Ja hoor dat meen ik wel, ik ben wel een beetje klaar om me steeds maar onderdanig op te stellen. De grens is gewoon bereikt, ze bekijken het allemaal maar, don't care wat mensen er van vinden. Idem geld voor een mondkapjesplicht. Ja ik heb daar ontzettend last van, ik zie niets ivm mijn bril en krijg een verstikkend en claustrofobisch gevoel van. Voor 5 minuten in een supermarkt of bezinepomp moet dat ding al zo snel mogelijk af. Het permanent dragen gaat hem echt niet worden. Ik heb het al gehad, ik heb al mijn vaccinaties al gehad, ik heb al die tijd thuis gewerkt, ik heb mezelf geïsoleerd van vrienden en familie. Keer op keer ga ik door depressies heen. Het weegt voor mij allemaal niet meer tegen wat het virus met mij doet.
Dan kan je me opsluiten, belachelijk maken, of desnoods los je het met geweld bij me op. Maar niet zonder verzet, het is ook soms nodig om je grenzen duidelijk te maken. Steeds keer op keer worden mijn uitlaatkleppen van me afgenomen, sorry maar dan mag de maatschappij het van mij ook gewoon voelen. En zo zal ik er echt niet alleen in staan.