Zondag was de finale van de Dutch Blues Challenge, een wedstrijd voor blues-acts. Blues is de ruimste zin van het woord. De winnaar mag Nederland vertegenwoordigen tijdens de European Blues Challenge (in 2025 in Split, Kroatië) en de International Blues Challenge (Memphis, USA)
Aan de Europese variant doen een 25 landen mee, de internationale variant is naast de wedstrijd meer een showcast event, vergelijkbaar met Eurosonic. Er spelen dan een 275 acts in 5 dagen.
Tijdens de finale spelen de acts een set van exact 20 minuten, de jury bestaat uit muzikanten en mensen uit de industrie, (bookers\programmeurs\platenlabels). Er zijn 2 categorieën, bands en solo\duo. Tijdens de finale zijn er veel vertegenwoordigers van blues festivals en zalen aanwezig. Iedere finalist houdt er naast naamsbekendheid wel een paar optredens aan over, de winnaar "bands" gaat zeker met 10 -15 aanbiedingen op zak naar huis.
Dan de finalisten:
Mojo Hand: oude rotten in het vak, Een gedegen set, goede keuze van nummers, goed optreden.
John F Klaver (solo): een verassende akoestische set tussen het gitaargeweld. Na een kleine aanmaning was het helemaal stil in de zaal. Terechte winnaar in de afdeling solo
Emily Hill: een zelfverzekerde set van de 22-jarige frontvrouw. Soul volle blues stem met een Country randje. Nog wat meer ervaring opdoen, gaat helemaal goed komen. Minder positief ben ik over het gedrag van de gitarist en in mindere mate de toetsenist. Wat een haantje, meer moves in huis dan Jagger en een ego.... Ik weet niet of het altijd zo gaat, maar erg storend.
Merel van de Keer (solo): Alle nummers op een dobro. Tja hoe omschrijf ik het optreden? Een mix van Seasick Steve en Janis Joplin? Ralph de Jongh maar dan zonder klompen? Een goed optreden, ga ik binnenkort maar eens een volledige set van kijken\luisteren.
Five Dollar Shake: Een thuiswedstrijd voor deze Utrechtse band. Ze hadden blijkbaar besloten er vol voor te gaan en dat gebeurde: Alle energie die normaal in een set van anderhalf een uur zit werden in de 20 beschikbare minuten geperst. En het werd beloond, winnaar in de afdeling bands.
Meryn Bevelander Band: Een van de meest talentvolle jonge bluesbands van Nederland. Net terug van een 10-daagse tournee door de UK. Toen hij een half jaar geleden een cover van Bonamassa op internet plaatste, kwam er een reactie van de meester zelf: "Deze gast speelt mijn nummers beter dan ik zelf doe" De meeste bezoekers gingen ervan uit dat Meryn er met de winst vandoor zou gaan. Waar ging het mis? Eigenlijk geen idee. Een degelijke, goede set, geen fouten. De slow-blues van 4 minuten voelde voor mij wat kort, maar dat is eerder omdat ik weet dat het nummer normaal ergens tussen de 10 en 15 minuten duurt. Met de andere band, Sonic Whip, neemt Meryn en zijn broer deel aan de popronde. Ook met deze band hebben ze al in de UK gespeeld. De agenda is toch al redelijk gevuld en misschien hebben ze nog een gaatje voor Bospop, als die Bonamassa niet kunnen strikken...
.
), toen ze op de platte kar stonden op Down the Rabbit hole(niet op de line up). Ik werd toen aangetrokken, omdat daar een paar gekken(de bandleden)halfnaakt op de kar stonden te springen en het publiek, dat voor de kar stond de dansen, voor één grote stofwolk zorgde en ik was verkocht toen, in die stofwolk, de zanger tussen het publiek bleek te staan. Iedereen ging los en na elk nummer werden netjes de door iedereen verloren spullen terug uitgewisseld. Toen ik na het optreden nog eens aan de zanger vroeg naar welke band we zojuist eigenlijk hadden staan kijken, riep hij iets wat ik niet kon verstaan(achteraf bleek dit Fat Dog te zijn).
