Dat nieuwe London Grammar album klikt zo nog niet bij mij, eerlijk gezegd. Het zijn stuk voor stuk mooie nummers, maar in z’n geheel is het een beetje eenvormig. En de focus ligt me iets té veel op de stem, die naar mijn smaak iets te mooi wil zingen (klinkt een beetje vreemd, maar ik heb een Céline Dion gevoel). Had muzikaal wat spannender gemogen, nu is het meer muziek voor op de achtergrond.
Neemt niet weg dat de nummers los zeer genietbaar kunnen zijn. Oh Woman Oh Man is bijvoorbeeld erg sterk.