Even kort door de afgelopen weken.
Ik kan niks met Froukjes Noodzakelijk Verdriet. Ja, ik word er zelf gewoon heel verdrietig van.
SPRINTS' Letter to Self was een leuke start van het jaar, maar niet meer dan dat.
De EP's van Ludovico Einaudi (Reflections) en Gabriel Ólafs (Lullaby Variations) zijn prima.
Green Day's Saviors is uitermate matig, maar misschien zijn mijn punkdagen ook gewoon voorbij.
De split-EP van LLNN en Sugar Horse (The Horror / Sleep Paralysis Demon) is toch vrij sterk, ondanks de lengte.
Maar het hoogtepunt is SLIFT met het album ILION. Maarliefst 80 minuten lang en het verveelt allemaal niet.
Het is dus niet alleen azijn wat ik heb gedronken.