Deel 2: Heel even wereldkampioen wanen
Weer goed op tijd vertrokken voor de eerste naam van de dag namelijk Dermot Kennedy (** 1/2). Leuk wakker worden met een indiefolk dat deed denken aan Ben Howard maar bleef een beetje in zichzelf gekeerd en pakte uiteindelijk toch niet helemaal in. Op naar iets vrolijkers, Isaac Gracie (** 1/2) dan maar op die gezellige Slope. De man was al eventjes bezig maar verwelkomde iedereen met een fijne glimlach, ook hier waren de deuntjes van de man vrij leuk en amusant maar ik snakte wel naar net iets meer. Toch denk ik dat Gracie meer in zich heeft dan dit, de nummers waren erg fijn maar kwam het allemaal gewoon wat rommelig over naar mijn gevoel.
Vervolgens naar de plaats van afspraak getrokken voor een FL-meeting. Eventjes gekeuveld over de optredens van Werchter thus far, muziek en andere concerten. Het was zeer gezellig jongens en voor herhaling vatbaar! Waar was de rest tho?
Na de meeting direct naar wat gitaargeweld want ik voelde me eigenlijk nog niet helemaal opgewarmd. Wolf Alice (*** 1/2) was dan ook een stevig maar veel te kort antwoord op dit vraag. Ze hadden echt wel een betere spot verdiend hoor want de Slope stond afgeladen vol. De Britse banter was tussendoor trouwens ook best gezellig!
Van die ene leuke Britse ontdekking naar die andere met een pak nostalgie. The Kooks (**) kregen een leuke middagspot op de Mainstage en leek perfect op maat voor een band die stillaan de afgrond in lijkt te duikelen maar nog overleeft op die ene heerlijke plaat. Klokslag vier uur en het regende indie hitjes aan de Main al konden deze me eigenlijk totaal niet raken (i.t.t. een aantal jaar terug op Crammerock, dat was wel eventjes magie in de lucht van Stekene). Pompen of verzuipen voor de jongens uit Brighton en het werd het tweede, kunnen voor mijn part in dezelfde categorie als de Kaiser Chiefs en eigenlijk ben ik daar best wel wat treurig om.
De zon begon hard op te steken en wij zochten de verkoeling op bij de soul van Curtis Harding (***). Ik kon maar niet de vergelijking uit m’n hoofd halen met Benjamin Clementine die vorig jaar nog de Klub C rond ongeveer hetzelfde uur de hele tent wist in te palmen en in vergelijking met dit was dit slechts een ‘oké’ bedoening, gezellig en leuk maar niets charismatisch of charmants, sorry Curtis. Angus & Julia Stone (**) begonnen leuk maar na een aantal nummers zakte het in als een kaartenhuis ineen en sloeg de verveling sterk toe. We zochten andere oorden op en kwamen terecht bij een lievelingetje van m’n maat, CHVRCHES (*** 1/2). Synthpop bezongen door de immer sympathieke Lauren Mayberry met een stevige lichtshow toverde ze de Klub C eventjes om tot een heuse dancehall. Daarna was het plan om richting Ben Howard te gaan maar de Barn leek echter al gevuld te zijn net na afloop van CHVRCHES? Hoe is het mogelijk? Ach, die rant bespaar ik wel tot het slot. Dan maar de match gaan checken op de Slope, de tweede goal van de Belgen nog net meegepikt en tegen de rust richting de Main Stage getrokken… Waar letterlijk niemand stond, of toch zeer weinig dus dan maar een vette spot gaan zoeken voor London Grammar (*****). Ik had nooit gedacht dat ’t zo magisch zou worden zoals die avond maar man, toch wat kan Hannah toch zingen hé? Op Pukkelpop hebben ze het al eens weten flikken en nu doen ze hier op Werchter (waar ik er nu dus wél bij ben) dus nog is opnieuw! Wat een band! Intieme muziek als deze kan dus toch werken op een gigantisch podium als dat van Werchter, zeker bij die prachtige zonsondergang.
Net na London Grammar richting Barn gelopen voor Anderson .Paak (**** 1/2) om de al bekende rode kruizen te stuiten, licht geïrriteerd het optreden dan maar bekeken op het grote scherm tussen de twee tenten. Al is dat natuurlijk totaal niet hetzelfde als zélf in die tent staan en mee kunnen shaken op die heerlijke drumsolo’s van de man himself (vandaar ook geen vijf sterren al kun je dat de man natuurlijk niet kwalijk nemen).
Sinds noch Arsenal noch The Killers (**) ons beide wisten te boeien kozen we ervoor om die tweede van een afstandje te gaan bekijken en wat cliché Amerikaans te gaan tussen de liefhebbers van Flowers. Over the top show en visuals met een glimlach van anderhalf uur, Flowers leek wel een Duracell-konijn maar het kon me allemaal echt niet raken omdat het gewoon bijna fake over kwam. Ik kon echt niets met deze afsluiter, dat gebeurt ook I guess.
Op papier de zwakste dag en (spoiler) dat is ie uiteindelijk ook geworden met de verwachte twee hoogtepunten op de dag aan het adres van London Grammar en Anderson .Paak. Morgen deel 3 en 4, ben wat moe van al dat schrijven :lol:
Weer goed op tijd vertrokken voor de eerste naam van de dag namelijk Dermot Kennedy (** 1/2). Leuk wakker worden met een indiefolk dat deed denken aan Ben Howard maar bleef een beetje in zichzelf gekeerd en pakte uiteindelijk toch niet helemaal in. Op naar iets vrolijkers, Isaac Gracie (** 1/2) dan maar op die gezellige Slope. De man was al eventjes bezig maar verwelkomde iedereen met een fijne glimlach, ook hier waren de deuntjes van de man vrij leuk en amusant maar ik snakte wel naar net iets meer. Toch denk ik dat Gracie meer in zich heeft dan dit, de nummers waren erg fijn maar kwam het allemaal gewoon wat rommelig over naar mijn gevoel.
Vervolgens naar de plaats van afspraak getrokken voor een FL-meeting. Eventjes gekeuveld over de optredens van Werchter thus far, muziek en andere concerten. Het was zeer gezellig jongens en voor herhaling vatbaar! Waar was de rest tho?
Na de meeting direct naar wat gitaargeweld want ik voelde me eigenlijk nog niet helemaal opgewarmd. Wolf Alice (*** 1/2) was dan ook een stevig maar veel te kort antwoord op dit vraag. Ze hadden echt wel een betere spot verdiend hoor want de Slope stond afgeladen vol. De Britse banter was tussendoor trouwens ook best gezellig!
Van die ene leuke Britse ontdekking naar die andere met een pak nostalgie. The Kooks (**) kregen een leuke middagspot op de Mainstage en leek perfect op maat voor een band die stillaan de afgrond in lijkt te duikelen maar nog overleeft op die ene heerlijke plaat. Klokslag vier uur en het regende indie hitjes aan de Main al konden deze me eigenlijk totaal niet raken (i.t.t. een aantal jaar terug op Crammerock, dat was wel eventjes magie in de lucht van Stekene). Pompen of verzuipen voor de jongens uit Brighton en het werd het tweede, kunnen voor mijn part in dezelfde categorie als de Kaiser Chiefs en eigenlijk ben ik daar best wel wat treurig om.
De zon begon hard op te steken en wij zochten de verkoeling op bij de soul van Curtis Harding (***). Ik kon maar niet de vergelijking uit m’n hoofd halen met Benjamin Clementine die vorig jaar nog de Klub C rond ongeveer hetzelfde uur de hele tent wist in te palmen en in vergelijking met dit was dit slechts een ‘oké’ bedoening, gezellig en leuk maar niets charismatisch of charmants, sorry Curtis. Angus & Julia Stone (**) begonnen leuk maar na een aantal nummers zakte het in als een kaartenhuis ineen en sloeg de verveling sterk toe. We zochten andere oorden op en kwamen terecht bij een lievelingetje van m’n maat, CHVRCHES (*** 1/2). Synthpop bezongen door de immer sympathieke Lauren Mayberry met een stevige lichtshow toverde ze de Klub C eventjes om tot een heuse dancehall. Daarna was het plan om richting Ben Howard te gaan maar de Barn leek echter al gevuld te zijn net na afloop van CHVRCHES? Hoe is het mogelijk? Ach, die rant bespaar ik wel tot het slot. Dan maar de match gaan checken op de Slope, de tweede goal van de Belgen nog net meegepikt en tegen de rust richting de Main Stage getrokken… Waar letterlijk niemand stond, of toch zeer weinig dus dan maar een vette spot gaan zoeken voor London Grammar (*****). Ik had nooit gedacht dat ’t zo magisch zou worden zoals die avond maar man, toch wat kan Hannah toch zingen hé? Op Pukkelpop hebben ze het al eens weten flikken en nu doen ze hier op Werchter (waar ik er nu dus wél bij ben) dus nog is opnieuw! Wat een band! Intieme muziek als deze kan dus toch werken op een gigantisch podium als dat van Werchter, zeker bij die prachtige zonsondergang.
Net na London Grammar richting Barn gelopen voor Anderson .Paak (**** 1/2) om de al bekende rode kruizen te stuiten, licht geïrriteerd het optreden dan maar bekeken op het grote scherm tussen de twee tenten. Al is dat natuurlijk totaal niet hetzelfde als zélf in die tent staan en mee kunnen shaken op die heerlijke drumsolo’s van de man himself (vandaar ook geen vijf sterren al kun je dat de man natuurlijk niet kwalijk nemen).
Sinds noch Arsenal noch The Killers (**) ons beide wisten te boeien kozen we ervoor om die tweede van een afstandje te gaan bekijken en wat cliché Amerikaans te gaan tussen de liefhebbers van Flowers. Over the top show en visuals met een glimlach van anderhalf uur, Flowers leek wel een Duracell-konijn maar het kon me allemaal echt niet raken omdat het gewoon bijna fake over kwam. Ik kon echt niets met deze afsluiter, dat gebeurt ook I guess.
Op papier de zwakste dag en (spoiler) dat is ie uiteindelijk ook geworden met de verwachte twee hoogtepunten op de dag aan het adres van London Grammar en Anderson .Paak. Morgen deel 3 en 4, ben wat moe van al dat schrijven :lol:
