Omdat ik nog één dagje vrij heb en omdat het er anders nooit van zal komen, heb ik nu maar mijn verslagje getikt.
De donderdag kwam wat traag op gang, om eerlijk te zijn. Maar dat verwachtte ik ergens ook wel. Op papier veel grote acts, maar net niet de acts waar ik mega fan van ben. Op dat heerlijke headlinerduo na natuurlijk. Ik zag een heel pover
Rae Sremmurd een showtje opvoeren die niet-hiphop minnende fans (80% van het RW-publiek?) niet bepaald over de streep zal getrokken hebben.
Steven Wilson (lekker contrastje!) kon me soms wél raken, maar de energie reikte niet tot aan de plek waar wij in die megegigantiseuzeske Barn stonden. Pariah was wel erg mooi. Daarna een stuk van
Black Rebel Mororcycle Club gezien. Stoere mannen en vrouw, maar ik vond/vind hun geluid te… volgesmeerd om er écht van te genieten. Ook het stukje
Alice In Chains viel me wat tegen. Ik heb zelf weinig met grunge en die periode, maar dan nog vond ik de band heel routineus overkomen. Ik weet dat die zwaarte een beetje hun ding is, maar iets meer spelplezier mocht wel. Na een wél heel overtuigend
Vince Staples (kijk Rae Sremmurd, zo kan het ook!) aangesloten bij
Queens Of The Stone Age. Ja! Yes! Heerlijke show van de rosse reus en zijn bende. De onnozele grijns van Homme sprak boekdelen: QOTSA had nog eens een festivalweide in hun binnenzak. Ik weet dat niet elke passage van deze band mega memorabel is, maar deze stak er wel bovenuit denk ik. Goede setlist ook. En dan kwam
Gorillaz nog. Van de woestijn in de VS naar de uber-Engelse binnenstad. Damon Albarn is wat kilootjes aangekomen, maar een goede stem moet in het vet liggen. Hij was zijn meerserlijke zelve, en zijn band maakte echt indruk. Waarom heeft élke band geen achtergondzangkoor als deze. En ik was aan het dansen! En ik dans nooit. Al zal het de komende dagen nog een paar keer voorvallen.
Vrijdag was op papier al een mindere dag, en dan kwam de voetbal er nog bij. Is dat even anders uitgedraaid. Hij begon al mooi met een meeting van enkele FL-staff leden. Topvolk! Jammer dat ik daardoor niet meer tot aan de forum meetup geraakt ben… De eerste act die ik écht zag (een flard
Wolf Alice en
Air Traffic op de achtergrond reken ik niet mee) was
Curtis Harding. Was genieten. Goeie performer en entertainer. Funky en soul-y. Verrassing van de dag was misschien wel
Angus & Julia Stone die hun nummers toch net dat beetje extra geven op het podium. Mooie visuals ook. Wat volgde was een gigantische leegloop van het main-veld, op de tonen van
Snow Patrol. En het lag niet eens aan Snow Patrol. Goeie kans om weer terug in die Barn te kruipen voor
Ben Howard, samen met 20.000 andere mensen. Zo mooi. Z’n laatste album is maar half bij mij binnen gesijpeld, maar na dit optreden ben ik er nog meer van overtuigd dat de Ben nog aan het pieken is. Ben scoorde bijna even hard als de Duivels die ik na deze show nog een stuk zitten bekijken heb. Goeie timing. De Vloek Van Werchter is gebroken! En een nog betere timing:
Anderson .Paak er vlak na. Wat een explosie van energie hing er in die zaal zeg. Paak wist er wel raad mee: hij dirigeerde de volle Barn als geen ander met zijn geweldige nummers en aanstekelijk enthousiasme. En een beer van een toetsenist/gekke stemmetjes man. Heerlijk hoogtepunt.
The Killers konden hier niet aan tippen, nee. Een gastdrummer die niet kan drummen en bizarre pauzes zaten hun set een beetje dwars. Maar al bij al wil ik wel positiever zijn dan de meesten hier, want hun set was ook vaak erg aanstekelijk. Oude nummers blijven leuk. En een paar nieuwe ook. Alleen jammer van die iets te gladde mormoon als frontman…
Zaterdag begon stevig met een streepje
Millionaire, die al even bezig waren toen we kwamen aandraven. De rammelrock ging verder bij
The Breeders, een band die van slordigheid hun handelsmerk maakte. Het had iets charmants, die frontvrouwen die maar bleven glimlachen ondanks (of net door) de ontstemde gitaren. “stop tuning, i’ts going to be a mess anyway!”. Cannonball is trouwens bekender dan ik dacht bij het publiek. Dan was het tijd voor de double Jack (klinkt als een McDonalds burger), waarbij de eerste
Jack, Johnson, me beter meeviel dan verwacht. Frisse, doodeenvoudige ‘pling plong’- liedjes die op een charmante manier gebracht werden. En dankzij cameos van een melodica, accordeon en Eddie Vedder zat er toch nog genoeg variatie in z’n setje.
Jack White was andere koek: potige balzak-rock die alle kanten opging. Heerlijk. En White was weer lekker neurotisch, waardoor alles een ‘opvoering’ sfeertje kreeg. “God knows the sun and me don’t get along”. Goeie songkeuze ook, met Icky Thump als vet(tig) hoogtepunt. En
Pearl Jam? Die waren op dreef. Ik moet bekennen dat ik niet de grootste PJ-fan ben maar dit was gewoon echt heel goed. En Vedder is een man die wel respect afdwingt. Mooie, simpele showlichten ook.
En toen kwam zondag. Die prachige zondag. Die begon voor ons met het prachtige net-geen-tienermeisje
Sigrid, die ons een meel leuke set serveerde. Vol sterke nummers en een heel leuke energie in de tent. Maar na deze jongste act van de dag, naar de oudste mens op de lineup. Of beter: halfgod. Want man man man,
David Byrne maakte me daar even een indruk zeg. Grote meneer. Die Barn danste zich gek op die ritmische Talking Heads en solonummers. Beter dan dit wordt een concert niet. En al zeker het concert van
Noel Gallagher niet, die me toch wel teleurstelde. Ja, ik weet dat deze man niet houdt van franjes maar een zinnetje zeggen tegen zijn publiek mag toch wel. Alleen voor de Oasis nummers sprong het publiek (een beetje) recht. Spijtige zaak, gemiste kans. Dan liever
Nick Cave en zijn Bad Seeds. Toegegeven: de man in mijn avatar was minder dan laatst in het Sportpaleis. Minder échte fans, minder speelminuten, meer licht. En ook toegegeven: het allereerste nummer, Jesus Alone, was allesbehalve raak. Maar ik vond het mooi om te zien hoe Cave per song meer zieltjes won. Van een harder-dan-hard From Her To Eternity over een kwetsbaar Girl In Amber tot een Weeping Song waarin Cave een fan deed smelten door alleen maar een knuffel te geven. Tegen het einde van de set stonden we met duizenden met mij de hemel weg te duwen. Prachtig moment, ijzersterke show weer. (Ander klein leuk momentje: de vrouw die spontaan ‘doodviel’ op het podium toen Cave Hilly Billy neerschoot in Stagger Lee.). Na Cave kregen we nog een leuk nagerecht in de vorm van
Arctic Monkeys, maar ik was al zo voldaan van al het moois dat ik al gezien heb, dat ik de show van veraf meegevolgd heb. Strak setje, knap gespeeld, maar ook wel redelijk ‘gewoontjes’. Misschien is not done om dit te zeggen maar ik vind dat hun oude nummers niet meer passen in hun set, en bij het soort band die ze nu zijn. Zo’n Teddy Picker was als een tang op een varken.
Een top 15-tje? Een top 15-tje!
1. David Byrne
2. Nick Cave & The Bad Seeds
3. Anderson .Paak
4. Gorillaz
5. Queens Of The Stone Age
6. Ben Howard
7. Pearl Jam
8. Sigrid
9. Jack White
10. Vince Staples
11. Angus & Julia Stone
12. The Killers
13. Curtis Harding
14. Arctic Monkeys
15. The Breeders
