Festival verslag Rock Werchter
Dit jaar voor de vierde keer op rij naar Rock Werchter geweest. Vanwege het slechte weer en de beperkte campingplaatsen op de niet-festivalcamping zijn we als groep van ongeveer 40-50 mensen al op dinsdag avond vertrokken. Uiteindelijk was het onnodig, maar wel erg gezellig z'n extra avond.
Op donderdag begon het festival dan eindelijk, met een Barn middag voor mij. Als eerste Nathaniel Rateliff & the Night Sweats. Heerlijke muziek, fijne sfeer en wat een stem heeft die man. Dus een prima begin van het festival. Vervolgens stond Guy Garvey op het programma. Garvey heeft een mooi album afgeleverd, waar ik van tevoren naar uitkeek. De verwachtingen werden prima waargemaakt. Grappig momentje was het uitdelen van een kiwi, waarbij Garvey vermeldde dat de jongen niet meer mocht klagen dat hij nooit iets van Garvey kreeg
. Na Garvey mijn Werchter-groep nog even opgezocht bij de mainstage en Lightning Bolt van Jake Bugg meegepikt. Nice! Vervolgens weer terug kunnen lopen naar de Barn voor Gütterdammerrung. Wat een belevenis. Ik ben erg blij dat ik dit unieke project ben gaan bekijken. Met mijn metalroots paste dit precies in mijn straatje. De film was niet helemaal goed te volgen, maar de covers van Black Sabbath, Slayer, Metallica (stukje) en Motorhead waren geweldig goed! Een prachtig moment was het eerbetoon aan Lemmy Kilmister aan het einde van de film. Door mooie woorden van Henry Rollins en de volledige uitvoering van het nummer Ace of Spades, waarbij het publiek vooraan even helemaal los ging. Toe aan een pauze dus het volgende optreden werd pas Paul McCartney. Op Pinkpop klonk het uitgezonden nummer vals, op Werchter geen last van gehad. Paul=eindbaas, meer hoeft er niet gezegd te worden. Disclosure was prima vol te houden. Niet iets waar ik voor kom, maar z'n afsluiter van de dag hoort er wel bij, zodat je jezelf helemaal kapot naar je tentje terug moet slepen.
Vrijdag dan. Eerste optreden was Bring Me The Horizon. Achteraf helaas Gary Clark gemist, omdat de recensies vooraf slecht waren en het toch iets te vroeg was. BMTH was minder, de instrumenten stonden te hard, de zang te zacht en de zanger raakte zijn stem al halverwege de set kwijt. Wel gave nummers, jammer dat het er niet goed uit kwam. Daarna omschakelen, want Oh Wonder stond op het menu. Prachtige muziek en ook een prachtige zangeres die iets vrolijks en betoverends tegelijk had. Zelf waren ze beide zeer onder de indruk van de hoeveelheid mensen, maar desondanks leverde ze een strakke set af. Vervolgens rennen voor Richard Hawley. Dit was niet echt nodig, de tent stond voor een kwart vol, de muziek was verder prima en ik heb genoten. Weer een uurtje wachten in een drukke Barn met mensen die schuilde voor de regen. Robert Plant kon daarom zeker op een volle tent rekenen, wat natuurlijk niet alleen met het weer te maken had. Hij leverde op zijn beurt een goede set af die past bij een grootmeester. Na lekker warm gedraaid te zijn, werd het tijd voor The Offspring waar ik mij weer bij mijn Werchter-groep voegde. Gemiddelde leeftijd is z'n beetje begin 30 (ik ben 23), dus voor de meeste was het jeugdsentiment. Dat hebben we geweten. Helemaal achteraan de witte vloerplaten stonden wij in een pit elkaar de hersens vriendschappelijk in te slaan. Wat een geweldige feest bij The Offspring werd het daardoor. Erachteraan kwam Rammstein, voor mij de derde keer. Mijn avond kon niet meer stuk en met een goed gevoel verlieten we het terrein
Zaterdag begon met Kensington. Een band die ik inmiddels voor de vijfde keer ging zien. Ik stond daarbij in het voorvak en het was feest! Lekker om zo te beginnen, maar wel jammer dat die belgische recensie schrijvertjes ze zo wegzetten als 13 in een dozijn. Mensen die dit soort muziek te simpel vinden doen naar mijn mening alleen maar interessant met hun eigen "uitmuntende muzieksmaak" en zien niet in dat het moeilijker is dan het lijkt om z'n nummers te maken. Anders zou het wel zwart zien van bands die albums vol nummers zoals Kensington zouden hebben. Dat is er ook weer uit. Dus tijd voor Glen Hansard, toevallig een week voor Werchter ontdekt, omdat ik een gat na Kensington moest vullen. Ik had het zelf niet beter in kunnen plannen, want de haren gingen geregeld op mijn armen omhoog staan bij deze rasartiest. Ook grappig dat Chad Smith van RHCP nog even een nummertje met de sambaballen kwam schudden. Weer terug naar mainstage voor TDCC, wel leuk, maar toch minder geworden door de jaren heen. Goose was niet echt mijn muziek, maar ze kregen het veld wel redelijk mee en dat was mooi om te zien. Het was ook veel drukker aan het einde van de witte vloerplaten dan het later op de avond bij RHCP of Editors zou zijn. Daarna was het tijd voor mijn eerste keer RHCP. Niet te veel bij voorgesteld, dan kan het ook niet tegenvallen en dat deed het zeker niet. Een aantal klassiekers gespeeld. Dit hadden er meer mogen zijn. Alles bij elkaar ruim voldoende. Dan Editors, in 2013 verliefd op geworden en nooit meer losgelaten. Dit was de derde keer voor mij en mede door de groep mensen waar ik mee was, werd dit voor mij het beste optreden van het festival. Een intens geluksmoment waarbij het voor mij opnieuw duidelijk werd waarom ik een heel jaar naar Werchter uitkijk en waarom ik al 4 jaar op rij een aanslag op mijn lichaam pleeg
(vooral de rug).
Zondag, en al weer de laatste dag die begonnen werd met Bear's Den. Misschien wel een headliner of sub in spe. Geweldige muziek die het beste te vergelijken is met Mumford & Sons, maar waar ze eigenlijk ook te kort mee worden gedaan, want het is meer dan banjo muziek. Vooral tijdens Above The Clouds of Pompeii kon ik met moeite de emoties bedwingen. Het eerste wat ik heb gedaan toen ik thuis kwam was kaartjes bestellen voor een show van deze waanzinnige band. See you in november met een zakdoek bij de hand
. Veel hersteltijd na dit optreden was er niet, want James Bay was aan de beurt. Super album, maar live net iets minder dan het album. Desondanks toch een erg goed optreden. Iggy Pop liet vervolgens zien dat hij het nog heeft en dus was het genieten. Tijdens de TLSP leek het alsof iedereen toe was aan het einde van het festival. Er hing een dode sfeer, maar misschien was dit onze groep waarbij de extra avond op de camping zijn tol begon te eisen. Bij Macklemore was het helemaal om te janken. Ik zou hem op een schaal van 10, 3 punten hebben gegeven. 1 voor het opkomen dagen, 1 voor Thrift Shop en 1 voor Can't Hold Us. Opmerkelijk dat je het over je dochtertje van 1 hebt en vervolgens met een danseres aan het droogneuken bent. Graag een verbod op deze artiest voor Rock Werchter, danku! Macklemore had de stemming zodanig gedrukt bij onze groep dat een aantal besloten hadden om al te vertrekken. Uiteindelijk bleven we tijdens Florence met 5 mensen over. Zelf ben ik fan van Florence. Ze deed het wel redelijk, maar de positieve verbazing van een jaar eerder had plaats gemaakt voor verwachtingen die bij een festival afsluiter horen en die kon ze niet waar maken. Jammer maar desondanks was het een fantastisch festival. Met de volgende top 10:
1. Editors!!!
2. Bear's Den
3. Rammstein
4. The Offspring
5. Glen Hansard
6. Paul McCartney
7. Nathaniel Rateliff & the Night Sweats
8. Gütterdammerrung
9. Kensington
10. Oh Wonder
Top volgend jaar Rock Werchter!
