee weken:
Tim Hecker - Konoyo [ambient, drone]
Jlin - Autobiography [footwork, IDM]
Dödsrit - Spirit Crusher [crust punk, black metal]
Bruiser Brigade & Danny Brown - Twitch EP [hardcore hip hop]
The Bony King of Nowhere - Silent Days [folk pop, contemporary folk] Iemand vroeg naar goeie Belgische platen, hé? The Bony King moet je zeker beluisterd hebben dit jaar, vind ik. Verdiend zeker wat meer plays en herkenning, hopelijk zien we 'm opgepikt worden op festivals volgende zomer.. BKS/DTRH leest u mee?
Voor de rest ben ik nog albums aan het inhalen van deze maand want september en oktober zijn traditioneel gewoon de drukste maanden van het najaar :lol:
Tim Hecker - Konoyo [ambient, drone]
Jlin - Autobiography [footwork, IDM]
Dödsrit - Spirit Crusher [crust punk, black metal]
Bruiser Brigade & Danny Brown - Twitch EP [hardcore hip hop]
The Bony King of Nowhere - Silent Days [folk pop, contemporary folk] Iemand vroeg naar goeie Belgische platen, hé? The Bony King moet je zeker beluisterd hebben dit jaar, vind ik. Verdiend zeker wat meer plays en herkenning, hopelijk zien we 'm opgepikt worden op festivals volgende zomer.. BKS/DTRH leest u mee?
Voor de rest ben ik nog albums aan het inhalen van deze maand want september en oktober zijn traditioneel gewoon de drukste maanden van het najaar :lol:
Huppakkee!
Adrianne Lenker - abysskiss [folk]
Amnesia Scanner - Another Life [electro-industrial]
Giulio Aldinucci - Disappearing In A Mirror [ambient, drone]
Kero Kero Bonito - Time 'N Place [noise pop, twee pop]
Mount Eerie - After (live) [folk]
Pinegrove - Skylight [indie rock]
Twenty One Pilots - Trench [pop rock, pop rap]
Adrianne Lenker - abysskiss [folk]
Amnesia Scanner - Another Life [electro-industrial]
Giulio Aldinucci - Disappearing In A Mirror [ambient, drone]
Kero Kero Bonito - Time 'N Place [noise pop, twee pop]
Mount Eerie - After (live) [folk]
Pinegrove - Skylight [indie rock]
Twenty One Pilots - Trench [pop rock, pop rap]
