Ik denk dat er hier op het forum wel meerdere amateur-muzikanten aanwezig zijn en die zullen wel kunnen beamen dat je bij live muziek toch wel graag eens overdonderd wordt.
Een knappe solo bijvoorbeeld, maar dan kan ook een niet voor de hand liggend (nieuw) arrangement zijn (die dan de eenvoud respecteert).
Iets waarvan je denkt: "dit was nu eens uniek", dit bezorgt mij goosebumps, ...
Een moment die gepakt wordt, niet afgelikt, maar inspelend op een gevoel, een emotie, ...
Twee namen die bijvoorbeeld spontaan bij mij opkomen zijn Sigur Ros en Damien Rice.
Toch knap hoe de eerste met prachtige symfonische arrangementen de eenvoud kan bewaren.
De tweede doet het dan meestal akoestisch, maar ook hij kan een publiek naar een hoger niveau tillen door te gaan inspelen op een gevoel.
Maar dat alles zie ik nergens bij The XX. In de verste verte zelfs niet!
Ook niet in die video van Pukkelpop hier (maar goed, dat is dan ook maar een opname, waarbij het sowieso al moeilijk is om een bepaalde sfeer te registreren).