Met NIN kan je niet om The Downward Spiral heen, alom gezien als hun beste werk en een van mijn persoonlijke favorieten aller tijden. Een conceptplaat over een man die zijn geliefde/houvast verliest, in een neerwaartse spiraal terecht komt en steeds meer van alles vervreemd, tot hij zich uiteindelijk een kogel door de kop jaagt. Een heel album vol pure woede en brute kracht, aangevuld met noise en dissonantie, dat je bij momenten ongemakkelijk doet voelen. "Afscheidsbrief" Hurt komt nog tot slot een pak sterker over als ingetogen afsluiter van deze plaat dan als standalone nummer.
Verder hangt het af van wat je muzikaal verkiest: Als je het graag ruig hebt vallen Pretty Hate Machine en de Broken EP zeker in de smaak, beide industrial op zijn best. The Fragile borduurt dan weer verder op het thema van depressie, soms ijzersterk, soms wat te emo. And All That Could Have Been kan je ook eens opzetten als je een hint wil van de energie tijdens NIN-shows (al staat Youtube ook bomvol recent livemateriaal, zie de show op Panorama 2017).
Als je recenter werk zoekt, raad ik je de recente EPs aan. Voor mij persoonlijk het beste materiaal dat NIN deze eeuw al voortgebracht heeft. Overigens ook het eerste werk waarin er muzikale input is van producer Atticus Ross, waarmee Trent Reznor de bekroonde soundtracks van o.a. The Social Network en Girl With The Dragon Tattoo schreef. With Teeth is ook een goeie, Year Zero en Hesitation Marks vind ik zelf wat minder.
